Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

ιε΄. Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: Οἱ ἀγῶνες καί ἡ ἀποτείχισίς του.

Θά ἀναφερθοῦμε ἐν συνεχείᾳ στόν τελευταῖο πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας πρίν ἀπό τήν πτῶσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τόν ἅγ. Μᾶρκο τόν Εὐγενικό, τον

ἐπωνομαζόμενο ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί θά τόν δείξωμε και αὐτόν ἀπολύτως σύμφωνο μέ τόν περί ἀποτειχίσεως ΙΕ΄ ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Ὅπως εἶναι γνωστό ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὅπως ὅλοι οἱ μετά τό σχίσμα Πατέρες, ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευόμενος τήν παντελῆ ἐξασθένησι τοῦ Βυζαντίου, ἠθέλησε κατά τό λόγιο νά ξυλεύση πρίν ἀκόμη πέση ἡ δρῦς καί νά ὑποτάξη τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία θά τοῦ ἐδίδετο ἐκ τῶν προτέρων ὡς ἀντάλλαγμα, προκειμένου νά βοηθήση, ὅπως ἔλεγε, στρατιωτικά καί

οἰκονομικά τήν καταρρέουσα αὐτοκρατορία. Εἶναι γεγονός ὅτι ἄν δέν ὑπῆρχε κατ’ εὐδοκία Θεοῦ σ’ αὐτήν τήν κρίσιμη γιά τήν Ὀρθοδοξία περίοδο ὁ ἅγ. Μᾶρκος, θά εἶχε ὅλη ἡ Ἀνατολή φραγκέψει καί ἡ ἀληθινή πίστις θά εἶχε ἐξαλειφθῆ ἀπό τή γῆ.

Τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὁ ἅγ. Μᾶρκος δέν ἀγωνίσθηκε μόνο κατά τή Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας, πρᾶγμα πού εἶναι σέ πολλούς γνωστό, ἀλλά ἀγωνίσθηκε καί μετά τήν ὑπογραφή τῆς συμφωνίας καί τήν ἐπάνοδο στην Κωνστατινούπολι. Αὐτοί μάλιστα οἱ τελευταῖοι ἀγῶνες του, οἱ ὁποῖοι σέ πολλούς εἶναι ἄγνωστοι, ἔχουν ἴσως μεγαλύτερη σημασία, διότι θά ἠδυνάμεθα νά εἴπωμε ὅτι οἱ κατά τήν Σύνοδο ἀγῶνες του δέν ἐτελεσφόρησαν, ἐφ’ ὅσον ὑπεγράφη τελικῶς ἡ ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ οἱ μετά τήν Σύνοδο εἶχαν πλήρη ἐπιτυχία, ἐπειδή ἔγιναν αἰτία

νά ἐπανέλθωμε εἰς τήν Ὀρθοδοξία καί νά καταδικασθῆ συνοδικά ἡ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας καί μαζί ὁ Παπισμός.

Τό πρῶτο καί βασικό τό ὁποῖον ἔκανε ὁ ἅγιος μετά την ἐπάνοδον εἰς τήν Κωνστατινούπολι, ἦτο ὅτι διέκοψε την ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ ὅλους ὅσους ὑπέγραψαν τήν ἕνωσι στήν Φλωρεντία καί ὅσους τούς ἀκολουθοῦσαν. Ἡ ἀποτείχισις αὐτή τοῦ ἁγίου διήρκησε μέχρι τοῦ θανάτου του. Ὁ ἅγιος ἀπεβίωσε τήν 23/6/1444 ἤ κατ’ ἄλλους 1445 (Θ.Η.Ε. τόμ. 8:761), ἡ δέ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας

ἐπερατώθη τό 1439. Τά πέντε λοιπόν αὐτά ἤ ἕξι χρόνια, μετά τήν παπική Σύνοδο, ἦτο ὁ ἅγιος ἀποτειχισμένος ἀπό ὅλους ὅσους ὑπέγραψαν καί ὅσους τους ἀκολουθοῦσαν. Ἐπί πλέον δέ ἔγινε, τά τελευταῖα αὐτά χρόνια τῆς ζωῆς του, ὁ ἀρχηγός τῶν ἀνθενωτικῶν μέ τούς ἀγῶνες του καί διέσωσε τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν λατινική ὑποταγή.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι τήν ἐποχή ἐκείνη τοῦ ἁγίου ἦταν πολύ πιό εὐαίσθητοι στά θέματα τῆς πίστεως ἀπό τούς Ὀρθοδόξους τῆς ἐποχῆς μας. Διά τοῦτο, ὡς ἀπό ἐνστίκτου θά λέγαμε, ἀπετειχίζοντο ἀπό τούς ἑνωτικούς καί λατινόφρονες Ἐπισκόπους καί κληρικούς. Ὁ ἅγ. Μᾶρκος σέ ἐπιστολή του ἀπό τήν Λῆμνο ὅπου ἦτο ἐξόριστος, πρός τόν ἱερομόναχο Θεοφάνη εἰς τόν Εὔριπον

