π. Θεόδωρος Ζήσης - Οι Άγιοι Ανάργυροι (2012)

Δημοσιεύτηκε στις 1 Ιούλ 2012 από simeronwordpress

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/48158E10.el.aspx

Τό «σωματίδιο» τῆς «Κάρτας τοῦ Πολίτη» : (τοῦ π. Ἀθανασίου Μηνᾶ)

ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΜΕΣΑ.ΜΕΓΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΩΝ.

              

«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός.» (Ψαλμὸς Δαυίδ,13:1)

«... καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν...» (Πρὸς Ρωμ., α΄, 21-22)

Αὐτὰ καταγγέλλει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Ἐντούτοις, μὲ ἔκπληξη καὶ ὀδύνη, ἀκούσαμε στὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἀνθρώπους, πού ἐν ἀγνοίᾳ τους, θέλουμε νά πιστεύουμε, διετύπωσαν γιά ἄλλη μιά φορά κατάπτυστες θεωρίες περί τῆς ἐξελίξεως τοῦ σύμπαντος.

Μέ ἐμφανῆ ἀπουσία στοιχειωδῶν θεολογικῶν γνώσεων καί μέ ἀσέβεια πρὸς τὰ θεῖα, ἐπεχείρησαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι πλάσμα καὶ κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀνθρωποειδές κτῆνος, ἀποτέλεσμα κάποιας δῆθεν ἐκρήξεως καὶ ἐξελίξεως (μποζόνιο τοῦ Χίγκς ἢ «σωματίδιο τοῦ θεοῦ»), τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα εἶναι καί ὅλο τό σύμπαν. Ὑποστηρίζουν, μάλιστα, ὅτι ἡ νοητική τους αὐτὴ σχιζοφρένεια εἶναι ἀποτέλεσμα πειράματος, παρατηρήσεως καὶ ἀποδείξεως· καί, ἐπειδὴ ὁ πατέρας τους Σατανᾶς εἶναι ψεύτης καὶ ἀνθρωποκτόνος, ἄφησαν καὶ ἕνα μικρὸ περιθώριο λάθους, γιά νά μή  γελοιοποιηθοῦν στό μέλλον, ὅπως σίγουρα καί θά συμβεῖ.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

e) Θεολογία και δόγμα

Όλοι όσοι έφθασαν εις τον δοξασμόν μαρτυρούν το γεγονός, ότι "Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον," αφού γνωρίζουν απ' αυτήν την εμπειρίαν των, ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε ομοιότης μεταξύ κτιστού και ακτίστου.

Τούτο σημαίνει, ότι τα περί Θεού ρήματα και νοήματα, τα οποία δεν αντιτίθενται εις την εμπειρίαν της θεώσεως, αλλά και οδηγούν εις την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την θέωσιν, είναι Ορθόδοξα. Ρήματα και νοήματα, τα οποία αντιτίθενται εις τον δοξασμόν και απομακρύνουν από την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την θέωσιν είναι αιρετικά.

Αυτό είναι το κλειδί των αποφάσεων των Επτά Ρωμαϊκών Οικουμενικών Συνόδων, ως και της 8ης του 879 και της 9ης του 1341.

Σχεδόν όλοι οι ιστορικοί των δογμάτων αγνοούν το κλειδί τούτο και πιστεύουν ότι οι πατέρες προσεπάθουν, ωσάν τον Αυγουστίνον, να κατανοήσουν στοχαστικώς και διαλεκτικώς το μυστήριον, το οποίον κρύβεται όπισθεν των περί Θεού ρημάτων και νοημάτων. Επιστρατεύουν μεταξύ των πατέρων ακόμη και τον Γρηγόριον τον Θεολόγον εις το στρατόπεδον της Φραγκο-Λατινικής θεολογίας, παρουσιάζοντές τον εν μεταφράσει να λέγει, ότι επιτρέπεται "τό φιλοσοφείν περί θεού" μόνον εις τους "ήδη γενομένους ειδικούς εις τον διαλογισμόν" (past master of meditation), αντί εις μόνους τους "διαβεβηκότας εν θεωρία," η οποία είναι η θέα του Χριστού "δι' εσόπτρου εν αινίγματι" "γλώσση" και "πρόσωπον προς πρόσωπον" κατά τον "δοξασμόν."

