Φώτης Κόντογλου - Ἡ ἁγιασμένη ἐπανάσταση

Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στὸν Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κι ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ᾿ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιότανε τὴν πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πρᾶγμα, κ᾿ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθούσανε δὲν ἤτανε μοναχὰ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθοῦνε ὅλοι οἱ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ ἡ λευτεριὰ νὰ φυλάξουνε τὴν ἁγιασμένη πίστη τους, ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἐλπίζανε νὰ σώσουνε τὴν ψυχή τους. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - KANON OF THEOTOKOS

Του αγίου Μάρκου του Ασκητού:

Πρέπει, λοιπόν, ως λογικοί που είμεθα, να μάθωμεν ότι οι πειρασμοί και αι διάφοροι θλίψεις αποστέλλονται από τον Θεόν δια την ψυχικήν ωφέλειάν μας και ότι δι’ αυτών ο Κύριος μας παρέχει πολλάς ευεργεσίας. Πρώτον, ότι δια των πειρασμών αποκαλύπτονται οι πονηροί λογισμοί, οι οποίοι μας διακατέχουν κρυπτώς. Κατόπιν αφού τους ανακαλύψωμεν, γνωρίζοντες την αθλιότητά μας αυτήν, προσθέτομεν εις την ψυχήν μας ταπεινοφροσύνην αληθινήν και ασχημάτιστον. Εξ άλλου αποκαλύπτεται και η ματαία οίησίς μας κατά το ψαλμικόν, «διέκυψαν πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν, όπως αν εξολοθρευθώσιν εις τον αιώνα του αιώνος».

Αββά Ισαάκ Σύρου :

«Ο αξιωθείς ιδείν εαυτόν,  κρείττων εστί του αξιωθέντος ιδείν αγγέλους»

'Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης :

Όσοι είναι αυστηροί και σχολαστικοί κριταί των σφαλμάτων του άλλου, νικώνται από αυτό το πάθος επειδή δεν απέκτησαν ακόμη για τα ιδικά τους αμαρτήματα ολοκληρωτική φροντίδα, (γνώση) και μνήμη. Διότι όποιος αφαιρέσει «το περικάλυμμα της φιλαυτίας και ιδεί με ακρίβεια τα ιδικά του κακά, για τίποτε άλλο δεν θα φροντίσει πλέον στην ζωή του , αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος της ζωής του δεν του επαρκεί για να πενθήσει τις ιδικές του αμαρτίες, έστω και αν θα ζούσε εκατό έτη και αν θα έβλεπε ολόκληρο τον Ιορδάνη ποταμό να βγαίνει από τους οφθαλμούς του ως δάκρυ.

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ [ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ] ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Α´

Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ
ΤΗΣ Α´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ὁ Ἱερεύς·

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε· νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Δόξα σοι Χριστέ, ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα σοι.
Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εκκλησία  Θεανθρώπινον  εργαστήριον.

Τούτο σημαίνει ότι η Εκκλησία είναι θεανθρώπινον εργαστήριον εις το οποίον οι άνθρωποι θεανθρωποποιούνται, χριστοποιούνται, θεούνται, δηλαδή μεταμορφώνονται εις θεανθρώπους κατά χάριν, εις χριστούς κατά χάριν, εις θεούς κατά χάριν. Πάντα ταύτα πραγματοποιούνται και συμβαίνουν δια του Θεανθρώπου, εν τω Θεανθρώπω και κατά τον Θεάνθρωπον, δηλαδή μέσα εις την κατηγορίαν του θεανθρώπου και του θεανθρωπίνου. Ο Κύριος Ιησούς, δια του θεανθρωπίνου Προσώπου Του, συμπεριλαμβάνει, διαπερνά, πληροί όλους τους κόσμους εντός των οποίων ζη και κινείται ο άνθρωπος: καταβαίνει εις τα κατώτατα της γης, εις αυτήν την κόλασιν, εις το βασίλειον του θανάτου, αναβαίνει υπεράνω όλων των ουρανών «ίνα πληρώση τα πάντα» (Εφ. 4,8-10 πρβλ. Ρωμ. 10. 6-7).