περιγράφει αὐτήν τήν ἀποτείχισι: «Διαπεράσας οὖν εἰς τήν Καλλίπολιν καί διερχόμενος διά τῆς Λήμνου ἐκρατήθην ἐνταῦθα καί περιωρίσθην παρά τοῦ βασιλέως. Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται, τρέχει δέ

μᾶλλον καί εὐοδοῦται · καί οἱ πλείονες τῶν ἀδελφῶν τῇ ἐμῇ ἐξορίᾳ θαρροῦντες βάλλουσι τοῖς ἐλέγχοις τούς ἀλιτηρίους καί παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως καί τῶν πατρικῶν θεσμῶν, καί ἐλαύνουσι πανταχόθεν αὐτούς ὡς καθάρματα, μήτε

συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύειν ὅλων αὐτῶν ὡς Χριστιανῶν» (Σπ. Π. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελοποννησιακά, τόμ. Α΄, σελ. 21).

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Προς τους κατοίκους του χωρίου Χειμάρρας.

Ευγενέστατοι αγαπητοί αδελφοί, οι κατοικούντες την χώραν Χειμάρραν, σας ασπάζομαι και παρακαλώ τον άγιον Θεόν δια την ψυχικήν και σωματικήν σας υγείαν. Εγώ, αδελφοί μου, ως δούλος ανάξιος Χριστού του Θεού ημών, περιερχόμενος και διδάσκων τους Χριστιανούς το κατά δύναμιν, με άδειαν των κατά τόπους Αρχιερέων, ήλθον και εδώ εις την χώραν σας, και βλέπων ότι δεν έχετε σχολείον να διαβάζουν τα παιδιά σας χωρίς πληρωμήν, επαρακίνησα τους Χριστιανούς και έδωκαν το κατά δύναμιν και προαίρεσιν εξ ιδίων πόνων ή κοινώς από την χώραν ή και από βακούφια, δια να λάβητε παρά Θεού τον μισθόν και τιμήν παρά των ανθρώπων, είμαι δε χρεώστης να παρακαλώ τον άγιον Θεόν, τον ευλογούντα τα πάντα, να ευλογήση και την χώραν σας και το σχολείον και τα παιδιά σας, και να σας αξιώση να ζήσετε και εδώ καλά και θεάρεστα και να σας βάλη και εις τον Παράδεισον, να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε και να δοξάζετε την Αγίαν Τριάδα. Έβαλα δε επίτροπον με την γνώμην πάντων τον παπά κυρ Μιχαήλ, και επιστάτας και βοηθούς αυτού όλην την χώραν, μάλιστα δε τον κυρ Ζάχον, τον παπά Σπύρον, τον Ηλία Δημητρίου, να κυβερνήσουν το σχολείον καθώς τους φωτίσει ο Κύριος. 

                                                                                                                           
Αψοθ΄, μην Αύγουστος

                                                                                                                     
+Κοσμάς ιερομόναχος, ευχέτης σας.

Εκκλησιαστικά νέα, Ανακοίνωσις της Ι.Μ. Πειραιώς:

 ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 16ῃ Μαΐου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ τεράστιος θόρυβος πού προεκλήθη ἀπό τήν δημοσιοποίηση τῶν δυστυχῶν θυμάτων τοῦ trafficing(διακίνησις καί ἐμπορία ἀνθρώπων) καί ἡ δῆθεν εὐαισθητοποίησις τῶν κρατικῶν παραγόντων διά τόν φόβον τῶν «ὀψωνίων» (ἀποτελεσμάτων) αὐτῆς τῆς ὰπανθρώπου τραγικότητας καί τῆς διασπορᾶς θανατηφόρων ἀσθενειῶν παρουσιάζει ἐκτύπως τήν σαπρότητα καί σαθρότητα τῆς κοινωνικῆς μας ὀργανώσεως.

