Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος


Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος συγκαταλέγεται στοὺς Μεγαλομάρτυρες καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς πιὸ λαοφιλεῖς Ἁγίους της Ἐκκλησίας μας. Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου - ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα, στὴν διάρκεια τῆς βασιλείας τοῦ Διοκλητιανοῦ.
Ἡ ἐποχή του ὑπῆρξε ἐποχὴ σκληρῶν διωγμῶν ἐναντίον τῆς Χριστιανικῆς πίστης. Ὁ άγ. Γεώργιος εἶχε μεγάλο ἀξίωμα· ἦταν κόμης καὶ διακρινότανε σὲ ὅλες τὶς στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις γιὰ τὴν γενναιότητα καὶ τὴν ἀνδρεία του.
Παρ᾿ ὅλη ὅμως τὴν δόξα καὶ τὶς τιμὲς δὲν ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει τὰ πάντα καὶ νὰ ὁμολογήσει μὲ παῤῥησία μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα καὶ σὲ πολλοὺς ἄρχοντες τὴν Χριστιανική του πίστη. Ὑπέμεινε πολλὰ καὶ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ στὸ τέλος ἀναδείχτηκε Μεγαλομάρτυρας.
Εἶναι πολλὰ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου,  ποὺ μέχρι σήμερα κάνει σ᾿ ὅσους προσφεύγουν μὲ πίστη στὶς πρεσβεῖες του.
Δεῖγμα τιμῆς ἀπὸ μέρους μας πρὸς τὸν Ἅγιο,  εἶναι βέβαια καὶ ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης του καὶ τὰ πανηγύρια, ἀλλὰ πιὸ μεγάλο δεῖγμα τιμῆς εἶναι ἡ μίμηση τῆς ἁγίας ζωῆς του, γιατί «τιμὴ μάρτυρος» εἶναι ἡ «μίμηση μάρτυρος». Μίμηση τῆς ὁμολογίας, τῆς μαρτυρικῆς καὶ ἁγίας ζωῆς του.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μ. Φωτίου τά πράγματα ἄλλαξαν. Ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρώμης διά τοῦ Ἐπισκόπου της ἐξεδήλωνε φανερά, ἀφ’ ἑνός μέν κυριαρχικές τάσεις ἐπί
τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀφ’ ἑτέρου διολίσθαινε δογματικῶς σέ αἱρέσεις, ὅπως αὐτή περί τῆς ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ὁ Μ. Φώτιος ἦτο ὁ μέγας
καί πρῶτος κυματοθραύστης αὐτῶν τῶν πτώσεων. Διά τῆς Η΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατεδικάσθη, παρόντων καί τῶν Παπικῶν, ἡ αἵρεσις τοῦ «filioque» καί κατεστάλησαν οἱ ἐπεκτατικές καί ἐξουσιαστικές αὐθαιρεσίες τῶν Παπῶν. Ἔτσι μέ βάσι τήν ὀρθόδοξο πίστι ἑνώθησαν οἱ τοπικές Ἐκκλησίες. Ὁ δέ Πάπας Ἰωάννης ὁ Η΄ διεβεβαίωσε σέ ἐπιστολή του πρός τόν ἅγ. Φώτιο τά ἑξῆς: «...παραδηλοῦμεν τῇ αἰδεσιμότητί σου, ἵνα περί τοῦ ἄρθρου τούτου, δι’ ὅ συνέβη τά σκάνδαλα μέσον τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ, ἔχῃς πληροφορίαν εἰς ἡμᾶς, ὅτι οὐ μόνον οὐ λέγομεν τοῦτο, ἀλλά καί τούς πρῶτον θαρρήσαντας τῇ ἑαυτῶν ἀπονοίᾳ τοῦτο ποιῆσαι, παραβάτας τῶν θείων λόγων κρίνομεν καί μεταποιητάς τῆς θεολογίας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί τῶν λοιπῶν πατέρων, οἵ συνελθόντες συνοδικῶς παρέδωκαν τό ἅγιον Σύμβολον καί μετά τοῦ Ἰούδα αὐτούς τάττομεν» (Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Τόμος Χαρᾶς, σελ. 595, Φωτίῳ Πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως, Mansi 17A, 525 AB). Ὅταν ἀργότερα οἱ Φράγκοι ἐπεκράτησαν στό Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης ἐπέβαλαν καί τήν αἵρεσι τοῦ «filioque».
