Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ -- Του αειμνήστου Σεργίου Ν. Σάκκου, Ομ. Καθ. Α.Π.Θ.

Σ’ όλο το χρόνο απλώνεται η χάρη της. Δεκάδες γιορτές της, σημειώνει το εορτολόγιο της Εκκλησίας. Αλλά ο Αύγουστος είνε ο κατ’ εξοχήν δικός της μήνας, ο μήνας της Παναγιάς. Τ’ απομεσήμερα του Δεκαπενταυγούστου, καθώς καταλαγιάζει η κάψα της ημέρας και μια ανάσα δροσιάς πλανάται στην ατμόσφαιρα, τρέχουν οι ψυχές να δροσιστούν στη χάρη της. Γεμίζουν οι ναοί και τα ξωκκλήσια μας από πιστούς. Κι’ έτσι, καθώς όλοι την επικαλούνται και την υμνολογούν, νοιώθεις την πλάση όλη γεμάτη από την παρουσία της. Η παρουσία της, εγγύηση ασάλευτη, για την προστασία της στους ανθρώπους, είνε ζωντανή από τότε, που περπάτησε πάνω σ’ αυτή τη γη η σεμνή κόρη της Ναζαρέτ κι ακόμη πιο πριν, όταν το προφητικό βλέμμα διασχίζοντας τους αιώνες έβλεπε ότι για την εκπλήρωση του σχεδίου της θείας Οικονομίας «ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν (Ησ. 7: 14). Μοναδική η προσφορά της στο έργο του Θεού. Μοναδική και η μορφή και η ιστορία της. Υμνήθηκε κι εγκωμιάσθηκε ανά τους αιώνες. Για χάρη της συντέθηκαν τα πιο πολλά και τα πιο εξφραστικά εγκώμια. Αλλά κανένα δεν μπορεί να αποδώση την πραγματική της αξία. Διότι η αξία της Παναγίας απορρέει από την δόξα του Μονογενούς Υιού της, του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και σ’ αυτόν καταλήγει. Η τιμή στο πάναγνο πρόσωπό της ανάγεται στον Κύριο και Θεό μας, που τον κράτησε στα σπλάγχνα και στην αγκαλιά της αυτή η «ευλογημένη εν γυναιξί». Την αλήθεια αυτή βλέπουμε να την κατανοή και να την εκφράζη μια απλή Ισραηλίτισσα, σύγχρονη τής Παναγίας. Μια ανώνυμη γυναίκα του όχλου, συνεπαρμένη από το κήρυγμα του γλυκυτάτου διδασκάλου Ιησού Χριστού, εγκωμιάζει όχι τον ίδιο αλλά τη μάνα, που τον γέννησε· «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λουκ. 11: 27). Λίγες δεκαετίες πιο πριν, όταν η πάναγνη κόρη μυημένη στο μεγάλο μυστήριο, με τον ευαγγελισμό της, είχε αφήσει την καρδιά της να ξεσπάση σ’ εκείνη την υπέροχη ωδή, είχε προφητεύσει, για τον εαυτό της «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1: 48). Και να, τώρα η προφητεία εκπληρώνεται στο εγκώμιο, που της πλέκει μία ανώνυμη γυναίκα του λαού. Εκείνο το απλό περιστατικό γίνεται ο προάγγελος της υπέροχης ιστορίας, που θα ακολουθήση. Από τότε και μέχρι τη συντέλεια, στην Παλαιστίνη και στον κόσμο όλο, κάθε ψυχή, που θα σημαδεύεται από το λόγο και την αγάπη του Ιησού Χριστού, σεβαστικά και λατρευτικά θ’ αγκαλιάζη και την Παναγία Μητέρα του. Και μαζί με τον αναστημένο Κύριο, που η παρουσία του συνέχει και ρυθμίζει την ιστορία, θα ζουν οι άνθρωποι και την ευεργετική παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου. Όσο ήταν σ’ αυτή τη γη ο Κύριος, διακριτικά αλλά αδιάκοπα ακολουθούσε τα βήματά του η Κεχαριτωμένη Μητέρα του. Στο γάμο της Κανά, όπου η προνοητική φροντίδα της βγάζει από το αδιέξοδο τους οικοδεσπότες (Ιωάν. 2: 1-11), αλλά και στο σπίτι του στην Καπερναούμ (Ιωάν. 2: 12) και στις ιεραποστολικές περιοδείες του σημειώνει την παρουσία της το άγιο Ευαγγέλιο. Στις ώρες του Πάθους παραστέκει σιωπηλά κλείνοντας με καρτερία την οδύνη στη μητρική της καρδιά. Και μετά την Ανάσταση, μαζί με τις άλλες μαθήτριες του Κυρίου, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται, ζη το κάθε περιστατικό της πρώτης Εκκλησίας την Ανάληψη, την εκλογή του Ματθία, την Πεντηκοστή. Σεμνή και αθόρυβη, αλλά πάντοτε παρούσα στη ζωή της Εκκλησίας. Αργότερα, από το σπίτι του ηγαπημένου μαθητού, στον οποίο εμπιστεύθηκε από το σταυρό του ο Κύριος, περνά στην άλλη διάσταση, στην αιωνιότητα. Κι όπως «εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξε», έτσι «εν τη κοιμήσει» της δεν εγκαταλείπει τον κόσμο. Χωρίς να τη βλέπουν τώρα τα φυσικά μάτια, την αισθάνονται όλες οι πιστές καρδιές. Έτσι, όταν οι διωγμοί χτυπούν με λύσσα την Εκκλησία του Χριστού, το νιώθουν όλοι πως η ρομφαία διαπερνά της Παρθένου τα σπλάγχνα. Η δική της συμπάθεια και συμπαράσταση γίνεται θάρρος και δύναμη αντιστάσεως για τους μάρτυρες. Όταν μέσα στη μανία των αιρέσεων η Εκκλησία διασφαλίζη τις αλήθειες των δογμάτων της, το δικό της πρόσωπο είνε καθοριστικό για τη διατύπωση των δογματικών όρων. Η ορθόδοξη πίστη την ομολογεί Θεοτόκο και την αναγνωρίζει «εργαστήριον των δύο φύσεων», και γίνεται «των δογμάτων Χριστού το κεφάλαιον» αυτή που στάθηκε «των θαυμάτων αυτού το προοίμιον». Στη λαίλαπα της εικονομαχίας η άγια μορφή της τοποθετείται δίπλα στην «άχραντον εικόνα» του αγαθού Υιού της και προσκυνείται μαζί μ’ εκείνην. Διότι ό,τι ανθρώπινο μέσα της εξαγιάσθηκε και θεώθηκε. Η μητέρα του Θεανθρώπου έγινε ο πρώτος θεώμενος άνθρωπος, ο πρώτος ανθρωπόθεος. Έτσι η τιμή στο πρόσωπό της μεταβαίνει στον μόνο απόλυτο προσκυνητό, τον Υιόν της. Οι μεταγενέστερες αιρέσεις αναγνωρίζονται και στιγματίζονται από τη λανθασμένη θέση τους έναντι της Θεοτόκου. Οι προτεστάντες την εκτιμούν, αλλά δεν την τιμούν. Και καταντούν έτσι να την υποτιμούν και καταφρονούν. Οι παπικοί την υπέρτιμούν, την θεοποιούν. Κι είνε γι’ αυτό έξω και μακριά από την αλήθεια. Ανάμεσα στις δύο παρεκτροπές κρατά απαραχάρακτη την αλήθεια η Ορθοδοξία, αποδίδοντας στην Θεοτόκο την τιμή, που ο Κύριος της αναγνώρισε και η Παράδοσι καθιέρωσε. Αλλά δεν είνε μόνο τα δόγματα και η απόκρουση των αιρετικών, που κρατούν στην επικαιρότητα τη μορφή της Παναγίας μας. Επίκαιρη και ζωντανή παραμένει η παρουσία της σε κάθε εποχή και τόπο. Σε χρόνους δύσκολους, όπου πόλεμοι και ταραχές σαλεύουν την ανθρωπότητα και σε καιρούς ειρήνης. Με τ’ όνομά της στα χείλη ρίχνεται στον αγώνα ο Πιστός. Σ’ αυτό βρίσκει ασφάλεια στην ώρα τη δύσκολη ο κάθε άνθρωπος. Απ’ τη μορφή της εμπνέεται η ευσεβής νεότης και σ’ αυτήν, την «καλήν κουροτρόφο» αποζητά προστασία. Στην αγκαλιά της ακουμπούν τους πόνους και τα βάρη τους οι μάνες όλου του κόσμου. Και όταν ρομφαία οδυνηρή τρυπά την καρδιά τους, κοντά της στηρίζονται και μαθαίνουν να υπομένουν τον πόνο με σιωπηλή καρτερία. Στην σκέπη της προστρέχουν όλοι οι πονεμένοι κι ανακουφίζονται από τον πόνο. Με τη δική της παραμυθία ανθίζει το χαμόγελο στα πικραμένα χείλη και στηρίζεται η απελπισμένη καρδιά. Με τη δική της έμπνευση και προστασία μένει ακατάβλητος ο αγωνιστής του καλού. Και ο ξεστρατισμένος αμαρτωλός από τη δική της συμπάθεια ενθαρρύνεται, γα ν’ αποτινάξη το ζυγό των κριμάτων του και να επιστρέψη στον οικτίρμονα Υιόν της, τον οποίο καθιστά ίλεω και ευδιάλλακτο η δική της «θερμή πρεσβεία». Είνε για όλους μας η ασφαλής σκέπη, η «πλατυτέρα νεφέλης». Γι’ αυτό αυθόρμητα την εμπιστευόμαστε· «Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις αναξίων σών οικετών…».

Το πα­πι­κό Πρω­τεί­ο

Το πα­πι­κό Πρω­τεί­ο δεν έ­χει θε­ο­λο­γι­κή βά­ση ού­τε α­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή και εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση. Στη­ρί­ζε­ται σα­φώς σε κο­σμι­κού χα­ρα­κτή­ρα νο­ο­τρο­πί­α ε­ξου­σί­ας-δι­α­κο­νί­ας. Α­να­τρέ­πει την α­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή δο­μή του μυ­στη­ρια­κού σώ­μα­τος της Εκ­κλη­σί­ας, σχε­τι­κο­ποι­εί και πρα­κτι­κώς κα­ταρ­γεί τη Συ­νο­δι­κό­τη­τα ως α­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή λει­τουρ­γί­α του σώ­μα­τος της Εκ­κλη­σί­ας και ει­σά­γει το κο­σμι­κό φρό­νη­μα σ’ αυ­τήν, α­κυ­ρώ­νει την ι­σο­τι­μί­α των ε­πι­σκό­πων και ι­δι­ο­ποι­εί­ται την α­πό­λυ­τη δι­οι­κη­τι­κή ε­ξου­σί­α ε­φ’ ό­λης της Εκ­κλη­σί­ας, πα­ρα­με­ρί­ζον­τας ου­σι­α­στι­κά τον Θε­άν­θρω­πο και το­πο­θε­τών­τας ως ο­ρα­τή κε­φα­λή έ­ναν άν­θρω­πο, και με τον τρό­πο αυ­τό ε­πα­να­λαμ­βά­νει θε­σμι­κά πλέ­ον το προ­πα­το­ρι­κό α­μάρ­τη­μα. Και, ό­πως με το F­i­l­i­o­q­ue κα­τα­λύ­θη­κε στη Δύ­ση θε­σμι­κά η ι­σο­τι­μί­α των προ­σώ­πων της Α­γί­ας Τριά­δος και ει­δι­κό­τε­ρα του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, το ο­ποί­ο κα­τά τον Ά­γιο Γρη­γό­ριο Πα­λα­μά υ­πο­βι­βά­στη­κε στην ον­το­λο­γι­κή κα­τη­γο­ρί­α των κτι­σμά­των, έ­τσι και με το πα­πι­κό Πρω­τεί­ο, θε­σμι­κά, ε­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται η α­που­σί­α της χα­ρι­σμα­τι­κής πα­ρου­σί­ας του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος στο εκ­κλη­σι­α­στι­κό σώ­μα, το ο­ποί­ο ου­σι­α­στι­κά με­ταλ­λάσ­σε­ται α­πό θε­αν­θρω­πο­κεν­τρι­κό σε αν­θρω­πο­κεν­τρι­κό. Τέ­λος, η θε­ρα­πεί­α της πα­ρα­πά­νω εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κής ε­κτρο­πής των Πα­πι­κών μπο­ρεί να α­να­ζη­τη­θεί μό­νον στην εν τα­πει­νώ­σει ε­πι­στρο­φή τους στην πα­ρα­δο­σια­κή Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α της Ορ­θό­δο­ξης Α­να­το­λής.

Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας

Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!
Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!
Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!
Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.
Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.
Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!
Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.
Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.
Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!
Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και
Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!
Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!
Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!
Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!
Γύρισαν την πλάτη τους στη σκέπη και προστασία της Οικοδέσποινας Γερόντισσας του Αγίου Όρους.
Έκαναν την επιλογή τους!
Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Πατερικὸς λόγος εἰς τὴν κοίμησιν τῆς Θεοτόκου

 ΟΙ ΑΓΙΟΙ καὶ θεοφώτιστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, στάθηκαν μὲ δέος ἐνώπιον τοῦ πανσέπτου προσώπου τῆς Θεομήτορος, διότι Αὐτή, ὡς τὸ καθαρότερο κι ἁγιότερο ἀνθρώπινο πλάσμα, ἀξιώθηκε νὰ κρατήσει στὰ πάναγνα σπλάγχνα Της τὸν ἄπειρο καὶ αἰώνιο Θεό. Νὰ γίνει ἡ τροφὸς τοῦ τροφέα τῶν πάντων. Νὰ γίνει ἡ αἰτία «τῆς τῶν πάντων θεώσεως». Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἁγία Κοίμησή Της καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς Μετάστασή Της, συνεχίζει νὰ νοιάζεται γιὰ ἐμᾶς. Αὐτὸ τονίζει σὲ περίφημο πανηγυρικό του λόγο ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Τώρα λοιπόν, ἐνῷ ἔκλεισε τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμοὺς ἡ Θεοτόκος, ὑψώνει γιὰ χάρη μας τοὺς νοητούς, σὰν λαμπροὺς καὶ μεγάλους φωστῆρες ποὺ ποτὲ ὥς τώρα δὲν βασίλεψαν, γιὰ νὰ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ ἐξιλεώνουν τὸν Θεὸ ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Τώρα, ἐνῷ στὰ θεοκίνητα χείλη της σίγησε ὁ ἔναρθρος λόγος, ἀείλαλο ἀνοίγει τὸ πρεσβευτικό της στόμα ὑπὲρ ὅλου τοῦ γένους. Τώρα, ἐνῷ συνέστειλε τὶς σωματικὲς καὶ θεοφόρες της παλάμες, τὶς ὑψώνει ἄφθαρτες πρὸς τὸ Δεσπότη ὑπὲρ ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης. Τώρα, ἐνῷ μᾶς ἀπέκρυψε τὰ ἡλιοειδῆ καὶ φυσικὰ χαρακτηριστικά της, ἀκτινοβολεῖ διὰ μέσου τῆς σκιαγραφίας τῆς εἰκόνας της καὶ τὴν παρέχει στὸ λαὸ πρὸς ἀσπασμὸ εὐεργετικὸ καὶ σχετικὴ προσκύνηση, εἴτε τὸ θέλουν οἱ αἱρετικοὶ εἴτε ὄχι. Ἐνῷ λοιπὸν πέταξε ἐπάνω ἡ πάναγνη περιστερά, δὲν παύει νὰ φυλάττει τὰ κάτω. Ἐνῷ ἐξῆλθε τοῦ σώματος, μὲ τὸ πνεῦμα της εἶναι μαζί μας. Ἐνῷ ὁδηγήθηκε στοὺς οὐρανούς, ἐξοστρακίζει ἀπὸ ἀνάμεσά μας τοὺς δαίμονες μεσιτεύοντας πρὸς τὸν Κύριο». Ἂς ἀνοίξουμε καὶ ἐμεῖς τὶς πύλες τῆς καρδιᾶς μας καὶ ἂς φιλοξενήσουμε τὴν παρουσία Της στὴ ζωή μας!

