ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ 15ου ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩTΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Μοναχός Ιωσήφ

Άγιον Όρος

Πρωτάκουστη διατύπωση… οι πιστοί με την ορθή Ομολογία της πίστεως, η οποία βρίσκεται μόνον μέσα στα πλαίσια της Ορθοδόξου Εκκλησίας να χωρίζονται από την Αποστολική διαδοχή… δηλαδή να ανήκουν σε Εκκλησία δίχως αποστολική διαδοχή, ενώ οι εκτός Εκκλησίας αιρετικοί να την κατέχουν κληρονομικώ δικαίω! Διατύπωση γινομένη δυστυχώς κάτω από την επίδραση ενός ακράτου Νομικισμού!!! Εμείς γνωρίζομε ότι,  όπου Εκκλησία και ορθή ομολογία-πίστη, εκεί υπάρχει και Αποστολική διαδοχή, πουθενά αλλού, σε καμία παρασυναγωγή ή αίρεση, έστω και αν έλκουν τις χειροτονίες τους από την Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία ήταν κάποτε ενταγμένοι. Κάθε αποδοχή αιρετικού στους κόλπους της Εκκλησίας διατηρούντος το αξίωμα του επισκόπου ή γενικότερα του κληρικού, γίνεται χάριν οικονομίας(Πηδάλιον σ. 582) και μόνον, και όχι ένεκα της ενεργούς Αποστολικής Διαδοχής αυτού. Διο και βλέπομε εκτός από ακρίτους, πολλάκις να δέχονται και κεκριμένους με την ίδια ακριβώς διαδικασία εντάξεως (Βλπ. Αποφάσεις κυρίως της Β΄ και ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου όπου οι Πατέρες εδέχθησαν και απεκατέστησαν τους ήδη κατεδικασμένους Αρειανούς, Μακεδονιανούς, κ.ά.). Δεν είναι όμως η περίπτωση αυτή όπου αναφέραμε η μοναδική κατά την εποχή εκείνη, η κατάσταση αυτή διαιωνίσθη, διο και βλέπομε όλες τις πλευρές να χειροτονούν εκάστη τους δικούς επισκόπους. Αναφέρομε και πάλι για παράδειγμα από τους «Πατριαρχικούς Πίνακες», τα εξής λεγόμενα:  «Επί Αττικού(του ορθοδόξου Πατριάρχου σ.σ.), πατριάρχης των εν Κων/λη αρειανών ην ο γέρων Θεόδωρος, ούτινος αποθανόντος εις ηλικίαν ετών είκοσι και εκατόν, εχειροτόνησαν οι αρειανοί πατριάρχην αυτών τον Βάρβαν»(σ. 171). Δύο επισκόπους όμως σε μία επισκοπή δεν είχαμε μόνον στην Κων/λη, αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις όπως στην επισκοπή της πόλεως Συνάδων, όπου ο ορθόδοξος επίσκοπος Θεοδόσιος κατεδίωκε τον Μακεδονιακό επίσκοπο Συνάδων τον οποίο και κατεδίωξε από την πόλη, μέχρις ότου ανάλαβε την επισκοπήν ξανά, αλλ΄ ως ορθόδοξος πλέον! (Πατριαρχικοί Πίνακες, σ. 170).

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Εἰς τό πρῶτο ζήτημα διά νά δικαιολογηθῆ ἡ ἀποτείχισις τῶν Παλαιοημερολογιτῶν πρέπει νά ἐντάξωμε τό ἡμερολόγιο στά θέματα τῆς πίστεως. Αὐτό ὅμως ὄχι μόνο

εἶναι δογματικό λάθος, ἀλλά ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία σέ μια ἰδιότυπη εἰδωλολατρεία, διότι πράγματα τά ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ κόσμος διά τίς καθημερινές συναλλαγές καί ἐργασίες του, ἐμεῖς τά ἐξυψώνομε στήν θέσι τοῦ δόγματος, τούς ἀποδίδομε σωτηριολογικό χαρακτῆρα καί τά θέτομε ὡς κριτήριο σωτηρίας, ὅπως π.χ. κάνομε διά τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος. Δηλαδή, ὅπως λέγομε, «ἄν κάποιος δένβαπτισθῆ δέν σώζεται», ἔτσι ἀκούγεται κατά κόρον ἀπό τούς Παλαιοημερολογίτες, ὅτι «ἄν κάποιος δέν πάη μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο δέν σώζεται». Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τό ἡμερολόγιο τίθεται ἀπό αὐτούς στό ὕψος καί στήν ἀξία τοῦ βαπτίσματος.

