Από την Μοναστική
Αδελφότητα του Αγίου Σίο του Μγκβίμε
Καθολικήν Εκκλησίαν,την
ορθήν και σωτήριον της εις αυτόν πίστεως ομολογίαν, Πέτρον μακαρίσας εφ οις αυτόν καλώς ωμολόγησεν, ο των όλων είναι
Θεός απεφήνατο….και επί ταύτη τη πέτρα (δηλ. της σωστής πίστεως) οικοδομήσω την
Εκκλησία μου και πύλαι άδου ου κατισχύσουσι αυτής (Ματθ. ΙΣΤ:18). Άγιος Μάξιμος
ο Ομολογητής ( Migne PG 90 ,132 A ).
Ορφανοί εγενήθημεν, ουχ
υπάρχει πατήρ. Θρήνοι Ιερεμίου Ε:3
Ο αναγινώσκων νοείτω Ματθ. ΚΔ:15
Στα αρχαία Σόδομα ζούσαν
ο δίκαιος Λωτ και η οικογένειά του. Ο μακρόθυμος Θεός μας, επερίμενε την μετατροπή, την αλλαγή της καρδιάς των
Σοδομιτών δίδοντάς τους όλα όσα εχρειάζοντο: αέρα, νερό, τροφή….ζωή. Ο Λωτ ήτο
γι αυτούς σίγουρο παράδειγμα δικαιοσύνης, ένα πρότυπο για την διόρθωσή τους.
Αλλά ματαίως. Το μέτρο της παρανομίας και αμαρτίας ξεχείλισε. Ο Κύριος
απεμάκρυνε την οικογένεια του Λωτ και κατέστρεψε δια πυρός την πόλι των Σοδόμων
, τοιουτοτρόπως αφήρεσε αυτή τη ζωή που ο Ίδιος είχε παραχωρήσει. Σαν τα Σόδομα
γίνεται εκείνη η τοπική Εκκλησία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των
αιρετικών δογμάτων . Έτσι προς το παρόν ένεκα των δικαίων δούλων Του δεν θα
αποσύρει την χάρη του Αγίου Πνεύματος από την Εκκλησία η οποία λοξοδρομεί εις αιρετική
ζοφερότητα τόσο προσβλητική εις Αυτόν.
Αλλά για πόσο χρονικό διάστημα; Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η
παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους; Εάν ο χρόνος για έξοδο όπως του
Λωτ έφθασε, τότε τέτοιος χρόνος είναι το τέρμα της περιόδου ( που επιτρέπεται
για Μετάνοια), είναι ώρα εκτέλεσης της Κρίσεως του Θεού, ώρα της δικαίας οργής,
ώρα για την απομάκρυνσι αυτού τούτου του Πνεύματος της Ζωής. Η απομάκρυνσις των
αληθινών τέκνων της Εκκλησίας από το κέντρο της αμαρτίας ( της αίρεσις )
υπηρετεί ως δείκτης του Πνευματικού θανάτου της Ιεραρχίας της Τοπικής
Εκκλησίας. Όταν ο Κύριος απομακρύνει όλους τους πιστούς εις Αυτόν -- Την αληθινήν Εκκλησίαν Του -- τότε μόνον
θα εγκαταλείψει εντελώς η χάρις του Αγίου Πνεύματος την συγκέντρωσι αυτών που
παρέμειναν στην αίρεσι. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την
επερχομένη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί
με όλους τους Σοδομίτες. Επίσης έχουμε
το παράδειγμα της Νινευή. Οι Νινεϋίτες μετενόησαν και η κρίσις του Κυρίου
ανεβλήθη Αλλά τα Σόδομα; Ήσαν τα Σόδομα εις θέσιν να μετανοήσουν; Τα Σόδομα στα
οποία δεν υπήρχε καν συναίσθησι ανάγκης για μετάνοια;
1) Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις! Είναι
εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.
