Είναι φυσικόν, ο Θεός ο οποίος είναι Δημιουργός, Σωτήρ και Αγιασμός, να
είναι ταυτοχρόνως και Κριτής. Διότι ως Κτίστης, μας εισήγαγεν από το μη είναι
εις το είναι, ορίσας ως σκοπόν της υπάρξεώς μας την εξομοίωσιν με τον Θεόν δια
του θεοειδούς της ψυχής μας, ληφθέντος ως δώρου, και δια της αυξήσεως εις την
αύξησιν του Θεού «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του
Χριστού» (πρβλ. Κορ. 2, 19. Εφ. 4, 13), ως Σωτήρ, μας έσωσε από την αμαρτίαν,
από τον θάνατον και από τον διάβολον, εισαγαγών εις την φύσιν του ανθρώπου,
θνητοποιημένου δια της αμαρτίας, την αρχήν και την δύναμιν της αναστάσεως και
της αθανασίας. Ως Αγιασμός, μας έδωσε μέσα εις το θεανθρώπινον Σώμα Του όλα τα
μέσα της χάριτος και όλας τας θείας δυνάμεις, δια την οικείωσιν του θεανθρωπίνου
έργου Του της σωτηρίας και την επίτευξιν του σκοπού της υπάρξεώς μας. Ως
Κριτής, σταθμίζει, κρίνει και λαμβάνει απόφασιν περί της συμπεριφοράς μας προς
Εκείνον ως τον Κτίστην και προς τον εαυτόν μας ως το θεοειδές κτίσμα, προς
Εκείνον ως τον Σωτήρα και προς τον εαυτόν μας ως αντικείμενον της σωτηρίας,
προς Εκείνον ως τον Θεάνθρωπον—την Εκκλησίαν—τον Αγιασμόν, και προς τον εαυτόν
μας ως αντικείμενον αγιασμού, θεώσεως και θεανθρωποποιήσεως. Εις αυτό το
τετραπλούν έργον Του ο Θεός πάντα ενεργεί «κατά την βουλήν του θελήματος αυτού»
(Εφ. 1, 11), δηλαδή κατά το προαιώνιον σχέδιόν Του περί του κόσμου και του
ανθρώπου, με τον σκοπόν «ανακεφαλαιώσασθαι τα πάντα εν τω Χριστώ, τα τε εν τοις
ουρανοίς και τα επί της γης» (Εφ. 1, 10. Πρβλ. Κολ. 1, 16-17 και 20).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου