Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Η σκέψις!...  Ποίον ακατανόητον μυστήριον κρύπτεται εις την φύσιν της ανθρωπίνης σκέψεως! Ένα μόνον γνωρίζομεν: τόσον ακατανόητος είναι η σκέψις, ώστε καταλαμβάνει ίλιγγος τον άνθρωπον ευθύς ως αρχίση να σκέπτεται περί αυτής. Εις την ανίχνευσιν της καταγωγής και της φύσεως της ανθρωπίνης σκέψεως ο άνθρωπος κινδυνεύει να τρελλαθή, εάν δεν καταφύγη εις τον Θεόν Λόγον, τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις τον Οποίον και μόνον το μυστήριον της σκέψεως ευρίσκει την γλυκύτητά του. Αποκεκομμένη από τον Θεόν Λόγον η ανθρωπίνη σκέψις χάνει το νόημά της, τον λόγον της. Διότι εις την πρωταρχικήν ουσίαν της έχει έλλογον χαρακτήρα.                                                                                Δι΄ εμέ η σκέψις, η κάθε σκέψις, είναι το μεγαλύτερον βάσανον που υπάρχει υπό τον ουρανόν, έως ότου μεταμορφωθή εις Θεο-σκέψιν, εις Χριστο-σκέψιν, έως ότου δηλαδή λογοποιηθή, νοηματοποιηθή. Αλήθεια, η σκέψις είναι κόλασις, εάν δεν μεταμορφωθή εις Χριστο-σκέψιν. Άνευ του Λόγου η ανθρωπίνη σκέψις ευρίσκεται συνεχώς εις την άλογον παραφροσύνην, εις το παραλήρημα, εις την σατανικήν ανόητον αυτοβεβαίωσιν, εις εκείνο το σατανικόν: η σκέψις δια την σκέψιν, αναλόγως προς το «η τέχνη για την τέχνη» (l’ art pour lart).                                                                                                                                           Η ανθρωπίνη σκέψις μωραίνεται δια της αμαρτίας, όπως και η αίσθησις. Ο μοναδικός ιατρός και το μοναδικόν φάρμακον από αυτήν την τρέλλαν είναι ο Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος. Εν Αυτώ και δι΄ Αυτού εδόθη και εξησφαλίσθη εις την ανθρωπίνην σκέψιν η δυνατότης της απείρου θείας τελειοποιήσεως. Αυτός έγινεν άνθρωπος ακριβώς δια να μη καταντήση τελικώς και ανεπανορθώτως ο πλανήτης ούτος, οδηγούμενος υπό γυμνού, του «καθαρού» ανθρωπίνου λόγου, ένα πλήρες τρελλοκομείον. Δεν έχετε παρατηρήσει ότι, όταν η ευρωπαϊκή ήπειρος απομακρυνθή από τον σαρκωθέντα Θεόν Λόγον, βυθίζεται εις την απανθρωπίαν, εις την παραφροσύνην, εις την πολιτισμένην ανθρωποφαγίαν, εις τους ολεθρίους πολέμους; Ένας άνθρωπος καταπίνει τον άλλον άνθρωπον, ένα έθνος το άλλο έθνος, μία φυλή την άλλην.
Η ψυχή του ανθρώπου!...  Ω του μυστηρίου των μυστηρίων! Ω του θαύματος των θαυμάτων! Συνετρίβησαν αι καρδίαι όλων των προσκυνητών της αιωνιότητος γύρω από την ψυχήν του ανθρώπου. Οι άνθρωποι ζουν με την ψυχήν και δεν γνωρίζουν τι είναι η ψυχή! Δεν αποτελεί αυτό βάσανον δια το πνεύμα; Βάσανον, μέχρις ότου ο Θεός Λόγος έγινεν άνθρωπος, και ταυτοχρόνως έγινε ψυχή. Τότε μας απεκαλύφθη το μυστήριον της ψυχής: ο Λόγος. Από Αυτόν προέρχεται η γένεσίς της, το είναι της, το πρωτότυπόν της, και εις Αυτόν ευρίσκεται ο λόγος της, το νόημά της, η μακαριότης και η αιωνιότης της, ο παράδεισός της. Δια τούτο η ψυχή εις τα εσώτατα άδυτά της είναι χριστονοσταλγική, θεονοσταλγική.                                                                                                                                       Εις τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον η ψυχή εύρε τον εαυτόν της και τον Δημιουργόν της, δια τούτο και ανήγγειλεν ο θαυμαστός Θεάνθρωπος το χαρμόσυνον μήνυμα: «Ος αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. 16,25). Δηλαδή θα εύρη την ουσίαν της, τον λόγον και το νόημά της, την αξίαν της, τον παράδεισόν της, την αιωνιότητα και την μακαριότητά της. Όταν δεν είναι ηνωμένη με τον Θεόν Λόγον, η ψυχή ευρίσκεται εκτός εαυτής, ευρίσκεται εις την αιωνίαν παραφροσύνην και την ανόητον περιπλάνησιν από αμαρτίας εις αμαρτίαν, από πάθους εις πάθος, από ταλαιπωρίας εις ταλαιπωρίαν. Και τούτο είναι η κόλασις με όλας τας φρικαλεότητάς της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου