Ὡς ἐκ τούτου γίνεται φανερό ὅτι ὁ πρῶτος καί κύριος λόγος πού σήμερα δέν
καταστέλλεται ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά ἀπεναντίας σύν τῷ χρόνῳ
ἑδραιώνεται καί νομιμοποιεῖται καί ἀμβλύνει τήν συνείδησι τῶν πιστῶν εἶναι ἡ ἐν
τῇ πράξει ἐφαρμογή τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος αὐτοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι
ἡ αὐλαία τῆς μαρτυρικῆς παραδόσεως διά τήν διαφύλαξι τῆς πίστεως ἔκλεισε καί
ἐφευρέθη ἄλλος τρόπος συνυπάρξεως ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς
αἱρετικούς και τούς συνοδοιπόρους των κατά τόν τύπον τῆς συνυπάρξεως τῶν
Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς ἤ τῶν Ὀρθοδόξων ἐντός τοῦ ΠΣΕ.
Δηλαδή τά ἁγιογραφικά χωρία «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε...» (Β΄Κορινθ. 6,17), «ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις
σου ἐναντίον βασιλέων και οὐκ ἠσχυνόμην» (Ψαλμ. 118,46), «στέλλεσθε ἀπό παντός ἀτάκτως
περιπατοῦντος» (Β΄Θεσ. 3,6), «οὐκ ἐκάθισα μετά συνεδρίου ματαιότητος» (Ψαλμ. 25,4), «ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων» (Ψαλμ. 25,5) καί τόσα ἄλλα ἀκυρώνονται διά τῆς
νεοεφευρεθείσης αὐτῆς θεωρίας, καθώς ἐπίσης και ὅλη ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις ἡ ὁποία
βοᾶ διά τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν καί ἀντεισάγονται εἰς τήν θέσι αὐτῶν ὁ νεοεποχίτικος συμβιβασμός
καί ἡ συνοδοιπορεία καί συμπόρευσις μέ ὅλους καί ὅλα, τό ὑπνωτικό τῆς ὑπακοῆς, ὁ
δόλος τῆς παραμονῆς εἰς τήν Ἐκκλησία και βεβαίως ἡ διάκρισις διά τήν ἀποφυγή τοῦ
σχίσματος καί ἡ τελική νίκη καί ἐπικράτησις τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς εἰς βάρος τῆς
ἀληθινῆς καί Ὀρθοδόξου πίστεως.
Συνεχίζεται.