"Η λατρεία της Μεγαλόχαρης στας Αθήνας"

 Ο χρήστης Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "Η λατρεία της Μεγαλόχαρης στας Αθήνας"

Χθες

Ὄντως, ἄκρως βλάσφημα καί ΒΡΩΜΕΡΑ εἶναι τά ἐν λόγῳ τά ἐκθέματα! Μᾶς ἐθύμισαν τήν ἄκρως βλάσφημον ἱεροσυλίαν τοῦ 2003 στήν ἔκθεσιν Outlook, τήν ὁποίαν διωργάνωσεν ἡ τότε ἀντίχριστος «κυβέρνησις», ἤτοι ἀνδρικόν μόριον νά ἐκσπερματώνῃ εἰς τήν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου! Μᾶς ἐθύμισαν ἐπίσης τίς βλασφημίες τοῦ Μητσοτάκη τοῦ 2020, γιά τίς ὁποῖες τόν ἀφώρισεν ὁ «πρ. Καλαβρύτων» Ἀμβρόσιος, ἀλλά καί χιλιάδες ἄλλα. Ὅπισθεν αὐτῶν τῶν βλασφημιῶν εὑρίσκονται Ἑβραῖοι, Ἰεχωβῖται, ἰσλαμισταί κ.ἄ ἀντίχριστοι.

Σε αναμονή εποπτείας

Ο χρήστης sotirio σχολίασε την ανάρτηση "π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος"

2 ημέρες πριν

Χμ! Οι μασόνοι περάσανε πρώτοι την αμφισβήτηση της οικουμενικότητας των οικουμενικών συνόδων απορρίπτοντας την οικουμενικότητα κάθε συνόδου μετά τις 7 .Και όχι μόνο αυτό ! Δεν αρκέστηκαν στην μείωση του κύρους τους με την άρνηση της οικουμενικής τους αξίας αλλά δεν τις ανάφεραν ΚΑΝ στις εκδόσεις των Ιερών Κανόνων .Σαν να μην έγιναν ποτέ ! Και αν κάνεις αναφορά σε αυτές τι σου λένε ? Τις αναφέρει το Ιερόν Πηδάλιο ? Εχουν περάσει την βεβαιότητα οτι το βιβλίο τους Το Ιερό Πηδάλιο είναι το βιβλίο που περιέχει όλους τους έγκυρους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μαζί με ερμηνεία. Γράφτηκε από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη λένε ... Αρα ? Τι μας λέτε ? Είναι η προδοσία των παρα μορφωμένων "θεολόγων " των υποτρόφων των αιρετικών ιδρυμάτων ... σε στυλ του ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΟΥ ΖΗΣΗ . Και είναι παπαρολόγος διότι ναι μεν εδώ ομιλεί για τις συνόδους αυτές ΑΛΛΑ δεν κάνει αναφορά οτι αυτός και οι συνάδελφοι του μεγαλο καθηγητά δες παραμορφωμένοι εκ της παπικής και προτεσταντικής εσπερίας τις " εξαφάνισαν " μη διδάσκοντες τις οπως τους αξίζει .

