Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

Καί ἐδῶ συμβαίνει αὐτό πού πολλές φορές ἀκούγαμε στό ἅγ. Ὄρος, ὅτι δηλαδή οἱ Κανόνες ὅταν δέν τηροῦνται βγάζουν μάτια. Ἐρχόμενοι, μετά ἀπό ὅσα ἀνεφέρθησαν ὡς προλογικά, εἰς τόν ΙΕ΄ ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου

πρέπει νά ἀναφέρωμε ὅτι αὐτός ἀνήκει στούς δογματικούς Κανόνες, τουλάχιστον κατά τό δεύτερο τμῆμα του. Οἱ δύο προηγούμενοι καί τό πρῶτο τμῆμα τοῦ παρόντος δύνανται

νά χαρακτηρισθοῦν ὅτι ἔχουν ἐκκλησιαστικό περιεχόμενο καί ὅτι ἀσχολοῦνται μέ ἐσωτερικά θέματα τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον ἀναφέρονται στήν μνημόνευσι τοῦ Ἐπισκόπου καί στήν πρό συνοδικῆς κρίσεως διακοπή της ἐξαιτίας προσωπικῶν σφαλμάτων τοῦ Ἐπισκόπου. Τό δεύτερο ὅμως τμῆμα τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος ἔχει δογματικό περιεχόμενο, ἐπειδή ὁμιλεῖ διά τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ Ἐπισκόπου πρό συνοδικῆς κρίσεως, ἐφ’ ὅσον αὐτός κηρύττει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» αἵρεσι «κατεγνωσμένη παρά τῶν ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων». Τό ὅτι τό δεύτερο αὐτό τμῆμα ἀσχολεῖται καθαρά μέ τά θέματα τῆς πίστεως φαίνεται καί ἀπό τήν κατάληξί του. Ἐνῶ δηλαδή οἱ δύο προηγούμενοι Κανόνες καί τό πρῶτο τμῆμα τοῦ παρόντος καθαιροῦσαν τούς κληρικούς καί ἀφώριζαν τούς μοναχούς καί λαϊκούς πού διέκοπτον τήν μνημόνευσι τοῦ Ἐπισκόπου πρό συνοδικῆς κρίσεως, τό δεύτερο αὐτό τμῆμα διά τήν ἴδια πρᾶξι τῆς διακοπῆς δηλαδή τῆς μνημονεύσεως πρό συνοδικῆς κρίσεως, ὄχι μόνο δέν τιμωρεῖ τούς ἀποτειχιζομένους διά τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, ἀλλά καί ἀπαιτεῖ τιμή καί ἔπαινο ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τούς οὕτω πράττοντας. Ἐκ τούτου γίνεται ἀντιληπτό ὅτι τό δεύτερο αὐτό τμῆμα ἔχει καθαρά δογματικό περιεχόμενο καί σκοπό τήν περιφρούρησι τῆς πίστεως. Ὡς ἐκ περισσοῦ ἀναφέρομε καί τήν ὕπαρξιν τοῦ σχίσματος, τό ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ δύο προηγούμενοι ἱεροί Κανόνες καί τό πρῶτο τμῆμα τοῦ παρόντος, ἐνῶ τό δεύτερο διά τήν ἴδια πάντα πρᾶξι τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως, ἀναφέρει ὄχι ἁπλῶς ὅτι δέν ὑπάρχει σχίσμα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ὁμιλεῖ καθαρά διά τήν δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θεραπείαν τοῦ σχίσματος. Οὕτως λοιπόν ἐχόντων τῶν πραγμάτων, καί ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι ὁ παρών Κανών κατά τό δεύτερό του τμῆμα εἶναι καθαρά δογματικός, δέν θά ἔπρεπε κἄν νά ἐμφιλοχωρήση μέσα μας ἡ σκέψις ὅτι εἶναι δυνατόν νά μήν εἶναι συγχρόνως ὁ ἐν λόγῳ ἱερός Κανών ὑποχρεωτικός δι’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους. Καί τοῦτο διότι ὁ Κανών αὐτός ὑπερασπίζεται τήν πίστι διά τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως καί νομίζω πώς δέν θά ἔχη κανείς ἀντίρρησι, ὅτι ἡ ὑπεράσπισις τῆς πίστεως εἶναι σέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους ὑποχρεωτική καί ὄχι δυνητική.

Συνεχίζεται.

