Η αγάπη, αδελφοί μου, έχει δύο ιδιώματα, ένα να δυναμώνη τον άνθρωπον εις τα καλά και άλλο να τον νεκρώνη εις τα κακά. Στοχασθήτε: είναι μία μητέρα και έχει το παιδί της. Παίρνει ψωμί να φάγη, κλαίει το παιδί της. Ευθύς αλησμονά το ψωμί δια να το παρηγορήση. Από τι παρακινείται η μητέρα; Από την αγάπην οπού έχει εις το παιδί της. Νυστάζει η μητέρα και θέλει να κοιμηθή. Κλαίει το παιδί της. Ευθύς αλησμονά τον ύπνον δια να το παρηγορήση. Από τι παρακινείται; Από την αγάπην. Είναι άρρωστη η μητέρα, κλαίει το παιδί της. Ευθύς αλησμονά την αρρωστίαν δια να παρηγορήση το παιδί της. Από τι παρακινείται; Από την αγάπην. Εγώ πιάνω το σπαθί να σε φονεύσω. Ανίσως και σε αγαπώ, ευθύς η αγάπη μου νεκρώνει τα χέρια. Θέλω να σε κλέψω, η αγάπη δεν με αφήνει. Θέλω να σε προδώσω, να σε φονεύσω, να σε κατατρέξω ή ό,τι άλλο κακό να σου κάμω. Η αγάπη δεν με αφήνει να σου κάμω κανένα κακόν, ευθύς με νεκρώνει. Εγώ λέγω πως σε αγαπώ, μα θέλεις να αγαπώ και το παιδί σου και τότε είναι αληθινή η αγάπη. Ειδέ να λέγω πως εσένα σε αγαπώ και το παιδί σου να μισώ, δεν είναι αληθινή η αγάπη οπού έχω εις εσένα, είναι ψεύτικη. Εγώ λέγω πως τον Θεόν τον αγαπώ οπού δεν τον βλέπω, εσένα οπού σε έχω αδελφόν και σε βλέπω δεν σε αγαπώ. Λοιπόν είμαι ψεύτης. Δια τούτο, αδελφοί μου, ανίσως και θέλωμεν να σωθούμεν να μη ζητήσωμεν εδώ εις τον κόσμον κανένα άλλο πράγμα παρά αυτήν την αγάπην να έχωμεν εις τον Θεόν και εις τους αδελφούς μας.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου