Ο Κοσμάς :

μέρος Β'

1. Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης

α. Περισσότερο υποψιασμένος τα χρόνια αυτά, τέλη της δεκαετίας 1950 και αρχές της δεκαετίας 1960, για τα γεγονότα αυτά ήταν ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης. Είχε άλλωστε κάποια εμπειρία από τις αντιδράσεις του συντηρητικού θεολογικού κατεστημένου από όσα εκτυλίχτηκαν κατά την έγκριση της διδακτορικής διατριβής του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, που εκθέσαμε πιό πάνω.
Ο π. Θεόκλητος υπήρξε ίσως την εποχή αυτή η σημαντικώτερη μορφή του αγιορείτικου μοναχισμού. Τα βιβλία του είναι πράγματι αξιόλογα, μοναδικά για την εποχή τους. Ειδικά, η α΄ έκδοση του βιβλίου «Μεταξύ Ουρανού και γης» έγινε αιτία πολλοί νέοι να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να στραφούν προς τη μοναχική ζωή.

β. Τον π. Θεόκλητο γνώρισα, όπως και τον γέροντά του π. Γαβριήλ Διονυσιάτη, το 1959 στο Άγιο Όρος. Έκτοτε, είχα πολλές συναντήσεις και συζητήσεις μαζί του, τόσο στο ΄Άγιο ΄Όρος, όσο και στην Αθήνα. Άλλος όμως ήταν ο π. Θεόκλητος τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας και άλλος, δυστυχώς, ο μετέπειτα.
Τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας ο π. Θεόκλητος εξέφραζε αρκετά την πατερική Παράδοση. Ήταν ένας αντιπαπικός και ανθενωτικός μοναχός.

Τα πρώτα αυτά χρόνια της γνωριμίας μας ο π. Θεόκλητος ασκούσε οξύτατη κριτική στον Αθηναγόρα. Τον θεωρούσε αιρετικό. Τον αποκαλούσε «στόμα του Άδη»! Δεν ήταν ευχαριστημένος από τους (παλαιούς) αγιορείτες μοναχούς, οι οποίοι αδυνατούσαν να συλλάβουν τα απόψεις του. Ακόμα, ούτε με τον γέροντά του, τον π. Γαβριήλ, ένα πολύ αξιόλογο γέροντα, ήταν ευχαριστημένος ο π. Θεόκλητος.
Αυτόν που εκτιμούσε βαθύτατα ήταν ο π. Αθανάσιος Ιβηρίτης, περί του οποίου μου αποκάλυψε ότι ήταν προηγουμένως ιερέας στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας. Εκεί, οι ιερείς του Πατριαρχείου πωλούσαν τη «θεία Κοινωνία» σε άτομα, για να τη χρησιμοποιήσουν στις διάφορες «μαγείες» τους! Ο π. Αθανάσιος, μου είχε πει ο π. Θεόκλητος, εγκατέλειψε το Πατριαρχείο, παραιτήθηκε από την ιερωσύνη και ήρθε το Άγιο Όρος, όπου ζούσε ασκητικά. Ο π. Αθανάσιος αγαπούσε πολύ τον άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, και πολύ βοήθησε την «αγιοποίησή» του από το Πατριαρχείο. Σημειωτέον, ότι το Πατριαρχείο προέβη στην «αγιοποίηση» του ως Ορθοδόξου διδασκάλου, ενώ μέχρι τότε όλες οι «αγιοποιήσεις» επικαλούνταν, κι’ όπως είναι το σωστό, ως δικαιολογητική βάση, είτε το μαρτύριο, είτε την οσιακή ζωή τους.

γ. Εν τω μεταξύ άρχισε η επάνδρωση πολλών Μοναστηριών του Αγίου Όρους με οργανωσιακούς μοναχούς. Στις διάφορες συζητήσεις μας διαπίστωσα ότι δεν είχε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στους νέους Ηγουμένους, οι οποίοι με την δική του κυρίως βοήθεια εγκαταστάθηκαν στο Άγιο ΄Όρος. Πίστευε όμως ότι «τα παιδιά» τους είναι καλά, και ότι ήταν εύκολο να εγκαταλείψουν το πνεύμα των Οργανώσεων, με το οποίο ανατράφηκαν και να «μπολιαστούν» στην αγιορείτικη πραγματικότητα.