The Great Martyr Theodore the Tyro

On the Saturday of the first week of Great Lent, we commemorate an event which occurred in the year 356—a miracle of Great Martyr Theodore the Tyro ("the Recruit"), which continues to have great significance for Orthodox Christians even today, perhaps especially today.

*   *   *

Fifty years after the death of St Theodore, the emperor Julian the Apostate (361-363), wanting to commit an outrage upon the Christians, commanded the city-commander of Constantinople during the first week of Great Lent to sprinkle all the food provisions in the marketplaces with the blood offered to idols. St Theodore appeared in a dream to Archbishop Eudoxius, ordering him to inform all the Christians that no one should buy anything at the marketplaces, but rather to eat cooked wheat with honey (koliva).
In memory of this occurrence, the Orthodox Church annually celebrates the holy Great Martyr Theodore the Recruit on the first Saturday of Great Lent. On Friday evening, at the Divine Liturgy of the Presanctified Gifts following the prayer at the ambo, the Canon to the holy Great Martyr Theodore, composed by St John of Damascus, is sung. After this, kolyva is blessed and distributed to the faithful. The celebration of the Great Martyr Theodore on the first Saturday of Great Lent was set by the Patriarch Nectarius of Constantinople (381-397).

*   *   *

The Life of Great Martyr Theodore the Tyro ("the Recruit")
Commemorated on February 17

St. Theodore the Tyro

The Holy Great Martyr Theodore the Recruit (Tyro) was a soldier in the city of Alasium of the Pontine district (northeast province of Asia Minor, stretching along the coast of the Euxine, i.e. the Black Sea), under the command of a certain Brincus. They commanded him to offer sacrifice to idols. St Theodore firmly confessed his faith in Christ the Savior in a loud voice. The commander gave him several days to think it over, during which time St Theodore prayed.
They charged him with setting a pagan temple on fire, and threw him into prison to be starved to death. The Lord Jesus Christ appeared to him there, comforting and encouraging him. Brought to the governor, St Theodore boldly and fearlessly confessed his faith, for which he was subjected to new torments and condemned to burning. The martyr Theodore climbed onto the fire without hesitation, and with prayer and gave up his holy soul to God.

This occurred in about the year 306 under the Roman emperor Galerius (305-311). Unharmed by the fire, the body of St Theodore was buried in the city of Euchaita, not far from Amasium. His relics were afterwards transferred to Constantinople, to a church dedicated to him. His head is in Italy, in the city of Gaeto.

Είπε ο αββάς Μωυσής:

Περί Προσευχής

“Εάν επιθυμείς να προσευχηθείς, όπως πρέπει, μη λυπήσεις καμιά ψυχή, αλλιώς, χαμένος ο κόπος σου”.

“Να μη θέλεις οι υποθέσεις σου να προχωρούν, όπως εσύ νομίζεις, αλλά όπως αρέσει στον Θεό. Έτσι θα είσαι ατάραχος και θα ευχαριστείς στην προσευχή σου τον Θεό”.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:

«Ἐγώ ἐδιάβασα καί περί ἱερέων καί περί ἀσεβῶν,
αἱρετικῶν καί ἀθέων· τά βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα·
ὅλαι αἱ πίστεις εἶναι ψεύτικες· τοῦτο ἐκατάλαβα
ἀληθινόν, ὅτι μόνη ἡ πίστι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν
εἶνε καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί νά
βαπτιζώμεθα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ
καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο σᾶς λέγω τώρα εἰς
τό τέλος· νά εὐφραίνεσθε ὅπου εἶσθε Ὀρθόδοξοι
Χριστιανοί καί νά κλαίετε διά τούς ἀσεβεῖς καί
αἱρετικούς, ὁπού περιπατοῦν εἰς τό σκότος».

Τώρα τό σκότος τῶν αἱρέσεων εἶναι φῶς.

Ἀκόμη καί πατριάρχαι συμπροσεύχονται

μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους.

