Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης μᾶς νουθετεῖ λέγοντας:

«Ὅσοι ἀπορρίπτουν τὶς νηστεῖες, λησμονοῦν ἀπὸ τί προῆλθε ἡ πτώση τῶν

πρωτοπλάστων στὴν ἁμαρτία: τὴν ἀκράτεια. Λησμονοῦν καὶ τί ὅπλο μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐναντίον τοῦ πειρασμοῦ καὶ τῆς πτώσεως, ὅταν πειράσθηκε στὴν ἔρημο καὶ νήστευσε ἐκεῖ ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ νύκτες. Δὲν γνωρίζουν ἤ δὲν θέλουν νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ ἔλλειψις ἐγκράτειας ἀνοίγει στὸν ἄνθρωπο τοὺς δρόμους τῆς ἀπομακρύνσεώς του ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως εἶναι ἡ περίπτωσις τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας καὶ ἡ ἄλλη τῶν συγχρόνων τοῦ Νῶε.

Πράγματι ἡ ἀκράτεια εἶναι ἡ αἰτία κάθε ἁμαρτίας. Ὅσοι ἀρνοῦνται τὶς νηστεῖες, ἀφαιροῦν ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὰ ὅπλα ἐναντίον τῆς σαρκός, τοῦ Διαβόλου καὶ τοῦ κόσμου. Δὲν εἶναι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ριψάσπιδες, ποὺ τοὺς αἰχμαλωτίζει εὔκολα ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ἐπίσης τυφλοί, ποὺ δὲν βλέπουν τὴν συνάφεια μεταξὺ αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος».