ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton
Ὀκτώβριος 2025
«Τῆς Σκέπης σου, Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας, ἥν ὡς φωτοφόρον νεφέλην ἐφαπλοῖς ὑπέρ ἔννοιαν, καί σκέπεις τόν λαόν σου νοερῶς ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σέ γάρ σκέπην καί προστάτιν καί βοηθόν κεκτήμεθα βοῶντές σοι˙ Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου, ἁγνή˙ δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου˙ δόξα τῇ πρός ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ, ἄχραντε.»
Ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Παναγίας μας καί ἡ Χάρις καί Εὐλογία τοῦ Θεοῦ μας, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦσαν πάντοτε μαζί μας καί ἐπιδιώκουν τήν σωτηρίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου λαοῦ μας μέ πᾶν μέσον. Ἀλλ’ ἡ πνευματική ἡμῶν ἀσθένεια τῆς σήμερον ἔχουσα θρησκευτικήν, πολιτικήν, καί νομικήν χροιάν, ἀπομακρύνει τόν λαόν μας ἀπό τήν θείαν Χάριν καί προστασίαν. Ἡ κρίσις ἡμῶν εἶναι κυρίως πνευματική, καθ’ ὅτι ἀποτελοῦμε τήν Μητέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν,[1] ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ὅς δυστυχῶς, καταρρέει σήμερον (cancel culture)˙ τά πάντα βασίζονται εἰς τήν Ἑλληνικήν Παιδείαν καί ἐπιστήμην.
Ὡς ἐγνωσμένον
τοῖς πᾶσι ἐστί καί δἠ εἰς ἅπαντα τά Ὀρθοδόξα κράτη, ἡμεῖς (ὁ Ἑλληνισμός) δέ
θεμέλιον Ὀρθοδοξίας ἐσμέν, δημιουργοί τοῦ Παγκοσμίου Πολιτισμοῦ καί Παιδείας,
γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαός εἰς περιποίησιν, ἄνθρωποι
θεοσεβεῖς, φυλή ὁμογενής καί ὁμογάλακτος, ἀπόγονοι ἁγίων, κάτοικοι ὁμοιογενεῖς,
πληθυσμός μεγαλοπράγμων, χώρα ἱστορική, ἔχοντες γλῶσσαν μεγαλειώδη καί
παράδοσιν μεγαλοπρεπῆ, κοιτίς πολιτισμοῦ, λίκνον ἠθικόν, κέντρον ἀξιῶν καί ἀρετῶν,
πηγή ἀστείρευτος, ὁ «ἄλλος μέγας πολιτισμός»,[2] πλήρωμα εἰρηνικόν, ἀρχή σοφίας καί φιλοσοφίας, ἀπαρχή πασῶν τῶν ἐπιστημῶν
πλήν τῆς ἀγνωστικιστικῆς θεωρίας τῶν πιθανοτήτων, γενέτειρα τῆς δημοκρατίας,
μήτηρ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν,[3] καταγωγή εὐγενής, προέλευσις μοναδική καί προορισμοῦ θείου ἐγενόμεθα. Διά
τοῦτο καί κατέστημεν ἡ ὁδός ἀληθείας, ὅριον αἰώνιον, ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, γνῶσις
ἀνεξάντλητος, καί δυστυχῶς, κατελήξαμεν ἡ ἐπιβουλή τῶν ἀντορθοδόξων καί ἀνθελλήνων,
ἡ ὁποία εἶναι συνεχής καί ἐπιτεινομένη ἐκ τῶν ἔξω καί ἔσω τῶν συνόρων μας.
Πρό ἐτῶν
καί συγκεκριμένως τήν περίοδον τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1995, κατά τήν ὁποίαν αἱ
συζητήσεις καί ἡ Ἱστορική ἡμῶν μνήμη περιάγονται εἰς τό ἡρωϊκόν ΟΧΙ, τά
γεγονότα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, καί εἰς τόν ἐπακόλουθον ἀμυντικόν
πόλεμον τῆς χώρας ἡμῶν κατά τῶν Ἰταλῶν εἰσβολέων, συνήντησα ἕνα σεβάσμιον
γέροντα ἱερέα, τόν π. Χαράλαμπον, εἰς μίαν Ἱεράν Μονήν, τήν Μονήν τῆς Ἁγίας
Σκέπης, εἰς τήν ὁποίαν ἦτο μοναχή καί ἡ κόρη του. Ἤρχισεν ὁ π. Χαράλαμπος νά μοῦ
λέγῃ διά τήν συμμετοχήν του, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ ἀξιωματικοῦ, εἰς τόν πόλεμον αὐτόν
εἰς τήν Ἀλβανίαν καί διά τάς δυσχερείας καί θυσίας τῶν στρατιωτῶν του, ἀλλά καί
διά τήν ἀπερίγραπτον συνδρομήν τῆς Παναγίας μας.