δ. Εν τω μεταξύ ο π. Θεόκλητος άρχισε ο ίδιος να μεταλλάσσεται. Άρχισε να συμφιλιώνεται με το Πατριαρχείο. Έφτασε στο σημείο να γίνει ο έμπιστός του στο άγιο Όρος. Το Πατριαρχείο, στα πλαίσια της φαναριώτικης πολιτικής του, προφανώς για να τον κολακεύσει για τη μεταλλαγή του αυτή, άρχισε να δέχεται τις υποδείξεις του στ’ αγιορείτικα ζητήματα. Ο ίδιος δε αποκήρυξε τα πρώτα άρθρα του, με τα οποία στρέφονταν εναντίον του Αθηναγόρα. Τα θεωρούσε πλέον ως προϊόντα νεανικού ενθουσιασμού, που έπαυσαν πλέον να τον εκφράζουν. Ακόμα και τις κακόδοξες δηλώσεις του Αθηναγόρα, τις θεωρούσε ως απλές εκφράσεις, που ειπώθηκαν από τον Πατριάρχη στα πλαίσια των κοινωνικών του σχέσεων! Έπαυσε πλέον να οσφραίνεται κανένα κίνδυνο για την Ορθοδοξία.


ε. Ο π. Θεόκλητος δεν είχε εκτίμηση και σ’ ωρισμένους καταξιωμένους αγιορείτες «γεροντάδες», τους οποίους άκουσα ν’ αποκαλεί «ψευτοαγίους». Μεταξύ αυτών συγκατέλεγε και τον π. Παΐσιο. Σχημάτισα τη γνώμη ότι αυτά τα έλεγε μάλλον από κάποια ζηλοτυπία.
Καλύτερη γνώμη είχε αρχικά για τους «ζηλωτές» του Αγίου Όρους, δηλ. τους Παλαιοημερολογίτες. Γρήγορα όμως άρχισε να καταφέρεται και κατ’ αυτών, όταν θύμωσε, επειδή ο μέχρι τότε φίλος του «ζηλωτής» μοναχός Αρσένιος Κοτέας, δεν του έδωσε ωρισμένα στοιχεία που ζήτησε να τα δημοσιεύσει, προπαντός δε όταν έγινε φιλοπατριαρχικός.

στ. Μετά τη διάσπαση της «Ζωής» το 1960 και τη στροφή μερικών οπαδών της προς το μοναχισμό ο π. Θεόκλητος άρχισε να προσανατολίζεται προς αυτούς, για ν’ αναλάβουν την επάνδρωση του αγίου Όρους. Αυτό και έγινε. Οι μοναχοί αυτοί απόκτησαν με τη βοήθειά του αρκετά μοναστήρια. Κινούνται έκτοτε στο ίδιο μήκος κύματος, που κινήθηκε και ο π. Θεόκλητος στην τελευταία φάση της ζωής του, ακολουθώντας την ίδια φιλοπατριαρχική γραμμή!

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

winfield2008

Saint John Chrysostom : HOMILY XXXI. ROM. XVI. 5.

"Salute my well-beloved Epenetus, who is the first-fruits of Achaia

unto Christ."

I THINK that many even of those who have the appearance of being

extremely good men, hasten over this part of the Epistle as

superfluous, and having no great weight in it. And I think that the

same befalls them in regard to the genealogy that is in the Gospel.

For because it is a catalogue of names, they think they cannot get

any great good from it. Yet the gold founders' people are careful

even about the little fragments; while these pass over even such

great cakes of gold. That this then may not befall them, what I have

already said were enough to lead them off from their listlessness.

Οι εντολοδόχοι και το τίμημα κλοπής του ελαχίστου

http://kyprianoscy.blogspot.gr/

Το τίμημα από το ελάχιστο δώρο της Ζωής, που κλέβουν οι εντολοδόχοι από το Μυστήριο του θανάτου