Ἀναφέρεται ὅτι ὁ Πάπας Σέργιος τό 1009 διά πρώτη φορά στήν ἐνθρονιστήριο ἐπιστολή του ἀνέφερε τό Σύμβολο τῆς πίστεως μετά τῆς αἱρετικῆς προσθήκης καί ἀμέσως ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Σέργιος καί αὐτός ὀνομαζόμενος, τόν διέγραψε ἀπό τά δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο σημαίνει ὅτι διέκοψε τήν μνημόνευσί του κατά τή Θεία Λειτουργία, εἰς τήν ὁποία μνημονεύονται ὅλοι οἱ προκαθήμενοι τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Αὐτή ἦτο ἡ ἀποτείχισις ἀπό τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρώμης λόγῳ αἱρέσεως, ἡ ὁποία συνετελέσθη πλήρως τό 1054 μέ τήν ὁλοκλήρωσι τοῦ λεγομένου σχίσματος καί τόν ἀναθεματισμό τῶν Παπικῶν. Ἔκτοτε τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἀποτελοῦν ὅσοι ἐγκαταβιοῦν στόν γεωγραφικό αὐτό χῶρο, ἀποδέχονται τά ὀρθόδοξα δόγματα καί ἐπί πλέον δέν ἔχουν καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Πάπα καί τούς Ἐπισκόπους του, ἔστω κι ἄν αὐτοί εἶναι ἐλάχιστοι.
Ὅλα αὐτά ἀνεφέρθησαν διά νά καταδειχθῆ ὅτι καί αὐτό τό σχίσμα τοῦ 1054 δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἀποτείχισι τήν ὁποία προβλέπει ὁ 15ος ἱερός Κανών τῆς
Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί βεβαίως ἐπιβάλλει ὅλη ἡ ὀρθόδοξος Παράδοσις, σέ ἐπίπεδο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐδῶ ἔχομε αἵρεσι κατεγνωσμένη ὑπό Συνόδου (τήν Η΄ Οἰκουμενική τοῦ 879), ἀλλά δέν εἶχε συνοδικῶς καταδικασθῆ ὁ Πάπας καί οἱ ἀκόλουθοί του εἰς τήν αἵρεσι. Ὁ Πατριάρχης λοιπόν Κωνσταντινουπόλεως (μετά τῆς περί αὐτόν Συνόδου) ἀπεσχίσθη ἀπό τόν Πάπα, πρό συνοδικῆς κρίσεως (δηλ. συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου), διότι αὐτός ἐξέπεσε σέ κατεγνωσμένη αἵρεσι. Αὐτό τοῦτο ἀναφέρει εἰς τήν ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος ὁ Θεόδωρος Βαλσαμών:
«Σημείωσαι ταῦτα, ἴσως ὠφελήσοντα κατά τῶν λεγόντων, μή καλῶς ἡμᾶςἀποσχισθῆναι ἀπό τοῦ θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης, πρό τοῦ καταδικασθῆναι τούς περί ταύτην ὡς κακόφρονας» (Ράλλη–Ποτλῆ, ὅπ. ἀν., τόμ. Β΄, 695).
Δηλαδή καί τότε, ὅπως καί σήμερα, ὑπῆρχαν αὐτοί πού ἰσχυρίζοντο ὅτι δέν ἔπρεπε να ἀποτειχισθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό τήν Ρώμη, πρίν τήν συνοδική καταδίκη της, ἰδέες
δηλαδή μέ τίς ὁποῖες δέν συμφωνοῦσε ὁ Βαλσαμών καί βεβαίως ὅλη ἡ ὀρθόδοξος Παράδοσις. Τό ὅτι αὐτή ἡ ἀποτείχισις ἀπό τόν Παπισμό, ἡ ὁποία ἦτο καί ἡ μεγαλυτέρα
καί σέ χρονική διάρκεια καί σέ ἔντασι, σέ ἐπίπεδο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, διεφύλαξε καί διέσωσε τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν ἀλλοίωσι τοῦ φρονήματός της ἀπό τήν ἀλλοτρίωσι καί ἀφομοίωσί της, ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσί της κλπ. καί τήν διετήρησε ἄσπιλον καί ἀμώμητον κατά τίς τοῦ ἀπ. Παύλου προδιαγραφές, μόλις εἶναι ἀνάγκη νά ἀναφέρωμε. Εἶναι ὅμως γεγονός ἀναντίρρητον καί ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον ὅτι αὐτή ἡ ἀποτείχισις ἀπό τόν Παπισμό ἐστοίχισε εἰς τήν Ὀρθοδοξία, σέ διάστημα δέκα αἰώνων, ποταμούς
μαρτυρικοῦ αἵματος, ἦτο δέ ἡ ἀνά τούς αἰῶνας μεγαλύτερη ταπείνωσις τῆς παπικῆς ὀφρύος καί τοῦ ἑωσφορικοῦ πνεύματός του, καί βεβαίως εἶναι κάτι πού ποτέ δέν ἀνέχθηκε ὁ Παπισμός, οὔτε θά σταματήση νά πληρώνη ἡ Ὀρθοδοξία.

Άγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος : «Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην»


Δεν χρειάζεται να δώση ο άνθρωπος άλλο τίποτε σάν αντάλλαγμα για την ψυχή του παρά το να γνωρίζη τον εαυτό του πως είναι μηδέν. Και με αυτό θα προσφέρη στον Θεό «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην», η οποία είναι η μόνη θυσία που αρμόζει να προσφέρεται στο Θεό από κάθε ευσεβή άνθρωπο. 

Και αυτήν μόνο την θυσία δεν πρόκειται να εξουδενώση ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τον άνθρωπο πως δεν έχει άλλο τίποτε δικό του να του προσφέρη σάν θυσία, καθώς λέγει και ο Δαυΐδ: «Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει». 

Με αυτήν την θυσία και σώθηκαν και σώζονται και θα σωθούν βασιλείς, δυνάστες, ευγενείς, δυσγενείς, σοφοί, αμαθείς, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άδικοι, πλεονέκτες, άνομοι, ασελγείς, φονιάδες και κάθε είδος αμαρτωλών. Και το βάθος αυτής της θυσίας πρέπει να μετράται με το μέτρο των αμαρτημάτων, δηλαδή κατά τις αμαρτίες που έκανε ο άνθρωπος, ανάλογη να έχη και την ταπείνωσι και την συντριβή. 

Aλλά ακόμη και όσιοι και δίκαιοι και καθαροί τή καρδία και όλοι γενικά διά μέσου αυτής μόνο της θυσίας σώζονται. Και η ελεημοσύνη και η πίστις και η φυγή του κόσμου και αυτός ο μεγάλος αγώνας του μαρτυρίου από τα κάρβουνα αυτής της θυσίας, δηλαδή της συντριβής, παίρνουν φωτιά. 

Και αυτή είναι η θυσία στην οποία δεν βρίσκεται αμαρτία και η οποία νικά την φιλανθρωπία του Θεού. Γιʼ αυτήν την θυσία μόνο έρχονται οι αρρώστιες, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, τα πταίσματα, τα πάθη τα ψυχικά και τα συνακόλουθα σωματικά, για να προσφέρη αυτήν την θυσία στον Θεό κάθε θεοσεβής. 

Διότι εκείνος που θα αποκτήση αυτήν την θυσία, την συντριβή και ταπείνωσι, δεν είναι δυνατόν να πέση από κανένα μέρος, γιατί βρίσκεται πιό κάτω από όλους. Και ο Θεός δεν κατέβηκε στην γή και δεν ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι θανάτου για τίποτε άλλο παρά μόνο, για να εμφυτεύση σε όσους πιστεύουν σʼ αυτόν «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην». 

Αν υποθέσουμε ότι κάποιος σκορπίζει όλα του τα υπάρχοντα και τα δίνει σε πτωχούς και νηστεύει και αγρυπνεί και χαμευνεί και προσεύχεται στο Θεό νύκτα και μέρα, και δεν ζητήση από το Θεό να αποκτήση καρδιά από φυσικού της συντετριμμένη και τεταπεινωμένη (διότι «πάν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων»), αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται να ωφελήση καθόλου τον εαυτό του. Πρέπει λοιπόν να επιζητούμε εκείνη και μόνο την οδό διά της οποίας εμφυτεύεται μέσα μας καρδιά από φυσικού της συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. 


Περί αγάπης ...

Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέροντας να έλθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε: Για λίγα ψωμιά να κάνω τον Αδελφό να περπατήσει δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένιωσε άρχισε να κλαίει. 

- Γιατί κλαίς, Αββά; Άκουσε πίσω του μια γλυκειά φωνή να τον ρωτά. 

Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίο Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή. 