«Ἤμουν
μόνιμος ἀξιωματικός, ταγματάρχης, εἰς τόν Ἑλληνικόν στρατόν καί ἡ ἐμπειρία μου
εἶναι μοναδική, κατά τήν περίοδον ταύτην τοῦ πολέμου, μέ τήν προστασίαν μας, ἡ ὁποία
παρείχετο ὑπό τῆς Θεοτόκου, καί ἡ Ὁποία μᾶς συμπαρίστατο, μᾶς περιεφρούρει
νυχθημερόν, καί καθωδήγει τόν στρατόν μας. Συνελάμβανεν ἡ Ἰδία διά τῶν χειρῶν
Της τάς βόμβας, τάς ὁποίας ἔρριπτον τά Ἰταλικά ἀεροπλάνα καί τάς ἐπέτα εἰς τήν
θάλασσαν. Μᾶς ὑπεδείκνυεν τήν ὁδόν εἰς τά ὄρη καί τάς ἀτραπούς, ὥστε νά
φθάσωμεν εἰς τόν προορισμόν μας καί εἰς τό ὀρθόν σημεῖον ἄνευ ἀπωλειῶν. Ἔδιδεν ἐντολάς
προσωπικῶς εἰς ἀξιωματικούς καί στρατιώτας.
Ἡμεῖς ἑκάστην
Κυριακήν εἴχομεν Θείαν Λειτουργίαν κάτω ἀπό ἕν ἀντίσκηνον καί κατόπιν τῆς Θείας
ταύτης Λειτουργίας ἐσυνεχίζαμεν τούς ἀγῶνάς μας (τόν πόλεμον). Μίαν Κυριακήν,
κατά τήν διάρκειαν τῆς Λειτουργίας, οἱ βομβαρδισμοί ἦσαν ἀνελέητοι καί ἀδιάλειπτοι,
ἀλλ’ αἱ βόμβαι ἔπιπτον πέριξ τοῦ ἀντισκήνου, τῆς προσωρινῆς καί ἐν ἐκστρατείᾳ ἐκκλησίας
μας, καμμία δέν ἔπληξεν τό ἀντίσκηνον. Δύο στρατιῶταί μου ἐφοβήθησαν ἀπό τούς
συνεχιζομένους βομβαρδισμούς καί ἔφυγον ἀπό τό ἀντίσκηνον, τήν ἐκκλησίαν μας,
καί ἐπῆγαν εἰς ἕν καταφύγιον (τάφρον, ὄρυγμα), τό ὁποῖον εἴχομεν κατασκευάσει
διά τήν ἄμυνάν μας, ὥστε νά προφυλαχθοῦν. Δυστυχῶς ὅμως, μία βόμβα πίπτει είς
τήν εἴσοδον τοῦ καταφυγίου τούτου καί εἰσέρχεται ἐντός του καί ἐφόνευσεν ἀμφοτέρους
τούς στρατιώτας μου. Ἡμεῖς, ὅμως, οἱ ἐκτός τοῦ καταφυγίου, ἀλλ’ ὑπό τήν Ἁγίαν
Σκέπην τῆς Παναγίας μας, δέν ἐπάθομεν κανέν κακόν. Τά γεγονότα ταῦτα ἦσαν συνεχῆ
καί διά τοῦτο, ὅταν ἐτελείωσεν ὁ πόλεμος ἔφυγα ἀπό τόν στρατόν, ἀπό μόνιμος ἀξιωματικός
καί ἐπῆγα καί ἔγινα ἱερέας. Δέν ἠμποροῦσα νά κάμνω κάτι διαφορετικόν, καθ’ ὅτι
εἶδα μέ τούς ὀφθαλμούς μου καί αἰσθάνθηκα πολυτρόπως τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν
Σκέπην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά κάμνῃ ἡ Ἰδία τόσον μέγαν καί δίκαιον ἀγῶνα διά
τήν προστασίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου γένους μας.»