"Στο χώρο της εντατικής θεραπείας και στα τμήματα των επειγόντων περιστατικών, η μάχη με το θάνατο είναι άμεση. Η δυσκολία είναι μεγαλύτε­ρη όταν ο γιατρός καλείται να θέσει μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ θανάτου και ζωής. Αισθάνεται κανείς δέος καθώς άπτεται του μυστηρίου του θανάτου. Αλλά η επιστήμη και η ιατρική είναι δώρο του Θεού. Εμείς οι ιατροί, υπηρέ­τες της ιατρικής, λειτουργούμε ως εντο­λοδόχοι Εκείνου, στεκόμαστε με σεβα­σμό μπροστά στον άρρωστο, ως πρόσω­πο κατ' εικόνα Θεού. Έχουμε ιερή υπο­χρέωση να μαθητεύουμε την ιατρική επι­στήμη με επιμέλεια και υψηλό φρόνημα ευθύνης. Οι δεοντολογικοί και ηθικοί προβληματισμοί είναι πιο έντονοι και άμεσοι όταν πρέπει να ληφθούν αποφά­σεις εντός μικρού χρονικού διαστήμα­τος"(*)

Τα ανωτέρω από άρθρο με τίτλο :"Επιστημονική Θεώρηση του εγκεφαλικού θανάτου". Το υπογράφει ο κ. Σεραφείμ Νανάς, επίκουρος καθηγητής Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όσον αφορά στη συνέχεια του άρθρου, δεν είναι δυνατόν ο κ. καθηγητής να μη συμφωνεί με το παγκόσμιο επιστημονικό κατεστημένο, ή αδελφότητα και όχι κοινότητα. Γράφει : "Η αμφισβήτηση της εννοίας του εγκε­ φαλικού θανάτου διεθνώς γίνεται μόνον από μεμονωμένα πρόσωπα και σε επίπεδο φιλοσοφικής ή θρησκευτικής αντιπα­ραθέσεως" και ο κ. Νανάς δεν ανήκει στα μεμονωμένα πρόσωπα. Πώς θα ήταν δυνατό; 

Όπως οι πολιτικές κατευθύνσεις προσδιορίζονται και οδηγούνται από μια υπερέχουσα αρχή και εξουσία, κατευθύνσεις τις οποίες όλοι οι εμπερίστατοι και υποτελείς καλούνται να εφαρμόσουν, το ίδιο περίπου ισχύει στη γενικότητά του και για την υπόλοιπη ιατρική αδελφότητα. Δεν θα ήταν συνεπώς υπερβολή να πούμε, αφού η αδελφότητα έχει θεοποιήσει την επιστήμη - είναι δώρο Θεού, μας λέει ο κ. Νανάς -, ότι ισχύει εδώ, των αναλογιών τηρουμένων, το του απ. Παύλου : "

ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω". Η ιατρική αδελφότητα του καθ΄ ημάς Αθήνησι Πανεπιστημίου εφαρμόζει κατά γράμμα αυτό που, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, συνιστά ο απ. Παύλος.

Δεν θα ασχοληθούμε με την επιστημονική επιχειρηματολογία του κ. καθηγητή, που επιβεβαιώνει το αμετάκλητο της διάγνωσης του εγκεφαλικού θανάτου. Απλά θα του υπενθυμίσουμε αυτό που αποσιωπά και όφειλε να εκθέσει, αφού άλλωστε το χρωστάμε στην τεχνολογία. Γράφει : " Ο θάνατος του εγκεφάλου επέρχεται άμεσα μετά την παύση της καρδιάς και της αναπνοής". Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πρώτα ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του (εγκέφαλος), ύστερα αρχίζει η αναπνοή να αντιμετωπίζει δυσκολίες. Τέλος, καταπαύει η λειτουργία της καρδιάς και ο άνθρωπος "αφήνει την τελευταία πνοή". Αυτά όλα μετά από τα τεχνολογικά επιτεύγματα, όπου πλέον μπορούμε σε αργή κίνηση να καταγράφουμε την επέλευση του θανάτου. Ο εγκεφαλικά νεκρός κατόπιν τραυματισμού, πριν προλάβει να καταργηθεί πλήρως η αναπνοή (γράφει ο κ. καθηγητής : "πρέπει να ληφθούν αποφά­σεις εντός μικρού χρονικού διαστήμα­τος") διασωληνώνεται για να διατηρηθεί η αναπνευστική λειτουργία. Κατά συνέπεια και η καρδιακή.

