Η ψυχή του (μικρού) παιδιού είναι καθαρή από όλα τα πάθη. Δεν μνησικακεί εναντίον εκείνων που την έχουν λυπήσει, αλλά τους πλησιάζει σαν φίλους, σαν να μην συνέβη τίποτα. Και όσο ξύλο κι αν φάει από τη μητέρα του, αυτήν επιζητεί, αυτήν προτιμάει από όλους. Κι αν ακόμη του δείξεις μια βασίλισσα με το στέμμα της, δεν την προτιμάει από την μητέρα του, που φοράει ρούχα κουρελιασμένα, αλλά θα προτιμούσε περισσότερο να ιδεί εκείνη με τα κουρέλια της, παρά την βασίλισσα με τα στολίδια της. Γιατί το δικό του και το ξένο γνωρίζει να το διακρίνει όχι με βάση τη φτώχεια και τον πλούτο, αλλά με βάση την αγάπη. Και από τα αναγκαία τίποτε περισσότερο δεν επιζητεί, παρά μόνον όσο να χορταίνει με το γάλα του μαστού, και μετά απομακρύνεται από τη θήλη. Το παιδί δεν λυπάται για εκείνα που λυπούμαστε εμείς, όπως για παράδειγμα για τη ζημιά από τα χρήματα και για τα παρόμοια. Ούτε πάλι χαίρεται για όσα χαιρόμαστε εμείς, δηλαδή γι’ αυτά τα φθαρτά πράγματα. Δεν κυριεύεται από το σφοδρό πάθος για τα κάλλη των σωμάτων. Γι’ αυτό και ο Κύριος έλεγε: «Η βασιλεία των ουρανών ανήκει σ’ εκείνους που μοιάζουν με τα απονήρευτα παιδιά», ώστε να κάνουμε με την προαίρεσή μας, αυτά, που τα παιδιά τα έχουν εκ φύσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου