Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η ημέρα του Αγίου Πνεύματος, η οποία άρχισε την ημέραν της Πεντηκοστής συνεχίζεται διαρκώς εις την Εκκλησίαν με το πλήθος όλων των θείων δωρεών και των ζωοποιών και θεοποιών δυνάμεων (Πράξ. 10, 44-48. 11, 15-16. 15, 8-9. 19, 6). Τούτο σημαίνει την διαρκή παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησίαν, ούτως ώστε τα πάντα εν τη Εκκλησία να γίνωνται εν Αγίω Πνεύματι και δια του Αγίου Πνεύματος, από τα πλέον μικρά έως τα πλέον μεγάλα. Ούτω π.χ. όταν ο ιερεύς ευλογή το θυμιατόν περακαλεί τον Θεόν, όπως «καταπέμψη ημίν την χάριν του Παναγίου Πνεύματος», ή όταν τελήται το μεγάλο θαύμα του Θεού η χειροτονία του Επισκόπου τότε γίνεται επίκλησις του Αγίου Πνεύματος και επανάληψις της Πεντηκοστής, δηλαδή η έκχυσις του πληρώματος της χάριτος του Παρακλήτου. Τα δύο αυτά μυστήρια και γεγονότα, το πλέον μικρόν και το πλέον μεγάλον, μαρτυρούν και δείχνουν ότι όλη η ζωή της Εκκλησίας ιερουργείται εν Αγίω Πνεύματι. Δια τον λόγον αυτόν ακριβώς αποδίδεται τόση σημασία εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία εις την επίκλησιν του Αγίου Πνεύματος καθ΄ εκάστην ιεράν πράξιν και τελετήν.                                                                                                              

Αναμφιβόλως ο Χριστός είναι παρών εν τη Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος, και η Εκκλησία παρούσα εν τω Χριστώ δια του αυτού Αγίου Πνεύματος. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι η κεφαλή και το σώμα της Εκκλησίας, το δε Άγιον Πνεύμα η ενεργοποιός και ζωοποιός ψυχή της (πρβλ. Α΄ Κορ. 12, 1-28). Από την αρχήν της Θεανθρωπίνης οικονομίας της σωτηρίας το Άγιον Πνεύμα έθεσε εαυτό εις την βάσιν της Εκκλησίας, εις την βάσιν του σώματος του Χριστού, «του Λόγου κτίσαν την σάρκωσιν» (Βλ. Οκτώηχος, ήχος α΄ Κανών Μεσονυκτικού Κυριακής, Ωδή Α΄). Δια του Αγίου Πνεύματος ο Χριστός ζη και μένει εν ημίν και ημείς ζώμεν και εσμέν εν Αυτώ. Τούτο  μας μαρτυρεί η ιδία η παρουσία του Αγίου Πνεύματος εν ημίν (πρβλ. Α΄ Ιω. 3, 24).                                                                                                                                                                                                                   

Aββάς Ισαάκ ο Σύρος

Πρέπει λοιπόν, αυτός που οδεύει στο δρόμο της αρετής , να ευχαριστεί το Θεό σε κάθε θλίψη που το συμβαίνει και να κατηγορεί τον εαυτό του και να αντιλαμβάνεται οτι εξαιτίας της αμέλειάς του παραχωρήθηκε (η θλίψη)απο τον προνοητή Θεό,για να ξυπνήσει το νου του- μάλλον διότι υπερηφανεύθηκε-και ας μη ταραχθεί για αυτό, ούτε να αφήσει το στάδιο του πνευματικού αγώνα,αλλά ας μέμφεται τον εαυτό του,για να μη γίνει σε αυτόν διπλό το κακό.

Λόγος ΚΑ , "Περί του υπό τίνος ωφελείται ο άνθρωπος"

Pascha , Anastasi Hymn - Ode 8 in Greek

π. Θεόδωρος Ζήσης - Περί της Αγίας Πρόκλας της γυναίκας του Πιλάτου

 Simeron Wordpress

Aντί ποιμένων ως λύκοι γεννήσονται και το ψεύδος ασπάσονται.

Κυρίλου Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39 

Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν επί των προβάτων αμέλειαν και  Δια ταύτα, σκανδαλισθήσονται πολλοί και ο λαός θα έχει προς τους ιερείς ανυπότακτον διάθεσιν. Εάν λοιπόν ακούσεις ότι επίσκοποι κατ΄ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων έρχονται μην ταρραχθείς, προγέγραπται γαρ. Το Πνεύμα του Θεού προείπε πάντα ταύτα , ίνα μη σκανδαλισθούν οι πιστοί. Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις αλλά τοις γεγραμμένοις και η πίστις σου θα αυξηθεί, εκ της πραγματοποιήσεως των προλεχθέντων. Τότε θα υφίστανται μισαδελφία των αδελφών, σχίσματα των Εκκλησιών, πόλεμοι των εθνών. Ταύτα εγένοντο μεν και πρότερον, θα επιταθούν όμως ολίγον προ της εποχής του Αντιχρίστου, ως προετοιμασία αυτού. Προετοιμάζει γαρ ο διάβολος τα σχίσματα των λαών ίνα ευπαράδεκτος γένηται ο ερχόμενος.

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα 9^ον.

1. Το έργο της προσευχής, όταν γίνεται όπως πρέπει, είναι ανώτερο από κάθε αρετή και εντολή. Μαρτυρεί γι΄ αυτό ο ίδιος ο Κύριος: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνιάς για τόσα πολλά, ενώ ένα μόνο χρειάζεται (=η συνομιλία με το Θεό). Η Μαρία έκανε την καλή εκλογή, που δεν θα της αφαιρεθεί ποτέ». Αυτό το είπε για να προτάξει το μεγαλύτερο από το μικρότερο. Το ίδιο και οι Απόστολοι, ενώ στην αρχή υπηρετούσαν στα Τραπέζια των πιστών, κατόπιν προέκριναν ν΄ αφιερωθούν στην προσευχή και το κήρυγμα του Θείου Λόγου.                                                                                                               
2. Εκείνους που πειθαρχούν στο λόγο του Θεού, τους συνοδεύουν τα εξής σημάδια: στεναγμοί, σκυθρωπότητα, ησυχία, προσευχή, σιωπή, επιμονή, αγρυπνία, νηστεία, εγκράτεια, πραότητα, μακροθυμία, αδιάλειπτη προσευχή, μελέτη των Θ. Γραφών, πίστη, ταπείνωση, φιλαδελφία, υποταγή, κόπος, κακοπάθεια, αγάπη, καλωσύνη, κοσμιότητα, φως, που είναι ο Κύριος. Εκείνων που δεν παράγουν καρπό ζωής σημάδια είναι: αφροντισιά, μετεωρισμός, περίεργο βλέμμα, απροσεξία, γογγυσμός, κουφότητα, πολυφαγία, οργή, θυμός, καταλαλιά, έπαρση, ακαιρολογία, απιστία, ακαταστασία, λησμοσύνη, ταραχή, αισχροκέρδεια, φιλαργυρία, άκαιρο γέλιο, επιδίωξη δόξας και σκότος, που είναι ο Σατανάς.                                                                                                                            
3. Κατά θεία Οικονομία, δεν παραπέμφθηκε ευθύς ο πονηρός στη γέεννα, που μόνος του διάλεξε, αλλά αφέθηκε για δοκιμασία και έλεγχο του ανθρώπου και του αυτεξουσίου του. Και αυτό για να κάνει χωρίς να το θέλει πιο άξιους με την υπομονή τους τους Αγίους και να γίνει γι΄ αυτούς αίτιος μεγαλύτερης δόξας, τον εαυτόν του δε να κάνει αξιώτερο της κολάσεως.                                                                                                          
4. Αφού εξαπάτησε ο διάβολος τον Αδάμ και κυριάρχησε πάνω του, του αφαίρεσε την εξουσία και ονομάστηκε ο ίδιος «άρχοντας του κόσμου τούτου»…  Άρχοντας όμως του κόσμου τούτου και κύριος των ορατών αρχικά ήταν ο άνθρωπος, ορισμένος από τον Κύριο. Γιατί ούτε η φωτιά τον έκαιγε, ούτε το νερό τον έπνιγε, ούτε τα θηρία τον έτρωγαν, ούτε και το φίδι τον εφόβιζε. Αφού όμως υποχώρησε στην απάτη του διαβόλου, παρέδωσε σ΄ αυτόν την αρχή που είχε. Απ΄ αυτή την αιτία μάγοι και αγύρτες με διαβολική ενέργεια και κατά παραχώρηση του Θεού γίνονται θαυματοποιοί. Δηλαδή εξουσιάζουν φαρμακερά φίδια και αψηφούν το νερό και τη φωτιά (πυροβάτες), όπως οι σύντροφοι του Ιαννή και Ιαμβρή, που αντιτάχθηκαν στον Μωϋσή, και όπως ο μάγος Σίμων, που αντιτάχθηκε στον Απόστολο Πέτρο.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ.