Και γιατί αυτό, θα ρωτήσετε. Η απάντηση είναι : για να επιβεβαιώσουμε τη διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου. Δηλαδή την αναστολή του θανάτου προκειμένου "εντός μικρού χρονικού διαστήματος" (sic) να αφαιρεθούν τα όργανα του θνήσκοντος, ώστε να έχουμε έναν αξιοπρεπή θάνατο! Τόσο αυτού ο οποίος ονομάζεται δωρητής, όσο και εκείνων που θα παραλάβουν τα μοσχεύματα. Να ζήσουν κι αυτοί με αξιοπρέπεια, λένε, όσο είναι να ζήσουν. 

Όμως, ποια απάντηση θα δώσουν προς Εκείνον, του οποίου οι εντολοδόχοι έκριναν σκόπιμο να δρέψουν τα οφέλη μετά από έναν χρήσιμο και έγκαιρο θάνατο, δεν είμαστε σε θέση να τη γνωρίζουμε. Το πιθανότερο είναι να παραπέμψουν Εκείνον (:  τον ερωτώντα) στους εντολοδόχους του και ως κλέφτες, αμφότεροι να διασκορπιστούν στη σκόνη του Σύμπαντος. Αυτό είναι το τίμημα από το ελάχιστο δώρο της Ζωής, που κλέβουν οι εντολοδόχοι από το Μυστήριο του θανάτου, κατόπιν νέκρωσης του εγκεφαλικού στελέχους.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Καθολική και κοινή ζωή εν τη αληθεία.

Ο πιστεύων εις τον Κύριον Ιησούν αυξάνει συνεχώς δια της Αληθείας Του προς το θείον άπειρόν της: αυξάνει με όλο το είναι του, με τον νουν, την καρδίαν και την ψυχήν του. Ταυτοχρόνως αυτός και ζη συνεχώς δια της Αληθείας του Χριστού, ώστε αυτή να αποτελή την ιδίαν την εν Χριστώ ζωήν. Εν Χριστώ ζώμεν «αληθεύοντες» (Εφ. 4,15), διότι το εν Χριστώ ζην σημαίνει αληθεύειν, δηληδή την ακατάπαυστον διαμονήν όλου του είναι εις την Αλήθειαν του Χριστού την αιώνιον. Αυτό το αληθεύειν του χριστιανού γεννάται εκ της αγάπης του προς τον Κύριον. Ο χριστιανός αυξάνει μέσα εις αυτήν, συνεχώς αναπτύσσεται, και μένει αιωνίως, χωρίς να παύση αυτή να υπάρχη, διότι «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Β΄ Κορ. 13,8). Η αγάπη προς τον Κύριον Ιησούν παρακινεί τον άνθρωπον εις την ζωήν εν τη Αληθεία Αυτού, και τον κρατά συνεχώς μέσα της. Εις αυτήν οφείλεται η συνεχής αύξησις του χριστιανού εν Χριστώ, αύξησις εις όλον «το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος» Του (πρβλ. Εφ. 3, 17-19). Ο χριστιανός, όμως, ποτέ δεν αυξάνει μόνος του, αλλά πάντοτε «συν πάσι τοις αγίοις», πάντοτε δηλαδή εν τη Εκκλησία και με την Εκκλησίαν, διότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αυξήσεως εις Εκείνον ο Οποίος είναι «η Κεφαλή» του σώματος της Εκκλησίας (Εφ. 4,15). Και όταν λοιπόν αληθεύωμεν, πάντοτε αληθεύομεν εν κοινωνία «συν πάσι τοις αγίοις», και όταν αγαπώμεν, αγαπώμεν «συν πάσι τοις αγίοις», διότι τα πάντα εις την Εκκλησίαν είναι καθολικά και τα πάντα γίνονται «συν πάσι τοις αγίοις», όλων αποτελούντων εν πνευματικόν σώμα, εις το οποίον όλοι ζουν μίαν κοινήν ζωήν, εν πνεύμα, μίαν αλήθειαν.

Παπωσύνης Παράνοια και Παραφιλία : του Αποτειχισθέντος Θεολόγου Νικολάου Πανταζή, Αυστραλία

Πάλι τανάπαλι, οι ταλαίπωροι και περισπούδαστοι "πνευματικοί" προύχοντες της πολυπαθούς και χιλιοπροδομένης μας Ορθοδοξίας, ων τα ατιμασμένα ονόματα γνωστά εστί τοις πάσι, αρέσκονται να ετεροζυγούν με μίξη αντιευαγγελική και μαγαρισμένη, με τον εκπρόσωπο του Αντιχρίστου επί γης, τον επικατάρατο και τρισκατάρατο Πάπα.

