Κυρίλου Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39

Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν επί των προβάτων αμέλειαν και αντί ποιμένων ως λύκοι γεννήσονται και το ψεύδος ασπάσονται. Δια ταύτα, σκανδαλισθήσονται πολλοί και ο λαός θα έχει προς τους ιερείς ανυπότακτον διάθεσιν. Εάν λοιπόν ακούσεις ότι επίσκοποι κατ΄ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων έρχονται μην ταρραχθείς, προγέγραπται γαρ. Το Πνεύμα του Θεού προείπε πάντα ταύτα , ίνα μη σκανδαλισθούν οι πιστοί. Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις αλλά τοις γεγραμμένοις και η πίστις σου θα αυξηθεί, εκ της πραγματοποιήσεως των προλεχθέντων. Τότε θα υφίστανται μισαδελφία των αδελφών, σχίσματα των Εκκλησιών, πόλεμοι των εθνών. Ταύτα εγένοντο μεν και πρότερον, θα επιταθούν όμως ολίγον προ της εποχής του Αντιχρίστου, ως προετοιμασία αυτού. Προετοιμάζει γαρ ο διάβολος τα σχίσματα των λαών ίνα ευπαράδεκτος γένηται ο ερχόμενος.

Ο Κοσμάς:

2. H ανάλυση που κάνει ο αδελφός Silver για την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία» κατά το 1924, δεν είναι ορθή. 

Μέχρι στις 10 Μαρτίου 1924, ημερομηνία που οι Νεοημερολογίτες δέχτηκαν το Φράγκικο, ή Νέο ημερολόγιο, στη «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία» ανήκαν οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίας, στις οποίες αναφέρεται ο αδελφός Silver. Μετά την παραπάνω ημερομηνία, δηλ. της 10ης Μαρτίου 1924, όλες αυτές οι τοπικές Εκκλησίες (Πατριαρχεία κλπ.), έπαυσαν να αποτελούν την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», γιατί φράγκεψαν, με πρώτες, την τοπική Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που στα πλαίσια της αίρεσης του οικουμενισμού δέχτηκαν το καταδικασμένο από τις Πανορθόδοξες Συνόδους του 16ου αιώνα Γρηγοριανό, η Νέο ημερολόγιο!
Και είναι μεν γεγονός, ότι δεν δέχτηκαν μέχρι σήμερα όλες οι λοιπές τοπικές Εκκλησίες το φράγκικο ημερολόγιο, όμως επειδή διατήρησαν την «κοινωνία» τους με την Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετά το φράγκεμά τους, βρίσκονται στο αυτό κρίμα! Είναι αποκομμένες όλες τους από το σώμα της «Μιάς αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας», σύμφωνα με την εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά την οποία «ο κοινωνών τω ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω», ως και τη διδασκαλία όλων των Πατέρων, που εντέλλονται να αποκοπτόμαστε από την «κοινωνία» των αιρετικών, οι οποίοι είναι εχθροί του Θεού! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μάλιστα θεωρεί ως εχθρούς του Θεού όχι μόνο τους αιρετικούς, αλλά και όσους «κοινωνούν» με αυτούς!
Επομένως, δεν είναι αρκετό το ότι ορισμένες τοπικές Εκκλησίες, όπως της Σερβίας, που αναφέρει ο αγαπητός Silver, εξακολουθούν να ακολουθούν το Παλαιό ημερολόγιο. Δεν πρέπει όμως να έχουν «κοινωνία» με τους αιρετικούς, γιατί γίνονται κατά τον τρόπο αυτό αιρετικοί και αυτοί. Συνεπώς, όλες οι τοπικές αυτές Εκκλησίες, που μέχρι στις 10 Μαρτίου 1924 ήταν μέλη της «Μιάς αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας», μετά την 10η Μαρτίου 1924 έπαυσαν να αποτελούν την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία»!