Συνεχίζεται.

Κείμενο Ιερομονάχου Ευγενίου: Κατάτμησις και πολυφωνία.

Πηγή : http://orthodoxihomologia.blogspot.ca/2013/02/o_15.html

«εδηλώθη γαρ μοι περί υμών, αδελφοί μου υπό της Χλόης ότι έριδες εν υμίν εισί. λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει· εγώ μεν ειμί Παύλου, εγώ δε Απολλώ εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού» (Α΄ Κορ. α: 11-12).

                                                                                                                                                           
Τούτα τα χωρία του Αποστόλου, μας δίδουν ανάγλυφα την εικόνα της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. Κατάτμησις και όχι απλώς τμήσις. Ήτοι κομμάτιασμα εις πολλά μέρη και όχι διαίρεσις. Πως αγαπητοί μου φθάσαμε εις αυτό το σημείον; Ατενίζοντας κανείς το εκκλησιαστικό πεδίο στην ορατή του πραγματικότητα διακατέχεται από ανάμεικτα συναισθήματα πόνου, απορίας και απεριγράπτου λύπης. Από πού λοιπόν κανείς θα μπορούσε να ξετυλίξει τούτο το νήμα δια να ευρεθεί επιτέλους η άκρη του;                                                                                                                       
Ας κάνουμε όμως μια στοιχειώδη αναφορά να ειδούμε την έκτασί του, ξεκινώντας από το λεγόμενο νέο ημερολόγιο. Εξτρεμιστικά θα ελέγαμε στέκονται οι Οικουμενισταί που ζουν και διδάσκουν «γυμνή τη κεφαλή» την αίρεσι του Οικουμενισμού. Ακολουθούν οι νεοημερολογίται εκείνοι οι οποίοι δεν συμφωνούν με τους προηγουμένους αλλά τους ακολουθούν κατά πόδας χωρίς κανένα έλεγχο συνειδήσεως αν και οι κανόνες και η πράξι της Εκκλησίας διδάσκει το αντίθετο· με την δικαιολογία ότι κοινωνούσαν με την αίρεσι ο όσιος Παϊσιος, Πορφύριος, Ιάκωβος κ.ά. ή διότι εξέρχεται το Άγιον Φως εκ του Παναγίου Τάφου ακόμη.   Άλλη μερίδα έχουν κρίσι συνειδήσεως ομιλούν, γράφουν, διαμαρτύρονται αλλά δεν διακόπτουν το μνημόσυνο ακολουθώντας τους προηγουμένους. Έτερη μερίδα διακόπτει μεν το μνημόσυνο μη θεωρώντας όμως το ημερολογιακό ως αποχρών λόγο ο οποίος θίγει την εορτολογική ενότητα αλλά και σε τελική ανάλυσι αποτελεί κανονικό πταίσμα καταστρατηγώντας την τάξι της Εκκλησίας μας. Σημειωτέον εδώ ότι οικουμενισταί και οι ακόλουθοί τους, είτε εν γνώσει είτε ανεπίγνωστα, ομιλούν για εκτός Εκκλησίας όσων διακόπτουν το μνημόσυνο των κακοδοξούντων κληρικών· και ο απλός λαός αυτό το δέχεται και ακολουθεί τους ηγήτορας εις τον μακάβριο χορό τους παρασυρόμενος δυστυχώς.                                           
