Το όραμα του Δανιήλ είναι μικρή σκιά και πρόγευση της βασιλείας του Θεού.

Του Ασλανίδη Σταύρου.

Σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου.

Η βάπτιση στον Ιορδάνη είναι η φανέρωση της σχέσης του Χριστού με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Με την παρουσία του Χριστού, τόσο η διήγηση των πειρασμών στην έρημο, η διδασκαλία του Χριστού, οι περιοδίες Του, το έργο και τα θαύματα, όλα αυτά είναι γεγονότα, είναι μία πρόγευση του δρόμου και την ίδιας της Βασιλείας του Θεού. Μάλιστα λίγο πριν το πάθος του Χριστού, επαναλαμβάνεται αυτό που έδωσε στην αρχή του έργου Του, έδωσε ξανά το θαύμα της βασιλείας του Θεού. Μαζί με του τρις μαθητές Του ανέβηκαν στο όρος του Θαβώρ προγεύτηκαν την Βασιλεία Του, είδαν το άκτιστο φως της Μεταμόρφωσης, για να στηριχθούν στην πίστη και για να δουν την κρυμμένη δόξα Του στον σταυρό και την Ανάσταση. Φανερώθηκε πολύμορφα και ποικιλοτρόπως η Θεότητα Του, ότι Αυτός εξουσιάζει τον θάνατο και την Ζωή, Αυτός είναι η αρχή και το τέλος πάντων. Όποιος δεν δέχεται ότι ο Χριστός είναι πλήρης Θεός και πλήρης άνθρωπος, με ενωμένες τις δύο φύσεις ασύγχυτα και Αδιαίρετα, αυτός είναι αντίχριστος και άθεος.

 

 

Όλες οι προφητείες της Π.Δ. είναι Χριστοκεντρικές.

 

Ο Θεός είναι έξω από τον χρόνο, τον χώρο, έξω από τον κόσμο δε φανερώνεται δεν κάνει επισκέψεις, δεν κινείται δεν έχει πάθος, δεν μιλάει, δεν χωράει κάπου, δεν έρχεται σε επαφές, … Με μία λέξη ο Θεός είναι Άρρητος, ή Απερίγραπτος, ή Απρόσιτος, ή Άγνωστος, είναι ένα από αυτά και αυτό επειδή σε Αυτόν δεν χωράει καμία σύνθεση.

Η Θεοφάνεια είναι Μία, και δεν διαφοροποιείται στις προφητείες και στις διηγήσεις της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης που τις αναφέρουν. Αναφέρονται σε πολλές περιπτώσεις αλλά μυστικός μία είναι η Θεοφάνεια Του. Ο σκοπός της και το έργο της είναι η Σωτηρία. Όλη η Παλιά Διαθήκη προετοίμαζε τον λαό του Θεού να δεχτεί τον Σωτήρα του κόσμου και την επερχόμενη από Αυτόν Σωτηρία. Αυτό πραγματοποιήθηκε στην εποχή της Χάριτος. Όλα είναι ενταγμένα στο Σωτηριολογικό έργο, δεν υπάρχει κάτι επιπλέον αυτού και Σωτήρας του κόσμου είναι ΜΟΝΟ ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός δεν είναι αποκομμένος αλλά Πλήρης Θεός. Στο Πρόσωπο του και όχι δίπλα Του, είναι Όλος ο Θεός. Όλος στον ουρανό και όλος στην γη αλλά προσοχή είναι Απλός ο θεός. Σε Αυτόν και Αδιαίρετα συναντάμε τρία ασύγχυτα αλλά και Αδιαίρετα Πρόσωπα.

 

Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι κάτι ξεχωριστό, ή το παρελθόν από αυτά της Καινής Διαθήκης. Όλη η Αγία Γραφή είναι το ευαγγέλιο της εκκλησίας. Το ευαγγέλιο δεν είναι το βιβλίο για το μάθημα της τριαδολογικής θεολογίας, αλλά είναι μία εμπειρία που παιδαγωγικά ήρθε στην ιστορία. Επικεντρώνεται στην έλευση του Χριστού και στη πλήρη Θεότητα Του. Ο Χριστός είπε εγώ είμαι η Αλήθεια. Όποιος το πιστεύει αυτό, όποιος δέχεται Αυτόν, αυτός σώνεται.