Δυστυχώς τώρα, μολονότι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τιμᾶται ὡς ἅγιος, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ἡ διδασκαλία τους περί τοῦ ὅτι οἱ ἄλλες θρησκεῖες καί οἱ αἱρέσεις, ὁδηγοῦν στό σκότος καί στήν ἀπώλεια δέν ἰσχύουν. Φῶς καί ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχουν σε ὅλες τίς θρησκεῖες καί ὅλες τις αἱρέσεις· ὁ Θεός θά τούς σώση ὅλους, γι᾽ αὐτό καί

τίποτε δέν μᾶς ἐμποδίζει νά προσευχώμαστε ὅλοι μαζί. Οἱ ἱεροί κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές εἶναι ξεπερασμένοι, ζοῦμε τώρα σε ἄλλη

ἐποχή, τήν μεταπατερική, κατά τήν βλάσφημη θεωρία τῆς  Ἀκαδημίας αἱρετικῶν σπουδῶν τοῦ Βόλου. Αὐτή τήν ἄποψη διετύπωσε σέ νεανική του μελέτη γιά

τούς ἱερούς κανόνες ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί τήν ἐφαρμόζει «ἀγαλλομένῃ ψυχῇ» περισσότερο ἀπό τούς προκατόχους του

Ἀθηναγόρα καί Δημήτριο. Ποιός θά ξεχάση τήν βλάσφημη ὑποδοχή τοῦ πάπα Βενέδικτου στό Φανάρι τό 2006, ὅπου καταπατώντας σύνολη τήν Ἀποστολική

καί Πατερική Παράδοση, και τήν νεώτερη σύσταση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ «τόν πάπαν νά καταρᾶσθε», ἐξύμνησαν καί εὐλόγησαν τόν πάπα μέ τόν Χριστολογικό ὕμνο «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»  τόν ἐθυμίασαν δύο διάκονοι Ὀρθόδοξοι, τοῦ ἔψαλαν ἀπολυτίκια συντεθέντα ἀπό ὑμνογράφο Ἁγιορείτη, ἀνάξιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὑβριστή τῶν ἀναιρεθέντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἀπό τόν λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκο, τόν εἰσήγαγαν μέσα εἰς τόν ναό ἐνδεδυμένον με ἄμφια καί καθήμενον ἐπί θρόνου, τόν ἠσπάσθησαν ὡς κανονικό και ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά εὐλογήση τό ὀρθόδοξο ποίμνιο; Τό βλάσφημο αὐτό καί κακό παράδειγμα τοῦ Φαναρίου ἐξαπλώνεται σιγά σιγά στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί τηρεῖται, ἰδιαίτερα στήν Ὀρθόδοξη Διασπορά ἀπό πολλούς «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους  καί ἄλλους κληρικούς. Τίκρῖμα πού ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπέρμαχος καί μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων καί τῶν ἱερῶν κανόνων, γίνεται τώρα καταστροφεύς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως!

"Ο.Τ."

Η ΚΑΤΑΙΓΙΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ πνευματικῆς καταιγίδας προσλαμβάνει πλέον τό ἀντικανονικό, ἀντιπατερικό καί ἀνορθόδοξο φαινόμενο τῶν συμπροσευχῶν, ἁπανταχοῦ τῆς γῆς. ὉἈντίχριστος  προετοιμάζει τόν ἐρχομό του καί συγκεντρώνει τίς δυνάμεις του. Σχεδόν οἱ πάντες ἔχουν

ὑποκύψει εἰς τά κελεύσματά του, πού ἔχουν ὡς στόχο νά προσβάλουν, νά διώξουν καί εἰ δυνατόν, νά ἀφανίσουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἡ μόνη ἐλπίδα σωτηρίας γιά τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί ἡ μόνη δύναμη, πού δέν πρόκειται νά νικηθῆ καί νά προσκυνήση τόν Ἑωσφόρο, ἀφοῦ «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ὁ φθονερός καί ἀρχέκακος ὄφις, ὁ δόλιος καί πανοῦργος, ἀφοῦ ἀπέτυχε διά τῶν αἰώνων εἴτε μέ τούς ἐσωτερικούς διωγμούς εἴτε μέ τήν ἐσωτερική διάβρωση τῶν αἱρέσεων καί τῆς πλάνης νά διαλύση τήν Ἐκκλησία,

χρησιμοποιεῖ τώρα, ἴσως τό ἔσχατο ὅπλο, τήν ἀγάπη, τό κατ᾽ ἐξοχήν γνώρισμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί φορώντας τήν μάσκα, τό προσωπεῖο τοῦ ἀγαπῶντος μᾶς καλεῖ νά ἐγκαταλείψουμε τίς διαιρέσεις καί τά σχίσματα ὅλοι οἱ Χριστιανοί, αἱρετικοί καί ὀρθόδοξοι, καί νά ἀγαπηθοῦμε, νά ἑνωθοῦμε, νά συμπροσευχώμαστε.Θαυμᾶστε τό μέγεθος τῆς διαστροφῆς καί τῆς ὑποκρισίας!

"Ο.Τ."