Επομένως, έχουμε δύο κατηγορίες τοπικών Εκκλησιών: Αυτές που δέχθηκαν το νέο ημερολόγιο και έγιναν αιρετικές, και αυτές που κράτησαν το παλιό ημερολόγιο αλλά συνέχισαν να κοινωνούν με τους νεοημερολογίτες, και σύμφωνα με το «ο κοινωνών τω ακοινωνήτω…» έγιναν και αυτές αιρετικές.

Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους;

Σαν τα Σόδομα γίνεται εκείνη η τοπική Εκκλησία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των αιρετικών δογμάτων . Έτσι προς το παρόν ένεκα των δικαίων δούλων Του δεν θα αποσύρει την χάρη του Αγίου Πνεύματος από την  Εκκλησία η οποία λοξοδρομεί εις αιρετική ζοφερότητα τόσο προσβλητική  εις Αυτόν. Αλλά για πόσο χρονικό διάστημα; Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους; Εάν ο χρόνος για έξοδο όπως του Λωτ έφθασε, τότε τέτοιος χρόνος είναι το τέρμα της περιόδου      ( που επιτρέπεται για Μετάνοια), είναι ώρα εκτέλεσης της Κρίσεως του Θεού, ώρα της δικαίας οργής, ώρα για την απομάκρυνσι αυτού τούτου του Πνεύματος της Ζωής. Η απομάκρυνσις των αληθινών τέκνων της Εκκλησίας από το κέντρο της αμαρτίας ( της αίρεσις ) υπηρετεί ως δείκτης του Πνευματικού θανάτου της Ιεραρχίας της Τοπικής Εκκλησίας. Όταν ο Κύριος απομακρύνει όλους τους πιστούς εις Αυτόν  -- Την αληθινήν Εκκλησίαν Του -- τότε μόνον θα εγκαταλείψει εντελώς η χάρις του Αγίου Πνεύματος την συγκέντρωσι αυτών που παρέμειναν στην αίρεσι. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την επερχομένη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί με  όλους τους Σοδομίτες.

ΟΙ ΑΙΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ

(313 -2013) επέτειος 1700 ετών

του Ιωάννη Σιδηρά

Κοσμοϊστορικό γεγονός ὑπῆρξε ἡ κατά τήν 13η Ἰουνίου τοῦ 313 μ. Χ.  ὑπογραφή τοῦ γνωστοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων ὑπό τῶν συναυτοκρατόρων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Λικινίου, τό ὁποῖο «ἐπήνεγγε τήν μεγίστην τῶν ἐν τῷ κόσμῳμεταβολῶν», δηλαδή «τήν ἐλευθερίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα  καί τάς θρησκευτικάς ἐλευθερίας».
Ἐπειδή οἱ χριστιανοί δέν λάτρευαν τούς ψευδεῖς θεούς, τήν πολυθεΐα τῶν εἰδώλων καί δέν προσέφεραν θυσίες στόν Ρωμαῖο αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἐλατρεύετο ὠς ἐπίγειος θεός, οἱ διωγμοί, ἐναντίον τῶν ὁπαδῶν τοῦ Ναζωραίου ἐπεβλήθησαν ὁριστικῶς ὑπό τήν μορφή τῶν αὐτοκρατορικῶν διαταγμάτων, τά ὁποία ὅριζαν ὅτι οἱ χριστιανοί ἦταν ἐπικίνδυνοι ἐχθροί τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους ὡς ἐπιβουλευόμενοι τήν εὐστάθειά του καί ὡς ἀσεβοῦντες πρός τόν αὐτοκράτορα.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

π. Θεόδωρος Ζήσης : «Εις την ενθρόνισιν του Πάπα δεν ήταν παρούσα η Ορθόδοξος Εκκλησία»

Simeron Wordpress 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

 Το αίμα του Θεανθρώπου και η δύναμίς του.

