Έχει και το σθένος να διαμαρτύρεται εναντίον του Πειραιώς κ. Σεραφείμ!

Τα χρόνια που ζούμε είναι αποκαλυπτικά! Το αποδεικνύει η καθημερινή ιστορική εξέλιξη.
Ο Ιερός Αγώνας της Εκκλησίας δοκιμάζεται τόσο πολύ, τη στιγμή που η πανσπερμία των αιρετικών και οι προδότες  «ορθόδοξοι» προχωρούν ολοταχώς στην εν Αντιχρίστω
ένωση των αιρετικών «εκκλησιών» τους.
ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ!! Αυτό φωνάζει η συνέλευση της Ασίζης…
Εκεί οι Πατριάρχες και οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Εκεί και ο Αιρεσιάρχης κ. Βαρθολομαίος αφού πήγε να «προσκυνήσει» στο Άγιο Όρος και να βεβαιωθεί ότι οι κοινωνούντες μοναχοί είναι πλήρως εξανδραποδισμένοι, ακολούθως μετέβη στην Ασίζη (στο εκεί Παπικό προσκύνημα) για να προσκυνήσει ακολούθως το Θηρίο της Αποκάλυψης: τον αντίχριστο Πάπα.
Εκεί έλαβαν χώρα τα γνωστά οικουμενιστικά καραγκιοζιλίκια με συμπροσευχές, νεοεποχήτικες τελετές που δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα της ορθοδοξίας κλπ.

Μία σκέψη μόνο. Ας πράξουμε ό,τι και ο Νώε στον κατακλυσμό. Ας προσέλθουμε όλοι στη πνευματική Κιβωτό, την Αγία του Χριστού Ορθόδοξο Εκκλησία ώστε να μην χαθούμε στο πνευματικό ναυάγιο των παραδεδομένων στον Σατανικό Οικουμενισμό.

Ο ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΣ ΒΟΥΔΑΣ ΕΚΤΟΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΤΟ «ΑΝΟΙΓΜΑ» τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν πρός τίς ἑτερόδοξες ὁμολογίες καί τίς ξένες θρησκεῖες, πού ἐπιχειρεῖται μέσω τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά

ὁδηγεῖ σέ τραγικές γιά τόν ὀρθόδοξο θεολογικό του χαρακτήρα συνέπειες. Οἱ συντάκτες τοῦ προγράμματος σπουδῶν ἰσχυρίζονται πώς τό θρησκευτικό μάθημα διατηρεῖ τό χριστιανικό του χαρακτήρα καί δέν μετατρέπεται σέ θρησκειολογικό. Δέν λένε ὅμως τήν ἀλήθεια. Ἀπό τή

θεματολογία, πού ἐπέλεξαν νά διδάσκεται στίς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου, ἀπουσιάζει ἡ συστηματική μελέτη τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀλλά

καί ὁποιαδήποτε ἀναφορά στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου...

Ἡ πλήρης ἀπουσία τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας ἀπό τό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά τοῦ Γυμνασίου ἔγινε θέμα ἀκόμη καί στίς στῆλες κοσμικῶν ἐφημερίδων καί ἦρθε

στή Βουλή μέ Ἐρωτήσεις βουλευτῶν. Ἡ πανομοιότυπη ἀπάντηση, πού δόθηκε ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου σέ ὅλες τίς σχετικές ἐρωτήσεις, δέν περιεῖχε καμία ἀναφορά στόν ἐξοβελισμό τῆς Θεοτόκου ἀπό τά Θρησκευτικά τοῦ Γυμνασίου, γιά τόν ὁποῖο ζητοῦσαν διευκρινίσεις οἱ ἐρωτῶντες βουλευτές. Ἀκολούθησαν μάλιστα ἄρθρα καί κείμενα, πού ὑπογράφονταν ἀπό θεολόγους, ὑπεύθυνους καί συντάκτες τοῦ προγράμματος σπουδῶν, στά ὁποῖα δέν ὑπῆρξε δέσμευση γιά ἀναθεώρηση τοῦ περιεχομένου τοῦ προγράμματος καί σχετική διόρθωσή του.