2) Από όλες τις πλάνες που περιλαμβάνει ο ονομαζόμενος « Οικουμενισμός » η
πλέον βασική και εμβριθής είναι η πλάνη του, όσον αφορά αυτήν ταύτην την φύσιν
της Εκκλησίας. Είναι εκκλησιολογική αίρεσις. Αντίκειται στην ομολογιακή πίστι
του συμβόλου της Νικαίας -Κωνσταντινουπόλεως, διότι ισχυρίζεται ότι δεν
υπάρχει Μία Αγία
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία
.
3) Το ονομαζόμενο « Παγκόσμιο Συμβούλιο
Εκκλησιών », ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία, του
Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε Θεωρία των Κλάδων (ο Οικουμενισμός)
ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας
Εκκλησίας. Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών » προσπαθεί να εκπληρώση
αυτή τη βασική απόρριψη δια της πολεμικής τακτικής, του « Θρησκευτικού πλουραλισμού » (= η αρχή κατά την οποίαν
άνθρωποι διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά
σε μια κοινωνία διατηρώντας τα ιδιαίτερα γνωρίσματά τους).
4) Η Ορθόδοξος Εκκλησία λαμβάνοντας μέρος στις δραστηριότητες του ως άνω
αναφερομένου « Παγκοσμίου Συμβουλίου
Εκκλησιών » διακηρύσσει την συμφωνία της με όλες τις διδασκαλίες και
δραστηριότητές του . Δι αυτού τούτου του τρόπου γίνεται (η Ορθόδοξος Εκκλησία) μέρος των ψευδών και
πλανών του Π.Σ. Εκκλησιών. Γίνεται αιρετική
στο βαθμό που είναι αυτό τούτο το
«Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ».
5) Αυτή η αίρεσις (του Οικουμενισμού) εισάγεται ακόμη βαθύτερα εις το σώμα της
Εκκλησίας δια της συμμετοχής των Ιεραρχών της ,δια των διαφόρων μορφών των
λειτουργικών συνεορτασμών, που πραγματοποιούνται
υπό των ιδρυμάτων του «Παγκασμίου
Συμβουλίου Εκκλησιών » εις την πορεία των συνηθισμένων δραστηριοτήτων.
6) Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Γεωργίας (G.O.C.) είναι ενεργό μέλος του Π.Σ.Ε. για αρκετό χρόνο (από το 1962). Αυτή η
ζωντανή συμμετοχή εκδηλουμένη με τις ενέργειες των ηλικιωμένων Ιεραρχών της,
είναι ο δρόμος προς πτώσιν στην αίρεσιν, ή καλλίτερα είναι ουσιαστηκά ήδη αίρεσις.
7) Εις αμφότερες τις περιπτώσεις των δημοσίων
εμφανίσεων των, και απο καθέδρας οι Ιεράρχες της Ορθοδόξου Εκκλησίας της
Γεωργίας έχουν δείξει τους εαυτούς των, απολογητάς και κήρυκας της αιρέσεως του
Οικουμενισμού. Εις την συμμετοχήν του Τοπικού Συμβουλίου του 1995 αυτής της
Κίνησις κατεγράφησαν εις τα επίσημα έγγραφα και επιστοποιήθησαν υπό των
Εκκλησιαστικών Αρχών. Δι αυτών των ενεργειών αυτή η αίρεσις (του Οικουμενισμού)
είναι εμφυτευμένη εις το σώμα της Τοπικής
Εκκλησίας της Γεωργίας.
8) Όταν η Εκκλησία αρχίζει να δέχεται αιρετικές διδασκαλίες σε οιονδήποτε
βαθμό τότε η χάρις της σωτηρίας μειούται εις αυτήν. Όταν η Εκκλησία στο σύνολό
της, δέχεται μία αίρεσι τότε η χάρις της σωτηρίας αναχωρεί από αυτήν την
κοινότητα,αφού έγινε αδύνατον πλέον η σωτηρία για τα μέλη της, ακόμα κι αν προσφέρουν
την ζωή τους για τις πεποιθήσεις τους.
9) Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι φυγής από την κατάστασι που έχει δημιουργηθή στην
Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας: ή η Εκκλησία θα αποκηρύξη τις πλάνες της, ή
διαφορετικά όσοι ψάχνουν για σωτηρία θα εγκαταλείψουν την συγκέντρωσι των
απίστων.
