Ο Οικουμενισμός, είναι ύπουλος εχθρός, και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος.

http://antioikoumenistes.blogspot.gr/

«Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευδοχριστιανούς, για τις ψευδοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Όλοι αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλες οι ψευδοεκκλησίες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση παραπλεύρως στην άλλη αίρεση. Το κοινό ευαγγελικό όνομά τους είναι παναίρεση. Γιατί; Γιατί το διάστημα της ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις αρνούνταν ή παραμόρφωναν μερικά ιδιώματα του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού· οι ευρωπαϊκές όμως αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο και στη θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίο άνθρωπο»
(Αρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

«Ὁ Οἰκουμενισμός-συγκρητισμός δέν εἶναι ἁπλῶς μία αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις, διότι κατ΄οὐσίαν ὁδηγεῖ εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς μοναδικῆς καί ἀποκλειστικῆς ἀπολύτου ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως καί εἰς τόν ὑποβιβαμόν αὐτοῦ εἰς μίαν μεταξύ τῶν πολλῶν θρησκειῶν ἤ τήν πνευματικωτέραν καί σπουδαιοτέραν, ἀλλά ὄχι τήν μοναδικήν. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἆρα συγκρητισμός εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλή κατά τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δι΄αὐτῆς δέν πλήττεται ἁπλῶς ἕν δόγμα ἤ μία θεμελιώδης ἀλήθεια, ἀλλά σύμπασα συλλήβδην ἡ δογματική καί κανονική τάξις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»
(Καθηγητής Κωνσταντίνος Μουρατίδης)

«Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, όπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερο της παναιρέσεως. Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή να παλέψει εναντίον τους και να τις κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις δογματικές διαφορές των Εκκλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, για να μην πούμε νομιμοποίηση και δικαίωση των αιρέσεων. Είναι ύπουλος εχθρός, και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος»
(Καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου)

Εἰς τὸν Ἐπιτάφιον μὲ προκλητικὰς ἐνδυμασίας

Ἡ ἀσέβεια καὶ ὁ σκανδαλισμὸς εἶναι κυρίαρχα στοιχεῖα τῆς κοινωνίας, ὡς ἀπεδείχθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν εἰς τὰς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα καὶ ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν Μεγάλην Παρασκευὴν καὶ τὸ Μεγάλον Σάββατον (Ἀνάστασις). Γυναῖκες νεαρᾶς καὶ μέσης ἡλικίας συμμετεῖχον εἰς τὰς ἀκολουθίας τοῦ Ἐπιταφίου καὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου μὲ διάφανα ροῦχα κατασκανδαλίζουσαι ἄνδρας, γυναῖκας, καὶ ἀνήλικα παιδιά.      Εἴτε ἦτο ἐνδεδυμέναι εἴτε ὄχι ἦτο τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτό. Τὸ ἐλᾶτε εἰς τὰς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶστε καὶ ὅπως θέλετε τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου, φαίνεται ὅτι παρενοήθη καὶ κάποιαι γυναῖκες θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι καλλιστεῖα, κέντρα ἐξευρέσεως ὑποψηφίων ἀσεβῶν γαμπρῶν ἢ οἶκοι ἐπιδείξεως μόδας κ.λπ. Ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ βάθη τῶν αἰώνων θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι ὅλοι οἱ πολιτισμοὶ         κατεδίκαζον τὸν γυμνισμόν. Ὅταν δὲ ἤθελον νὰ τιμωρήσουν κάποιον ἢ κάποιαν διὰ κάποιο ἀτιμωτικὸν ἔγκλημα, ἔγδυναν τὸ ἄτομον καὶ τὸ περιέφερον εἰς τὰς ὁδούς. Ἦτο ἡ ἐξευτελιστικωτέρα τιμωρία. Εἰς τὰς ἡμέρας μας ὡρισμέναι γυναῖκες (ἀκόμη καὶ μητέραι μικρῶν τέκνων) προσέρχονται εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἢ ἀκόμη καὶ ἔμπροσθεν τοῦ ἱερέως μὲ τὸ δισκοπότηρον, διὰ νὰ κοινωνήσουν τὰ τέκνα των μὲ προκλητικωτάτην – σκανδαλιστικὴν ἐνδυμασίαν. Ὅποιος κληρικὸς τολμήσει νὰ κάμνη ὑποδείξεις δέχεται ὕβρεις καὶ ἀπειλὰς      ἀπὸ «ἀπελευθερωμένους» πολίτας ἢ ἀπὸ τὸν τύπον ἢ καὶ ἀπὸ τὸ συγγενικὸν περιβάλλον τῆς κυρίας, πρὸς τὴν ὁποίαν ἔγιναν αἱ ὑποδείξεις. Κάτι ἀνάλογον ἔγινε πρὸ ἀρκετῶν μηνῶν εἰς ἐνορίαν μίας Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Θεσσαλίας. Ἐκινήθησαν ἐναντίον τοῦ ἱερέως ὁ σύζυγος, οἱ συγγενεῖς, μερικοὶ (εὐτυχῶς) ἐνορῖται, ὁ Ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος καὶ ὁ βοηθὸς Ἐπίσκοπος. Ὁ «Ο.Τ.» προτρέπει ὅλους τοὺς κληρικοὺς νὰ ὑποδεικνύουν τὴν σεμνὴν ἐνδυμασίαν κατά τήν προσέλευσιν εἰς τὰς Ἐκκλησίας . Αὕτη ἀφορᾶ καὶ τὸν ἀνδρικὸν πληθυσμόν. Διότι παρατηρεῖται κατὰ τοὺς θερινοὺς μῆνας ἄνδρες νὰ προσέρχωνται εἰς τὰς Ἐκκλησίας μὲ κοντὰ παντελόνια ἢ βερμούδας καὶ «σαγιωνάρας», διὰ νὰ ἀνάψουν «ἕνα κερί» καὶ νὰ παρακολουθήσουν δι᾽ ὀλίγα λεπτὰ τῆς ὥρας τὴν θ. Λειτουργίαν ἢ τὸν Ἑσπερινόν.

