Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  17^ον.

1. Παίρνει σώμα ανθρώπινο ο ασώματος Κύριος από άπειρη αγαθότητα και μικραίνει-μπορεί να πει κανείς- τον εαυτόν Του ο μέγας και υπερούσιος, για να μπορέσει να ενωθεί με τις ψυχές των Αγίων και των Αγγέλων, ώστε να μπορέσουν και αυτές να γίνουν μέτοχοι της αθάνατης ζωής της Θεότητάς Του. Και όπως η ψυχή πήρε και φόρεσε τα μέλη του σώματος, μάτια, αυτιά κ.λ.π., κατά τον ίδιο τρόπο και η αγαθότητα του Σωτήρος Χριστού παίρνει σώμα κι΄ ενώνεται με τις πιστές και αγαπητές σ΄ Αυτόν ψυχές και γίνεται ένα Πνεύμα μ΄ αυτές κατά τον Θείο Παύλο. Έτσι γίνεται ψυχή στην ψυχή, υπόσταση στην υπόσταση, ώστε μια τέτοια ψυχή να ζήσει και να υπάρξει μέσα στην Θεότητά Του, να φτάσει στην αθάνατη ζωή και ν΄ απολαύσει άφθαρτη ηδονή και ανέκφραστη δόξα!...                                                                                                                                                       
2. Για την ψυχή αυτή ο Κύριος, όταν θέλει, γίνεται φωτιά και κατακαίει κάθε κακό μέσα της. Άλλοτε γίνεται ανάπαυση ανείπωτη και ανέκφραστη, κι΄ άλλοτε χαρά και ειρήνη, που περιθάλπει και περικυκλώνει την ψυχή. Μόνο ν΄ αγωνίζεται κανείς, να Τον αγαπάει και να Τον ευχαριστεί και θα δει με την πείρα και την αίσθησή του ότι άγγιξε ανεκλάλητα αγαθά «που μάτι δεν τα είδε και αυτί δεν τα άκουσε και άνθρωπος δεν τα διανοήθηκε». Έτσι το Πνεύμα Κυρίου γίνεται ανάπαυση, αγαλλίαση, τρυφή και ζωή της ψυχής, που αναδεικνύεται άξιά Του. Γιατί σωματοποιεί τον εαυτό Του και τον κάνει πνευματική τροφή, αλλά και ένδυμα και κάλλη απερίγραπτα, για να γεμίσει έτσι την ψυχή πνευματική χαρά. «Εγώ είμαι—λέει—ο άρτος της ζωής». Και «Όποιος πίνει από το νερό που θα του δώσω, θ΄ αναβρύσει μέσα του μία πηγή νερού, που θα δίνει αιώνια ζωή».                                                                                                                                

3. Η ψυχή που αξιώθηκε να δεχθεί ένοικό της την ουράνια δύναμη και τη θεϊκή εκείνη φωτιά και που η επουράνια αγάπη του Αγίου Πνεύματος ενώθηκε με τα μέλη της, ελευθερώνεται εντελώς από κάθε κοσμική αγάπη. Ο σίδηρος και ο χρυσός, όταν παραδοθούν στη φωτιά, λειώνουν, αλλάζοντας τη σκληρή φύση τους σε μαλακή και αποβάλλουν τη φυσική τους σκληρότητα εξ αιτίας της δυνάμεως της φωτιάς. Έτσι και η ψυχή που δέχθηκε την επουράνια εκείνη φωτιά της αγάπης του Αγίου Πνεύματος, αποσύρεται από κάθε προσκόλληση στο κοσμικό πνεύμα. Ελευθερώνεται από τα δεσμά της κακίας και αποβάλλει τη φυσική σκληρότητα της αμαρτίας. Τα θεωρεί όλα μικρά και άξια περιφρονήσεως. Λέω μάλιστα ότι η ψυχή που κυριεύθηκε απ΄ αυτόν τον έρωτα και τους αδελφούς της, όταν την εμποδίζουν από την θεϊκή αγάπη, τους απαρνείται!...                                                                                                                                               
4. Ο Θεός, επειδή είναι αγαθός και φιλάνθρωπος, μακροθυμεί, περιμένοντας τη μετάνοια του αμαρτωλού, και «γίνεται χαρά στον Ουρανό για ένα αμαρτωλό, που μετανοεί». Όταν όμως δεν υπάρχει αληθινή μετάνοια και πληθαίνει η αμαρτία, τότε η Θεία δίκη τους εξαφανίζει από προσώπου της γης. Κάτι τέτοιο συνέβη στα Σόδομα και στην Ερυθρά Θάλασσα με τον καταποντισμό των Αιγυπτίων. Γι΄ αυτό και από τον Ισραήλ αφαίρεσε ο Θεός και την προφητεία και την ιερωσύνη και τη λατρεία και τα εμπιστεύθηκε στα έθνη που πίστεψαν, διότι και τους Προφήτας και τον Υιό του Θεού σε θάνατο παρέδωκαν.