Αὕτη ἦτο ἡ ἐμπειρία τοῦ ἥρωος
ἀποστράτου ταγματάρχου καί μονίμου στρατιώτου τοῦ Θεοῦ, π. Χαραλάμπους, ὁ ὁποῖος
ὑπηρέτησε πατρίδα καί πίστιν, Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξίαν. Τό πρόβλημα ἡμῶν καί ἡ ἀμφιβολία
μας εἶναι σήμερον τά ἑξῆς. Τί κάμνομεν ἡμεῖς οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν εὐλαβῶν ἡρώων
πατριωτῶν μας καί πατέρων μας ἤ παππούδων μας; Σεβόμεθα τήν Παναγίαν μας καί
τόν Υἱόν Της, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διά τήν συνεχιζομένην προστασίαν
τοῦ Ἔθνους μας ἤ ἔχομεν ἀπολύτως ἀποστατήσει καί ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν
παραδοσιακήν μας πίστιν, ἡ ὁποία διέσωζεν τό γένος μας; Ἔχομεν τήν ἰδίαν ἀγάπην
διά τήν πατρίδα μας, ὡς οἱ ἥρωες τοῦ 1940 ἤ ἔχομεν καταστῆ ἀνθέλληνες; Διατί
δέν ἔχομεν ἐκπληρώσει ἀκόμη τό «Τάμα τοῦ Ἔθνους», παρά τό γεγονός ὅτι τό ζεῦγος
Ἀναγνωστοπούλου προσφέρει τά χρήματα πρός τοῦτο; Αὐτά τά ἐρωτήματα τά θέτω καί
εἰς τόν ἑαυτόν μου, καθ’ ὅτι δέν ἔχω προσφέρει τίποτε, ἕως σήμερον, διά τήν
πατρίδα μας καί δυστυχῶς, καί διά τήν ἁγίαν μας παραδοσιακήν Ὀρθοδοξίαν. Τό
πρόβλημα τῆς χώρας, σήμερον, εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη καταστροφή τῆς παιδείας μας, ἡ
ἀνθελληνική καί δουλοπρεπής πολιτική μας ἡγεσία[4] καί ἡ σχισματική καί οἰκουμενιστική θρησκευτική μας ἡγεσία. Ὁ λαός μας
παραπληροφορημένος, ἐν ἀγνοίᾳ, καί ἀποστασίᾳ παραπαίει καί ἔχει τήν
πεπλανημένην ἐντύπωσιν ὅτι ἐπιτελεῖ καί ἔργον μεγαλειῶδες μέ τό νά ἐξαπατᾶ καί
νά ἐξαπατᾶται, νά ἱκανοποιῆται μέ τά ἀσήμαντα ὑλικά ἀγαθά καί νά ἀπορρίπτῃ τά αἰώνια
πνευματικά, νά πορεύεται ἄνευ ὁδηγοῦ καί νά κινδυνεύῃ νά ἀπολέσῃ τήν ὁδόν τήν ἄγουσαν
εἰς τήν τελείωσιν καί τήν σωτηρίαν του. Ἅπαντα ταῦτα, δυστυχῶς, ἰσχύουν καί δι’
ἐμέ τόν ἐσχατώτατον πάντων.
Ἡ πληγή τῆς
Ὀρθοδοξίας καί καταστροφεῖς τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι αὐτοί οἱ ἐν ἀγνοίᾳ ἄνθρωποι, οἱ
ὁποῖοι ἔχουν ἐπιβληθῆ ὑπό τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, ἀπό τό 1920, ὡς «ἡγέται»
τῆς χώρας μας καί ἐνεργοῦν μέ δόλον. Ὁ λαός μας δέ εἶναι συνυπεύθυνος διά τήν τρέχουσαν
κρίσιν τῆς χώρας, ἀλλά δυστυχῶς, τοῦ κατέστρεψαν τήν Παιδείαν, τήν γλῶσσαν, τήν
Ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν, τήν παράδοσιν, τήν οἰκογένειαν, ἅπαντας τούς ἱερούς
καί ἠθικούς θεσμούς, καί τοῦ ἐπέβαλον διά νόμων καί τρομοκρατίας (παραπληροφόρησιν
καί προπαγάνδαν) τήν καταστροφήν ταύτην, ὡς λέγει καί ὁ Ὅσιος Γεννάδιος ἀπό τήν
προτροπήν, τήν ὁποίαν εἶχεν οὗτος ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἔλεγε
ὁ Γέροντας καί ἔγραφα ἐγώ. Ἄκου παιδί μου, ἀκούω φωνή συνέχεια στό δεξιό μου αὐτί
καί μοῦ λέει σήκω Γεννάδιε νά πᾶς στήν Ἀθήνα νά πῇς στούς ἀνθρώπους αὐτό πού σοῦ
λέω. Ἐγώ πῆρα τήν χάριν μου καί τήν εὐλογίαν μου ἀπό τούς Ἑβραίους καί τήν ἔδωσα
στό Ἑλληνικό γένος, τό ὁποῖον μοῦ ἐγένετο ἀγαπητό καί εὐλογητό γένος. Ἀλλά τώρα
ἄρχισαν νά ἀπομακρύνωνται ἀπό ἐμέ καί νά πηγαίνουν στόν σατανά οἱ δέ σοφοί μέ ἠρνήθησαν,
οἱ Ἱερεῖς θεωροῦν τό ὑπούργημά μου ὡς ἐπάγγελμα. Οἱ δέ χριστιανοί κοιτάει ὁ ἕνας
πῶς νά γδύσῃ τόν ἄλλο, αἱ δέ γυναῖκες ἔχασαν κάθε Ἱερόν καί Ὅσιον ἀπάνω τους,
γυμνώνονται, γυρίζουν στούς δρόμους, παρασύρουν τούς ἄνδρας εἰς τήν ἁμαρτία καί
χαίρονται οἱ δαίμονες, λυποῦμαι ἐγώ καί οἱ Ἄγγελοί μου. Τοιοῦτον λαό τί νά τόν
κάνω; Θά τόν ἀποκτείνω. Εἰπέτε τους νά μετανοήσουν, διότι ἐγώ ἀκόμα τούς ἀγαπῶ.
Ἐάν δέν μετανοήσουν θά δώσω ἀνιάτους ἀσθενείας, θά δώσω ἀλληλοσπαραγμούς καί θά
ἐπέλθῃ ἡ ὀργή μου. Ἡ μητέρα μου καί οἱ ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ τούς σώζουν. Μέχρι
πότε ὅμως; Εἰπέτε τους νά μετανοήσουν. Ἀκόμα τούς ἀγαπῶ.»[5]
Τέλος, χρειαζόμεθα ἅπαντες
μετάνοιαν, καθ’ ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστί, πίστιν, προσευχήν, ἐλπίδα, εἰρήνην, γνῶσιν
τῆς Ἀληθείας, χαράν, καί ἀγάπην, ἄλλως, ἀπολούμεθα ὡς Ἔθνος καί ἄτομα,[6] κατόπιν τόσων λαθῶν καί ἀποστασιῶν ἀπό τήν παραδοσιακήν πίστιν τῶν Ἁγίων
Πατέρων μας καί τόν πατριωτισμόν τῶν ἡρώων τοῦ 1940. «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι
γέννημα τῆς πνευματικῆς συγχύσεως τῶν ἡμερῶν μας καί εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων,
παναίρεσις. ... Τό σπουδαιότερο πού μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας, εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος
πίστις. ... Ἄν σήμερα ἐμεῖς εἴμεθα Ὀρθόδοξοι, ... τό ὀφείλουμε σ’ σὐτό τό ἱστορικό
ΟΧΙ, πού εἶπε ὁ ἱερός Φὠτιος εἰς τόν πάπα τότε πού ἤλθε νά ὑποτάξῃ ὁλόκληρη τήν
Ἀνατολή καί νά τήν κάνῃ δική του.»[7] Συνεπῶς, μία 8η Οἰκουμενική Σύνοδος ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν
μέ σκοπόν τήν ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων καί τήν ἀπόρριψιν τῶν κακοδόξων θά ὀδηγήσῃ εἰς
τήν εἰρήνην καί τήν ἐνδυνάμωσιν πάντων ἡμῶν, ἐν ὄψει τοῦ ζοφεροῦ αἰῶνος τοῦ ἀντιχρίστου,
τόν ὁποῖον διάγομεν. Εἴθε ἡ Χάρις τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ Σκέπη τῆς Παναγίας Αὐτοῦ Μητρός μετά τοῦ Ἑλληνορθοδόξου
Ἔθνους ἡμῶν. Ἄς εἶναι εὐλογημένον καί δεδοξασμένον τό Ὄνομά Των, διότι ἐχορήγησαν
τήν νίκην εἰς τόν πολυπαθῆ λαόν μας καί τήν ἐν διωγμῷ πατρίδα μας. Δόξα καί
τιμή καί μνημόσυνον αἰώνιον εἰς ἅπαντας τούς ἥρωάς μας τοῦ 1940 διά τήν θυσίαν
των ταύτην ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος!
