Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Γίνεται μια παρανόηση στις πνευματικές σχέσεις...

Στα πλαίσια των διαπιστώσεων για το Άγιον Όρος των ημερών μας, θα ήθελα επίσης να παρατηρήσω, ότι γίνεται μια παρανόηση στις πνευματικές σχέσεις μεταξύ γέροντος και υποτακτικών, με συνέπεια να ειδωλοποιείται, να απολυτοποιείται και να ανάγεται σε επίπεδα αλαθήτου ο γέροντας, πράγμα που κι΄ αυτόν βλάπτει και τους υποτακτικούς μεταβάλλει σε άβουλα και άνοα όντα.

Η έννοια και σημασία του Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος και μνημονευομένου,

Επειδή, η έννοια και σημασία του Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος και μνημονευομένου, πρέπει, εν γενικαίς γραμμαίς,  να αποδεχθώμεν την δια της «Πατριαρχικής Εγκυκλίου» του 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν του Οικουμενισμού, η οποία δια της «Θεωρίας των κλάδων» καταβλασφημεί την Μοναδικότητα της Αγίας ημών Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας! Κατ΄ αναπόφευκτον δε συνέπειαν και βάσει πάντοτε της ως άνω «Πατριαρχικής Εγκυκλίου» του 1920, θα πρέπη να πιστεύσωμεν ότι αι ετερόδοξοι αιρετικαί «χριστιανικαί» ομολογίαι, δηλαδή ο Πάπας και οι Προτεστάντες γενικώς, είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» του Χριστού, «μέτοχοι απολυτρωτικής χάριτος» κλπ. με Ιερωσύνην, Μυστήρια και Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε να δυνάμεθα να συμπροσευχώμεθα και συλλειτουργούμεθα μετ΄ αυτών, πράγμα το οποίον  διενεργούν και πράττουν, όλως κακοδόξως προς την επισκοπικήν αυτών αποστολήν, από του Αθηναγόρου μέχρι σήμερον του κ. Βαρθολομαίου, τόσον οι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσον και διάφοροι άλλοι Οικουμενισταί Αρχιερείς των λοιπών Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών!

Τότε, άκουσα μία Θεία φωνή να μού λέγει: "Η Εκκλησία ευρίσκεται εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως”.

..... Μετά την προσευχή φαίνεται θα είδε αποκαλυπτική οπτασία και βγαίνοντας μας λέει: --Όσοι πιστοί! Πατέρες, τέρμα. Η πληροφορία είναι να προχωρήσουμε με τα μοναστήρια κι’ αυτή είναι η αλήθεια! Οι ζηλωταί είναι πλανεμένοι! Ήταν πράγματι μεγάλη και απότομη η στροφή του Γέροντος, διότι ήταν ζηλωτής και μάλιστα αυστηρός. Μέχρι τότε ήμασταν όλοι ζηλωτές: ο Γερο-Αρσένιος, ο πατήρ Ιωσήφ ο νεώτερος, εγώ, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο Γερο-Νικηφόρος και άλλοι…  Μία τόσο, λοιπόν, απότομη μεταστροφή του Γέροντος Ιωσήφ στάθηκε «κεραυνός εν αιθρία». Αλλά επειδή ο Γέροντας ουδέποτε υπήρξε φανατικός και ουδέποτε ακολουθούσε κάτι με εμπάθεια, καταλάβαμε αμέσως πως εκείνο που μας έλεγε είναι η αλήθεια και η Ορθοδοξία. –Γέροντα, τι είδες; --Δεν θα σας το πω. Το θέμα τελείωσε. Θα προχωρήσουμε με τα μοναστήρια και θα μνημονεύσουμε τον Πατριάρχη. Πετάγεται ο πατήρ Αθανάσιος:

 --Εγώ δεν μνημονεύω τον Πατριάρχη. Είναι αιρετικός! 
Ο Γερο-Αρσένιος, πήγε πίσω από τον Γέροντα και του λέει: 
--Γέροντα, πολλοί πλανήθηκαν ακόμα και μεγάλοι Άγιοι. 
–Πάτερ Αρσένιε, αυτός ο δρόμος πάει προς τα εδώ και ο άλλος πάει προς τα εκεί, όποιον θέλεις διάλεξε ή θα πειθαρχήσης ή θα πάρης τον δρόμον σου. Εγώ θα ακολουθήσω τα μοναστήρια. 
–Γέροντα, εγώ δυσκολεύομαι. 
–Πάτερ Αρσένιε, ένα κι΄ ένα κάνουν δύο. Πάρε δρόμο και φύγε!  
Αμέσως όλοι κοκκαλώσαμε. 
Μόλις άκουσε έτσι ο πατήρ Αρσένιος, λέει στον Γέροντα: --Ευλόγησον! Ευλόγησον!....