Δέν νομίζω ὅτι ἀπό τίς σύγχρονες πλάνες θά ὑπάρξη μεγαλυτέρα καί μάλιστα τήν ἀκοῦμε νά λέγεται ἀπό τό στόμα σοβαρῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων. Κάποιος ἀπό τούς

ζηλωτές Πατέρες τοῦ ἁγ. Ὄρους, σέ συζήτησι πού εἴχαμε μοῦ ἀνέφερε ὅτι τά δύο πτερά μέ τά ὁποῖα πετάει κάποιος εἶναι τό ἕνα ἡ πίστις καί τό ἄλλο τό ἡμερολόγιο. Προφανῶς ὁ συνομιλητής ἔκανε σύμπτηξι, καί στό ἕνα πτερό τῆς πίστεως ἐτοποθέτησε καί τά ἔργα, ὥστε νά μείνη ἐλεύθερο τό δεύτερο, γιά νά τοποθετήση ἐκεῖ τό ἡμερολόγιο.Βεβαίως εἶναι ἄλλο τό θέμα, τῆς ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τούς Οἰκουμενιστές, διά τήν ἑορτολογική προσέγγισι μέ τούς αἱρετικούς, καί ἄλλο ἡ ἱερότητα πού ἀποδίδουν οἱ Παλαιοημερολογίτες στό ἡμερολόγιο, ἡ δογματοποίησίς του καί ἡ συσχέτισίς του μέ τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Πρόκειται διά ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες πλάνες, ἐπειδή στήν μία χρησιμοποιεῖται τό ἡμερολόγιο ὡς μία ἀπό τίς πολλές πλέον γέφυρες ἐπικοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς καί στήν ἄλλη ὡς ἐνστικτώδης ἀντίδρασις, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στό ἄλλο ἄκρο τῆς ἀπολυτοποιήσεως καί δογματοποιήσεως κάποιων κοσμικῶν πραγμάτων, τά ὁποῖα αὐτά καθ’ ἑαυτά οὔτε ἔχουν, οὔτε ὁμιλοῦν διά κάτι ἐκκλησιαστικό, οὔτε ποτέ ὡμίλησε κάποιος ἀπό τούς ἁγίους δι’ αὐτά καί μάλιστα νά τούς ἀποδώση τήν ἀξία αὐτή καί ἱερότητα. Τό ὅτι οἱ Παλαιοημερολογίτες σήμερα ἀποδίδουν στό ἡμερολόγιο δογματική σημασία καί ἱερότητα φαίνεται

καθαρά ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁποιονδήποτε ἀγῶνα καί ἄν κάνης ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσο καί ἄν διωχθῆς ἀπό τούς Οἰκουμενιστές, δέν ἔχης καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί των, δέν τούς ἀναγνωρίζης ὡς Ἐκκλησία ἤ ἔχης ἀποτειχισθῆ ἀπό αὐτούς... κλπ., ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἀρκετά διά νά ἐπικοινωνήσουν ἐκκλησιαστικά μαζί σου, ἄν δέν ἀκολουθήσης τό παλαιό ἡμερολόγιο καί δέν ἐνταχθῆς ὀργανικά στήν ἰδική των Σύνοδο.

Η τερατώδης διδασκαλία περί Πάπα

Ο αδελφός μας Δημήτριος εκ Γερμανίας μας έστειλε το παρόν κείμενο. Τον ευχαριστούμε! 

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία άρχισε μια μέρα, που διόρθωνα τους καταλόγους της βιβλιοθήκης του μοναστηριού στο οποίο ανήκα. Το μοναστήρι αυτό είναι του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου και βρίσκεται στην πατρίδα μου την Ισπανία.

    Ενώ ταξινομούσα διάφορα παλαιά έγγραφα σχετικά με την Ιερά Εξέτασι, έπεσε στα χέρια μου ένα έγγραφο αληθινά καταπληκτικό, χρονολογούμενο από το έτος 1647.

    Στο έγγραφο αυτό αναφερόταν μια απόφασις της Ιεράς Εξετάσεως, που αναθεμάτιζε ως αιρετικό κάθε χριστιανό ο οποίος θα τολμούσε να πιστεύση, να παραδεχθή και να μεταδώση σε άλλους το ότι ο Απόστολος Παύλος στηριζόταν στο αποστολικό κύρος του.

