Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Συζητώντας δημοσίως μέ κάποιους Πατέρες τῆς μονῆς Ἐσφιγμένου (ὄχι τῆς «μαϊμοῦ» τήν ὁποία κατεσκεύασε προσφάτως ἡ Ἱ. Κοινότης, ἀλλά τῆς κανονικῆς) ὡμολόγησαν ὅτι δι’ αὐτούς τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου εἶναι σημαντικό καί δέν δύνανται νά ἐπικοινωνήσουν ἐκκλησιαστικά μέ κάποιον, ὁ,τιδήποτε κι ἄν κάνη ἀπό πλευρᾶς ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, ἄν δέν ἀκολουθῆ τό παλαιό ἡμερολόγιο.

Ἐφ’ ὅσον λοιπόν τό ἡμερολόγιο, αὐτό καθ’ ἑαυτό, εἶναι αἰτία χωρισμοῦ καί ἐκκλησιαστικῆς διαστάσεως, ἀναμφισβήτητα τό ἔχουν ἀναγάγει σέ θέμα πίστεως, δηλαδή δογματικό ζήτημα, διότι μόνο αὐτά μᾶς νομιμοποιοῦν στήν ἀποστασιοποίησι καί ἀποτείχισι ἀπό κάποιους. Ἴσως, κατά μία προσωπική ἐκτίμησι, νά μήν ἔπρεπε νά γίνη ἡ ἀποτείχισις ἐξ’ αἰτίας τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου δι’ ὅλους τούς λόγους πού προαναφέραμε, οἱ ὁποῖοι συνοψίζονται εἰς τό ὅτι τοῦ ἀποδίδομε δογματικό χαρακτῆρα, ἀλλά νά ἐγίνετο ἡ ἀποτείχισις διά τήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, τήν ὁποία ἐξέδωσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καί ὑπῆρξε ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπισήμως καί συνοδικῶς. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Μέσα σ’ αὐτήν τήν αἱρετική ἐγκύκλιο ὡς σέ μήτρα σπερματικῶς ὑπάρχει καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου καί ὅλη ἡ σημερινή ἐξέλιξις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως π.χ. ἡ συμμετοχή μας στό ΠΣΕ, ἡ ἄρσις τῶνἀναθεμάτων, ἡ ἀναγνώρισις τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, ἡ ἀναγνώρισίς των ὡς ἀδελφές «ἐκκλησίες», ἡ ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ αὐτούς, ἡ ἀλληλοπεριχώρησις καί ἐκκλησιαστική συνύπαρξις κλπ. Αὐτή ἡ αἱρετική ἐγκύκλιος εἶναι θά λέγαμε ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ὄχι μόνο μέχρι σήμερα δέν ἀναιρέθηκε, ἀλλά πολλάκις οἱ Οἰκουμενιστές προκαθήμενοι καυχῶνται δι’ αὐτήν, ὡς ἐπίτευγμα προόδου τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπεγκλωβισμοῦ ἀπό τά ἀσφυκτικά δι’ αὐτούς καί ἀποπνικτικά

ὅρια τῶν Πατέρων. Εἶναι ἄξιον προσοχῆς νά τονίσωμε, ἀναφερόμενοι στήν

ἐγκύκλιο, ὅτι διά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίαςἀποστέλλεται ἐγκύκλιος πρός Ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς συγχρόνως, ἡ ὁποία ἀναγνωρίζει τούς αἱρετικούς ὡς Ἐκκλησίες, ζητεῖ ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία καί συνεργασία μετ’ αὐτῶν, παραβλέπει τελείως τίς δογματικές διαφορές καί δέν ἀσχολεῖται οὐδόλως μέ αὐτές, τούς ἐξισώνει μέ τήν ἀληθινή Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τούς θεωρεῖ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, διαγράφει ὅλα τά μαρτύρια καί τούς διωγμούς πού ὑπέστη ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό αὐτούς, ἀκυρώνει τόν εὐαγγελισμό τῶν αἱρετικῶν καί τήν ἐπιστροφή των στήν σώζουσα ὀρθόδοξο ἀλήθεια καί κοντολογίς ἐκθεμελιώνει τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καί τά διευρύνει, εἰς τρόπον ὥστε νά χωροῦν ὅλοι οἱ αἱρετικοί εἰς αὐτά, χωρίς βεβαίως νά μετανοήσουν καί ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια.

Κατατίθεται διά πρώτη φορά συνοδικῶς καί ἐξαγγέλεται ἡ ἀρχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία διατυπώνεται εἰς τήν ἐγκύκλιο ὡς ἑξῆς: «...νομίζομε δεύτερον ὅτι ἐπιβάλλεται ἵνα ἀναζωπυρωθῇ καί ἐνισχυθῇ πρό παντός ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, μή λογιζομένων ἀλλήλας ὡς ξένας καί ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῷ καί “συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ” (Ἐφεσ. 3,5)».Αἱρετικοί δηλαδή καί Ὀρθόδοξοι εἶναι συγγενεῖς καί οἰκεῖοι, σύσσωμοι καί συγκληρονόμοι τοῦ Χριστοῦ.

Κατατίθεται ἐπί πλέον εἰς τήν ἐγκύκλιον ἡ ἀρχή τοῦ ΠΣΕ ἡ ὁποία λέγει ὅτι ὅλες οἱ «ἐκκλησίες» (αἱρετικοί καί Ὀρθόδοξοι) ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία καί ἑκάστη ἀπό

αὐτές ἀποτελεῖ μέρος της: «Ἔσται δέ ἡ ἀνύποπτος καί ζωηροτέρα αὕτη τῶν Ἐκκλησιῶν πρός ἀλλήλας συνάφεια καί ἄλλως ὑπέρ τοῦ ὅλου τῆς Ἐκκλησίας σώματος χρήσιμος καί ὠφέλιμος, ὅτι παντοῖοι κινδύνοι οὐχί ἤδη ταύτῃ ἤ ἐκείνῃ τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν, ἀλλά τῇ ὁλότητι αὐτῶν ἐπαπειλοῦσιν, ὡς αὐταῖς ταῖς βάσεσι τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί αὐτῇ τῇ συστάσει τῆς κατά Χριστόν ζωῆς καί κοινωνίας ἀναφερόμενοι».