Ο Κύριος έκαμε την Εκκλησίαν Του τοιαύτην δια της Σταυρώσεώς Του και του Θεανθρωπίνου αίματός Του, το οποίον επί του Σταυρού εξέχεεν. Αυτό το αίμα είναι η κάθαρσις της Εκκλησίας και η σωτηρία της. Αυτό είναι και η θεανθρωπίνη ένωσίς της, και η ένωσις αυτής με τον Θεόν και τους ανθρώπους. Το αίμα του Θεανθρώπου Χριστού είναι η αιωνίως καινή, λυτρωτική, σώζουσα, δημιουργική και πανενωτική δύναμις της Εκκλησίας. Εις το Πρόσωπον του Θεανθρώπου ηνώθη με υπερτέλειον τρόπον η θεία και η ανθρωπίνη φύσις, ο Θεός και ο άνθρωπος, ούτως ώστε οι άνθρωποι, όντες έως τότε μακράν του Θεού δια της αμαρτίας, να γίνουν εν τω θεανθρωπίνω αίματι, οικείοι Αυτού και εν με Αυτόν (Εφ. 2, 13-14), να γίνουν «μέλη του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (Εφ. 5, 30). Δια του Θεανθρώπου Χριστού επήλθε επί της γης η ακατανόητος πραγματικότης : εμείς οι άνθρωποι οι φιλαμαρτήμονες, αυτά τα θηλαστικά, απεκτήσαμεν δι΄ Αυτού την κατά αίμα συγγένειαν με τον Θεόν, διότι το θεανθρώπινον αίμα Του, η πηγή της αιωνίου ζωής μας και της θεανθρωπίνης αθανασίας μας, μας ενώνει στενώτατα με Αυτόν, τον μόνον αληθινόν Θεόν εν τω Οποίω και υπάρχει η ζωή η αιώνιος (πρβλ. Α΄ Ιω. 5, 20. 5, 11. 1, 2). Το θείον αίμα του Κυρίου είναι η θεανθρωπίνη δύναμις η αγιάζουσα, η καθαρίζουσα, η μεταμορφώνουσα, η χριστοποιούσα, η εκκλησιοποιούσα, η θεανθρωποποιούσα, η τριαδοποιούσα, η σώζουσα. Ένεκα τούτου η Καινή Διαθήκη είναι Διαθήκη εν τω αίματι του Θεανθρώπου Χριστού. Η δε Διαθήκη αυτή παρατείνεται ευχαριστιακώς μέσα εις το Θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας, ενώνουσα ημάς τους ανθρώπους δια του αίματος του Θεανθρώπου με τον Θεόν και μεταξύ μας. διότι το πανάγιον αυτό αίμα το οποίον μας ενώνει με τον Θεάνθρωπον, μας ενώνει δι΄ Αυτού και με όλους τους ανθρώπους. Είναι οφθαλμοφανές το ιστορικόν γεγονός ότι πραγματική, αληθινή και αθάνατος ενότης του ανθρώπου με τους ανθρώπους συντελείται δια του Θεανθρώπου, ο Θεός είναι εγγύτερος εις έκαστον άνθρωπον απ΄ ό,τι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτόν του, εγγύτερος και εις όλους τους ανθρώπους από τους ιδίους τους εαυτούς των. δι΄ αυτό δεν υπάρχει δια τον άνθρωπον ενότης με τον εαυτόν του και με τους ανθρώπους, χωρίς τον Θεόν, χωρίς τον Θεάνθρωπον, άνευ της αποκτήσεως της «σαρκικής» μετ΄ Αυτού συγγενείας και ενώσεως. Η εξ αίματος δε αυτή συγγένεια και ένωσις του ανθρώπου με τον Θεόν και η δι΄ αυτού του αίματος θεανθρωπίνη συγγένεια και ένωσις του ανθρώπου με άλλους ανθρώπους, πραγματοποιείται μέσα εις το Θεανθρώπινον σώμα του Χριστού, την Εκκλησίαν.