Οι Πατέρες σαφώς απορρίπτουν ως πλάνην την ιδέαν ότι η διατύπωσις των δογμάτων αποτελεί μέρος προσπαθείας κατανοήσεως των περί Αγίας Τριάδος και ενσαρκώσεως του Λόγου μυστηρίων της πίστεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γελειοποιεί τοιούτους αιρετικούς: "Ειπέ σύ την αγεννησίαν του πατρός, καγώ την γέννησιν του υιού φυσιολογήσω και την εκπόρευσιν του πνεύματος και παραπληκτίσομεν άμφω εις Θεού μυστήρια παρακύπτοντες" (Θεολ. Λόγος Δ',8). Ούτε εδέχθησαν ποτέ οι Πατέρες την θέσιν του Αυγουστίνου και των ακολουθούντων αυτόν Λατίνων, ότι η Εκκλησία κατανοεί καλύτερα και βαθύτερα την πίστιν και τα δόγματα με την πάροδον του χρόνου. Κάθε περίπτωσις δοξασμού μέσω των αιώνων είναι μετοχή "εις πάσαν την αλήθειαν" της Πεντηκοστής, η οποία ούτε αύξησιν, ούτε βαθυτέραν κατανόησιν επιδέχεται.

Τούτο σημαίνει επίσης, ότι η Ορθόδοξος δογματική είναι καθ' ολοκληρίαν ποιμαντική, αφού δεν υφίσταται εκτός των πλαισίων της θεραπείας της καρδίας δια της καθάρσεως και του φωτισμού και εφόσον θεολόγος είναι κατ' εξοχήν ο θεούμενος, του οποίου η θέωσις είναι υπέρ πάντα λόγον και έννοιαν.

Το να είναι κανείς θεολόγος σημαίνει κατά πρώτον και κύριον λόγον, ότι είναι ειδικός εις τας μεθοδείας του διαβόλου. Ο φωτισμός και κυρίως ο δοξασμός μεταδίδουν το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων δια την κατατρόπωσιν του διαβόλου, ειδικώς όταν ούτος προσφεύγει εις την διδασκαλίαν της θεολογίας και πνευματικότητος εις εκείνους που αρχίζουν να γλιστρούν μέσα από τα χέριά του.

Συνεχίζεται.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η δια του Χριστού σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτίαν, από το κακόν και τον θάνατον, αποτελεί την αληθινήν παιδείαν και τον φωτισμόν του ανθρώπου. Η ορθόδοξος ευσεβής λατρεία και ο σεβασμός προς τον άγιον Σάββαν και προς όλους τους Αγίους μαρτυρεί, ότι δια τον λαόν μας ο άνθρωπος δεν ημπορεί να είναι διδάσκαλος, εάν δεν είναι άγιος. Όλη η ιστορία μας καταδεικνύει σαφώς ότι μόνον οι άγιοι ήταν γνήσιοι διδάσκαλοι και «φωτισταί», και αυτούς μόνον αναγνωρίζει ο λαός μας. Ενώ ημάς τους συγχρόνους, κληρικούς και λαϊκούς, έχει ήδη αρχίσει να μη μας αναγνωρίζη ως αληθινούς οδηγούς και διδασκάλους. Μήπως αυτό δεν προέρχεται από ημάς οι οποίοι προδώσαμεν και εγκαταλείψαμεν την ευαγγελικήν, ορθόδοξον αντίληψιν του λαού μας περί της παιδείας ως αγώνος δια την αγιότητα, χαμένοι μέσα εις τους λαβυρίνθους των σχολαστικο-προτεσταντικών σχολών και πανεπιστημίων;                                                                                
Η παιδεία χωρισμένη από την αγιότητα, αντιτιθεμένη εις το Ευαγγέλιον, γίνεται μία τραγική ματαιοπονία. Το περισσότερον, που ημπορεί να επιτύχη η επιφανειακή, εξωδερμική παιδεία δια τον άνθρωπον είναι να τον μεταβάλη εις ένα ευγενές, αλλά πονηρόν, ανθρωπόμορφον θηρίον… Ενώ εκ του βάθους της ψυχής του ορθοδόξου λαού μας αναβαίνει η φωνή: άνευ της αγιότητος δεν υπάρχει αγωγή και παιδεία, άνευ των αγίων δεν υπάρχουν παιδαγωγοί και διδάσκαλοι. Δεν είναι αυτό το Ευαγγέλιον; Δεν είναι αυτή η Ορθοδοξία; Και εάν δεν είναι αυτό, τότε τι μας χρειάζονται και τα δύο;  


 Συνεχίζεται.