Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

2. Διά νά ἀποκτήση εἰς τήν Ὀρθοδοξία κάποιος τήν ἰδιότητα καί τόν τίτλο τοῦ στρατηγοῦ πρέπει νά φέρη ἐπάνω του τά στίγματα τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα ἀπέκτησε μαχόμενος, εἴτε κατά τοῦ διαβόλου, εἴτε κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Τά στίγματα αὐτά προέρχονται ἀπό τούς διωγμούς, τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια καί προσέτι ἀπό τήν ἁγιότητα καί καθαρότητα τοῦ βίου. Τότε μόνον ἀποκτᾶ κῦρος ἡ ὁμολογία του, ἐπειδή γίνεται δι’ ἔργων καί λόγων καί δύναται νά τόν ἐμπιστευθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά θεωρήσουν τήν στάσι του ὑπόδειγμα καί πρότυπο πρός μίμησι. Αὐτός δηλαδή θυσιάζεται διά τήν πίστι καί οἱ Ὀρθόδοξοι τόν ἀκολουθοῦν εἰς τήν θυσία.

3. Ἡ ἀναγόρευσις κάποιου εἰς τήν θέσι τοῦ στρατηγοῦ, ἐπειδή φέρει κάποιους τίτλους καί πτυχία ἤ ἐπειδή ἀνθίσταται διά τῶν λόγων (προφορικῶν ἤ γραπτῶν) εἰς τήν αἵρεσι ἤ ἐπειδή (τό χειρότερο) μᾶς ἐξυπηρετεῖ εἰς τό νά τόν ἔχωμε στρατηγό, πλήν τοῦ ὅτι ἀντιστρατεύεται σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι, ἀποδεικνύει τήν ἐπίδρασι τῆς Δύσεως στήν ἀντιμετώπισι πολύ βασικῶν θεμάτων τῆς πίστεως, τόν ὀρθολογισμό καί τήν μετάθεσι τῆς ἐλπίδος μας ἀπό τόν Θεό στούς ἀνθρώπους, τήν λανθασμένη ἐπιλογή ἡ ὁποία στηρίζεται ὄχι σέ κριτήρια ἁγιότητος ἀλλά σέ κριτήρια κοσμικά, τήν προχειρότητα πού μᾶς διακατέχει σέ τόσο σοβαρά θέματα καί τήν ἀνευθυνότητα βεβαίως καί ἀδυναμία νά βοηθήσωμε εἰς τήν κατάσβεσι τῆς αἱρετικῆς πυρκαϊᾶς. Ἡ ἀναγνώρισις ὡς πνευματικῶν στρατηγῶν διά τήν καταπολέμησι τῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς των, τῶν

ἁγίων Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ, Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κλπ. ἔγινε ἀφοῦ αὐτοί οἱ ἅγιοι ἔδωσαν ἔμπρακτες ἀποδείξεις περί τοῦ

ὅτι ἦσαν σύμψυχοι καί ὁμότροποι τῶν ἁγ. Ἀποστόλων καί τῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεως.

Συνεχίζεται.

Ανοικτή Επιστολή προς τον Πατριάρχη της Γεωργίας Ηλία τον Β΄

Από την Μοναστική Αδελφότητα του Αγίου Σίο του Μγκβίμε

Στα αρχαία Σόδομα ζούσαν ο δίκαιος Λωτ και η οικογένειά του. Ο μακρόθυμος Θεός μας, επερίμενε την μετατροπή, την αλλαγή της καρδίας των Σοδομιτών, δίδοντάς τους όλα όσα εχρειάζοντο αέρα νερό τροφή….ζωή. Ο Λωτ ήτο γι αυτούς σίγουρο παράδειγμα δικαιοσύνης, ένα πρότυπο για την διόρθωσή τους. Αλλά ματαίως. Το μέτρο της παρανομίας και αμαρτίας ξεχείλισε. Ο Κύριος απεμάκρυνε την οικογένεια του Λωτ και κατέστρεψε δια πυρός την πόλι των Σοδόμων, τοιουτοτρόπως αφήρεσε αυτή τη ζωή που ο ίδιος είχε παραχωρήσει. 

Σαν τα Σόδομα γίνεται εκείνη η τοπική Εκκλησία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των αιρετικών δογμάτων. Έτσι προς το παρόν ένεκα των δικαίων δούλων Του δεν θα αποσύρει την χάρη του Αγίου Πνεύματος από την Εκκλησία η οποία λοξοδρομεί εις αιρετική ζοφερότητα τόσο προσβλητική εις Αυτόν. Αλλά για πόσο χρονικό διάστημα; Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους; Εάν ο χρόνος για έξοδο όπως του Λωτ έφθασε, τότε τέτοιος χρόνος είναι το τέρμα της περιόδου (που επιτρέπεται για Μετάνοια), είναι ώρα εκτέλεσης της Κρίσεως του Θεού, ώρα της δικαίας οργής, ώρα για την απομάκρυνσι αυτού τούτου του Πνεύματος της Ζωής. Η απομάκρυνσις των αληθινών τέκνων της Εκκλησίας από το κέντρο της αμαρτίας (της αίρεσις) υπηρετεί ως δείκτης του Πνευματικού θανάτου της Ιεραρχίας της Τοπικής Εκκλησίας. Όταν ο Κύριος απομακρύνει όλους τους πιστούς εις Αυτόν—την αληθινήν Εκκλησίαν Του—τότε μόνον θα εγκαταλείψει εντελώς η χάρις του Αγίου Πνεύματος την συγκέντρωσι αυτών που παρέμειναν στην αίρεσι. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την επερχόμενη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί με όλους τους Σοδομίτες. Επίσης έχουμε το παράδειγμα της Νινευή. Οι Νινευίτες μετενόησαν και η κρίσις του Κυρίου ανεβλήθη. Αλλά τα Σόδομα; Ήσαν τα Σόδομα εις θέσιν να μετανοήσουν; Τα Σόδομα στα οποία δεν υπήρχε καν συναίσθησι ανάγκης για μετάνοια;

1)      Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις! Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.

2)      Από όλες τις πλάνες που περιλαμβάνει ο ονομαζόμενος  «οικουμενισμός» η πλέον βασική και εμβριθής είναι η πλάνη του, όσον αφορά αυτήν ταύτην την φύσιν της Εκκλησίας. Είναι εκκλησιολογική αίρεσις. Αντίκειται στην ομολογιακή πίστι του συμβόλου της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, διότι ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

3)      Το ονομαζόμενο  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε Θεωρία των Κλάδων ( ο Οικουμενισμός) ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας Εκκλησίας. Το  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» προσπαθεί να εκπληρώση αυτή τη βασική απόρριψη δια της πολεμικής τακτικής του «Θρησκευτικού πλουραλισμού» (= η αρχή κατά την οποίαν άνθρωποι διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά σε μια κοινωνία διατηρώντας τα ιδιαίτερα γνωρίσματά τους).

4)       Η Ορθόδοξος Εκκλησία λαμβάνοντας μέρος στις δραστηριότητες του ως άνω αναφερομένου  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» διακηρύσσει την συμφωνία της με όλες τις διδασκαλίες και δραστηριότητές του. Δι αυτού τούτου του τρόπου γίνεται (η Ορθόδοξος Εκκλησία) μέρος των ψευδών και πλανών του Π.Σ. «Εκκλησιών»  Γίνεται αιρετική στο βαθμό που είναι αυτό τούτο το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».