 

ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, (Μαρκ. 16,16).

 

Το πρώτο ευαγγέλιο δόθηκε στο παράδεισο μπροστά και σε ακοή του Αδάμ. Απευθυνόμενος ο Θεός στο φίδι, ταυτόχρονα έδωσε και την ελπίδα στον Αδάμ κατά την πτώση του από τον παράδεισο. Είπε ότι θα δινόταν η λύτρωση του ανθρώπου μέσω Εκείνου, που θα ερχόταν ως πλήρης άνθρωπος από μία γυναίκα.

 

καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν. 3,14-15).

 

 

Αυτή η Θεοφάνεια και τα λόγια για την λύτρωση του ανθρώπου δόθηκε ξανά και ξανά. Μάλιστα για να έρθει το ποθούμενο κάποιες φόρες καταλύθηκαν ακόμα και οι νόμοι της φύσεως. Ακόμα και έτσι φαίνεται ότι αυτός που θα ερχόταν δεν ήταν προϊόν ή φυσικό τέκνο της φύσεως και των δυνάμεων της. Έτσι λοιπόν ειπώθηκε και στον Αβραάμ που αναζητούσε το Θεό και πίστευε στο Θεό. Ο Θεός που τον επισκέφτηκε στην γη του Μαμβή στάθηκε ειδικά στη πράξη της γυναικός του, όταν αυτή χαμογελώντας αμφισβήτησε την κατάλυση του φυσικού νόμου για τον ερχομό του σωτήρα. Ωστόσο αυτό το περιστατικό δεν μας περιγράφηκε από την Γραφή απλά για να διδαχτούμε ότι ήταν πιο λογικός ή ποιο συγκρατημένος ο Πατριάρχης Αβραάμ από την γυναίκα του. Μας δόθηκε η πνευματική διαφορά τους. Η διαφορετική στάση τους στα λόγια του Κυρίου οφείλονταν στο ότι κατά την πίστη και το βίωμα, ο πατριάρχης ήταν πιο έτοιμος να δεχτεί τον λόγο του Θεού. Παρομοίως, μόνο για του άξιους θα ανοίξει η βασιλεία του Θεού, αυτοί είναι που θα δουν τον Θεό.

Το ίδιο συνέβη και στον Δανιήλ. Δεν είδε αόριστα τον Θεό, δεν έκανε μια θεαματική εμφάνιση ο θεός ούτε περιστασιακή. Δεν υπήρξε χρόνος, ή αίσθηση ή τόπος, δεν παρουσιάστηκε ξεχωριστά επειδή έτσι ήθελε, ή όπως ήθελε ο Θεός. Δεν έκανε μια επίβλεψη στον κόσμο, μια επίσκεψη, μια υπενθύμιση ή κάτι παρόμοιο. Όλα ήταν ακριβώς ενταγμένα στην θεία οικονομία, στο έργο της θεοφάνειας. Δεν ήταν μια σωματική θεοφάνεια, δεν ήρθε για να τον δούμε και έφυγε. Ήταν κάτι πνευματικό, μια ομολογία της Βασιλείας του Θεού, ήρθε, έδωσε το ενέργημα, το έργο της πίστεως και της θεολογίας για να προετοιμαστεί ο κόσμος στο επόμενο επίπεδο της θεοφάνιας. Όλα τα έκανε ο Χριστός τέλεια, όλα έγιναν στη σειρά, όλα διαβαθμισμένα, ωστόσο όλα κοιτούν σε ένα γεγονός. Δεν υπήρξε ποικιλία ή συνάθροιση ή επανάληψη σε τίποτα. Όλα έγιναν σαν τις οδύνες της γυναικός σε μια συνέχεια, με αύξηση της θεολογίας και της φανέρωσης της, δυνάμωναν όλα όσο πλησίασε η αληθινή θεοφάνεια. Όλα υπηρετούσαν την έλευση του Μεσσία. Όλα εντάσσονται στην έλευση και το έργο του Χριστού. Ταυτόχρονα όλα αυτά παραμένουν ατελή από μόνα τους, όταν θεωρηθούν μακρυά από τον Χριστό. Όλα πληρώνονται μόνο στο Χριστό, στον ερχομό του, στο έργο του. Όλα έρχονται για να επανέλθει το Άγιο Πνεύμα που έχασε ο Αδάμ και Αυτό θα το ξαναφέρει ο νέος Αδάμ. Όλα στρέφονται στην βασιλεία του Θεού. Όλα είναι “από” Αυτόν, “δια” Αυτού, “για” Αυτόν και “προς” Αυτόν.