[1] Τά Ὀρθόδοξα τέκνα τῆς Ἕλλάδος εἶναι,
ἡ Ρωσία, ἡ Σερβία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουμανία, ἡ Οὐκρανία, ἡ Λευκορωσία, ἡ
Μολδαβία, ἡ Γεωργία, τὀ Μαυροβούνιον, ὁλόκληρος ἡ Ἀνατολική Εὐρώπη, ἡ Μέση Ἀνατολή
καί ἀρκετά τοιαῦτα εἰς τήν Ἀφρικήν.
Συνεπῶς, πολύ μεγάλη ἡ εὐθύνη ἡμῶν πρός ὑπεράσπισιν, προσφοράν, καί ἀγάπην
πρός τούς λαούς αὐτούς. Ἀλλά, δυστυχῶς, ἐκκλησία
(πατριαρχεῖον) καί πολιτεία (Μητσοτάκης, κλπ.) τούς πολεμοῦν μέ πᾶν μέσον,
συμπράττοντες μέ τούς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας, τούς ἐγνωσμένους ἀντιχρίστους.
[2] Οἱ Κινέζοι ἀποκαλοῦν τήν Ἑλλάδα «Sila», τοῦτ’ ἔστιν, «ὁ ἄλλος μεγάλος
πολιτισμός».
[3] Ὡς φαίνεται καί εἰς τό ἑξῆς κείμενον:
“Μας
έστειλε έπειτα από τρία χρόνια ένα γράμμα: «Είμαι στο ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, στην πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας, την Ελλάδα. Προ δέκα ημερών έγινα
Μεγαλόσχημος Μοναχός κι έλαβα το όνομα: Χριστόφορος. Εάν θέλει ο Ιβάν, ας έλθει
να μ’ επισκεφθεί. Είμαι στη ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Ο Θεός μεθ’
υμών». Εγώ βέβαια, ούτε πήγα ποτέ, ούτε γράμμα του έγραψα…”. Ὅρα, «Πάντοτε πριν την αυγή είναι το πιο πυκνό
σκοτάδι (Η συγκλονιστική ιστορία ενός σοβιετικού στρατιώτη)», Μετεμορφώθης: Πάντοτε πριν την αυγή είναι το πιο
πυκνό σκοτάδι(Η συγκλονιστική ιστορία ενός σοβιετικού στρατιώτη) (metemorfothis.blogspot.com)
[4] «Διερχόμεθα τήν ἐσχάτην Ἱστορικήν περίοδον τῆς ἀνθρωπότητος καί
παραμένομεν ἀδιάφοροι καί ἐν ἀγνοίᾳ, μακράν τῆς Ἀληθείας διά τῆς ἐπιβαλομένης ὑπνο-Παιδείας.
Ἡ σημερινή γνῶσις εἶναι πολύ ἐλιπής, μία κοσμική γνῶσις διά νά ἀποκτίσωμεν ἕν ἐπάγγελμα.
Διά νά ἀνέλθωμεν πνευματικά χρειαζόμεθα τήν γνῶιν τῆς Ἀληθείας, τήν ὁποίαν ἀπαγορεύουν
νά διδαχθῇ εἰς τά σχολεῖά μας.» Ὅρα, Δημητρίου
Χατζηνικολάου, «Ὁ δρόμος πρός τήν ἐπίγειον ἀλλά καί τήν αἰώνιον κόλασιν», Ὀρθόδοξος
Τύπος, Ἀρ. Φύλλου 2562, 24 Ὀκτωβρίου 2025, σσ. 1καί 3. 2562-ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ.jpg (1200×1620) (orthodoxostypos.gr)
[5] Ὅρα, ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Μουρτερῆς Ὀκτωνιᾶς,
Αὐλωνάριον, Εὐβοίας.
[6] Ὅρα, «Ἐφιαλτικαὶ προρρήσεις τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας», Ἐφιαλτικαὶ προρρήσεις τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας - Ορθόδοξος Τύπος
[7] Ἔπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης.
«Τί εἶναι αἵρεσις», 1952.