5)      Αυτή η αίρεσις (του Οικουμενισμού) εισάγεται ακόμη βαθύτερα εις το σώμα της Εκκλησίας δια της συμμετοχής των Ιεραρχών Της, δια των διαφόρων μορφών των λειτουργικών συνεορτασμών, που πραγματοποιούνται υπό των ιδρυμάτων του  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» εις την πορεία των συνηθησμένων δραστηριοτήτων.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Όλαι αι αλήθειαι αυταί εδόθησαν από τον Χριστόν δι΄ ένα σκοπόν: δια να γίνουν ζωή μας, πραγματικότης μας, κτήμα ιδικόν μας, χαρά μας. Και οι άγιοι, όλοι των μέχρις ενός, ζουν αυτάς τας θείας αληθείας ως το κέντρον της ζωής των και ως την ουσίαν του είναι των. Ακριβώς, δι΄ αυτό «οι Βίοι των Αγίων» αποτελούν απόδειξιν και μαρτυρίαν ότι η καταγωγή μας είναι εκ του ουρανού, ότι ημείς δεν είμεθα εκ του κόσμου τούτου, αλλά εκ του άλλου, ότι ο άνθρωπος είναι αληθινός άνθρωπος μόνον εν τω Θεώ, ότι ζώμεν επί γης δια του ουρανού, ότι «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3,20) και ότι ο σκοπός μας είναι να ουρανώσωμεν τον εαυτόν μας, τρεφόμενοι με τον «ουράνιον άρτον», τον καταβάντα εκ του ουρανού εις την γην (πρβλ. Ιωάνν. 6,33, 35, 51). Ο ουράνιος αυτός Άρτος κατέβη εις την γην δια να μας τρέφη με την αιωνίαν Θείαν Αληθείαν, με την αιωνίαν Θείαν Αγαθότητα, την αιωνίαν Θείαν Δικαιοσύνην, την αιωνίαν Θείαν Αγάπην, την αιωνίαν Θείαν Ζωήν,--δια της Θείας Ευχαριστίας, δια της ζωής μας εν τω μόνω αληθινώ Θεώ και Κυρίω Ιησού Χριστώ (πρβλ. Ιωάνν. 6,50-51, 53-57). Με άλλους λόγους, η κλήσις μας είναι: να πληρωθώμεν με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, με τας θείας και ζωοποιούς ενεργείας Του, να φθάσωμεν εις την ενχρίστωσιν και χριστοποίησίν μας. εάν εργάζεσαι δι΄ αυτό, τότε ευρίσκεσαι ήδη εις τον ουρανόν, παρ΄ όλον ότι περιπατείς επί της γης, είσαι ήδη όλος εν τω Θεώ, μολονότι το είναι σου παραμένει εις τα όρια της ανθρωπίνης φύσεως. 

Συνεχίζεται.  

+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ

Μπαλαμάντ, Λίβανος, Ιούλιος 1993

ΙΙ. Το λεγόμενο Σχίσμα

6) Όπισθεν της εν λόγω συμφωνίας είναι οι Λατίνοι σπεσιαλίστες εξοικειωμένοι με την σύγχρονον έρευναν επί της στρατιωτικής, πολιτικής και κοινωνικής φύσεως του Φραγκικού σχίσματος από τους Ρωμαίους Δύσεως και Ανατολής, το οποίον οι Φράγκοι και οι σύμμαχοί τους εσκεμμένως προεκάλεσαν. Το δόγμα έπαιξε το ρόλο του κυρίου Φραγκο-Λατινικού όπλου κατά των Ανατολικών Ρωμαίων, οι οποίοι είχαν προκαλέσει επαναστάσεις μεταξύ των υποδούλων Δυτικών Ρωμαίων εναντίον των Τευτόνων κατακτητών τους. Φυσικά στους Λατίνους της συναντήσεως αυτής στο Μπαλαμάντ δεν συνέφερε να θίξουν αυτού του είδους την έρευνα.

7) Αγνοώντας τα παραπάνω, οι Ορθόδοξοι στο Μπαλαμάντ διευκόλυναν τους Λατίνους με την αποδοχήν τους ως των ιστορικών πλαισίων του σχίσματος την περί αυτού Φραγκο-Λατινικήν προπαγάνδαν με ένα σχεδόν Ορθόδοξον περιεχόμενον, ένας συνδυασμός που κυριαρχεί στους Ορθοδόξους εδώ και πολλά χρόνια από τότε που έγιναν θύματα των μεταρυθμίσεων του Πέτρου του Μεγάλου και των ετεροδόξων πανεπιστημίων όπου εσπούδασαν.

Συνεχίζεται.

On Jesus Prayer

By St. John Chrysostom

The remembrance of the name of Jesus rouses the enemy to battle. For a soul that forces itself to pray the Prayer of Jesus can find anything by this prayer, both good and evil. First it can see evil in the recesses of its own heart, and afterwards good. This prayer can stir the snake to action, and this prayer can lay it low. This prayer can expose the sin that is living in us, and this prayer can eradicate it. This prayer can stir up in the heart all the power of the enemy, and this prayer can conquer it and gradually root it out. The name of the Lord Jesus Christ, as it descends into the depths of the heart, will subdue the snake which controls its ranges, and will save and quicken the soul. Continue constantly in the name of the Lord Jesus that the heart may swallow the Lord and the Lord the heart, and that these two may be one. However, this is not accomplished in a single day, nor in two days, but requires many years and much time. Much time and labor are needed in order to expel the enemy and instate Christ.