10) Η απόρριψις της αιρέσεως του Οικουμενισμού από την Εκκλησία πρέπει να
εκφρασθή δια της αποχωρήσεώς της, από το Παγκόσμιο Συμβούλιο « Εκκλησιών». Δεν
υπάρχει άλλος τρόπος.
11) Αυτό μπορεί να επιτευχθή από τους αρχαιοτέρους Ιεράρχες της Ορθοδόξου
Εκκλησίας της Γεωργίας – αυτό είναι το προνόμιό τους. Αλλά οι Ιεράρχες αρνούνται να το πράξουν.
12) Μερικοί από τους Ιεράρχες θεωρούν μία τέτοια ενέργεια ασυνεπή με την
σύγχρονη πορεία της παγκοσμιοποίησης. Υποτάσσουν, με την δική τους ιδέα, τη ζωή
της Εκκλησίας σε ειδικούς (κοσμικούς) νόμους δια των οποίων λειτουργεί η
κοινωνία, απειλούν τους Χριστιανούς με οικονομικές δυσκολίες, πολιτική,
θρησκευτική, και μορφωτική απομόνωσι και μία πληθώρα από φανταστικούς
κινδύνους.
13) Τέτοιος τρόπος σκέψης βασίζεται σε έλλειψη πίστεως στην πρόνοια για την
Εκκλησία από τον Δημιουργό και ιδρυτή Της. Αυτή είναι απιστία, αυτή είναι
πραγματική αθεία η οποία αιχμαλωτίζει το μυαλό και την συνείδησι. Δεν
αντιλαμβάνονται ότι ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψη τους αληθινούς υπηρέτας Του. Οι
οφθαλμοί Του δεν κοιμούνται και είναι ισχυρά η δεξιά Του.
14) Άλλοι Ιεράρχες μη κατέχοντες μία αληθινή Χριστιανική συναίσθησι και μη
θέλοντες να αντιληφθούν αυτή ταύτην την ουσία των δογμάτων της Εκκλησίας του
Χριστού θεωρούν ότι η συμμετοχή στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» δεν είναι
σπουδαίο αμάρτημα. Τοιουτοτρόπως δια ποικίλων τρόπων συμβιβασμού ζητούν να εξαπατήσουν τον Θεό και
τον εαυτόν τους.
15) Έτσι λοιπόν τι απομένει να πράξη ένας Ορθόδοξος Χριστιανός που ζητεί την
σωτηρία, ο οποίος είναι βέβαιος ότι αυτή η σωτηρία δεν είναι δυνατή χωρίς την
αληθινή πίστι, ελεύθερη από αιρετικό βδέλυγμα;
16) ….και επορεύοντο χαίροντες από προσώπου του συνεδρίου, ότι υπέρ του
ονόματος αυτού κατηξιώθησαν ατιμασθήναι ( Πράξεις Ε¨41).
17) “……εάν Πατριάρχης ή Επίσκοπος ή Μητροπολίτης είναι αιρετικός και την αίρεσί
του, κηρύττει παρρησία και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι και
προ του να γίνη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι
αυτοί, όχι μόνο δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής, της
πρεπούσης, ως Ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την
Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το
σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών (ΙΕ΄ Κανων της Α΄ και Β΄ Συνόδου).
Εξηγώντας τον Κανόνα ΙΔ΄
της Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου ο Ζωναράς γράφει: «Είναι επίσης
αιρετικοί αυτοί που διαφωνούν μερικώς με την διδασκαλία της Εκκλησίας ή αυτοί
που κατ’ ελάχιστον την παρερμηνεύουν».
Η Μονή του Μακαριστού Πατρός μας, Shio του Mghvime (του Σπηλαιώτου)
διακόπτει κοινωνία με τον Καθολικό—Πατριάρχη
Ηλία τον Β΄ διότι πιστεύει την
αίρεσι του Οικουμενισμού.
Αρχιμανδρίτης Γεώργιος
Ηγούμενος της Μονής
Αρχιμανδρίτης Ιωάννης
Ιερομόναχος Νικόλαος