"Oρθόδοξος Τύπος"

Οpa!

International Greek Food Festival at Annunciation Greek Orthodox Church, Arkansas, USA.
-- Of course, you've been hearing all about it! We even featured in our blog yesterday, but we think it garners another listing. Treat your family to gyros, sweet baklava, calamari, dolmathes (stuffed grape leaves), hummus and more. Take a break from snacking to enjoy performances from dancers of all ages and disciplines, including flamenco, Greek, Irish, Indian, Middle Eastern and Russian. Then, take a trip to the kid’s area, complete with face-painting, games and rides. 11 a.m.-9 p.m. May 17, 11 a.m.-9 p.m. May 18, 11 a.m.-3 p.m May 19. For info: GreekFoodFest.com. Admission FREE!

POST-PATRISTIC WORKS AND DAYS INTRODUCTION. BRIEF DESCRIPTION OF THE PROBLEM

Ioannis N. Markas

Researcher

            We ought to note, at the outset, that our paper will be restricted almost exclusively to the exploits of the “Academy of Theological Studies” of the Holy Metropolis of Dimitriados and to the representative activities of certain people who participate in its programmes. This is because, in our humble estimation, this particular theological institute was the first in Greece to officially establish and give foundation to the term “post-Patricity” in the well-known, four-day conference which took place between 2-6 June, 2010.  This certainly does not mean that the Academy and its collaborators coined post-Patricity, nor that well-known post-Patristic circles are not active outside it, since the post-Patristic issue is as old as the all-embracing heresy of Ecumenism, which, in order to gain traction, was based largely on the famous “transcendence of the Fathers”. We consider, however, that it is worth taking the trouble to investigate, within the context of a brief paper, the case of the Academy in particular, in such a way as to approach the “works and days” of its post-Patristic agents, who have caused so much noise in the whole of the Orthodox theological world.

O Κοσμάς

1. Η εκκλησιαστική πορεία του αγίου Μαξίμου, αφότου διέφυγε από την Ανατολή στη Δύση, πρώτα στη Βόρεια Αφρική και ύστερα στη Ρώμη, περιλαμβάνει δύο φάσεις.

