Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


η΄. Ὁ φόβος τῶν πνευματικῶν ἐπιπτώσεων
(ποινῶν, καθαιρέσεων, στερήσεως μυστηρίων κλπ.).


Τό ἐπιχείρημα αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι προτάσσομε τήν ἱερωσύνη καί τά μυστήρια καί ὑποτάσσομε εἰς αὐτά τήν Ὀρθόδοξο καί ἀληθινή πίστι. Ἀποδεικνύει ἐπίσης ὅτι προτιμοῦμε νά παίρνωμε τά μυστήρια ἀπό θολές καί βρώμικες πηγές, παρά νά τά στερηθοῦμε, προκειμένου νά μετέχωμε καί ἐμεῖς στό μυστήριο τῆς ὁμολογίας, τῆς θυσίας καί νά ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Κύριο συμμετέχοντας καί σηκώνοντας τόν σταυρό Του. Ἀποδεικνύει ἐπίσης ὅτι εἴμεθα θιασῶτες τοῦ ἐξωτερικοῦ χριστιανισμοῦ, κατά τόν ὁποῖο πρέπει νά συμμετέχωμε στά μυστήρια, νά εἴμεθα ἑνωμένοι μέ τούς πολλούς καί νά κάνωμε κάποια συγκεκριμένα καθήκοντα. Ἀποδεικνύει τέλος ὅτι ἔχομε κάνει σύγχυσι τοῦ καιροῦ τῆς εἰρήνης καί τοῦ καιροῦ τοῦ πολέμου εἰς τήν Ἐκκλησία. Μᾶς διαφεύγει τελείως τό ὅτι κατά μέν τόν καιρό τῆς εἰρήνης συμμετέχομε εἰς τά μυστήρια ὅταν καί ὅπως πρέπει, κατά δέ τόν καιρό τοῦ πολέμου, λόγῳ ἐξωτερικοῦ διωγμοῦ ἀπό τούς ἀπίστους ἤ ἐσωτερικοῦ ἀπό τούς αἱρετικούς, συμμετέχομε στά μυστήρια ἀξίως, μόνον καί ἐφ’ὅσον ὁμολογοῦμε καί κρατοῦμε τήν ἀληθινή πίστι διά λόγων καί ἔργων. Εἰδάλλως εἶναι ματαία ἤ καί ἐπιβλαβής κάθε συμμετοχή στά μυστήρια, ἡ ὁποία γίνεται εἰς βάρος τῆς πίστεως καί μέ τήν παραμικρά διάθεσι συμβιβασμοῦ ἤ δειλίας. Αὐτά τουλάχιστον εἶναι καταγεγραμμένα ἀπό τούς ἁγίους οἱ ὁποῖοι ἐδίδαξαν ὅτι ὑπάρχει πλήρης διαχωρισμός τοῦ καιροῦ τῆς εἰρήνης ἀπό τόν καιρό τοῦ πολέμου καί διωγμοῦ εἰς τήν Ἐκκλησία.

Συνεχίζεται.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος :


Μάθε λοιπόν, ότι το να στέκεσαι όρθιος και να μην πέφτεις στα πάθη, δεν οφείλεται στη δική σου αρετή, αλλά στη χάρη του Θεού, που σε βαστάζει στα χέρια του, για να μη φοβηθείς. Αυτά να σκέφτεσαι τον καιρό της πνευματικής χαράς σου, και όταν αρχίζεις να υψηλοφρονείς, είπε ο άγιος αυτός πατέρας μας, κλάψε και δάκρυσε και να θυμάσαι συνεχώς τα πρότερα παραπτώματα σου, στα όποια έπεσες με την παραχώρηση του Θεού. Κάνε έτσι, για να αποκτήσεις ταπείνωση και να γλιτώσεις από την πτώση. Όμως και πάνω στις πτώσεις σου, μην απελπισθείς, αλλά με ταπεινούς λογισμούς εξιλέωσε το Θεό και άφησε τον να συγχωρήσει τα αμαρτήματα σου.

ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΓΚΟΥΡΟΥ ΩΣ ΘΕΟΥΣ


Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Γκουρού ὀνομάζεται συνήθως στόν Ἰνδουϊσμό ἕνας πνευματικός δάσκαλος – καθοδηγητής. Ὁ Γκουρού δείχνει στούς μαθητές και ὀπαδούς του τό δρόμο τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς λύτρωσης μυώντας τους στίς διαδικασίες καί τίς τεχνικές αὐτολύτρωσης, ὅπως τοῦ διαλογισμοῦ στά πλαίσια τῆς γιόγκα, δίνοντας ταυτοχρόνως ἕνα μάντρα, μιά μυστική "ἱερή" λέξη ἤ συλλαβή ἐνῶ οὐσιαστικά πρόκειται για μαγική φόρμα. (Τά μάντρας δίνονται στά πλαίσια τῆς γιόγκα, καί μάλιστα εἶναι μυστικά γιά κάθε ὀπαδό. Ὁ μυστικός καί μή κοινοποιήσιμος χαρακτήρας τῶν μάντρα σέ πολλές γκουρουϊστικές κινήσεις εἶναι ὑποχρεωτικός καί ἀπαράβατος κανόνας. Πολλές φορές τά μάντρας εἶναι ἐπίκληση – ἐπανάληψη ὀνομάτων θεοτήτων τοῦ Ἰνδουϊστικοῦ πάνθεου. Τά μάντρας ἔχουν, κατά τίς ἀντιλήψεις τους, θεῖο χαρακτήρα).
Ἡ ὑποταγή στόν Γκουρού εἶναι γιά τούς ὀπαδούς του ἀπαράβατος κανόνας καί μάλιστα πρέπει να εἶναι ἀπόλυτη.
Θεμελιώδης ἀντίληψη, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στίς γκουρουϊστικές κινήσεις, εἶναι ἡ πεποίθηση νά θεωροῦνται οἱ Γκουρού ὡς παγκόσμιες ἤ καθολικοῦ κύρους αὐθεντίες, πού ἔχουν θεῖο χαρακτήρα ἤ εἶναι ἐπί γῆς θεοί ἤ ἐνσαρκώσεις κάποιου θεοῦ τοῦ ἰνδουϊστικοῦ πάνθεου. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά μία ὀπαδός τοῦ Γκουρού Maharaj Charan Singh: «Πρέπει κανείς να ἀνυψωθεῖ “ἐντός”, στό Πνευματικό Μονοπάτι, στούς χώρους τῆς πιο ψηλῆς συνειδήσεως, πρίν ἀρχίσει νά καταλαβαίνει τό μέγεθος τῆς θεϊκῆς φύσεως τοῦ Διδασκάλου καί πρίν μπορέσει νά πεῖ μέ σταθερή γνώση: "Ὁ Θεός καί ὁ Διδάσκαλος εἶναι ἕνα!"». Καί ἀλλοῦ πάλι ἀναφέρει: «Καί ἐκεῖνος ἦταν ὁ Θεός. Τό ἔμαθα τότε καί γιά πάντα».
Ἴδιες ἀπόψεις ἐκφράζει ἕνας ἀκόμα ὀπαδός Γκουρού ἀναφέροντας χαρακτηριστικά ὅτι: «Ἕνας τέλειος Διδάσκαλος καί αὐτό τοῦτο τό Ὑπέρτατο Ὄν εἶναι τό ἴδιο, με μόνη τή διαφορά ὅτι ὁ Διδάσκαλος ἔχοντας ἐπενδυθῆ ἀνθρώπινο σῶμα περιορίζεται κάπως ἀπ᾽ αὐτό το σῶμα. Πνευματικά ὅμως, ὁ Διδάσκαλος δέν ἔχει κανέναν περιορισμό. Τό ἐσώτατο ὄν του εἶναι ἕνα μέ τό Ὑπέρτατο Ὄν, πού δημιούργησε καί κυβερνᾶ τό σύμπαν».
Στήν ἴδια συνάφεια ἀναφέρεται, ὅτι κάποιον Γκουρού μποροῦμε «να τόν ὀνομάσουμε Ἅγιο, προφήτη, Guru, Διδάσκαλο ἤ Ὁδηγό», ὅμως «Στήν πρα γματικότητα εἶναι ἕνα με τό Θεό». Ἡ αὐθεντία τοῦ Γκουρού εἶναι ἀπόλυτη πάνω στούς ὀπαδούς. Γιά τούς ὀπαδούς τους καί τούς μαθητές τους οἱ Γκουρού θεωροῦνται ὡς ζωντανοί θεοί. Γι᾽ αὐτό καί γίνονται ἀπό τούς ὀπαδούς τους ἀντικείμενο λατρείας, τιμῆς, προσκύνησης καί ἀφοσίωσης.