Η Κυρία Θεοτόκος : 

Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».   ….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

***

Όταν άλλαξε το ημερολόγιον και η Εκκλησία ακολούθησε το νέον ημερολόγιον, το Άγιον Όρος, ένεκα της παραδόσεως διετήρησε την χρήσιν του παλαιού ημερολογίου, χωρίς όμως να διακόψει καί την επικοινωνίαν και εξάρτησίν του από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως.
Μερικοί αγιορείτες μοναχοί, αυτοτιτλοφορούμενοι ”ζηλωτές”, εξ αιτίας της αλλαγής του ημερολογίου διέκοψαν την πνευματικήν επικοινωνίαν τους με το Πατριαρχείον και το υπόλοιπο Άγιο Όρος. Δεν συμμετείχον εις τα Λειτουργίας, τας πανηγύρεις, ούτε και επικοινωνούσαν με τους υπόλοιπους πατέρας.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ελυπείτο πολύ δι’ αυτήν την κατάστασιν. Με πολύ πόνον έκρουε την θύραν του θείου ελέους και ο Πανάγαθος Θεός δεν παρέβλεψε την ταπεινήν δέησίν του.
Εις την έντονην αυτήν προσευχήν, διηγείται ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ, με επήρε ο ύπνος.
“Τότε βρέθηκα ξαφνικά μόνος μου, επάνω εις ένα μικρό κομμάτι βράχου του Αγίου Όρους, μέσα εις την θάλασσαν, που ταλαντευόταν από στιγμή σε στιγμή να βυθισθεί καί νά μέ πνίξει…
Τρόμαξα και σκέφτηκα, ότι αφού αυτό αποκόπηκε από το σύνολον και ταλαντεύεται, σε λίγο θα βυθισθή και εγώ θα χαθώ.
Τότε με ένα δυνατόν πήδημα βρέθηκα εις το σταθερόν μέρος του βουνού.
Πράγματι, το μικρόν κομμάτι του βράχου που ευρισκόμουν, το κατέπιε η θάλασσα και εγώ εδόξασα τον Άγιον Θεόν, που με έσωσεν από τον όλεθρον!
Αμέσως συνέδεσα το όνειρον με το θέμα που με απασχολούσε και παρακαλούσα Τον Κύριον, ώστε να μη με αφήσει να πλανηθώ εις την κρίσιν μου”.
Τότε, άκουσα μία Θεία φωνή να μού λέγει:
"Η Εκκλησία ευρίσκεται εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως”.
Αυτό συνετέλεσε στήν επιστροφή τού Γέροντος Ιωσήφ μαζί μέ τους άλλους Αγιορείτες Πατέρες, αφήνοντας τούς ακραίους ζηλωτές…
Αλλά καί ό γνωστός Αγιορείτης πνευματικός παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης διηγείτο, ότι έβλεπε πάντοτε την θείαν Χάριν εις την Θείαν Λειτουργίαν να καθαγιάζει τα Τίμια Δώρα, σε Σώμα και Αίμα του Χριστού.

Όμως, όσον διάστημα ήταν με τους ζηλωτές έβλεπε κάτι σάν κάλυμμα μπροστά του, το οποίον τον εμπόδιζε να βλέπει ευκρινώς την θείαν Χάριν. Το κάλυμμα αυτό έφυγε, όταν ό ίδιος επανήλθεν εις την ζώσαν Εκκλησίαν, απομακρυνόμενος οριστικά από τούς ζηλωτές….