Η ασυγχώρητη βλασφημία τους είναι η πλανεμένη πίστη και καταισχύνουσα ελπίδα που έχουν στον Αιρεσιάρχη Πάπα για την ψευδοένωση. Η βλάβη της φήμης (=βλασφημία) του Αγίου Πνεύματος συνίσταται στα εξής:

Το Άγιο Πνεύμα φημίζεται για ένωση, αλλά τί είδους ένωση; Ένωση με το Θεό, την Αγία Τριάδα, με τον Θέανθρωπο Χριστό και την Πίστη των Αποστόλων, το θεμέλιο της ΜΙΑΣ Εκκλησίας του Χριστού, τη βάση της Αληθείας.

Η Αληθινή Πίστη, ο μόνος σωστός, αποδεκτός τρόπος Πίστεως και ορθής Λατρείας, κατόπιν αποκαλύψεως του Ίδιου του Θεού, είναι η Ορθοδοξία. Κάθε απόκλιση από αυτήν, συνεπάγεται απόσχιση, αίρεση, διαίρεση και αποχώρηση. Η διχοστασία γίνεται αποστασία και η αποστασία απώλεια.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Τρισάγιο στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη

«Ραντεβού» στην οδό Σταδίου, έξω από την Παλαιά Βουλή, για να τελέσουν τρισάγιο και να καταθέσουν στεφάνι στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη δίνουν αύριο στις 17.30 οι «Φίλοι του Τάματος του Εθνους», που τα τελευταία χρόνια συγκεντρώνουν χρήματα για την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού στο Αττικό Αλσος. Το «Τάμα του Εθνους» είναι η «ιερή» υπόσχεση που έδωσαν Ελληνες οπλαρχηγοί -και επικυρώθηκε το 1829 από τη Δ' Εθνοσυνέλευση- να κατασκευάσουν μια μεγάλη εκκλησία αφιερωμένη στον Ιησού Χριστό, σε περίπτωση που η Επανάσταση είχε αίσιο τέλος για τη χώρα μας.

Από το 2005 το Σωματείο «Φίλοι του Τάματος του Εθνους», που λειτουργεί υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Προασπίσεως Ηθικών και Πνευματικών Αξιών, έχει θέσει ως προτεραιότητα τη δημιουργία ενός ναού ύψους 90 μέτρων, μήκους 85 και πλάτους 45 μέτρων, που θα είναι ορατός σχεδόν σε όλη την Αττική. Ο Ιωάννης Αναγνωστόπουλος και η σύζυγός του Κατερίνα, που βρίσκονται στο «τιμόνι» του Σωματείου, έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να παραχωρήσουν 17 οικόπεδα, προκειμένου να συγκεντρωθεί ένα μεγάλο ποσό για την υλοποίηση του «Τάματος», ενώ έχουν εξασφαλίσει και τη στήριξη περισσότερων από 30 μητροπολιτών.

Το αυριανό τρισάγιο, προς τιμήν του Γέρου του Μοριά και των υπόλοιπων ηρώων του 1821, θα τελέσει ο μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος, ενώ το «παρών» θα δώσουν δεκάδες κληρικοί και μοναχοί. «Επιβάλλεται να τιμήσουμε του ήρωες της εθνικής μας παλιγγενεσίας, για τις πολύτιμες θυσίες τους. Οι ιθύνοντες δεν μπορούν να αδιαφορούν άλλο για το Τάμα του Κολοκοτρώνη. Δεξιοί και αριστεροί, όλοι ενωμένοι, πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να αναζωογονήσουμε το εθνικό μας σθένος» αναφέρεται σε ανακοίνωση του Σωματείου.

π. Θεόδωρος Ζήσης- Ο άγ. Ιωσήφ ο Υμνογράφος

Simeron Wordpress·

Ο Κοσμάς :

12. Εν τω μεταξύ το 1960, ο Θεός παρεχώρησε το πρώτο ισχυρό πλήγμα κατά της αδελφότητας «ΖΩΗ», που διασπάσθηκε σε δύο κομμάτια. Ένα ήταν ο «ΣΩΤΗΡ», στον οποίο πήγε ο Παν. Τρεμπέλας και άλλα συντηρητικά στελέχη, και άλλο η «ΖΩΗ», στην οποία παρέμειναν τα νεώτερα μέλη της, τα οποία συνήθως ήταν και τα περισσότερο φιλελεύθερα, μερικά απ’ τα οποία πήγαν στο Άγιο ΄Ορος κι’ έγιναν μοναχοί.