- Πάψε να κλαίς γι' αυτό το τιποτένιο πράγμα, τον πρόσταξε ο Άγγελος. Τα βήματα που κάνεις για την αγάπη του Αδελφού τα έχω μετρημένα και θα πάρεις την αμοιβή σου από τον Θεό. 

Ο Γέροντας πήρε θάρρος και χαρούμενος συνέχισε το δρόμο του. Από τότε προθυμοποιήθηκε να εξυπηρετεί τους Αδελφούς. 

Μια μέρα πήρε πάλι ψωμιά να τα πάει σ' άλλον Ερημίτη που έμενε πολύ πιο μακριά. Συνέβηκε όμως να έρχεται κι εκείνος με τον ίδιο σκοπό και συναντήθηκαν στο δρόμο. 

- Αδελφέ μου, είπε πρώτος ο Γέροντας, με κόπο απέκτησα ένα μικρό θησαυρό και πρόλαβες εσύ να μου τον πάρεις. 

- Μήπως η στενή πύλη χωράει μόνο εσένα, Αββά; Κάνε λίγο τόπο να περάσουμε κι εμείς, του αποκρίθηκε ο Αδελφός. 

Ενώ έλεγαν αυτά, ήλθε πάλι ο Άγγελος και τους είπε: 

- Αυτή η φιλονικία σαν ευωδιαστό λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ''ΕΘΝΑΠΟΣΤΟΛΟ, ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ''

 Το σωματείο Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.), με έδρα τη Θεσσαλονίκη, και η τηλεόραση του Αχελώου, με έδρα το Αγρίνιο, ολοκλήρωσαν την παραγωγή ενός οπτικοακουστικού δίσκου για τον εθναπόστολο Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό Το DVD περιλαμβάνει τον Βίο, τις Διδαχές, τις Επιστολές και τις Προφητείες του ΕΘΝΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ. Η μεγάλη αυτή παραγωγή αποτελεί την πρώτη επιστημονική προσπάθεια οπτικοακουστικής καταγραφής του έργου και της δράσης του Αγίου Κοσμά. Αποτελείται από οπτικοακουστικό υλικό, καθώς και σπάνιες εικόνες και φωτογραφίες από τις πόλεις και επαρχίες που έζησε και έδρασε ο Άγιος. (Μακεδονία, Θεσσαλία, Αιτωλία, Ακαρνανία, Άρτα, Πρέβεζα, Λευκάδα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Β. Ήπειρο κ.α.). Η παρουσίασή του θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 20 Απριλίου, και ώρα 12 μ.μ., στη γενέτειρα του Αγίου Κοσμά, τον Δήμο Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας στο χώρο του πολιτιστικού κέντρου του Δήμου, υπό την αιγίδα του Δήμου Θέρμου και της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.Το βράδυ της ίδιας ημέρας θα παρουσιαστεί στη νεολαία του Αγρίνιου, στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου στις 19:30 μμ, ενώ θα ακολουθήσουν και πολλές πόλεις της Ελλάδας καθώς και του εξωτερικού.





Ο παραπάνω οπτικοακουστικός δίσκος (σε μορφή DVD και CD) θα κυκλοφορήσει σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα, σε καλαίσθητη κασετίνα και θα διανέμεται δωρεάν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι ο μεγαλύτερος μετά την Άλωση Έλληνας και πατέρας του νεοελληνικού Έθνους. Η μεγαλύτερη θρησκευτική και εθνική προσωπικότητα της εποχής της Τουρκοκρατίας. Ιεραπόστολος και συγχρόνως Εθναπόστολος. Η φωνή της Ορθοδοξίας. Ο πνευματοφόρος άνδρας, ο αγιορείτης μοναχός, ο μεγάλος Διδάχος και εκφραστής της Ορθοδόξου Ρωμηοσύνης. Ο αναγεννητής του ορθοδόξου λαού. Το κήρυγμά του και η δράση του ήταν ένα εύστοχο κράμα «χριστιανικού συναισθήματος και λαϊκής πρακτικότητας», είχε τη σφραγίδα του ήθους του, της πιστής ψυχής του και της ελληνικής συνείδησής του. Ο λαός τον λάτρευε και τον τιμούσε ως άγιο ενώ ακόμα ζούσε. Τον είχε Άγιο 182 χρόνια πριν από την επίσημη αγιοποίησή του, το 1961. Η 260ή συνοδική πράξη του Πατριαρχείου της 20ής Απριλίου κατέταξε τον Κοσμά μεταξύ των αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με ημέρα εορτασμού του την 24η Αυγούστου, ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου. Ας έχουμε τις πρεσβείες του!




Α΄ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.


Οι προεστοί οπού είστενε εις τες χώρες και χωρία σώνεσθε, μα πως σώνεσθε; Να αγαπάτε όλους τους χριστιανούς καθώς αγαπάτε και τα παιδιά σας και να τους ρίχνετε και τα χρέγια κατά την δύναμιν του κάθε ενός και να μη κάμνετε φιλοπροσωπίες και ρίχνετε των φίλων σας ολιγώτερον, διατί βάνετε φωτίαν και καίεσθε. Ομοίως εσείς οι κοσμικοί, οι κατώτεροι, να αγαπάτε και να τιμάτε τους προεστούς σας και να παρακαλείτε τον Θεόν δια την ψυχήν τους και δια την ζωήν τους. Δεν βλέπετε πόσους πειρασμούς έχουν και υπομένουν δια εσάς τους κατωτέρους; Ό,τι χρεία τύχη, της χώρας τους προεστούς γυρεύουν και εσείς κοιμάσθε ξέγνοιαστοι.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : «Ο Λόγος σαρξ εγένετο»


Με την εμφάνισιν του Κυρίου Ιησού Χριστού εις τον επίγειον κόσμον μας και με την ιδικήν Του Θεανθρωπίνην Οικονομίαν της σωτηρίας, παν το θείον έχει γίνει ανθρώπινον, γήϊνον, ιδικόν μας, και μάλιστα «σώμα» μας, δηλαδή η πλέον άμεσος πραγματικότης μας. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο», δηλαδή άνθρωπος (Ιω. 1,14), και έτσι μας εχάρισε το μεγαλύτερον και το πολυτιμώτερον δώρον, το οποίον δύναται να δώση μόνον ο Θεός της αγάπης. Τι είναι «δόματα», «δωρεά του Χριστού» (Εφ. 4, 7-8); Όλα εκείνα τα οποία έφερεν ο Κύριος Ιησούς, ως Θεάνθρωπος, εις τον κόσμον και τα οποία ητοίμασε δια τον κόσμον. Έφερε δε το «πλήρωμα της Θεότητος», δια να συμμετέχουν εις αυτό οι άνθρωποι, ως εις την δωρεάν Του, να ζουν εις αυτό και απ΄ αυτό και να πληρωθούν «εις παν το πλήρωμα του Θεού», (Εφ. 3, 19. 4, 8-10. 1,23. Κολ. 2,10). Ακόμη έδωσεν εις τους ανθρώπους ως δωρεάν το Άγιον Πνεύμα, να ενοικίσουν εις τον εαυτόν τους με τας δυνάμεις της χάριτός Του το πλήρωμα της Θεότητος.

Επιστολή 34η

Εν Αθήναις τη 26 Δεκεμβρίου 1907

Θυγάτηρ εν Κυρίω αγαπητή Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.
Προ 16 ημερών απεστείλαμεν δύο σάκκους αλεύρου και προ μιας εβδομάδος την όνον και όμως εισέτι αγνοούμεν την παραλαβήν αυτών…                                                                                         
Εύχομαι υμίν τα άριστα και την ειρήνην του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να βασιλεύη εν υμίν.                                                                                                                                                                           
Διατελώ προς Θεόν ευχέτης.                                                                                                                                 
Τα καθ΄ ημάς χάριτι θεία έχουσι καλώς. Μία προαίσθησις με λέγει ότι τα καθ΄ ημάς κατά το ανατέλλον νέον έτος θα μεταβληθώσιν, ίσως απατώμαι. Ήρχισα να σκέπτωμαι, να εύρω μέρος κατάλληλον και ου μακράν πολύ της μονής έως ημίσειαν ώραν, τρία τέταρτα της ώρας, ίνα εγείρω μίαν προς την πόλιν Θεολογικήν Σχολήν, εκ της οποίας να εξέρχωνται κήρυκες του θείου λόγου, πλήρεις ζήλου και θείας αγάπης, με τελείαν αυταπάρνησιν, όπως εργασθώσιν υπέρ της Εκκλησίας του Χριστού και προσφέρωσιν εαυτούς θυσίαν επί του θείου βωμού της αγάπης. Εύχεσθε τω Θεώ, όπως πληρώση τους πόθους μου υπέρ της δόξης του Θεού και του καλού της ανθρωπότητος.                                                   

Σας εύχομαι αύθις και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.   
               
+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.