α. Η πρώτη φάση περιλαμβάνει τη δραστηριοποίησή του για τη συγκρότηση τοπικών Συνόδων στη Βόρεια Αφρική και ύστερα στη Ρώμη. Η Σύνοδος αυτή αναθεμάτισε τους Πατριάρχες της Ανατολής. Αυτό σημαίνει, ότι όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι πιστοί, που τους ακολουθούσαν αποκόπηκαν από το σώμα της Εκκλησίας.
Επομένως, στην Εκκλησία παρέμειναν σε όλο τον κόσμο οι πιστοί του τότε Ορθόδοξου Πατριαρχείου της Ρώμης, Πάπας του οποίου ήταν ο άγιος Μαρτίνος ο Ομολογητής.
Είναι αυτονόητο, ότι οι απανταχού της τότε Οικουμένης Ορθόδοξοι, άρα και ο άγιος Μάξιμος, ήταν υποχρεωμένοι να εκκλησιάζονται σε ναούς, που ιερουργούσαν κληρικοί, που μνημονεύονταν Ορθόδοξοι επίσκοποι και όχι αιρετικοί.
Αυτό το καταλαβαίνει κάποιος με το εξής παράδειγμα. Αν υποθέσουμε, ότι όλοι οι επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας εκλείπουν κάποτε λόγω θανάτου τους, πλην ενός, ή λίγων άλλων. Τι γίνεται τότε; Θα εκλείψει η Εκκλησία; Προφανώς, όχι! Η Εκκλησία θα υπάρχει και θα ποιμαίνεται από τον επιζήσαντα, ή τους επιζώντες επισκόπους της. Κάθε μιά δε από τις ακέφαλες τοπικές επισκοπές της θα «προστατεύεται», δηλ. θα ποιμαίνεται, ή από το μοναδικό επίσκοπο, που απέμεινε, ή από τον πλησιέστερο, αν οι απομείναντες είναι περισσότεροι από ένα. Κάθε αντίθετη άποψη υπερακοντίζει το πνεύμα και το σκοπό των Ιερών Κανόνων, οι οποίοι θεσπίστηκαν από τους αγίους Πατέρες για την ομαλή διαποίμανση της Εκκλησίας και δεν υπάρχει η Εκκλησία χάριν των Ιερών Κανόνων!
Είναι αδιανόητο, λοιπόν, να πιστεύσουμε, ότι ο άγιος Μάξιμος στην περίοδο αυτή, δεν θα εκκλησιάζονταν σε ναό, που μνημονεύονταν οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι επίσκοποι. Βέβαια, στη Δύση, που βρίσκονταν, οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι επίσκοποι, αυτοί ήταν και οι κανονικοί επιχώριοι επίσκοποι, οπότε εξ αυτού του λόγου δεν δημιουργείται πρόβλημα.
Αν όμως υποτεθεί, ότι την περίοδο αυτή ήθελε βρεθεί στην Ανατολή, που είχε περιέλθει στο Μονοθελητισμό, είναι βέβαιο, ότι δεν θα εκκλησιαζόταν σε ναούς, που μνημονεύονταν μονοθελήτες επίσκοποι. Που θα εκκλησιαζόταν όμως τότε;
΄Η, σε ναό, που λειτουργούσε κάποιος κληρικός θα είχε αποτειχιστεί από τον αιρετικό επίσκοπό του, ή σε κανένα ναό!
Στη περίπτωση, που θα εκκλησιαζόταν σε ναό, που λειτουργός ήταν αποτειχισμένος κληρικός, ο κληρικός αυτός, ήταν υποχρεωμένος να μη μνημονεύει κανένα επίσκοπο, άχρι καιρού, δηλ. μέχρι να συνέλθει Σύνοδος, που να καταδικάσει όσους επισκόπους ακολουθούν τη συγκεκριμένη αίρεση. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, επειδή στην Ανατολή δεν μπορούσε να συγκληθεί Ορθόδοξη Σύνοδος, επειδή όλοι οι επίσκοποί της ήταν αιρετικοί, συγκλήθηκαν Ορθόδοξοι Σύνοδοι στη Δύση. Στην Βόρεια Αφρική το 646 συγκλήθηκαν, χάρη στον άγιο Μάξιμο, οι Σύνοδοι Νουμιδίας, Βυζακινής, Μαυριτανίας, Καρχηδόνας. Στη Ρώμη, συγκλήθηκε το 649 η Σύνοδος του Λατερανού. Έτσι, κάθε κληρικός της Ανατολής, που τυχόν ήθελε αποτειχιστεί, έπρεπε να μνημονεύει τον πλησιέστερο Ορθόδοξο επίσκοπο της Εκκλησίας.
Στην περίπτωση, που δεν θα εκκλησιαζόταν σε κανένα ναό: Είναι ορθό αυτό; Ναί! Θα ερωτηθώ ίσως, που το στηρίζω αυτό.
Απαντώ, ότι το στηρίζω, στους αγίους Πατέρες!
Αναφέρω τον άγιο Γερμανό, Πατριάρχη Κων/πολης, ο οποίος σε επιστολή του στους Ορθόδοξους της Κύπρου τους συμβουλεύει να μη εκκλησιάζονται σε ναούς που λειτουργούν ιερείς, που διόρισαν οι επίσκοποι των Λατίνων κατακτητών. Γράφει ο άγιος Γερμανός: «Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, που κατοικούν στην Κύπρο, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς, που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία (που αυτοί λειτουργούν) να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεστε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι σας, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες (ιερείς και αρχιερείς). Ει δε άλλως θα υποστήτε την ίδια κόλαση με αυτούς» ( P.G. 140, 620).

