Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Χαρακτηριστικά καί στό σημεο ατό ναφέρει: «ε μέν γάρ δόγμα χει διεστραμμένον, κν γγελος , μή πείθου». Τό «μή πείθου» δέν χει φυσικά τήν ννοια νά μήν πεισθς στό διεστραμμένο δόγμα το προεσττος, λλά νά μήν ποταχθς ες ατόν.
Στήν ρμηνεία το ΡΜΓ΄(143) ψαλμο γιος μς δίδει παραστατικά τό μέτρο τς κκλησιαστικς κοινωνίας στά θέματα τς πίστεως. Λέγει δέ τά ξς: «ταν ον εποιεν δέῃ, πς νθρωπς σοι γγύς στω · ταν δέ τς ληθεας γυμνζηται λγος, πιγνωσκε τόν οκεον καί τόν λλτριον. Κν δελφόν χς μοπτριον καί μομτριον, καί μή κοινωνσ σοι κατά τόν τς ληθεας νμον, στω σοι το Σκθου βαρβαρικτερος · κν Σκθης, κν Σαυρομτης , τν δογμτων δέ εδ τήν κρβειαν, καί πιστεύῃ τοτο καί ατός σύ, ατο το τάς ατάς δνας σοί λσαντος
οκειτερος στω καί γγτερος · καί τόν βρβαρον καί τόν ο τοιοτον ντεθεν διακρνωμεν, μή πό τς γλττης, μηδέ πό το γνους, λλ’ πό τς γνμης καί τς ψυχς. Τοτο γάρ μλιστα νθρωπος, ταν δογμτων κρβειαν χ καί πολιτεαν φιλσοφον...» (ΕΠΕ 7, 400 καί P.G. 55, 461). Kαί ες ατό τό σημεο μέ πολύ σαφήνεια γιος ξεχωρίζει τήν κκλησιαστική κοινωνία μέ τήν οανδήποτε λλη βοήθεια καί συμπαράστασι. Τά παραδείγματα πού ναφέρει, τν βαρβάρων καί πολεμικν λαν, δεικνύουν καθαρά τι ληθινή πίστις μς νώνει μέ τόν πλέον βάρβαρο καί πολίτιστο, ν πλάνη καί αρεσις καί τόν πλέον οκεο τόν καθιστ κκλησιαστικά τόν μεγαλύτερο ξένο καί χθρό. Καί λα ατά βεβαίως, χωρίς νά περιμένωμε συνοδικές ποφάσεις, σχύουν δι’ λους. Παρ’ τι λοιπόν, πως βλέπομε, γ. ωάννης   Χρυσόστομος διδάσκει σαφς τήν πομάκρυνσι πό τούς αρετικά φρονοντας προεσττας, ν ξετάσωμε τήν στάσι του καί τήν διδασκαλία του κατά τήν περίοδο τς ξορίας του, θά διαπιστώσωμε βίαστα τι περέβη λους τούς λλους γίους ες τό θέμα τ κκλησιαστικς πικοινωνίας μέ τόν πίσκοπο, διότι κατά τήν περίοδο τς ξορίας του δίδασκε σαφς καί προκάλυπτα τήν κκλησιαστική ποτείχισι πό τούς πισκόπους χι μόνο διά θέματα πίστεως, λλά καί διά θέματα δικαιοσύνης. Ατός δηλαδή, ποος λεγε τι τό σχίσμα δέν τό συγχωρε οτε τό αμα το μαρτυρίου, προέτρεπε, νεθάρρυνε καί γκωμίαζε σους διέκοψαν τήν κκλησιαστική κοινωνία μέ τούς διαδόχους του ρσάκιο καί ττικό καί σους πικοινωνοσαν μετ’ ατν καί μάλιστα φιστάμενοι διωγμούς, κινδύνους καί μαρτύρια. λοι ατοί δέ «ο δεδιωγμένοι νεκεν δικαιοσύνης» (χι πίστεως), κληρικοί καί λαϊκοί παρέτειναν τό σχίσμα, διά τς ποτειχίσεως πό τόν Πατριάρχη καί τούς κοινωνοντας μέ ατόν, μέχρι τς παναφορς τν λειψάνων του πό τά Κόμανα στήν Κωνσταντινουπολι πί Πατριάρχου Πρόκλου, δηλαδή διάστημα περισσότερο πό τριάντα χρόνια.


Συνεχίζεται.

Λένε ότι είναι Χριστιανοί. Αλλά δεν είναι!

Του Ορθόδοξου Αρχιεπισκόπου Πράγας μακαριστού Δωροθέου ( Εκοιμήθη την 30ην – 12 – 1999) :

Μετά την κοίμηση του αγίου Μεθοδίου, το 885, οι Λατίνοι εξεδίωξαν τους Ορθοδόξους ιερείς από την Μεγάλη Μοραβία και κατέστρεψαν όλο το έργο τους. Η Ορθοδοξία διατηρήθηκε μόνο στα Καρπάθια, στα ανατολικά της πατρίδος μας. ο Πάπας της Ρώμης όμως, δυσαρεστημένος από το γεγονός ότι η Εκκλησία εξακολουθούσε να υπάρχει, επενόησε την Ουνία της Ουζγκορόντσκυ, το 1649, στην οποία από τους 1200 ιερείς μας προσεχώρησαν μόνον οι 63. Για 300 χρόνια δούλεψαν εντατικά οι ιησουίτες για να εξαφανίσουν την Ορθοδοξία. Από την ιστορία έχουμε πικρή πείρα των δεινών που μας επεσώρευσε η Ρώμη με την Ουνία της. Αδέλφια, ζητούμε τη βοήθειά σας! Σταματήστε κάθε διάλογο με τους ρωμαιοκαθολικούς, όσο δεν λύνεται το πρόβλημα της Ουνίας. Ελάτε κοντά μας για να μας δώσετε θάρρος! Εσείς και εμείς είμαστε ένα σώμα, Σώμα Χριστού! Πληροφορήστε όλο τον κόσμο για τα δεινά που υποφέρουμε από τους Ουνίτες! Λένε ότι είναι Χριστιανοί. Αλλά δεν είναι!

(Ορθόδοξος Τύπος 890 σελ. 2. ).

Η "απάτη" του πατριάρχη:

Ο άγιος πατριάρχης Αλεξανδρείας Απολλινάριος ήταν πολύ ελεήμων. Κάποιος νέος της Αλεξανδρείας κληρονόμησε από τους γονείς του μια μεγάλη περιουσία σε πλοία και χρυσό. Απέτυχε όμως στη διαχείριση της τα έχασε όλα και έπεσε σε μεγάλη φτώχεια.

Ο άγιος πατριάρχης, βλέποντάς τον σε τόση δυστυχία, θέλησε να τον βοηθήσει, αλλά δίσταζε μήπως τον προσβάλει δίνοντάς του ελεημοσύνη. Κάθε φορά όμως που τον συναντούσε και αντίκριζε το σκυθρωπό πρόσωπό του και τα ευτελή ρούχα του, πληγωνόταν κατάκαρδα. Τί σοφίστηκε λοιπόν για να τον βοηθήσει!

Κάλεσε κοντά του έναν έμπιστο επίτροπο του πατριαρχείου και του είπε:

- Μπορείς να φυλάξεις ένα μυστικό;

- Ελπίζω δέσποτα, απάντησε εκείνος, ότι με τη βοήθεια του Θεού δεν θα μάθει κανείς από μένα ό,τι μου εμπιστευθείς.

- Πήγαινε τότε και ετοίμασε ένα γραμμάτιο, που να γράφει ότι το Πατριαρχείο χρωστά στον Μακάριο (τον πατέρα του νέου), πενήντα λίτρες χρυσό. Βάλε μάρτυρες και όρους και φέρ’ το μου.

Ο επίτροπος εκτέλεσε την παραγγελία του αγίου και έφερε το πλαστό γραμμάτιο. Επειδή όμως ο πατέρα του νέου είχε πεθάνει πριν από δέκα χρόνια και το χαρτί ήταν καινούργιο, είπε ο πατριάρχης στον επίτροπο:

- Πήγαινε και παράχωσε το γραμμάτιο σε σιτάρι ή κριθάρι, ώστε να κιτρινίσει λίγο και να πάρει όψη παλαιού.