Οι Γ.Ο.Χ. από την άλλη όχθη του ιδίου ποταμού διακόπτουν μεν το μνημόσυνο αλλά ομιλούν για άκυρα ή εάν θέλετε όπως αναφέρεται για άδεκτα μυστήρια· ήτοι τα Μυστήρια του νέου ημερολογίου δεν γίνονται δεκτά και ως εκ τούτου αυτοί αποτελούν συνέχεια της Εκκλησίας αυτόχρημα χωρίς να προηγηθεί απόφασις συνόδου (και μάλιστα κάποιοι αναβαπτίζουν όσους πάσχει το Μυστήριο ως προς τας τρεις καταδύσεις αντί να θεραπεύσουν μόνον το πάσχον μέρος). Είναι το λεγόμενο Ματθαιϊκό φρόνημα η κύρια αιτία της κατατμήσεως των Γ.Ο.Χ. Και έτσι έχουμε στην πράξι πέντε αν μη και περισσότερες διαφορετικές συνέχειες της ιδίας εκπεσούσης Εκκλησίας, κατ’ αυτούς, με πέντε Αρχιεπισκόπους Αθηνών και πάσης Ελλάδος με τους πρωτοσυγκέλλους τους ο καθ’ ένας. «Και διηγώντας τα να κλαις». Άλλοι δεν ομιλούν για άκυρα Μυστήρια αλλ’ ούτε στην θεωρία ομιλούν για συνέχεια της εκπεσούσης νεοημερολογιτικής εκκλησίας αλλά στην πράξι αποτελούν Εκκλησία έχοντας χειροτονήσει Επισκόπους κατά τόπους με την δικαιολογία ότι υπάρχει ποίμνιο που κατοχυρώνει την όλως αυτών αντικανονική ενέργεια, δια να διασωθεί η πίστις… Άλλοι τεμαχίζουν την Εκκλησία του Χριστού γιατί δέχονται ή δεν δέχονται την απεικόνισι της Αγίας Τριάδος ως Παλαιών των ημερών, για προαιώνιο Εκκλησία και ούτω καθ’ εξής.                                                               
Και σας ερωτώ αγαπητοί μου υπάρχει κατάτμησις ή όχι; Υπάρχει πολυφωνία ή όχι; «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ίνα το αυτό λέγητε πάντες και μη η εν υμίν σχίσματα…» (Α’ Κορ. α:10),                                                                            
Πώς να μην οδύρεται κανείς με την εικόνα που παρουσιάζει η Εκκλησία μας ίνα μη είπω ότι ματώνει η καρδία όσων παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την εξέλιξι. Παρά ταύτα· μολονότι υφίσταται αυτή η κατάστασι σύγχυσις με την πληθωρική κατάθεσι των απόψεων δεν πρέπει να λησμονούμε πως είμαστε εν Χριστώ αδελφοί. Δεν πρέπει να εισέλθει το μίσος, η εμπάθεια, η μισαλλοδοξία. Άλλωστε, ποιος άραγε θα φέρει αντίρρησι εις αυτό, είναι σφοδρά επιθυμία των εχθρών μας να διατηρούν την κατάστασι αυτή σταθερά ακριβώς για να έχουν τα ως άνω αποτελέσματα. Δεν πρέπει να ενδόσουμε, παν τουναντίον, πρέπει να πρυτανεύσει η Αγάπη εις πείσμα των καιρών και των σκοτεινών προσώπων που κρύβονται πίσω αυτών.                                                                                                                   
«… ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και τη αυτή γνώμη» (Α΄ Κορ. α: 10).                                                                                                                     
Ζητεί ο Απόστολος να είμαστε κατηρτισμένοι με τον ίδιον νουν και την ιδίαν γνώμη. Αυτό τώρα φαντάζει πως πολύ δύσκολα πραγματώνεται. Ωστόσο τα ανθρωπίνως αδύνατα δυνατά παρά τω Θεώ εστίν. Εκείνο που σε εμάς απομένει είναι η θερμή προσευχή εν μετανοία απ΄ όλους μας δια να δοθεί από τον Κύριον η έκβασις. Το οποίον και σφοδρώς ευχώμεθα δια να λείψουν και η κατάτμησις και η πολυφωνία.