 Ἡ «ἐξορία» τῆς Θεοτόκου ἀπό τά Θρησκευτικά μοιάζει νά εἶναι ὁριστική καί οἱ θεολόγοι, πού ἔλαβαν τή σχετική ἀπόφαση παρουσιάζονται ἀμετανόητοι γιά τίς ἐπιλογές τους. Ἐκτελοῦν

σχέδιο προώθησης τῆς νεοεποχίτικης πανθρησκείας, πού ἐκδιώκει μέ περισσή εὐκολία τήν Θεοτόκο καί τούς ἁγίους, πού ἀγωνίσθηκαν κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν τῶν ξένων

θρησκειῶν ἀπό τή θρησκευτική παιδεία τῶν μαθητῶν τῆς πατρίδας μας. Πῶς ὅμως νά χωρέσει ἡ Θεοτόκος στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὅταν τή θέση της ἔχει καταλάβει ὁ παχύσαρκος Βούδας, στόν ὁποῖο γίνεται ἀναφορά καί στίς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου; Πιστεύει ἀλήθεια κανείς ὅτι μέ τέτοιο περιεχόμενο τό θρησκευτικό μάθημα παραμένει

χριστιανικό καί δέν μετατρέπεται σέ θρησκειολογικό; Ἄς βάλουμε ἕνα τέλος στήν ὑποκρισία τῶν θεολόγων. Τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν ἄν δέν ἀποσυρθεῖ ἐπισήμως ἀπό τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, θά πρέπει νά ἀκυρωθεῖ μέσα στίς σχολικές αἴθουσες, κατά τήν διδασκαλία

τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό τούς θεολόγους ἐκπαιδευτικούς. Ὁ Υἱός τῆς Παρθένου «λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμόν ἀληθείας, ἐδίωξε τοῦ ψεύδους τό σκότος»

καί τά εἴδωλα τῆς Αἰγύπτου «μή ἐνέγκαντα τήν ἰσχύν αὐτοῦ, πέπτωκεν». Πῶς ἄραγε μποροῦμε ἀπό τή μία νά ἐκφωνοῦμε «Χαῖρε» στήν Θεοτόκο, πού εἶναι ἡ «ἐλέγξασα τόν δόλον τῶν εἰδώλων» κατά τόν ὑμνογράφο τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἀντικαθιστοῦμε κατά τή διδασκαλία

τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος τό πολυσέβαστο πρόσωπό Της μέ ἀναφορές στήν πλάνη τῶν εἰδώλων, ὅπως το ἄγαλμα τοῦ Βούδα;

Πηγή : "Ο.Τ."

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ἐδῶ, ὅπως βλέπουμε, ὁ ἅγιος γνωστοποιεῖ τήν θέσι του καί τονίζει διά τόν Νεστόριο ὅτι μετά τό πέρας τῆς προθεσμίας «οὐδένα κοινωνίας ἔχει τόπον πρός τούς ἱερέας τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἔσται πάντων ἀλλότριος», χωρίς βέβαια συνοδική ἀπόφασι καί καταδίκη τοῦ Νεστορίου. Ἐν τέλει δέ τῆς ἐπιστολῆς προτρέπει κλῆρο καί λαό νά συνεχίσουν τήν ἀκοινωνησία μέ τόν αἱρετικό Πατριάρχη των «εἰ μένει λύκος ἀντί ποιμένος» καί προσθέτει ὅτι ἔχει κοινωνία ἐκκλησιαστική μέ τούς καθηρημένους καί ἀκοινώνητους ἀπό τόν Νεστόριο «ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας, κακεῖνο λέγοντες αὐτοῖς “εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ μακάριοι”». Προφανῶς ἡ τρίτη ἐπιστολή τοῦ ἁγίου πρός τόν Νεστόριο καί ἡ ἐπιστολή πρός τόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐγράφησαν κατά τήν ἴδια ὥρα καί ἐστάλησαν μέ τόν ἴδιο ταχυδρόμο. Ἡ περίοδος αὐτή τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου μᾶς δίδει μία θαυμασία εἰκόνα τοῦ ὀρθοδόξου αἰσθητηρίου τοῦ λαοῦ καί τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἶναι πολύ σημαντική αὐτή ἡ στάσις τῶν Ὀρθοδόξων καί ἀντιπαραβάλλεται μέ τήν σημερινή ἰδική μας τελεία ἀδιαφορία. Ὅταν ἀκούσθηκε διά πρώτη φορά ἐνώπιον τοῦ λαοῦ στήν κοινή σύναξι τῆς Ἐκκλησίας ἡ αἵρεσις τοῦ Νεστορίου, ἡ ὁποία ἀνεφέρετο στό πρόσωπο τῆς Παναγίας, ὁ λαός πάραυτα ἀντέδρασε καί ἐξῆλθε μετά βοῆς καί ἀλαλαγμοῦ ἐκ τοῦ ναοῦ. Ἡ περιγραφή γίνεται ἀπό τόν Ἅγ. Κύριλλο Ἀλεξανδρείας ὡς ἑξῆς: «Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός τοῦ λαοῦ καί ἐκδρομή · νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τούς λαούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλήν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καί τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν ἅπαντα καί οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται, καί τῆς συγκλήτου πολλοί οὐ συνάγονται, δεδιότες μή ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν, αὐτοῦ καί τῶν σύν αὐτῷ, οὕς ἀπό τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε πάντων λαλούντων τά διεστραμμένα».

