Το όραμα του Δανιήλ και η αυθαίρετη κατασκευή μιας τριπρόσωπης παράστασης του Θεού.

 Του Ασλανίδη Σταύρου.

Μετά από συνέχεια.

 Η αδιαίρετη διαίρεση ή κατά επίνοια διάκριση στον Θεό.

 

Έχουμε διδαχθεί την Θεολογία (τον λόγο του Θεού) μόνο από τον Χριστό, διότι Αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει τον Θεό. Ένας είναι ο Διδάσκαλος και αυτά που μας είπε, στην συνέχεια μας τα επανέλαβαν ή τα ερμήνευσαν οι προφήτες, οι απόστολοι και οι άγιοι. Ενώ ο Χριστός γνωρίζει και μάλιστα τα πάντα, εμείς αγνοούμε, αδυνατούμε να προσεγγίσουμε το “είναι” Του. Εντούτοις αυτό που λέμε και πιστεύουμε, είναι μόνο ότι από Αυτόν διδαχθήκαμε, είναι μόνον για τις κατά επίνοια διακρίσεις του Θεού. Μάθαμε από Αυτόν και δευτερευόντως δια των αγίων Του, για την ύπαρξη τριών προσώπων του Θεού, για τις δύο φύσεις του Χριστού, για την ουσία και την ενέργειά Του. Όλα αυτά όμως είναι Αδιαίρετα. Ενώ αναφέρθηκαν μέχρι τώρα, διακρίσεις επί των διακρίσεων, ταυτόχρονα λέμε ότι δεν υπάρχουν ούτε πρωτογενείς, ούτε δευτερογενείς διαιρέσεις. Υπάρχει η κατά επίνοια διάκριση του Θεού, και ταυτόχρονα ο Θεός είναι και Απλός και Αμερής και Απαθής.

Ενώ κατά την αποφατική θεολογία προσεγγίζουμε το Απρόσιτο και το Αδιαίρετο του Θεού, κατά την επίνοια, η Θεότητα λογίζεται με χωρίσματα και διαιρέσεις. Ο Θεός είναι αγένητος, παντοδύναμος, φιλάνθρωπος. Η πολλαπλότητα πάλη σε καμία περίπτωση δεν φέρνει σύνθεση στον Θεό, κάτι βρίσκεται στο ένα και κάτι στο άλλο. Μια τριπρόσωπη παράσταση του Θεού θα έφερνε μια σύνθεση.

Ο Θεός είναι Πλήρης, χωρίς σύνθεση και όλος ήρθε στο Πρόσωπο του Χριστού. Λέμε «ο Χριστός έκλαψε», ενώ μόνο η ανθρώπινη φύση Του έκλαψε. Λέμε «ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο», ενώ ο Υιός και Θεός το έκανε. Ενώ ένας και αδιαίρετος ο Χριστός εντούτοις και κατά επίνοια οι πράξεις και λόγοι Του έρχονται είτε από την ανθρώπινη είτε από την Θεϊκή Φύση του Υιού. Λέμε ότι ο Πατέρας φανερώθηκε αλλά είναι αδιαίρετη τριάδα του Θεού και επιπλέον η μόνη μεθεκτή από την μία και αδιαίρετη Υπόσταση Του, είναι η ενέργεια του. Κατά επίνοια λοιπόν εισερχόμαστε στο άρρητο, αναλύουμε διακριτικά τις ενδοτριαδικές σχέσεις, και κατ’ επίνοια λαμβάνουμε τη θεότητα χωριστά από την ουσία του Θεού.

Να προσθέσουμε εδώ και κάτι ακόμα. Αν κατανοούσαν αυτήν την θεολογία, οι υπεύθυνοι της δυτικής θεολόγοι δεν θα επέμεναν στο φιλιόκβε. Η πέμψει ή η αποστολή του Αγίου Πνεύματος διαφέρει από την Εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Άλλο είναι η πέμψη από την Εκπόρευση και άλλο η αναφορά στο Άγιο Πνεύμα στην πρώτη δογματική φράση, από το Άγιο Πνεύμα στην δεύτερη φράση. Στην Θεολογία υπάρχει η κατά επίνοια ερμηνεία, ενώ οι λέξεις του Θεού δεν ορίζουν το Θεό. Το όνομα του Γιαχβέ όπως και της εκκλησίας όπως και σε άλλα ονόματα, όπως σε ονόματα στα Άρρητα του Θεού, τότε αυτά τα ονόματα ή τα σύμβολα δεν ορίζουν το πρωτότυπο τους, αλλά μάλλον προσεγγίζουν την μονάδα και το αδιαίρετο άρρητο του Θεού.