(σ.σ. "Τότε με ένα δυνατόν πήδημα βρέθηκα εις το σταθερόν μέρος του βουνού." Στο σταθερό μέρος του βουνού υπήρχαν δύο εκλογές:  Να μνημονεύσης τον αιρετικό λατινόφρονα Αθηναγόρα, ή να δεχθείς τις υποδείξεις της Κυρίας Θεοτόκου και του βράχου της Ορθοδοξίας Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ο οποίος επί είκοσι έτη ζώντας στο Άγιο Όρος γέμισε όλο το Άγιο Όρος με τις αντιλατινικές Ορθόδοξες διδασκαλίες του.Τώρα εμείς οι ζώντες γνωρίζουμε καλώς τα έργα του Αθηναγόρα και των συνεχιστών αυτού, Δημητρίου και Βαρθολομαίου. Όσον αφορά την κατάληξη της μνημόνευσης υπό των αγιορειτών "Πατέρων" του Αθηναγόρα, ιδού τι γράφει ένας πιστός Ορθόδοξος : 

Το Περιβόλι της Παναγίας
αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!
Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!
Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική! )

«ουδέν πτωχότερον διανοίας, φιλοσοφούσης τα θεία, άνευ θείου φωτισμού».

Όπως εντός της Εκκλησίας νοθεύονται οι πολλοί Χριστιανοί, έτσι, παραλλήλως προς την αληθή και αυθεντικήν Θεολογίαν, συμπορεύεται και μία νόθος θεολογία, την οποίαν διακονούν οιηματίαι και ακάθαρτοι εις την ψυχήν. Δεν εννοούμε τους αιρετικούς και τας αιρέσεις, αλλά τους άνευ αγιότητος βίου θεολογούντας. Αυτούς τους οποίους οι άγιοι Πατέρες ωνόμαζον βεβήλους. Και, ως λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, «ουδέν πτωχότερον διανοίας, φιλοσοφούσης τα θεία, άνευ θείου φωτισμού».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

 «Εν σώμα οι πολλοί εσμέν», διότι κανείς από ημάς δεν αποτελεί ολόκληρον το σώμα, αλλ΄ έκαστος είναι μόνον μέρος του σώματος, και τούτο πρέπει να αισθανώμεθα πάντοτε και να γνωρίζωμεν πόσον εξαρτώμεθα ο εις από τον άλλον: όλοι από ένα έκαστον, και έκαστος απ΄ όλους. Και να γνωρίζωμεν επί πλέον πόσον αναγκαίοι είμεθα ο εις εις τον άλλον: Όλοι εις έκαστον και έκαστος εις όλους, αλλά και έκαστος εις έκαστον. Η δύναμίς μας και η ισχύς μας, η ζωή μας και η αθανασία μας και η μακαριότης μας ευρίσκονται εις αυτήν την ενότητα και μόνον. Ποίος μας την δίδει αυτήν; Το σώμα του Χριστού, το σώμα του Θεού. Ο θαυμαστός Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η αληθινή «βρώσις» μας και η αληθινή «πόσις» μας (πρβλ. Ιω. 6, 55-56. 48). Αυτός είναι ο «εις άρτος» δια του οποίου τρεφόμεθα και δι΄ Αυτού «πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν». Αυτός είναι αυτή αύτη η Κοινωνία. Αυτός και η αγία δύναμις αυτής της Κοινωνίας, δηλαδή της αγίας καθολικότητος της Εκκλησίας. Κοινωνούντες του αγίου σώματος και του αγίου αίματος του Κυρίου Ιησού, ημείς κοινωνούμεν του αγίου Σώματός Του, το οποίον είναι πάντοτε εν και παντού εν. «Ούτω οι πολλοί εν σώμα εσμέν εν Χριστώ, ο δε καθ΄ εις αλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12, 5. Πρβλ. Α΄ Κορ. 12, 27). Αυτό μας λέγει η κατά Θεόν σοφία του αγίου Αποστόλου. Την συνεχίζει θεοσόφως ο πέμπτος ευαγγελιστής, ο ιερός Χρυσόστομος: «ειπών γαρ, κοινωνία του σώματος, εζήτησε πάλιν εγγύτερόν τι ειπείν, διο και επήγαγεν, ότι εις άρτος, εν σώμα εσμέν οι πολλοί. Τι γαρ λέγω κοινωνίαν; Φησίν, αυτό εσμεν εκείνο το σώμα. Τι γαρ εστιν ο άρτος; Σώμα Χριστού. Τι δε γίνονται οι μεταλαμβάνοντες; Σώμα Χριστού, ουχί σώματα πολλά, αλλά σώμα εν. καθάπερ γαρ ο άρτος εκ πολλών συγκείμενος κόκκων ήνωται, ως μηδαμού φαίνεσθαι τους κόκκους, αλλ΄ είναι μεν αυτούς, άδηλον δε αυτών είναι την διαφοράν τη συναφεία, ούτω και αλλήλοις και Χριστώ συναπτόμεθα» (Ιωάν. Χρυσοστόμου, Ομ. 24,  2,  PG.  61,  c. 2oo).                                                                                                                                                                    