β. Η δεύτερη φάση περιλαμβάνει τη σύλληψη και μεταγωγή του αγίου Μαξίμου στην Ανατολή. Στην περίοδο αυτή είχε εκδιωχτεί από το θρόνο της Ρώμης ο άγιος Μαρτίνος. Τη θέση του είχε κατέλαβε ως νέος Πάπας, ο Ευγένιος, ο οποίος σε αντίθεση με τον άγιο Μαρτίνο, ζήτησε την αναγνώρισή του από τον αιρετικό αυτοκράτορα Κώνστα, έστειλε αποκρισιάριους στην Κων/πολη, το οποίο θεωρήθηκε ως πρόθεση συνδιαλλαγής του.
Ο άγιος Μάξιμος ρητά διακήρυξε ότι δεν «κοινωνεί» με κανένα Πατριαρχείο, ούτε της Ανατολής, ούτε της Δύσης! Γεννιέται το πρόβλημα την περίοδο αυτή, πού εκκλησιαζόταν ο άγιος Μάξιμος, δηλ. ποιός επίσκοπος μνημονεύονταν στο ναό, που υποτίθεται ότι εκκλησιαζόταν;
Η απάντηση είναι εύκολη. Ο άγιος Μάξιμος όλη αυτή την περίοδο, που μεταφέρθηκε στην Ανατολή, δεν εκκλησιαζόταν σε κανένα ναό, γιατί ήταν φυλακισμένος και εξόριστος. Εξάλλου, ο ίδιος και οι δύο μαθητές του, οι Αναστάσιοι, ήταν μοναχοί και δεν μπορούσαν να τελέσουν τη θεία Λειτουργία, για να μνημονεύσουν κάποιο επίσκοπο.
Αν όμως ήταν ελεύθεροι και μπορούσαν να εκκλησιαστούν σε ναό, θα πήγαιναν σε ναό, που μνημονεύονταν Ορθόδοξος επίσκοπος, υπό τους όρους και ποροϋποθέσεις που τονίσαμε πιό πάνω, όταν αναφερθήκαμε στην πρώτη φάση.

Π. Θεόδωρος Ζήσης - Ενδιαφέροντα κείμενα Ιεραρχών

 Simeron Wordpress

Δ Kanon Anastaseos - Greek Orthodox Byzantine Chant

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  7^ον.