Ἐδῶ ἔχουμε τό γεγονός ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Νεστορίου δέν ἦτο κἄν κατεγνωσμένη ὑπό Συνόδου ἤ ὑπό Πατέρων καί ἐν τούτοις ὁ ἁπλός λαός ἀντέδρασε ἐνστικτωδῶς στήν αἵρεσι καί ἐξῆλθε ἐκ τοῦ ναοῦ. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό κάθε αἵρεσι ἦτο ἀνέκαθεν Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ λαός τήν διεφύλαττε ἐμπράκτως ὁσάκις ἐνεφανίζετο κάποια αἵρεσι. Ἀξιοσημείωτο ἐπίσης εἶναι τό γεγονός, ὅτι οἱ μοναχοί πρωτοστατοῦσαν στήν ἀποτείχισι ἀπό τόν Νεστόριο «δεδιότες μή ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν», δηλαδή φοβούμενοι μήπως διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας προδώσουν τήν πίστι. Ἐξ ἴσου σημαντική καί στό ἴδιο ἀκριβῶς πνεῦμα εἶναι καί ἡ ἐπιστολή τοῦ ἁγ. Κυρίλλου πρός τούς ἡγουμένους καί μοναχούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἐνημέρωσις τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι ἄκρως σημαντική, διότι οἱ μοναχοί ἀνέκαθεν ἦταν οἱ πρῶτοι φύλακες τῆς πίστεως. Γράφει λοιπόν ὁ ἅγιος μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Ἐπειδή δέ μεμένηκεν ἐν τοῖς αὐτοῖς (ἀτοπήμασι ὁ Νεστόριος) τάχα δήπου καί ἐν χείροσι γέγονε, προστιθείς ἀεί δυσφημίας ἐπί δυσφημίας, καί ξένα καί ἀλλότρια παντελῶς ἐξηγούμενος δόγματα, ἅ μή οἶδεν ὅλως ἡ ἁγία καθολική Ἐκκλησία · ἐδικαιώσαμεν ὑπομνησθέντα

τρίτῳ γράμματι, τούτῳ δή τῷ πεμφθέντι παρά τε ἡμῶν, καί τοῦ ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου ἀδελφοῦ ἡμῶν καί συλλειτουργοῦ Κελεστίνου, τοῦ τῆς μεγάλης Ρώμης ἐπισκόπου. Εἰ μέν ἕλοιτο μετανοῆσαι, καί ἐφ’ οἷς εἵρηκε δακρύσας, ἀναθεματίσαι μέν ἐγγράφως τά διεστραμμένα ἑαυτοῦ δόγματα, ὁμολογῆσαι δέ ὀρθῶς καί ἀνεπιλήπτως τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας τήν πίστιν, μένειν αὐτόν, συγγνώμην αἰτοῦντα, καί ἅ δεῖ μανθάνοντα. Εἰ δέ μή ἕλοιτο ταῦτα πρᾶξαι, ἀλλότριον αὐτόν εἶναι καί ξένον τοῦ χοροῦ τῶν ἐπισκόπων, καί τοῦ διδασκαλικοῦ ἀξιώματος. Οὐ γάρ ἐστιν ἀκίνδυνον ἐν εἴδει ποιμένος λύκον ἐπαφεῖναι δεινόν τοῖς τοῦ Σωτῆρος ποιμνίοις. Ἀνδρίζεσθε τοίνυν ὡς δοῦλοι Χριστοῦ, καί φροντίσατε τῶν ἰδίων ψυχῶν, πάντα πράττοντες ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, καί ὅπως ἄν ἡ εἰς αὐτόν πίστις ὀρθή καί ἀκαταίτιος κηρύττηται πανταχοῦ. Τοῦτο γάρ ὑμᾶς καί τῶν μετά ταῦτα κινδύνων ἀπαλλάξει, καί ἐπί τοῦ θείου βήματος στεφάνων ἀξιωθῆναι παρασκευάσει, τῆς εἰς αὐτόν ἀγάπης ἕνεκα σύμπαντας ἀποδεχομένου τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ» (P.G. 77, 128Α). Τό χαρακτηριστικό τῆς παρούσης ἐπιστολῆς εἶναι ἡ ἀναφορά τοῦ ἁγίου: «Οὐ γάρ ἐστιν ἀκίνδυνον ἐν εἴδει ποιμένος λύκον ἐπαφεῖναι δεινόν τοῖς τοῦ Σωτῆρος ποιμνίοις». Θά λέγαμε καί ἐμεῖς σήμερα: «Ἀκουέτωσαν ταῦτα οἱ νῦν Οἰκουμενισταί Ἐπίσκοποι». Εἶναι ἐπίσης ἄξιον προσοχῆς ὅτι κατά τόν ἅγ. Κύριλλο εἶναι ἀδύνατον νά εἶναι κάποιος Ἐπίσκοπος χωρίς νά ἔχη ὀρθόδοξο πίστι.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Έπαθα μίαν απάτην, αδελφοί μου, και όταν ήμουνα νέος έλεγα: Ας κάμω αμαρτίες οπού ημπορώ και δύναμαι και, ωσάν γεράσω, έχω καιρόν να κάμω καλά και σώνομαι. Τώρα εγέρασα και αι αμαρτίαι έκαμαν ρίζες και δεν ημπορώ να κάμω κανένα καλόν, μόνον ίδετε και η ευγενεία σας να μη το πάθετε ωσάν εμένα, αλλά τώρα οπού έχετε καιρόν και είστε νέοι και ημπορείτε, τηράξετε να κάμετε κανένα καλόν δια την ψυχήν σας να σωθήτε.

