Οι εντολοδόχοι και το τίμημα κλοπής του ελαχίστου

http://kyprianoscy.blogspot.gr/

Το τίμημα από το ελάχιστο δώρο της Ζωής, που κλέβουν οι εντολοδόχοι από το Μυστήριο του θανάτου

"Στο χώρο της εντατικής θεραπείας και στα τμήματα των επειγόντων περιστατικών, η μάχη με το θάνατο είναι άμεση. Η δυσκολία είναι μεγαλύτε­ρη όταν ο γιατρός καλείται να θέσει μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ θανάτου και ζωής. Αισθάνεται κανείς δέος καθώς άπτεται του μυστηρίου του θανάτου. Αλλά η επιστήμη και η ιατρική είναι δώρο του Θεού. Εμείς οι ιατροί, υπηρέ­τες της ιατρικής, λειτουργούμε ως εντο­λοδόχοι Εκείνου, στεκόμαστε με σεβα­σμό μπροστά στον άρρωστο, ως πρόσω­πο κατ' εικόνα Θεού. Έχουμε ιερή υπο­χρέωση να μαθητεύουμε την ιατρική επι­στήμη με επιμέλεια και υψηλό φρόνημα ευθύνης. Οι δεοντολογικοί και ηθικοί προβληματισμοί είναι πιο έντονοι και άμεσοι όταν πρέπει να ληφθούν αποφά­σεις εντός μικρού χρονικού διαστήμα­τος"(*)

Τα ανωτέρω από άρθρο με τίτλο :"Επιστημονική Θεώρηση του εγκεφαλικού θανάτου". Το υπογράφει ο κ. Σεραφείμ Νανάς, επίκουρος καθηγητής Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όσον αφορά στη συνέχεια του άρθρου, δεν είναι δυνατόν ο κ. καθηγητής να μη συμφωνεί με το παγκόσμιο επιστημονικό κατεστημένο, ή αδελφότητα και όχι κοινότητα. Γράφει : "Η αμφισβήτηση της εννοίας του εγκε­ φαλικού θανάτου διεθνώς γίνεται μόνον από μεμονωμένα πρόσωπα και σε επίπεδο φιλοσοφικής ή θρησκευτικής αντιπα­ραθέσεως" και ο κ. Νανάς δεν ανήκει στα μεμονωμένα πρόσωπα. Πώς θα ήταν δυνατό; 

Όπως οι πολιτικές κατευθύνσεις προσδιορίζονται και οδηγούνται από μια υπερέχουσα αρχή και εξουσία, κατευθύνσεις τις οποίες όλοι οι εμπερίστατοι και υποτελείς καλούνται να εφαρμόσουν, το ίδιο περίπου ισχύει στη γενικότητά του και για την υπόλοιπη ιατρική αδελφότητα. Δεν θα ήταν συνεπώς υπερβολή να πούμε, αφού η αδελφότητα έχει θεοποιήσει την επιστήμη - είναι δώρο Θεού, μας λέει ο κ. Νανάς -, ότι ισχύει εδώ, των αναλογιών τηρουμένων, το του απ. Παύλου : "

ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω". Η ιατρική αδελφότητα του καθ΄ ημάς Αθήνησι Πανεπιστημίου εφαρμόζει κατά γράμμα αυτό που, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, συνιστά ο απ. Παύλος.

Δεν θα ασχοληθούμε με την επιστημονική επιχειρηματολογία του κ. καθηγητή, που επιβεβαιώνει το αμετάκλητο της διάγνωσης του εγκεφαλικού θανάτου. Απλά θα του υπενθυμίσουμε αυτό που αποσιωπά και όφειλε να εκθέσει, αφού άλλωστε το χρωστάμε στην τεχνολογία. Γράφει : " Ο θάνατος του εγκεφάλου επέρχεται άμεσα μετά την παύση της καρδιάς και της αναπνοής". Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πρώτα ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του (εγκέφαλος), ύστερα αρχίζει η αναπνοή να αντιμετωπίζει δυσκολίες. Τέλος, καταπαύει η λειτουργία της καρδιάς και ο άνθρωπος "αφήνει την τελευταία πνοή". Αυτά όλα μετά από τα τεχνολογικά επιτεύγματα, όπου πλέον μπορούμε σε αργή κίνηση να καταγράφουμε την επέλευση του θανάτου. Ο εγκεφαλικά νεκρός κατόπιν τραυματισμού, πριν προλάβει να καταργηθεί πλήρως η αναπνοή (γράφει ο κ. καθηγητής : "πρέπει να ληφθούν αποφά­σεις εντός μικρού χρονικού διαστήμα­τος") διασωληνώνεται για να διατηρηθεί η αναπνευστική λειτουργία. Κατά συνέπεια και η καρδιακή.

Και γιατί αυτό, θα ρωτήσετε. Η απάντηση είναι : για να επιβεβαιώσουμε τη διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου. Δηλαδή την αναστολή του θανάτου προκειμένου "εντός μικρού χρονικού διαστήματος" (sic) να αφαιρεθούν τα όργανα του θνήσκοντος, ώστε να έχουμε έναν αξιοπρεπή θάνατο! Τόσο αυτού ο οποίος ονομάζεται δωρητής, όσο και εκείνων που θα παραλάβουν τα μοσχεύματα. Να ζήσουν κι αυτοί με αξιοπρέπεια, λένε, όσο είναι να ζήσουν. 

Όμως, ποια απάντηση θα δώσουν προς Εκείνον, του οποίου οι εντολοδόχοι έκριναν σκόπιμο να δρέψουν τα οφέλη μετά από έναν χρήσιμο και έγκαιρο θάνατο, δεν είμαστε σε θέση να τη γνωρίζουμε. Το πιθανότερο είναι να παραπέμψουν Εκείνον (:  τον ερωτώντα) στους εντολοδόχους του και ως κλέφτες, αμφότεροι να διασκορπιστούν στη σκόνη του Σύμπαντος. Αυτό είναι το τίμημα από το ελάχιστο δώρο της Ζωής, που κλέβουν οι εντολοδόχοι από το Μυστήριο του θανάτου, κατόπιν νέκρωσης του εγκεφαλικού στελέχους.