Ο παλιός των ημερών Συγγραφέας: Σταύρος Ασλανίδης

Ζητάω συγνώμη για την καθυστέρηση στη δημοσίευση. Με προβλημάτισε το σχόλιο του "Ιώβ" στην προηγούμενη ανάρτηση στο μέρος α΄.

Στο μέρος α΄ αναφερθήκαμε στο πώς οι σχολαστικοί διαστρεβλώνουν την Αλήθεια, με επίκεντρο τον Παλαιό των Ημερών. Η ανάρτηση βρίσκεται εδώ:

https://orthodox-voice.blogspot.com/2025/07/blog-post_13.html

Ωστόσο, ένας σχολαστικός με το ψευδώνυμο "Ιώβ" σχολίασε:

«Αντιπατερικά και αντίχριστα τα όσα γράφει ο κ. Ασλανίδης. Ας διαβάσει να δει τι γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για το θέμα.»
(14 Ιουλίου 2025, 12:08 μ.μ.)

Θα απαντήσω στον "Ιώβ" και σε όσους ακολουθούν τη σχολαστική προσέγγιση, οι οποίοι γράφουν πολυσέλιδα άρθρα για τον διαχωρισμό των τριών Προσώπων του Θεού και των δύο φύσεων του Χριστού, υπερασπιζόμενοι την εικόνα του Παλαιού των Ημερών ως σύμβολο του Θεού Πατέρα.

Η αποφυγή του δόγματος από τον "Ιώβ"

Ο "Ιώβ" αγνόησε τη συζήτηση για το δόγμα που ήδη υφίστατο στο άρθρο. Παραλείπει σιωπηλά το αδιαίρετο των Θείων Προσώπων και των δύο φύσεων του Χριστού, ενώ εστιάζει μόνο στην εικόνα του Πατέρα ως ξεχωριστή οντότητα. Αντί να αναγνωρίσει τη μία εικόνα του Χριστού, προτιμά να την αντικαταστήσει με αυτόνομες συμβολικές αναπαραστάσεις, τοποθετώντας "δύο σκιές" δίπλα στο φως της Αλήθειας.

Αντί να αναφερθεί στα καθιερωμένα δόγματα, επικαλείται μόνο την ερμηνεία του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, σαν να είναι αυτή η μόνη πηγή θεολογίας. Ωστόσο, ακόμα και ο Άγιος Χρυσόστομος δεν λέει αυτά που θα ήθελε ο “Ιώβ”, δεν παρεκκλίνει προς τον τριθεϊσμό. Ο "Ιώβ" αποφεύγει κάθε δογματική συζήτηση, προσπαθώντας να μετατοπίσει τη θεολογία προς μια σχολαστική και λογική ανάλυση, μακριά από το μυστήριο της θεοφάνειας.

Το "ότι εστίν" vs. το "τι εστίν"

Οι Γραφές μιλούν για το «ότι εστίν» ο Θεός — δηλαδή, για την ύπαρξη Του. Οι σχολαστικοί, όμως, μεταφέρουν τον Παλαιό των Ημερών στο επίπεδο του «τι εστίν», προσπαθώντας να ορίσουν την ουσία και τη μορφή Του -δηλαδή μιλούν για τη αισθητή σχέση Του με τον κόσμο. Το δόγμα επιτρέπει να μιλάμε για την ύπαρξη του Πατέρα, όχι για την ατομική Του μορφή. Το όνομα «Πατήρ» επιβεβαιώνει την ύπαρξή Του, όχι μια συγκεκριμένη εμφάνιση.