1. Ο παραδομένος στην αμαρτία θεωρεί φυσικά τα παρά φύση πάθη, δηλαδή την ασέλγεια, την πορνεία, την πλεονεξία, το μίσος, τη δολιότητα και τα κάνει μ΄ απόλαυση και ηδονή. Ομοίως και ο αληθινός Χριστιανός πραγματοποιεί σαν φυσικές όλες τις αρετές δηλαδή την αγάπη, την ειρήνη, την υπομονή, την πίστη, την ταπείνωση με μεγάλη απόλαυση και ηδονή, άκοπα κι΄ εύκολα. Και δε μάχεται πλέον εναντίον των παθών της κακίας, γιατί λυτρώθηκε τελείως και δέχθηκε στην καρδιά το Άγιον Πνεύμα και την ειρήνη και αγαλλίαση του Χριστού μας, με τον Οποίον έγινε «ένα πνεύμα».                                                                                                                                            
2. Όσοι δεν μπορούν να επιδοθούν στο έργο της προσευχής, αυτοί ας αναλαμβάνουν διάφορα διακονήματα της μονής μ΄ ευλάβεια και χαρά, οπότε το έργο τους θα γίνεται ευπρόσδεκτο από το Θεό και δεν θα χάσουν το μισθό τους.                                                                                                             
3. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Όποιος δώσει σε κάποιον ένα ποτήρι κρύο νερό, μόνον επειδή είναι μαθητής μου, σας βεβαιώνω, ότι δεν θα χάσει το μισθό του». Και πάλι: «Εφόσον το κάνατε σ΄ έναν απ΄ αυτούς, σ΄ εμένα το κάνατε». Μόνον ό,τι γίνεται, να γίνεται γιατί το θέλει ο Θεός και όχι γι΄ ανθρώπινη δόξα. Και κατηγορώντας εκείνους που κάνουν το καλό επιδεικτικά, κατέληξε: «Σας βεβαιώνω, ότι δεν θα πάρουν άλλη ανταμοιβή…».                                                                                                                                       
4. Η απλότητα πριν απ΄ όλα και η αγάπη του ενός προς τον άλλο, η χαρά και η ταπείνωση να είναι σαν θεμέλιο στην αδελφότητα, για να μην υπερηφανευόμαστε και γογγύζουμε ο ένας κατά του άλλου. Ο προσευχόμενος αδιαλείπτως να μην υπερηφανεύεται και ο διακονών να μη γογγύζει κατά του σχολάζοντος στην προσευχή.                                                                                                                                              
5. Τότε γίνεται το θέλημα του Θεού πάνω στη γη όπως στον Ουρανό, όταν – όπως είπαμε – δεν υπερηφανευόμαστε ο ένας κατά του άλλου. Και όταν χωρίς ζηλοτυπία, με απλότητα, αγάπη, ειρήνη και χαρά είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας και θεωρούμε την προκοπή του πλησίον σαν δική μας, και τις ελλείψεις του σαν δική μας ζημία.

῾Ο Μέγας ᾿Αθανάσιος διδάσκαλος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Αποτειχίσεως