Ο επίσκοπος σε λίγες μέρες στο άγιο Απολλινάριο το γραμμάτιο παλαιωμένο.

- Τώρα πήγαινε στον νέο και πες του: « Τι μου δίνεις, για να σου δώσω ένα πολύτιμο γραμμάτιό σου;» Μην του πάρεις πολλά. Αρκούν τρία χρυσά νομίσματα. Να του πάρεις όμως οπωσδήποτε κάτι, για να μη σε υποπτευθεί.

Πηγαίνει λοιπόν ο επίτροπος στον νέο και του λέει:

- Πριν πέντε ή έξι μέρες, γυρεύοντας κάτι χαρτιά στο σπίτι μου, βρήκα αυτό το γραμμάτιο και θυμήθηκα ότι ο Μακάριος, ο πατέρας σου, έχοντάς μου εμπιστοσύνη, μου το άφησε για λίγο καιρό. Πέθανε όμως κι εγώ το ξέχασα. Τώρα, έπειτα από δέκα χρόνια, το βρήκα και σκέφτηκα να στο δώσω. Τι αμοιβή θα μου δώσεις;

- Εσύ τι θέλεις;

- Μου αρκούν τρία χρυσά νομίσματα. Το γραμμάτιο αντιπροσωπεύει πάνω από τρεις χιλιάδες χρυσά νομίσματα!

- Θα σου τα δώσω. Είμαι όμως φερέγγυο το πρόσωπο που οφείλει το χρέος;

- Είναι ο ίδιος ο πατριάρχης!

Ο νέος πήρε το γραμμάτιο, πήγε στο πατριαρχείο, ζήτησε ακρόαση, έβαλε μετάνοια στον άγιο Απολλινάριο και το παρέδωσε το γραμμάτιο. Εκείνος το διάβασε και άρχισε να παριστάνει τον ταραγμένο.

- Και που ήσουν μέχρι τώρα; τον ρώτησε. Ο πατέρας σου είναι πάνω από δέκα χρόνια στον τάφο! Δεν στο πληρώνω. Φύγε.

- Δέσποτα, απολογήθηκε ο νέος, δεν το είχα εγώ το γραμμάτιο. Ένας επίτροπος το είχε και δεν το γνώριζα. Αλλά ο Θεός να τον ελεήσει. Μόλις το βρήκε τυχαία στα χαρτιά του, ήρθε και μου το έδωσε.

Ο πατριάρχης φαινόταν ανένδοτος. Κράτησε το γραμμάτιο, εκείνον όμως τον έδιωξε.

- Θα το σκεφτώ.

Έπειτα από μία εβδομάδα ο νέος ξαναπαρουσιάστηκε στον άγιο. Εκείνος τον μάλωσε πάλι για τη δεκαετή καθυστέρηση. Στο τέλος όμως φάνηκε να υποχωρεί στις παρακλήσεις του νέου, που περιγράφοντας τη δυστυχία του έπαυε να ζητά ολόκληρο το χρέος.

- Δέσποτα, ορκίζομαι ότι δεν έχω να θρέψω τους δικούς μου. Όσο μπορείτε, βοηθήστε με.

- Θα στο δώσω όλο το ποσό! Μόνο σε παρακαλώ, αδελφέ, να μην απαιτήσεις από την Εκκλησία και του τόκους του.

Ο νέος ενθουσιασμένος, έβαλε μετάνοια και είπε:

- Θα κάνω ό, τι θέλετε. Αν μάλιστα επιθυμείτε, αφαιρέστε και από το κεφάλαιο.

- Όχι, όχι, λέει ο άγιος, αρκεί να μας χαρίσεις του τόκους.

Έβγαλε τότε από το θησαυροφυλάκιο του πατριαρχείου και του μέτρησε πενήντα λίτρες χρυσού. Τον άφησε μετά να φύγει, λέγοντάς ότι θα προσεύχεται γι’ αυτόν που του χάρισε του τόκους!

(Από το Λειμωνάριον)


Πηγή : http://agiooros.org/