Ο Δανιήλ δεν αποκάλυψε την οπτική μορφή του Θεού, αλλά τόνισε τη δυνατότητα της έλευσης του Μεσσία. Εισάγει στην θεολογία το άγνωστο μέχρι τότε δεύτερο πρόσωπο και αυτό κατά την ύπαρξη του όχι την μορφή Του. Ο "Ιώβ", όμως, ερμηνεύει τον Παλαιό των Ημερών ως σύμβολο της ουσίας του Πατέρα, διαχωρίζοντας τον από τον Υιό ως αυτόνομη παρουσία — μια πλάνη που αντιτίθεται στη δογματική διδασκαλία για το αδιαίρετο της Τριάδας.

Η μεγαλύτερη αίρεση

Αυτή η πλάνη δεν είναι απλή θεολογική διαφωνία, αλλά η μεγαλύτερη αίρεση της σύγχρονης εποχής. Είναι η μεγαλύτρη διότι έχει μπει ύπουλα στην εκκλησία και δεν επηρεάζει μόνο τη θεωρία, αλλά έχει εγκατασταθεί στην καρδιά της λατρείας.

 

Οι σχολαστικοί:

1.Χωρίζουν τα Πρόσωπα του Θεού σε τρεις αυτόνομες οντότητες.

2.Αποδίδουν σε κάθε Πρόσωπο ξεχωριστό όνομα, σύμβολο, εορτή και θέση στον χώρο.

3.Καταργούν την Τριαδική Μονάδα, αντικαθιστώντας την με μια τριάδα προσώπων που μοιράζονται μια κοινή ουσία.

Αντίθετα, η ορθόδοξη πίστη διδάσκει ότι ο Θεός είναι αδιαίρετος και προσκυνάται στο πρόσωπο του Χριστού, ο οποίος είναι και εμφανίζεται η πλήρης Θεότητα.

Το δογματικό ατόπημα του "Ιώβ"

Ο "Ιώβ" ορίζει τον Θεό με ονόματα και σύμβολα, απαντώντας στο «τι εστίν». Λέει: «Από εδώ ο Πατέρας, από εκεί ο Υιός», χωρίζοντας τον αδιαίρετο Θεό. Αυτή η θέση:

·Αρνείται τη μοναδική μεσιτεία του Χριστού.

·Μετατρέπει τη θεοφάνεια σε κοσμικό θέαμα με αισθητά σύμβολα.

·Παραποιεί το μυστήριο της Τριάδας, προσφέροντας μια ανθρωποκεντρική εικόνα του Θεού.

Η πραγματική εικόνα του Θεού

Η μόνη αληθινή εικόνα του Θεού είναι ο Χριστός. «Ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα» (Ιω. 14:9). Δεν υπάρχει ανεξάρτητη εικόνα του Πατέρα ή του Αγίου Πνεύματος — μόνο ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, αποκαλύπτει την Τριάδα.

Οι σχολαστικοί, όμως, προτιμούν να δημιουργούν φανταστικές εικόνες, αντί να ακολουθήσουν τη σταυρική πορεία της πίστης, το σημείο του Ιωνά. Όπως είπε ο Χριστός:

«Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ» (Ματθ. 16:4).

Συμπέρασμα

Ο "Ιώβ" και οι σχολαστικοί:

·Αγνοούν το δόγμα.

·Διαχωρίζουν τον αδιαίρετο Θεό.

·Αντικαθιστούν τον Χριστό με συμβολικές αναπαραστάσεις.

Αυτή η θέση δεν είναι απλή θεολογική διαφωνία, αλλά αιρετική παρέκκλιση που απειλεί τα θεμέλια της πίστης. Η εκκλησία οφείλει να την αντιμετωπίσει με σαφήνεια και αγωνιστικό πνεύμα.