Ἀναφερόμενος στήν ἴδια πραγματικότητα ὁ ὀπαδός ἑνός ἄλλου Γκουρού λέγει τά ἑξῆς: «Ἄν θέλωμε τό Θεό, ὀφείλουμε νά Τόν λατρεύσωμε σ᾽ αὐτούς. Δέν ὑπάρχει ἄλλη ζωντανή μορφή τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο αὐτό ἀπό τό πρόσωπο τοῦ τελείου Διδασκάλου καί συνεπῶς δέν εἶναι δυνατόν νά λατρεύσωμε τό Θεό ἀμέσως ἐδῶ, κατά κανέναν ἄλλο τρόπο ἀπό τοῦ νά λατρεύσωμε τό Διδάσκαλο».
Ἄν θελήσουμε νά ἀξιολογήσουμε ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς αὐτή τήν πραγματικότητα, τότε πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἐν προκειμένῳ ἔχουμε μιά πρακτική καί μία διδασκαλία, ἡ ὁποία εἶναι –κατά τον Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας– “δαιμονικῆς ἐπινοίας ἐφεύρεσις” (PG 76, 257B), καθώς εἰσάγει λατρεία κτισμάτων, θνητῶν ἀνθρώπων. Ἡ λατρεία ὅμως ἀνθρώπων ὡς θεῶν εἶναι μία ἀκραία μορφή πνευματικῆς κατάπτωσης καί διαφθορᾶς, κατάσταση πού παρουσιάστηκε στό μεταπτωτικό ἄνθρωπο και ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό παράδειγμα καί ἀπόδειξη ἐσχάτης πνευματικῆς πώρωσης καί σκοτισμοῦ τοῦ νοῦ.
Ὁ χριστιανός γνωρίζει καλά ὅτι ὁ Θεός μᾶς λέγει ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη στό Δεκάλογο: «οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σευτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσης αὐτοῖς» (Ἐξόδ. 20, 3–5. Δευτ. 5,6–9). Στήν Π. Δ., ἐπίσης, λατρεία ἀπαίτησε ὁ βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ. Τό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ προφήτη Δανιήλ ἀναφέρεται, σύν τοῖς ἄλλοις, ἀκριβῶς καί στην ἄρνηση τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων νά παραβιάσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά λατρεύσουν τόν βασιλιά ὡς Θεό.
Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων βλέπουμε, ἐπίσης, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους Παῦλο καί Βαρνάβα νά ἀρνοῦνται νά θεωρηθοῦν Θεοί καί νά τούς λατρεύσουν ὡς τέτοιους (Πράξ. 14, 8 – 18). Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνοψίζοντας ἅπαξ διά παντός τή στάση τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι σέ κάθε ψευδῆ θεό ἤ ψευδομεσσία ἤ ψευδοδιδάσκαλο μᾶς ἀναφέρει καί μάλιστα κατά τρόπο σαφῆ και ἀνεπίδεκτο παρερμηνείας ὅτι, ἐκτός ἀπό το Χριστό, «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12).