Το Άγιον Πνεύμα, το «Πνεύμα της Αληθείας», διδάσκει ημάς όλην την Αποκάλυψιν του Θεού:  Ποίος είναι ο Θεάνθρωπος και τι είναι ο Θεός, τι είναι ο άνθρωπος εν Αυτώ, και πως γνωρίζεται ο Θεός και πως ο άνθρωπος, και τι δίδει εις ημάς ο Θεός εν τω Θεανθρώπω και εν τη Εκκλησία. Γενικώς το Άγιον Πνεύμα διδάσκει ημάς εν τη Εκκλησία όλα τα μυστήρια του Θεού, τα οποία ο ανθρώπινος οφθαλμός είδε και το ανθρώπινον ους ήκουσε και η καρδία του ανθρώπου ηδύνατο να εικάση (πρβλ. Ιω. 15, 26, 16, 13. Α΄ Κορ.  2, 4-16. Εφ. 3, 5), εισάγον δι΄ αυτών τον άνθρωπον εις τα ανεξερεύνητα βάθη της τρισηλίου Θεότητος. Δια της επί γης ζωής Του εν τω σώματι ο Θεάνθρωπος ίδρυσε την Εκκλησίαν ως το Θεανθρώπινον σώμα Αυτού, και ούτως ητοίμασε τον επίγειον κόσμον δια την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος και την ζωήν και δράσιν Του εις το σώμα της Εκκλησίας. Την ημέραν της Πεντηκοστής, δέκα ημέρας μετά την Ανάληψιν του Κυρίου, κατήλθε το Άγιον Πνεύμα εις το Θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας και παρέμεινεν εν αυτή διαπαντός ως η ζωοποιός ψυχή αυτής (Πράξ. 2, 1-47). Το ορατόν τούτο θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας αποτελούν οι άγιοι Απόστολοι μετά των συν αυτοίς πιστών δια της πίστεώς των εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν ως Σωτήρα του κόσμου, ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον. Η κάθοδος και όλαι αι ενέργειαι του Αγίου Πνεύματος εις το θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας γίνονται ένεκεν του Θεανθρώπου και δια τον Θεάνθρωπον (πρβλ. Ιω. 16, 7-13. 15, 26. 14, 26). «Αυτού ένεκεν κατήλθε το Άγιον Πνεύμα εις τον κόσμον» λέγεται και εις μίαν προσευχήν της Εκκλησίας. Εις την θεανθρωπίνην Οικονομίαν της σωτηρίας τα πάντα εξαρτώνται από την θεανθρωπίνην Υπόστασιν και το έργον του Χριστού. Τούτο ισχύει και δια το έργον του Αγίου Πνεύματος. Όλαι αι ενέργειαι του Αγίου Πνεύματος εις τον κόσμον είναι ομοούσιαι με το κοσμοσωτήριον έργον του Θεανθρώπου. Η Πεντηκοστή με τα υπερεκπερισσού δώρα και χαρίσματα της τρισηλίου Θεότητος, τα δοθέντα δια του Αγίου Πνεύματος, επετελέσθη και επιτελείται κατ΄ αρχήν μόνον εις τους Αποστόλους και δια των Αποστόλων, δια της αποστολικής πίστεως, της αποστολικής παραδόσεως, της Αποστολικής Ιεραρχίας, της Αποστολικής δομής και πληρότητος της Εκκλησίας.                                                             

π. Θεόδωρος Ζήσης - Περί της Αγίας Πρόκλας της γυναίκας του Πιλάτου

 
Simeron Wordpress