Ο π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει:
Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο
Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται
η άγνοια...
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο
Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεΐας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς,
είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε: “Φεύγουμε εμείς”.
Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ -- Ἡ μόνη πατερική ὁδός ἀντιδράσεως εἰς τήν ἀποστασίαν ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξίαν
Εἶναι ἀλήθεια πώς τά τελευταῖα χρόνια γράφονται πολλά καί ἔξοχα κείμενα, γύρω ἀπό τό καρκίνωμα αὐτό τῆς ᾿Εκκλησίας, τόν Οἰκουμενισμό. ῞Ομως ἐλάχιστοι μιλοῦν γιά τή διακοπή κοινωνίας μέ τήν μεγάλη αὐτή παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ πατέρες καί οἱ ἀδελφοί αὐτοί ὁμοιάζουν μέ τούς χειρουργούς ἐκείνους πού κάνουν ἄριστες διαγνώσεις, δέν δίνουν ὅμως κανένα φάρμακο γιά θεραπεία καί δέν κόβουν τό σάπιο ἐκεῖνο ἄκρο τοῦ ἀσθενοῦς πού πάσχει ἀπό γάγκρενα. Καί τό φάρμακο στήν προκειμένη περίπτωση εἶναι ἡ διακοπή κοινωνίας.