Η μία φράση αναφέρεται στην Εκπόρευση. Αυτή έχει την Αρχή Της στον Πατέρα αποτελεί υποστατικό ιδίωμα και αφορά ενδοτριαδικά την σχέση μεταξύ του Πατέρα και την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος.

Διαφορετικά από αυτό, στην πρώτη φράση, αναφέρεται η αποστολή του Αγίου Πνεύματος. Εδώ το διακριτό αλλά αδιαίρετο από το προαναφερόμενο Άγιο Πνεύμα, έρχεται πολλές φορές κυρίως από το στόμα του επί της γης Χριστού, έρχεται στον κόσμο και στον χρόνο της Πεντηκοστής. Αντί της Αΐδιας Εκπόρευσης (δηλαδή είναι έξω από τον κόσμο και έξω από τον χρόνο), αυτό που εδώ ονομάζεται Άγιο Πνεύμα, Αυτό αποστέλλεται στον κόσμο. Επιπλέον αντί του υποστατικού ιδιώματος που διακρίνει το πρόσωπο από το πρόσωπο, εδώ ο Πατέρας που πέμπει είναι ο πλήρης και Αδιαίρετος Τριαδικός Θεός. Συμπερασματικά, στον κόσμο τόσο ο Πατέρας, όσο ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, πέμπει (η Μονάδα την Τριάδας) το διακριτό κατά επίνοια Άγιο Πνεύμα. Αυτό το Άγιο Πνεύμα ήρθε στον κόσμο ενώ το Εκπορευόμενο από τον Πατέρα, είναι Ασώματο Απερίγραπτο και Ασώματο. Ταυτόχρονα ένα είναι το Άγιο Πνεύμα είναι διακριτό και Αδιαίρετο. Έχει λοιπόν ο Θεός και η Θεότητα Του πολλές διακρίσεις, ωστόσο αυτές λαμβάνονται κατά επίνοια. Εντούτοις είναι ένα το Βάπτισμα, μία η Πίστη, μία η Μορφή, μία η Δόξα, μία η Αρχή, μία η Προσκύνηση του Θεού. Ωστόσο υπάρχουν τρία Πρόσωπα και η μονάδα του Ονόματος και της Μορφής Του, αναφέρεται πάντα στα τρία Πρόσωπα Του. Ο Θεός προσεγγίζεται ως Τριαδική Μονάδα.

Έτσι λοιπόν, σε κάθε περίπτωση είναι ένας Θεός είτε ως Τριάδα είτε ως Δυάδα. Ωστόσο, σε όλες τις περιπτώσεις, και πάλι, αναφέρεται ο ένας και αδιαίρετος Θεός, ο ίδιος με μία αρχή, μία βούληση, μία προσκύνηση. Ποτέ δεν είναι ένας και δύο (ανόμοιοι) ή ένας και ένας (όμοιοι), αλλά πάντα ένας και αχώριστος. Η διάκριση, όπου και αν γίνεται, τελείται κατ’ επίνοια. Ομολογείται η χωριστή ύπαρξή τους, αλλά υπάρχει καθολική αδυναμία να ξεχωρίσουμε ποιος είναι ποιος. Δεν ορίζεται, και πολύ περισσότερο δεν διαχωρίζεται, ο Θεός, είτε κατά πρόσωπο, είτε κατά ονοματοθεσία, είτε με σύμβολο. Μόνο με μία αρχή με μία προσκύνηση, με ένα όνομα, λέμε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αποδεχόμαστε στην ύπαρξη την Τριάδα ή τη Δυάδα του Θεού και της Θεότητας, εντούτοις Την προσεγγίζουμε και Την προσκυνούμε πάντα αδιαίρετα στην Μονάδα. Η ύπαρξη, στην οποία αναφέρεται η προσέγγιση, είναι διακριτή σε Τριάδα ή Δυάδα. Ωστόσο, η εμπειρία και το βίωμα, η πράξη στον κόσμο και στον χρόνο, πάντα συναντά το αδιαίρετο Τους. Η ονομασία μας προς την Τριάδα ή τη Δυάδα γίνεται με κατά επίνοια αναφορά. Διδαχθήκαμε, και μόνο από αυτή τη διδασκαλία γνωρίζουμε την ύπαρξη, και μόνο κατ’ επίνοια αναφερόμαστε στην ύπαρξη Δυάδας και Τριάδας.