Πηγή: "O. T." 10/8/2012

Γ. ΖΕΡΒΟΣ : ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ «ΟΦΕΙΣ» ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ


Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἀποστέλλει πολλά μηνύματα πρός τήν πολιτικήν ἡγεσίαν τῆς Χώρας, ἀλλά καί τους Εὐρωπαίους ἡγέτας διά τήν μεταχείρισιν τοῦ ἑλληνικοῦ οἰκονομικοῦ προβλήματος. Ἐνδιαφέρον ἔχουν τά μηνύματα πρός την Ἑλληνικήν πολιτικήν ἡγεσίαν, διότι αὐτή εἶναι ἀχάριστος καί ἀγνώμων ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τελευταία εἰς ὅλας τάς κρίσεις ἦτο παρά τῷ πλευρῷ τῶν δοκιμαζομένων Ἑλλήνων, εἴτε ἦσαν πρόσφυγες ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, εἴτε ἦσαν θύματα πολέμου ἤ ἐμφυλίου πολέμου, εἴτε εἶναι θύματα τῆς λεηλασίας τοῦ Ἐθνικοῦ πλούτου ὡς συμβαίνει σήμερον.

Οἱ πολιτικοί δέν ἀναγνωρίζουν τίποτε, διότι οἱ περισσότεροι ἀκουμποῦν εἰς διαφόρους «Λέσχας» καί ἐκτελοῦν τήν πολιτικήν τῶν «Λεσχῶν», αἱ ὁποῖαι θέλουν νά ἐξαφανίσουν τό Ἑλληνικόν Ἔθνος. Δι᾽ αὐτό μέσῳ τῶν πολιτικῶν κτυποῦν τό Γένος, τόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν, τήν γλῶσσαν, τήν Ἐκκλησίαν, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τάς παραδόσεις, τόν Ἑλληνοχριστιανικόν τρόπον ζωῆς καί ἐπιδιώκουν, τήν πάσῃ θυσίᾳ διαστρέβλωσιν τῆς ἱστορίας τῶν προγόνων μας. Αἱ «Λέσχαι» μέσῳ τῶν πολιτικῶν ἐπιδιώκουν νά ἀποκοπῆ ὁ μαθητής ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Κιβωτός τοῦ Γένους, τῆς Παραδόσεως καί τοῦ Πολιτισμοῦ, ἀλλά καί νά ἀποκοπῆ ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων καί τόν Θεόν.
Ἤδη μία βουλευτής, ἡ ὁποία συνεκλόνισε τό Πανελλήνιον, ὅταν ἐχαρακτήρισεν εἰς βιβλίον τῆς ἱστορίας, τήν Ἐθνικήν καταστροφήν εἰς τήν Σμύρνην κατά τό 1922, ὡς «συνωστισμόν», ἀπεκάλυψε τά σχέδιά της, διά νά σταματήση ὁ Ἐκκλησιασμός τῶν μαθητῶν, ἡ πρωϊνή προσευχή καί νά πεταχθοῦν ἔξω ἀπό τά σχολεῖα αἱ εἰκόνες τῶν Ἁγίων.
Ἡ βουλευτής εἶναι ἡ κυρία Μαρία Ρεπούση τῆς ΔΗΜ.ΑΡ, τοῦ κόμματος τοῦ κ. Φώτη Κουβέλη. Τό κόμμα αὐτό εἶναι ἡ κυριωτέρα «συνιστῶσα» τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀντωνίου Σαμαρᾶ.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπήντησε μέ σκληρόν καί ἰσοπεδωτικόν τρόπον εἰς τήν κ. Ρεπούση. Οὐσιαστικῶς ἀπήντησεν εἰς τούς τρεῖς πολιτικούς Ἀρχηγούς, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τήν Κυβέρνησιν ἤτοι εἰς τούς κ. Ἀντ. Σαμαρᾶν, κ. Εὐάγ. Βενιζέλον καί τόν κ. Φώτην Κουβέλην. Παραλλήλως διεμήνυσεν εἰς τούς διαφόρους ψευδοπροοδευτικούς πώς, ἐάν προωθηθοῦν τά σχέδια τῆς κ. Ρεπούση τότε ἡ Ἱεραρχία θά ἀντιδράση. Τό μήνυμα καί πρός τούς μέν καί πρός τούς δέ ἦτο μή τολμήσετε, διότι ἡ Ἐκκλησία καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ θά ἀναμετρηθῆ μαζί σας.