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Προς  ὅσους ἀσκοῦν τὸν μοναχικὸν βίον καὶ εἶναι στερεωμένοι εἰς τὴν πίστιν τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοὺς καὶ περιποθήτους ἀδελφούς, χαίρετε ἐν Κυρίῳ. Πρῶτον μὲν εὐχαριστῶ τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος σᾶς ἠξίωσε νὰ πιστεύσετε εἰς Αὐτόν, διὰ νὰ κληρονομήσετε καὶ σεῖς τὴν αἰώνιον ζωὴν μαζὶ μὲ τοὺς ῾Αγίους. ᾿Επειδὴ δὲ ὑπάρχουν μερικοὶ ἀρειανόφρονες, οἱ ὁποῖοι περιέρχονται τὰ Μοναστήρια διὰ κανένα ἄλλον σκοπόν, παρὰ νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς ἁπλοϊκούς, ὡσὰν ἀπεσταλμένοι τάχα ἀπὸ ἡμᾶς, ὑπάρχουν δὲ μερικοί, οἱ ὁποῖοι διαβεβαιώνουν μὲν πὼς δὲν     πιστεύουν εἰς τὴν διδασκαλίαν, ἀλλὰ ὑποχωροῦν καὶ προσεύχονται μαζὶ μὲ αὐτοὺς εἰς τὸν ἴδιον τόπον· κατ᾿ ἀνάγκην λοιπὸν ἔσπευσα, ἐπειδὴ μὲ παρεκάλεσαν μερικοὶ σταθερώτατοι ἀδελφοί, νὰ σᾶς γράψω, ὥστε νὰ φυλάσσετε ἀκεραίαν καὶ ἀνόθευτον τὴν εὐσεβῆ Πίστιν, τὴν ὁποίαν διατηρεῖ εἰς σᾶς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ μὴ δώσετε ἀφορμὴν σκανδαλισμοῦ εἰς τοὺς ἀδελφούς. Διότι, ὅταν μερικοὶ ἰδοῦν σᾶς τοὺς πιστοὺς εἰς τὸν Χριστὸν νὰ συγκεντρώνεσθε μὲ αὐτοὺς καὶ νὰ κοινωνῆτε μαζὶ τους, ὁπωσδήποτε θὰ θεωρήσουν τοῦτο ὅτι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑΝ, καὶ ἔτσι θὰ πέσουν εἰς τὸν βόρβορον τῆς ἀσεβείας. Διὰ νὰ μὴ συμβῇ λοιπὸν τοῦτο, ἀποφασίσατε, ἀγαπητοί, αὐτοὺς μὲν ποὺ φανερὰ πιστεύουν εἰς τὴν ἀσέβειαν νὰ ἀποστρέφεσθε, ἀπ᾿ αὐτοὺς δέ, ποὺ νομίζουν πὼς δὲν πιστεύουν εἰς τὴν ἀρειανικὴν διδασκαλίαν, κοινωνοῦν ὅμως μὲ τοὺς ἀσεβεῖς, νὰ φυλάττεσθε· καὶ μάλιστα ἐκείνων ποὺ   ἀποστρεφόμεθα τὴν πίστιν, αὐτοὺς πρέπει νὰ ἀποφεύγωμεν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν. ᾿Εὰν δὲ κανεὶς προσποιῆται μὲν ὅτι ὁμολογεῖ ὀρθὴν Πίστιν φαίνεται δὲ ὅτι κοινωνεῖ μὲ ἐκείνους, αὐτὸν νὰ παροτρύνετε νὰ ἀποφεύγῃ αὐτὴν τὴν συνήθειαν· καὶ ἐὰν μὲν ὑποσχεθῇ, νὰ τὸν θεωρῆτε ἀδελφόν, ἐὰν δὲ ἐπιμένῃ μὲ πεῖσμα, αὐτὸν νὰ τὸν ἀπομακρύνετε. Διότι ἐὰν πράττετε ἔτσι θὰ διατηρήσετε καθαρὰν τὴν Πίστιν, καὶ ἐκεῖνοι βλέποντες σᾶς θὰ ὠφεληθοῦν, ἐπειδὴ θὰ φοβηθοῦν μήπως θεωρηθοῦν ὡς ἀσεβεῖς καὶ ὅτι πιστεύουν τὴν διδασκαλίαν ἐκείνων.

Μ. ᾿Αθανασίου, Πρὸς Μοναχούς, PG τ. 26, στλ. 1185-1188.

῾Η νεοελληνικὴ ἀπόδοσις ἀπὸ ΕΠΕ, Μ. ᾿Αθανάσιος, τ. 10, σελ. 312-315, Θεσσαλονίκη 1976.  ῾Η ᾿Επιστολὴ δημοσιεύεται ἀσχολίαστος, διότι ὁμιλεῖ ἀφ᾿ ἑαυτῆς.

῎Ας μελετήσουν αὐτὴν προσεκτικῶς οἱ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὰς καὶ ἄς ἀναλογισθοῦν τὰς εὐθύνας των!