Η διάσπαση αυτή κλόνισε την αυθεντία των οργανώσεων, οι οποίες κυριολεκτικά κυριαρχούσαν παντού στη ζωή της Εκκλησίας και ήλεγχαν ασφυκτικά την πνευματική και εκκλησιαστική ζωή του τόπου. Τότε άρχισαν να εκδηλώνονται οι πρώτες ανησυχίες για την Ορθοδοξία από πολλούς πιστούς, και να ασκείται κάποια κριτική για το ρόλο των Οργανώσεων αυτών.

13. Την εποχή αυτή είχαν επιλέξει οι ξένοι ν’ αρχίσουν να επιβάλλουν την τελική υλοποίηση των σχεδίων τους για την αφομοίωση της Ορθοδοξίας από τους Φράγκους. Τα γεγονότα, τα οποία άρχισαν να εκτυλίσσονται τότε, ήταν τα εξής:
α. Το Βατικανό συμφιλιώθηκε με τη Μασονία, με την οποία μέχρι τότε είχε εχθρικές σχέσεις.
β. Το 1958 έγινε Πάπας ο Ιωάννης 23ος , οποίος απ’ τη πρώτη στιγμή ζήτησε την επιστροφή των Ορθοδόξων στον παπισμό.
γ. Από την πλευρά τη δική μας, ο μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκανε στροφή προς τον παπισμό. Έγινε ο πιό ένθερμος υποστηρικτής της Ενώσεως των δύο Εκκλησιών, την οποία πέτυχε τελικά το 1965! Πρέπει να σημειωθεί ότι τον Αθηναγόρα επέβαλαν στον Πατριαρχικό θρόνο το 1948 οι μυστικές Υπηρεσίες της Αμερικής, με τη συνδρομή της Τουρκίας, αφού προηγουμένως διώχτηκε απ’ τον Πατριαρχικό θρόνο ο μέχρι τότε Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄, δήθεν ως τρελλός!

Τα γεγονότα αυτά, πρώτος άρχισε να τα σχολιάζει τότε ο αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης με πύρινα άρθρα του τα οποία δημοσίευε σε διάφορα περιοδικά, όπως την «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη» του Σχοινά, που έβγαινε στο Βόλο, στο περιοδικό «Άγιος Παύλος», που έβγαζε η αγιορείτικη Μονή του Αγίου Παύλου Ξηροποτάμου, και αργότερα στο «Ορθόδοξο Τύπο», που εξέδιδε ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, με τον αρχικό τίτλο « Τύπος, Ελληνικός –Ορθόδοξος».

Όλα αυτά άρχισαν να προβληματίζουν, ωρισμένα άτομα. Η μεγάλη μάζα όμως των Ορθοδόξων, μάλλον παρέμεινε αδιάφορη και ανυποψίαστη, γιατί δεν υπήρξε παρακίνηση των τότε πνευματικών του οδηγών, στους οποίους έκαναν τυφλή υπακοή. Αυτό έκανε αργότερα τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη να λέει, όποιος κάνει σήμερα υπακοή σε τέτοιους γεροντάδες, πάει κατ’ ευθείαν στη κόλαση!

Ας δούμε όμως τώρα, μερικά από τα καταξιωμένα αυτά εκκλησιαστικά πρόσωπα και τους λεγόμενους «γεροντάδες», που είχαν κάποια ευρύτερη εμβέλεια στο χώρο της Ορθοδοξίας. Ας δούμε, πως την εποχή αυτή της θεολογικής αφασίας και θρησκευτικής αδιαφορίας, τα άτομα αυτά, αντιμετώπισαν τους κίνδυνους για την Ορθοδοξία, που άρχισαν πλέον να γίνονται ορατοί. ΄Ετσι θα μπορέσει ο καθένας μας να κρίνει αν τα πρόσωπα μπόρεσαν να αποτινάξουν τη θεολογική αφασία που τους καταπλάκωνε και προσδέθηκαν στο άρμα της Ορθοδοξίας.