Επιπλέον, ο Θεός έχει τον Λόγο Του και μέσα από αυτόν κοινωνεί με άλλα πρόσωπα. Ποτέ δεν υπήρξε άλογος Θεός, ούτε Πατέρας και δίπλα ο Λόγος Του!!! Ο Λόγος είναι ο μονογενής Υιός. Δια του Λόγου γίνονται τα πάντα. Αυτός ήρθε και έφερε τον Θεό κοντά μας. Αυτός είναι μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ενώ υπάρχουν και πολλοί άλλοι μεσίτες, ωστόσο οι τελευταίοι είναι ανάμεσα στον Χριστό και Θεό και στους ανθρώπους. Ωστόσο, αυτά και όλα τα πάντα είναι “από”, “δια” και “για” τον Χριστό. Έτσι, είτε διακρίνουμε τον Θεό στην Τριάδα, είτε στη Δυάδα, αυτό γίνεται μυστικός, ενώ η θέση του Χριστού είναι πάντα μπροστά· δια Αυτού τα πάντα. Αν λάβουμε, λοιπόν, κατ’ επίνοια τον τριαδικό Θεό, ο Λόγος και η εικόνα Του είναι ο Υιός. Αν πάμε στη διάκρισή Του, σε Θεό του ουρανού και Θεό που ήρθε στη γη, κατά επίνοια λέμε ότι ο Λόγος του Θεού του ουρανού ήρθε στη γη. Ο Χριστός, ο πλήρης Θεός, συμβολίζει ενυπόστατα τον Θεό. Στη διάκριση σε ουσία και ενέργεια, λέμε ότι η ενέργεια του Θεού, ή η θεότητά Του, ή ο αγιασμός Του, κατά επίνοια είναι ο Λόγος Του. Ωστόσο, ο Λόγος, η εικόνα, ο μεσίτης, η θύρα, ο δρόμος, το σύμβολο, είναι το «είναι» της θεοφάνειας. Με τη σειρά του, ο Λόγος πάντα βεβαιώνει την πηγή Του. Ένας είναι ο Άγιος, ένας είναι ο Κύριος, ένα το όνομα στο οποίο βαπτιζόμαστε, ο Κύριος Ιησούς Χριστός· και όταν το αναφέρουμε αυτό, τότε αυτόματα η αναφορά πηγαίνει στην Τριάδα ή Δυάδα του Θεού, στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Η αναφορά πηγαίνει στον ασώματο Θεό του ουρανού και στον ίδιο και πλήρη Θεό που ήρθε δίπλα μας στη γη. Η αναφορά πηγαίνει στις δύο φύσεις του Χριστού, στην Μία Ουσία και στην Μία Ενέργεια των υποστάσεων Του.

Αυτό έχει ως συνέπεια να έχουμε την αδιαίρετη διάκριση, να ομολογούμε την Τριάδα των προσώπων Του και να αναφερόμαστε στην Τριάδα Του, χωρίς να διαχωρίζουμε τα πρόσωπα μεταξύ τους. Αυτό εφαρμόζεται και στην θεοφάνεια. Συνεπώς, συναντάμε στην Τριαδική Μονάδα ή στην κατά επίνοια διάκριση τη λεγόμενη συμβολική φανέρωση του Θεού.

Από τη μια πλευρά, ο Δανιήλ, ή μάλλον το Άγιο Πνεύμα, αναφέρεται στο όραμα στο οποίο εμφανίζεται στον Δανιήλ ο Θεός ως «Παλαιός των ημερών» αλλά ξεκαθαρίζει ότι ο Θεός είναι πρόσωπο και όχι απλή δύναμη ή πνεύμα. Ο «Παλαιός των ημερών» ήταν ο πλήρης, τριαδικός Θεός και Πατέρας, και όχι απλώς το ένα από τα τρία πρόσωπα του Θεού με το όνομα Πατέρας. Επιπλέον ο παλαιός των ημερών και στα δεξιά του ο υιός του ανθρώπου δεν είναι δύο πρόσωπα αλλά ένα όπως ένας είναι ο Χριστός πριν και κατά την μεταμόρφωση του.

Αυτά θεολογήθηκαν έτσι στην Παλαιά Διαθήκη και κυρίως κηρύχθηκε συνοπτικά ο Τριαδικός Θεός στο πρόσωπο του Πατέρα. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με την ανάπτυξη της θεολογίας, ο Χριστός μας δίδαξε με κάποιο άλλο από αυτό, σχήμα ή σωματικό σύμβολο Του. Στην πραγματικότητα, μας λέει για το τι είναι ο Θεός μέσα από ένα αντίθετο σύμβολο. Τώρα μας λέει: «ο Θεός πνεύμα ἐστιν». Αλλού μας τόνισε και με επιμονή μας επανέλαβε, το Απερίγραπτο, Το Απρόσιτο και Αόρατο Του. Λίγες φορές δίνει η Αγία Γραφή τέτοια έμφαση σε μια διδασκαλία της, με επαναλήψεις και με αναφορές του ίδιου του Χριστού.