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρίας της Αιγυπτίας)

«Ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι»

Η κατανυκτική περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οδεύει προς το τέλος της. Ήδη η ευαγγελική περικοπή της ημέρας μάς εισάγει στα Πάθη των αγίων ημερών και μάλιστα με τον ξεκάθαρο λόγο που κάνει ο ίδιος ο Χριστός. Είναι στην ουσία ένας πνευματικός οδοδείκτης, τον οποίο καλείται να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να εγκολπωθεί τα βαθύτερα μηνύματα και νοήματα των γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας. Στη χρονική αυτή στιγμή αποκτά τη δική της σημασία η προβολή από την Εκκλησία της μνήμης μιας αγίας γυναίκας, της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία μετά την καταβαράθρωσή της στο βούρκο της ασωτίας, γνώρισε μια σωτήρια πορεία τελείωσης στην άσκηση και αφού η μετάνοιά της έγινε τρόπος και υπόδειγμα ζωής.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Τάδε έφη Δημήτριος!

Χαχαχα. Βλέπετε αδελφέ Κωνσταντίνε που βρίσκεται η αλήθεια;

Αδιαφορείτε να μου απαντήσετε, γιατί σκέφτεστε πως «δεν υπάρχει λόγος είναι ένας άσχετος». Όμως καταβάθος δεν ξέρετε τι να μου απαντήσετε.

Άλλωστε τι απάντηση να δώσετε στο θέμα του Αγίου φωτός που μόνο οι άθεοι και τα όργανα της μασωνίας προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι απάτη. Αλλά χωράει απάντηση στην ακαήα του Αγίου φωτός που μαρτυρούν όσοι πηγαίνουν βάζοντάς το ακόμη και στα γένια τους. Και βέβαια όπως γνωρίζετε μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη μπορεί να γίνει αυτό, ούτε στους αρμένιους, ούτε στους κόπτες, ούτε στον πάπα ούτε, ούτε, ούτε... Αν υποτεθεί πως με τις πράξεις του καθίσταται αυτομάτως αιρετικός και ακοινώνητος όπως εσείς υποστηρίζετε αυτόαναιρείται όποιος πει κάτι τέτοιο και τρανή απόδειξη είναι ότι το Άγιο φως βγαίνει. Θα πει κάποιος μπορεί να είναι απάτη το άναμμα της λαμπάδας. Ναι, θα του απαντήσω μπορεί να είναι απάτη. Όμως η ακαήα του Αγίου φωτός; Τόσα άλλα σημεία που επιτελούνται εκείνη την ώρα; Θα συνέβαιναν αν στη θέση του Πατριάρχη ήταν ο πάπας; Όσο για την αφελή σας απάντηση που παραθέσατε το κείμενο του μακαριστού π. Θεόκλητου. Πρώτον ο π. Θεόκλητος δεν διεκδικούσε ούτε κατείχε το αλάθητο. Δεύτερον εδώ μιλούσε υποθετικώς. Τρίτον δεν έχει σχέση με την δικιά μας περίπτωση, γιατί αναφέρεται στους παπικούς και όχι στην Εκκλησία του νέου ημερολογίου και των κοινωνούντων μ΄αυτήν της οποίας ήταν και ο ίδιος μέλος για την οποία αναφερόμαστε εμείς. Και τέταρτον και κλείνω οι εξορκισμοί και το Άγιο φως στα Ιεροσόλυμα δεν είναι απλά θαύματα, γιατί τα συγκεκριμένα επιτελούνται μόνο στην αληθινή Εκκλησία και πουθενά αλλού ενώ απλά θαύματα επιτελούνται και εκτός Εκκλησίας, π.χ. η θεραπεία κάποιου ετερόδοξου ασθενή θαυματουργικώς (από τον Θεό και όχι από δαιμονική επήρεια). Χάρη στην ευσπλαχνία του Θεού. Ιδιαίτερα όμως οι εξορκισμοί δεν μπορεί να είναι δαιμονικές απάτες, διότι δαιμόνιο δεν βγάζει δαιμόνιο, θυμηθείτε και την περίπτωση του δαιμονισμένου και την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.

Δημήτρης