    Επρόκειτο για ένα εύρημα φρικτό, που δε μπορούσε να χωρέση ο νούς μου. Σκέφθηκα αμέσως, για να καθησυχάσω την ψυχή μου, ότι ίσως επρόκειτο για τυπογραφικό λάθος ή για μια πλαστογράφησι, πράγμα που άλλωστε ήταν συνηθισμένο στην Δυτική Εκκλησία εκείνης της εποχής, στην οποία αναφερόταν το κείμενο. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η σκέψις!...  Ποίον ακατανόητον μυστήριον κρύπτεται εις την φύσιν της ανθρωπίνης σκέψεως! Ένα μόνον γνωρίζομεν: τόσον ακατανόητος είναι η σκέψις, ώστε καταλαμβάνει ίλιγγος τον άνθρωπον ευθύς ως αρχίση να σκέπτεται περί αυτής. Εις την ανίχνευσιν της καταγωγής και της φύσεως της ανθρωπίνης σκέψεως ο άνθρωπος κινδυνεύει να τρελλαθή, εάν δεν καταφύγη εις τον Θεόν Λόγον, τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις τον Οποίον και μόνον το μυστήριον της σκέψεως ευρίσκει την γλυκύτητά του. Αποκεκομμένη από τον Θεόν Λόγον η ανθρωπίνη σκέψις χάνει το νόημά της, τον λόγον της. Διότι εις την πρωταρχικήν ουσίαν της έχει έλλογον χαρακτήρα.                                                                                Δι΄ εμέ η σκέψις, η κάθε σκέψις, είναι το μεγαλύτερον βάσανον που υπάρχει υπό τον ουρανόν, έως ότου μεταμορφωθή εις Θεο-σκέψιν, εις Χριστο-σκέψιν, έως ότου δηλαδή λογοποιηθή, νοηματοποιηθή. Αλήθεια, η σκέψις είναι κόλασις, εάν δεν μεταμορφωθή εις Χριστο-σκέψιν. Άνευ του Λόγου η ανθρωπίνη σκέψις ευρίσκεται συνεχώς εις την άλογον παραφροσύνην, εις το παραλήρημα, εις την σατανικήν ανόητον αυτοβεβαίωσιν, εις εκείνο το σατανικόν: η σκέψις δια την σκέψιν, αναλόγως προς το «η τέχνη για την τέχνη» (l’ art pour l’ art).                                                                                                                                           Η ανθρωπίνη σκέψις μωραίνεται δια της αμαρτίας, όπως και η αίσθησις. Ο μοναδικός ιατρός και το μοναδικόν φάρμακον από αυτήν την τρέλλαν είναι ο Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος. Εν Αυτώ και δι΄ Αυτού εδόθη και εξησφαλίσθη εις την ανθρωπίνην σκέψιν η δυνατότης της απείρου θείας τελειοποιήσεως. Αυτός έγινεν άνθρωπος ακριβώς δια να μη καταντήση τελικώς και ανεπανορθώτως ο πλανήτης ούτος, οδηγούμενος υπό γυμνού, του «καθαρού» ανθρωπίνου λόγου, ένα πλήρες τρελλοκομείον. Δεν έχετε παρατηρήσει ότι, όταν η ευρωπαϊκή ήπειρος απομακρυνθή από τον σαρκωθέντα Θεόν Λόγον, βυθίζεται εις την απανθρωπίαν, εις την παραφροσύνην, εις την πολιτισμένην ανθρωποφαγίαν, εις τους ολεθρίους πολέμους; Ένας άνθρωπος καταπίνει τον άλλον άνθρωπον, ένα έθνος το άλλο έθνος, μία φυλή την άλλην.

Η ψυχή του ανθρώπου!...  Ω του μυστηρίου των μυστηρίων! Ω του θαύματος των θαυμάτων! Συνετρίβησαν αι καρδίαι όλων των προσκυνητών της αιωνιότητος γύρω από την ψυχήν του ανθρώπου. Οι άνθρωποι ζουν με την ψυχήν και δεν γνωρίζουν τι είναι η ψυχή! Δεν αποτελεί αυτό βάσανον δια το πνεύμα; Βάσανον, μέχρις ότου ο Θεός Λόγος έγινεν άνθρωπος, και ταυτοχρόνως έγινε ψυχή. Τότε μας απεκαλύφθη το μυστήριον της ψυχής: ο Λόγος. Από Αυτόν προέρχεται η γένεσίς της, το είναι της, το πρωτότυπόν της, και εις Αυτόν ευρίσκεται ο λόγος της, το νόημά της, η μακαριότης και η αιωνιότης της, ο παράδεισός της. Δια τούτο η ψυχή εις τα εσώτατα άδυτά της είναι χριστονοσταλγική, θεονοσταλγική.                                                                                                                                       Εις τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον η ψυχή εύρε τον εαυτόν της και τον Δημιουργόν της, δια τούτο και ανήγγειλεν ο θαυμαστός Θεάνθρωπος το χαρμόσυνον μήνυμα: «Ος αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. 16,25). Δηλαδή θα εύρη την ουσίαν της, τον λόγον και το νόημά της, την αξίαν της, τον παράδεισόν της, την αιωνιότητα και την μακαριότητά της. Όταν δεν είναι ηνωμένη με τον Θεόν Λόγον, η ψυχή ευρίσκεται εκτός εαυτής, ευρίσκεται εις την αιωνίαν παραφροσύνην και την ανόητον περιπλάνησιν από αμαρτίας εις αμαρτίαν, από πάθους εις πάθος, από ταλαιπωρίας εις ταλαιπωρίαν. Και τούτο είναι η κόλασις με όλας τας φρικαλεότητάς της.