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η αγία Παράδοσις είναι όλη εκ του Θεανθρώπου, όλη δια των αγίων Αποστόλων και των Πατέρων, όλη εν τη Εκκλησία. Οι άγιοι Πατέρες δεν είναι άλλο, παρά «φύλακες των Αποστολικών Παραδόσεων» δηλαδή θεηγόροι κήρυκες εκείνης της Αληθείας, την οποίαν οι Απόστολοι παρέλαβον υπό του Θεού Λόγου. Δια τούτο η Ορθόδοξος Εκκλησία γεραίρει τους Πατέρας ως τα «πάγχρησα στόματα του Λόγου» (Κυριακή των Αγ. Πατέρων).                                                                                                                                                                    
Η αποστολική διαδοχή από την αρχήν μέχρι τέλους έχει θεανθρώπινον χαρακτήρα. Εις την πραγματικότητα, τι είναι αυτό το οποίον οι Απόστολοι παραδίδουν εις τους διαδόχους των ως παρακαταθήκην;  Είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Χριστός με όλην την Θεανθρωπίνην «περιουσίαν» Του και «κληρονομίαν» Του. Εάν η αποστολική διαδοχή δεν θα παρέδιδε τον Χριστόν ως κεφαλήν της Εκκλησίας με όλον το Θεανθρώπινον πλήρωμά Του, θα έπαυε να είναι αποστολική και ως εκ τούτου δεν θα υπήρχεν αποστολική Παράδοσις, αποστολική ιεραρχία, αποστολική Εκκλησία.                                                                                                                                  
Η ιερά Παράδοσις είναι το  Ε υ α γ γ έ λ ι ο ν  του Χριστού, το οποίον δεν είναι άλλο, παρά ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος, τον Οποίον η χάρις και η δύναμις του Αγίου Πνεύματος μεταφυτεύει εις κάθε πιστεύουσαν ψυχήν και εις ολόκληρον την Εκκλησίαν. Διότι ακριβώς το Άγιον Πνεύμα, ως ψυχή της Εκκλησίας, καθιστά τα του Χριστού ιδικά μας και ημάς ενσωματώνει εις το Σώμα του Χριστού και καθιστά συσσώμους Χριστού. Η ζωή των πιστών εις την Εκκλησίαν δεν είναι άλλο παρά η κατά την χάριν του Αγίου Πνεύματος θεανθρωποποίησις αυτών, ήτοι εν-χρίστωσις και χριστοποίησις αυτών. Όλη η ζωή των Χριστιανών είναι μία διαρκής χριστοκεντρική Πεντηκοστή, διότι το Άγιον Πνεύμα δια των μυστηρίων και των αρετών παραδίδει τον Χριστόν ως Σωτήρα εις έκαστον πιστόν κάνοντας έτσι να γίνη ο Χριστός «η ζωή μας» (Κολ. 3, 4), η ζώσα παράδοσις της αιωνίου ζωής μας. 

Ποιον Κύριο ευχαριστεί ο λατινόφρων κ. Βαρθολομαίος;

1.700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων Επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Μιλάνο.

Ο Πατριάρχης χοροστάτησε λειτουργίας στον κατάμεστο ναό Σάντα Μαρία Ιν Ποντόνε, ο οποίος έχει παραχωρηθεί από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην ελληνορθόδοξη κοινότητα του Μιλάνου. Παρών στην τελετή ήταν και ο καρδινάλιος Σκόλα.

«Ευχαριστούμε τον Κύριο για την αδελφοσύνη που επικρατεί ανάμεσά μας, ανάμεσα στις δυο αδελφές εκκλησίες μας. Σας απευθύνω χαιρετισμό, με ιδιαίτερη αγάπη και σας μεταφέρω την ευλογία της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης» τόνισε, μεταξύ των άλλων,  o Οικουμενικός  Πατριάρχης….  

      

σ.σ.   Δεν γνωρίζω ποιον Κύριο ευχαριστεί ο λατινόφρων κ. Βαρθολομαίος. Είναι αδύνατον να ευχαριστεί τον Κύριο των 26 Οσιομαρτύρων της Ι. Μ. Ζωγράφου που ο λατινόφρων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βέκκος έκαψε ζωντανούς διότι ηρνούντο να τον μνημονεύουν.

Και ασφαλώς δεν θα ευχαριστεί, ούτε τον Κύριο της Κυρίας Θεοτόκου, διότι οι λατίνοι εμμένοντες στις αιρετικές δοξασίες τους είναι εχθροί της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της, ως τα πάναγνα χείλη Της δήλωσαν:

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως». 

ΟΙ ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΟΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ἐκδηλώσεις ἔχουν πληθυνθεῖ στήν ἐποχή μας. Οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστές ψάχνουν νά βροῦν ἀσήμαντες ἀφορμές, προκειμένου νά βρεθοῦν ἐπί τῷ αὐτῷ Ὀρθόδοξοι, Παπικοί καί Προτεστάντες, νά συμπροσευχηθοῦν, νά ἀνταλλάξουν μηνύματα καί δῶρα καί νά τροφοδοτήσουν τήν αἴσθησή τους ὅτι βρίσκονται στά πρόθυρα τῆς ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν», ἀνεξάρτητα καί πέρα ἀπό τίς βαθιές καί μεγάλες δογματικές διαφορές, πού ὑπάρχουν.