Σας ευχαριστώ δια την υπομονήν σας

Ο Θεός μεθ΄ υμών.

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

Ο Πάπας Ιωάννης πρότεινε επίσης στην ίδια Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως την αποδοχή δύο άρθρων της αποφάσεως του 769 για τον τρόπο εκλογής των Παπών, που ήδη αναφέραμε. Ομως, θα εφαρμόζονταν στην Εκλογή του Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως. Ο πρώτος κανόνας απαγορεύει την υποψηφιότητα λαϊκών. Ο δεύτερος περιορίζει την δυνατότητα υποψηφιότητας στους κληρικούς της Κων/πόλεως. Και οι δύο προτάσεις του Πάπα απορρίφθηκαν ως ανεφάρμοστες για την Νέα Ρώμη, αλλά έγιναν δεκτές ως εφαρμόσιμες για την Παλαιά Ρώμη. Ετσι, μ' αυτό τον πλάγιο τρόπο, η απόφαση του 769 για την εκλογή Παπών έγινε μέρος του Ρωμαϊκού Δικαίου, όταν τα Πρακτικά αυτής της Συνόδου του 879 υπογράφηκαν από τον Αυτοκράτορα.

Ο Πάπας Ιωάννης δεν μπορούσε να ζητήσει ευθέως την ενσωμάτωση στο Ρωμαϊκό Δίκαιο του νόμου περί Παπικής Εκλογής του 769, αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με την παραδοχή ότι για περισσότερο από εκατό χρόνια οι Πάπες εκλέγονταν παράνομα. Φαίνεται ότι οι Φράγκοι και οι φιλο-Φράγκοι Ρωμαίοι προέβαλλαν την ένσταση, ότι η πράξη της Παπικής εκλογής δεν ήταν ούτε εκείνη των Ανατολικών Πατριαρχείων, ούτε νόμιμη, αφού δεν αποτελούσε μέρος του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Ηταν πολύ σημαντικό για την Ρωμαιοσύνη και την Ορθοδοξία του Παπικού θρόνου ότι διατηρούσαν τη συνέχειά τους, χωρίς τη δυνατότητα διεισδύσεως φιλοφράγκων, όπως ο Νικόλαος Α', ή ακόμη μιας Φραγκικής καταλήψεως, εάν θα μπορούσαν να θέτουν υποψηφιότητα κληρικοί εκτός Παπικής περιφερείας, όπως είχε συμβεί στην Ανατολή, όπου επιτρεπόταν στον Πρεσβύτερο ενός Πατριαρχείου να γίνει Πατριάρχης σ'ένα άλλο Πατριαρχείο .

Επιπλέον, οι κανόνες που απαγορεύουν το μεταθετόν των επισκόπων, απέκτησαν εξαιρετική σημασία. Ο διάδοχος του Ιωάννη Η' δεν αναγνωρίσθηκε ως Πάπας από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α', διότι είχε διατελέσει επίσκοπος και είχε γίνει Πάπας δια μεταθέσεως.

Συνεχίζεται.

Saint John Chrysostom : HOMILY IX. ROM. IV. 23.

 "Now it was not written for his sake alone, that it was imputed to him

for righteousness; but for us also, to whom it shall be imputed, if we

believe on Him that raised up Jesus our Lord from the dead."

After saying many great things of Abraham, and his faith, and

righteousness, and honor before God, lest the hearer should say,

What is this to us, for it is he that was justified? he places us close

to the Patriarch again. So great is the power of spiritual words. For of

one of the Gentiles, one who was recently come near, one who had

done no work, he not only says that he is in nothing inferior to the

Jew who believes (i.e. as a Jew), but not even to the Patriarch, but

rather, if one must give utterance to the wondrous truth, even much

greater. For so noble is our birth, that his faith is but the type of

ours. And he does not say, If it was reckoned unto him, it is probable

it will be also to us, that he might not make it matter of syllogism.