Εἶναι τραγικό τό γεγονός πώς σέ αὐτή τήν χώρα τῶν Ἁγίων, τῶν μαρτύρων καί τῶν ἡρώων, ἡ γλώσσα τῆς ὁποίας ἔγινε τό ἐκφραστικό ὄργανο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως ἡ ἀναισχυντία, ὁ ἀνθρώπινος εὐτελισμός, ἡ ἐμπορευματοποίησις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ χυδαιότητα καί ἡ ἀνειλικρίνεια κορυβαντιοῦν καί προκαλοῦν.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ

Απωθούν από το πλάσμα του Θεού την πρωταρχικήν γνώσιν και την λογικότητα, την οποίαν έσπειρε μέσα εις αυτό ο Θεός Λόγος όταν το εδημιούργησε. Πράγματι, η αμαρτία και ο θάνατος είναι το μόνον παράλογον εις αυτόν τον κόσμον, το μόνον ά-λογον, η μόνη αλογία. Έως ότου ευρίσκεται εις τον άνθρωπον η αμαρτία και ο θάνατος, το παράλογον του ερημώνει και την αυτοσυναίσθησιν, και την αυτοσυνειδησίαν, και την ζωήν, και την κτίσιν. Μόνον όταν ο άνθρωπος κοινωνήση της χαράς της αναστάσεως του Χριστού, τότε επανέρχεται εις την ψυχήν του το αληθινόν νόημα και ο λόγος, η αληθινή λογική και λογικότης, και τον οδηγούν εις την θαυμαστήν αθανασίαν και απεραντοσύνην του Χριστού. Άνευ του Γλυκυτάτου Κυρίου Ιησού είναι φοβερά και χωρίς νόημα και αυτή η βραχυχρόνιος επίγειος ζωή, πολύ δε περισσότερον η απέραντος και ατελεύτητος αθανασία. Όπου ευρίσκεται ο θάνατος, εκεί δεν υπάρχει πραγματική χαρά. Με άλλους λόγους: όπου δεν είναι παρών ο Χριστός, εκεί δεν υπάρχει αληθινή χαρά. Οι άνθρωποι, μέσα εις το παραλήρημα της αμαρτίας, μέσα εις την μέθην των από της αμαρτίας την ηδονήν, διακηρύσουν ως χαράν της ζωής πολυαρίθμους ανοησίας και μικρότητας. Και είναι πράγματι ανοησία και μικρότης κάθε τι που απομακρύνει τον άνθρωπον από τον Χριστόν, κάθε τι που δεν του εξασφαλίζει την αγιότητα και την αθανασίαν του Χριστού. Και κάτι άλλο: όπου υπάρχει θάνατος, εκεί δεν υπάρχει πραγματική αλήθεια και δικαιοσύνη και αγάπη. Μόνον εκείνος που θα νικήση τον θάνατον και θα λυτρώση το ανθρώπινον γένος από τον θάνατον, αυτός έχει πραγματικήν αγάπην. Τι αγάπη είναι αυτή, η οποία δεν λυτρώνει εκείνον που αγαπά από τον θάνατον; Δι΄ αυτό ο Κύριος Ιησούς είναι ο Μόνος Φιλάνθρωπος. Και η ολοκληρωτική αγάπη (η «παναγάπη»), ένεκα τούτου είναι ολοκληρωτική, διότι περιέχει όλην την αλήθειαν, όλην την δικαιοσύνην και ό,τι το υψηλόν, το ευγενές, το αθάνατον, το ευλογημένον, το θείον. Εις την πραγματικότητα το ταλαίπωρον ανθρώπινον γένος έχει ένα μόνον γνήσιον φίλον: τον Σωτήρα Χριστόν, διότι Αυτός το ελύτρωσε από τον μεγαλύτερον εχθρόν του, τον θάνατον. Δια της ενδόξου αναστάσεώς Του ο Κύριος εισήγαγε το ανθρώπινον γένος εις το ρεύμα του ποταμού της αθανασίας, ο οποίος εκβάλλει εις την αιώνιον ζωήν. Και από τότε και αι σκέψεις και αι αισθήσεις και τα έργα των ανθρώπων του Χριστού, γίνονται όλα μικρά ρυάκια αθανασίας, τα οποία, καθώς περνούν μέσα από τους βράχους του χρόνου και του χώρου, κελαρύζουν και τρέχουν με χαράν προς το χωρίς όχθες πέλαγος της θαυμαστής αιωνιότητος και θεανθρωπότητος του Χριστού. Όταν από τον χρόνον αφαιρεθή η αμαρτία και ο θάνατος, τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιον προοίμιον εις την θείαν αιωνιότητα, μία έξοχος εισαγωγή εις την θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινόν λόγον του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6,47). Η πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατον και την αμαρτίαν, και γίνεται γλυκύς ο χρόνος με την αθανασίαν και την αναμαρτησίαν. Χωρίς τον Χριστόν, τον Μόνον Παντοδύναμον, ο χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίον. Μαζί Του γίνεται ελαφρόν. Αλλά και ο παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ο χώρος, με ό,τι κλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει τον άνθρωπον. Φοβερόν λοιπόν και τρομοκρατικόν είναι το φορτίον του ανθρώπου, βαρύς και ακανθώδης ο ζυγός του. Μόνον με την βοήθειαν του παναγάθου και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ο ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίον «ελαφρόν». Κατά τον αληθινόν λόγον της Αληθείας: «Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ. 11, 30).