Εἰλικρινῶς χαιρόμεθα διά τήν νέαν γραμμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἐγκατέλειψε τήν πολιτικήν τῆς ἀφωνίας, ἡ ὁποία δέν τοῦ «ταίριαζε» καί ἐπιλέγει τήν γραμμήν τῆς συγκρούσεως μέ ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι «ρήμαξαν» τήν Ἑλλάδα, παριστάνουν τούς «σωτῆρας», ἀλλά καί νά συνεχίζουν νά ἐπικαλοῦνται τόν ἐκσυγχρονισμόν τοῦ Κράτους ζητοῦντες τόν χωρισμόν τοῦ Κράτους-Ἐκκλησίας, τόν ἀπογαλακτισμόν τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν καί ἀπαιτοῦντες τήν ἐλαχίστην περιουσίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀφείλει νά συνεχίση αὐτή τή γραμμήν, διότι ὄπισθεν ὅλων αὐτῶν τῶν μεθοδεύσεων εὑρίσκονται ξένα κέντρα ἀποφάσεων καί ἀνθελληνικαί Λέσχαι, αἱ ὁποῖαι κατευθύνουν τούς πολιτικούς εἰς τήν Ἑλλάδα ἀπό τριακονταετίας. Ὁ Ἑλληνισμός ἀπό εἰκοσαετίας εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ την Παγκοσμιοποίησιν. Ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ μόνη Χώρα, τήν ὁποίαν δέν δύνανται νά ἐλέγξουν, ἀκόμη καί σήμερον, πού ζῆ ἐφιαλτικάς στιγμάς, διότι ὁ Ἕλλην στηρίζεται εἰς τήν Παράδοσιν, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν Οἰκογένειαν, εἰς τόν τρίφωτον ἀστέρα: «Πατρίς, Θρησκεία, Οἰκογένεια», ἀλλά καί εἰς τόν Ἑλληνορθόδοξον Πολιτισμόν καί τάς ἀρετάς τῆς ἐργασίας καί τῆς δικαιοσύνης. Οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καί τῆς ἱστορίας ἐκτελοῦν τάς ἐντολάς ὅλων ἐκείνων τῶν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι τούς προώθησαν εἰς τήν πολιτικήν. Αἱ δυνάμεις αὐταί κτυποῦν εἰς την Ἑλλάδα τό ὅμαιμον καί εἰς τήν θέσιν του ἀναδεικνύουν τήν «ἄριζον κοινωνίαν» καί τήν πολυφυλετικήν καί πολυπολιτισμικήν Ἑλλάδα. Αἱ δυνάμεις αὐταί μεθοδικῶς κτυποῦν τό ὁμόγλωσσον, τό ὁποῖον ἐπι- τυγχάνεται μέ τήν συνεχῆ φθοράν τῆς γλώσσης. Αἱ δυνάμεις αὐταί στρέφονται:
1ον) Κατὰ τοῦ ὁμοθρήσκου, τὸ ὁποῖον ὑποσκάπτεται μὲ ποικιλωνύμους αἱρέσεις καὶ δῆθεν «φιλοσοφικά» κινήματα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλλοίωσιν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, εἰς τὸ ὁποῖον ἐξισώνεται ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος (ὁ θεὸς τῶν Τεκτόνων) ἢ μὲ τὸν Βούδδαν, τὸν Κομφούκιον καὶ ἄλλους μεγάλους Μύ- στας.
2ον) Κατὰ τῆς ὁμοτρόπου ζωῆς. Τὸ ὁμότροπον συνθλίβεται ἀπὸ τὸν Ἀμερικανικὸν ἢ Ἀφρικανικὸν τρόπον ζωῆς, τοὺς «μοντέρνους», τοὺς «ἐκσυγχρονιστάς», τοὺς «προοδευτικούς», τοὺς ξενομανεῖς εὐρωλάγνους καὶ Ἀμερικανολάγνους, τοὺς ξενοδούλους μιμητάς μὴ Ἑλληνικῶν συμπεριφορῶν κ.λπ. Ἐναντίον τοῦ «ὁμοτρόπου» ἦτο ὁ νόμος, ποὺ ἐπέτρεψε τὰς ἀμβλώσεις μὲ ἀποτέλεσμα τὴν δολοφονίαν τριακοσίων χιλιάδων ἀγεννήτων παιδιῶν ἐτησίως, τὸ συναινετικὸν καὶ αὐτόματον διαζύγιον, ὁ πολιτικὸς γάμος, ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχεί- ας, τὰ σύμφωνα ἐλευθέρας συμβιώσεως, ἡ καθιέρωσις τῆς πολιτικῆς κηδείας κ.λπ.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀφείλει νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνας. Ἔστω καὶ ἀργὰ ἔπραξεν αὐτό ποὺ τοῦ ὑπεδείκνυον ἀπὸ καιρόν ἀρχαιότεροι ἀπὸ αὐτὸν Σεβ. Μητρολῖται, ἤτοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πετραχήλι νά «πιάσει» καὶ τὸ καριοφίλι.

Ορθόδοξος Τύπος, 10/08/2012

Η εορτή της Κοίμησεως της Θεοτόκου


Τo πλήρωμα του χρόνου

“Ευλογημένη Συ, η χωρήσασα Χριστόν”   Στις 15 Αυγούστου η Εκκλησία μας εορτάζει την ιερή μνήμη της πανένδοξης Κοίμησης και θαυμαστής Μετάστασης της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.  “Σήμερον ο της ζωής θησαυρός θανάτω ζωηφόρω καλύπτεται, ει και θάνατον προσαγορεύσαι την ταύτης ζωτικήν μεταβίωσιν”, τονίζει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Πρόκειται για την κορωνίδα των Θεομητορικών Εορτών. Η Εκκλησία την χαρακτηρίζει ως το δεύτερο και μικρό Πάσχα.  Στο Κοντάκιο της Εορτής ψάλλουμε: “Τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε, αλλά προς την ζωήν μετέστησε, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον”.  Πολλοί από τους αγίους Πατέρες και Υμνωδούς της Εκκλησίας εξύμνησαν την Υπεραγία Θεοτόκο “όσον εφικτόν” είναι στους ανθρώπους.  Τόσο τα κείμενα των Πατέρων όσο και των ιερών Υμνογράφων, μαρτυρούν ότι στη Θεοτόκο περισσότερο αρμόζει “θείος και ιερός ύμνος”, δηλαδή δοξολογικός και ευχαριστήριος αίνος που ούτε και αυτός μπορεί να εξαρκέσει προς ύμνον των μεγαλείων που εποίησεν ο Δυνατός στο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η Ανακεφαλαίωση

Η Εκκλησία αναγνωρίζει στην Παναγία το μοναδικό εκείνο κτίσμα που εκπλήρωσε στην ύπαρξη της τον ύψιστο προορισμό που είχε θέσει ο Θεός στην κτίση και ιδιαίτερα στον άνθρωπο.  Στην Παναγία έχουμε την πληρέστερη δυνατή ενότητα του ανθρώπου με το Θεό, του κτίσματος με τον Κτίστη και Δημιουργό.  Στη διαδρομή της ιερής ιστορίας, ο Θεός αναζητεί το μοναδικό εκείνο πρόσωπο που θα δεχθεί την κλήση Του για συνεργία στο έργο της Θείας Οικονομίας.  Η Παναγία είναι ακριβώς “το πλήρωμα του χρόνου”, που με την εκούσια απάντηση της στο Θεό και το “ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”, ταυτίζει με το πλήρωμα της αγάπης και της υπακοής την ελευθερία της με το θέλημα του Θεού.  Σ’  αυτή την απάντηση της Παναγίας, ανακαλύπτουμε τη σωστική λειτουργία του ανθρώπου που εκφράζεται και βρίσκεται στην αλληλοπεριχώρηση της ύπαρξης του με τη ζωή του Θεού.  Η “κατά φύσιν” ζωή της Παναγίας σε όλες τις ψυχοσωματικές της διαστάσεις, ενώθηκε με τη ζωή του Σαρκωθέντος Κυρίου.  Η μητρότητα της Παρθένου Μαρίας διαθέτει μια σπουδιαότητα που όμως δεν εξαντλείται στο γεγονός της φυσικής γέννησης.  Έχει οπωσδήποτε και την πνευματική της όψη, γιατί μια μητέρα δεν δανείζει στο παιδί της μόνο το σώμα, αλλά οικοδομεί ολόκληρη την ψυχοσωματική του ύπαρξη.  Η Εκκλησία μας λέει ότι ο Χριστός προσέλαβε από την Παναγία “σάρκα εμψυχωμένην ψυχή λογική τε και νοερά”.  Ο Κύριος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στο σύνολο των ψυχικών και σωματικών ενεργειών.  Η Παναγία εταύτισε την ύπαρξη, τη ζωή της με την άκτιστη ζωή Του. 