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως.

Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω.

Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Στη συνεχή και δύσκολη προσπάθεια της πνευματικής ανάρρωσης, η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει την ψυχή από το σώμα. Ο όλος άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό, ο όλος άνθρωπος πρέπει να ανορθωθεί, ο όλος άνθρωπος πρέπει να γυρίσει. Η καταστροφή της αμαρτίας υπάρχει όταν νικάει η σάρκα - το ζωώδες, το παράλογο, η σαρκική επιθυμία μέσα μας - τα πνευματικό και το θείο. Αλλά τα σώμα είναι δοξασμένο, το σώμα είναι άγιο, τόσο άγιο που ο ίδιος ο Θεός «σαρξ εγένετο». Η σωτηρία και η μετάνοια, επομένως, δεν είναι η περιφρόνηση του σώματος ούτε η παραμέλησή του, αλλά είναι αποκατάσταση του σώματος στην πραγματική του λειτουργικότητα που είναι η έκφραση και η ζωή του πνεύματος, ο ναός της ανεκτίμητης ανθρώπινης ψυχής. Η χριστιανική ασκητική είναι αγώνας όχι κατά αλλά υπέρ του σώματος. Γιʹ αυτό το λόγο ο όλος άνθρωπος - ψυχή και σώμα - μετανοεί.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 21^η

Εις την από 13 Μαϊου 1906 επιστολήν αυτού αφού έδωσε ο άγιος Νεκτάριος διαφόρους παραγγελίας περί των ανεγερθέντων την εποχήν εκείνην κτισμάτων της μονής και του ναού και εγνώρισε εις τας μοναχάς την αποστολήν αυταίς χρημάτων, παρέθεσε πάλιν υποθήκας γράψας:

«Χαίρω πολύ δια την πολλήν αγάπην, ήτις επικρατεί μεταξύ των αδελφών, ης υστερεί η Φιλοθέη, μη ανταποκρινομένη εις αυτήν, ως έμαθον. Αλλά θεωρώ καθήκον μου να σας είπω, ότι οφείλετε να έχητε πολλήν προσοχήν εν ταις σχέσεσιν υμών και ευλαβείσθε εαυτάς και αλλήλας ως ιερά πρόσωπα, ως αφιερώματα θεία, ως εικόνας Θεού, και να μη αποβλέπετε ποτε εις το σώμα ή εις το κάλλος αυτού, αλλ΄ εις την ψυχήν, και μη χρονοτριβείτω ο λογισμός σας εις τον ετασμόν του χαρακτήρος και των διαφόρων μελών του σώματος. Προσέχετε εις την ανάπτυξιν του αισθήματος της αγάπης, διότι κινδυνεύει αύτη, όταν η καρδία δεν ενισχύεται υπό της καθαράς προσευχής της διαθερμαινούσης εις αυτήν, να αποβή σαρκική, αφύσικος και να σκοτίση την διάνοιαν και να εκκαύση και την καρδίαν, όπερ απεύχομαι. Προσέχετε το αίσθημα της αγάπης, αγαπάτε αλλήλας ως αγίας αδελφάς, και μόνη η κοινή προς Κύριον αγάπη ας συνδέη υμάς. Απέχετε και των χειραψιών και των ασπασμών, διότι μάχεσθε προς τον πονηρότατον πτερνιστήν.

Σας εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.

+Ο Πενταπόλεως  Νεκτάριος.