Σέ ὅλα αὐτά πρωταγωνιστικό ρόλο ἔχει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο προκλητικά ἀδιαφορεῖ γιά τήν ἀνησυχία τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος καί θεωρεῖ τούς ἀντιοικουμενιστές φανατικούς και ζηλωτές, πού δέν εἶναι σέ θέση νά συλλάβουν τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐκκλησιαστικῆ τους πολιτικῆς καί τό μέγεθος τῆς κρισιμότητας τῶν καιρῶν. Δροῦν μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι αὐτοί ἔχουν στά χέρια τους κάθε ἐξουσία καί μποροῦν νά μᾶς ὁδηγήσουν ἐκεῖ πού θέλουν.

Εὐτυχῶς πού κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι λαός ἑνός Πατριάρχου ἤ Ἀρχιεπισκόπου, γι᾽ αὐτό δέν θά ἀκολουθήσει τούς οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό την Ὀρθόδοξο πίστη του καί νά τόν ἀναγκάσουν νά ἀποδεχτεῖ τούς αἱρετικούς ἑτερόδοξους, Παπικούς καί Προτεστάντες, ὡς ἀδελφούς ἐν Κυρίῳ καί ἄς μένουν στό ἕλος τῆς διαστρέβλωσης τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, δίχως τήν παραμικρή διάθεση νά δοῦν ποῦ καί πόσο ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά ἐπιστρέψουν στή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.

Σέ ὅλες αὐτές τίς οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις δέν ὑπάρχει πιστός λαός, πού νά ἀκολουθεῖ. Εὐφραίνονται οἱ ποιμένες καί τό ποίμνιο ἀπομακρύνεται καί διασκορπίζεται, ἀφοῦ ἔχει χάσει τήν ἐμπιστοσύνη του στούς πνευματικούς πατέρες. Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν ἀκόμα κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν οἰκουμενισμό καί ἀποτελοῦν τούς ἀληθινούς ποιμένες. Στούς ταπεινούς αὐτούς κληρικούς στηρίζονται οἱ πιστοί καί δέν ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Οἱ οἰκουμενιστές ζοῦν στό δικό τους κόσμο, πού δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, καί θεωροῦν περιττό νά ὁμολογοῦν τήν πίστη τους.Πρόκειται γιά κοσμικούς ἀνθρώπους, πού τούς συγκινεῖ ἡ ἐξουσία τοῦ παρόντος κόσμου καί μένουν ἀπαθεῖς και ἀδιάφοροι ἀπέναντι στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἱερούς Κανόνες καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων, παλαιῶν καί νεωτέρων.

Τό μεγάλο κλυδωνισμό στούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας τόν προκαλοῦν οἱ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοί, μέ συνεργάτες καθηγητές Πανεπιστημίου. Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι ἀποροῦν πῶς αὐτοί οἱ ἄνθρωποι προκαλοῦν τόση ταραχή, ἐνῶ θα ἔπρεπε νά ἀγωνίζονται γιά τήν προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν καταπολέμηση τῶν αἱρετικῶν.

Δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τί εἶναι αὐτό πού τούς κάνει νά μή βλέπουν ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι, Παπικοί και Προτεστάντες, εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τήν Ὀρθοδοξία, ὅσο ἐπιμένουν στίς αἱρετικές τους ἀπόψεις.

"Ο.Τ"

From Patricity to Post-Patricity the Self-Destruction of the Orthodox Leadership

Protopresbyter Georgios D. Metallinos, Professor Emeritus of Athens University.

A) The Continuation of the Patristic Tradition during Turkish Rule

            The theology and pastoral practice of the Orthodox Church up until the capture of Constantinople by the Ottomans, had as its main goal the preservation of Orthodoxy as “the faith that was once and for all delivered to the saints” (Jude 3), continuing the confession and tradition of the ancient holy Fathers. But this demanded the refutation of heresies, in word and deed, for the protection of the flock and the preservation of the possibility of salvation, that is deification (glorification). The responsibility of the Church leadership, then, which in every age bears the burden of this task, is enormous. Because the continuation or otherwise of our theological tradition depends on its attitude towards heretical delusion and therefore on the enduring and contemporary unity of Orthodoxy.