http://www.churchofcyprus.org.

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ


ΙΙ. Το λεγόμενο Σχίσμα
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif
*      9) Την γέννησιν του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφει εις επιστολήν του ο Άγιος Βονιφάτιος προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν το 741. Οι Φράγκοι είχον απαλλάξει την Εκκλησίαν της Φραγκίας από όλους τους Ρωμαίους επισκόπους και είχον αυτοκατασταθή επίσκοποι και κληρικοί διοικηταί της. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κατείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής φεουδαρχικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον επί 80 χρόνια. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς συναδέλφους οπλαρχηγούς. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν "αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί και μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας." 
*       
*      Συνεχίζεται.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Οι θείοι Απόστολοι είναι οι πρώτοι άγιοι μάρτυρες του Κυρίου Ιησού και της θεανθρωπίνης Του οικονομίας της σωτηρίας του κόσμου, και οι βίοι αυτών αποτελούν τας ζωντανάς και αιωνίας μαρτυρίας περί του Ευαγγελίου του Σωτήρος, ως νέας ζωής, ζωής κεχαριτωμένης, ζωής αγίας, θείας, θεανδρικής και επομένως ζωής θαυματουργικής και αληθινής, όπως είναι θαυματουργική και αληθινή η ιδία η ζωή του Σωτήρος Χριστού. Και οι χριστιανοί; --Είναι οι άνθρωποι, δια των οποίων συνεχίζεται η αγία θεανθρωπίνη ζωή του Χριστού από γενεάς εις γενεάν μέχρι της συντελείας του αιώνος. Όλοι τους αποτελούν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού=την Εκκλησίαν, και είναι σύσσωμοι του Χριστού και μέλη μεταξύ των. Ο ποταμός της αθανάτου θείας ζωής άρχισε να ρέη, να κυλά ακατάπαυστα από τον Θεάνθρωπον Χριστόν, και οι χριστιανοί εισέρχονται δι΄ αυτού εις την αιωνίαν ζωήν. Οι χριστιανοί είναι το Ευαγγέλιον του Χριστού συνεχιζόμενον δια μέσου όλων των αιώνων του ανθρωπίνου γένους. Εις τους «Βίους των Αγίων» όλα είναι συνηθισμένα, όπως και εις το Ευαγγέλιον, αλλά και όλα είναι παράδοξα, όπως εις το Ευαγγέλιον, εν τούτοις και εις τας δύο περιπτώσεις είναι όλα πραγματικά και αληθινά, κατά ένα μοναδικόν τρόπον. Αληθινά δε και πραγματικά κατά την ιδίαν θεανθρωπίνην αλήθειαν και την ιδίαν θεανδρικήν πραγματικότητα, και μεμαρτυρημένα με την ιδίαν αγίαν δύναμιν—θείαν και ανθρωπίνην—κατά τρόπον θεϊκώς και ανθρωπίνως τέλειον.                                                           

Συνεχίζεται.  

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος :

Η πολυχρόνια υπομονή οδηγεί στην ταπείνωση. Η ταπείνωση οδηγεί στην υγεία της ψυχής. Η υγεία της ψυχής στη γνώση του Θεού. Η γνώση του Θεού, στην αγάπη του Θεού. Και τέλος, η αγάπη του Θεού, στη χαρά του Θεού, τη γλυκύτερη όλων.