 

• Ο Χριστός έφερε την Θεοφάνεια.
• Δια της ένωσης των δύο φύσεων στο Πρόσωπο Του άνοιξε ο δρόμος, γεφύρωσε το χάσμα για να έρθει η Θεοφάνεια στον κόσμο. (Αυτός είναι Μεσίτης Θεού και ανθρώπων).
• Αυτός είναι η Θεοφάνεια. Όποιος βλέπει τον Χριστό βλέπει τον Πατέρα Του.
• Ο σκοπός της ζωής μας και του κόσμου είναι να ενωθεί, να ομοιωθεί, να βάλει μέσα του τον Χριστό. Όχι στην επίγεια ζωή, να μη μείνει στα αισθητά αλλά να πάει να τον συναντήσει να του δώσει, να πέμψει το Άγιο Πνεύμα πάνω στον άνθρωπο.

 

Ακόμα σε μια χρονική, τοπική και τροπική κατάταξη, η μία Θεοφάνεια παρουσιάζεται με την εξής μορφή:

 

• Όλη η Παλαιά διαθήκη προσβλέπει , μιλάει και αναμένει ένα Πρόσωπο, τον Χριστό.
• Όλη η Ζωή μας, η μυστηριακή και πνευματική ζωή, η νηστεία, η εγκράτεια, η φυλακή του νου, η απομάκρυνση από την αμαρτία, ο ασκητισμός είναι στραμμένος προς τον καρπό της έλευσης του Χριστού. Ο σκοπός της ζωής μας είναι να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα, όχι το απρόσιτο πρόσωπο αλλά την Χάρη Του, το Πνεύμα Χριστού. Στο όνομα και στο Πρόσωπο του Χριστού θα συναντήσουμε όλον τον Τριαδικό Θεό.
• Στον μέλλοντα αιώνα ένα είναι το αγαθό. Όσοι είναι καθαροί στην καρδιά, αυτοί θα δουν τον Θεό. Αυτό δεν αποτελεί διάκριση και επιλογή ανθρώπων από τον Θεό αλλά οντολογική αλήθεια, ο Θεός πάει μόνο εκεί που δεν υπάρχει αμαρτία. Κατά εξαίρεση μας πλησίασε στον κόσμο, εικονίζουμε και προσκυνούμε τον Χριστό, αν και αμαρτωλοί, για να κερδίσει την μετάνοια μας. Όταν λοιπόν θέλησε ο Χριστός να δείξει την βασιλείας του Θεού, αυτό το μέγιστο αγαθό, είπε επώνυμα για την όραση του θεού στο ευαγγέλιο του Ματθαίου: Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. 18,10).

 

Στους καθαρούς δόθηκε το Άγιο Πνεύμα, δόθηκε το φως για να “δουν” το φως.

 

Μετά από πολλούς προφήτες παρουσιάστηκε η ποιο χαρμόσυνη είδηση στον Ευαγγελισμό. Δόθηκε πάλι το ίδιο ευ-αγγέλιο, η ίδια θεολογία, αλλά ακόμα ποιο ξεκάθαρα, με μέγιστη μεγαλοπρέπεια, τιμή και Αγιασμό. Στην Παναγία δόθηκε, αόρατα, άρρητα, μυστηριακά, μοναδικά και μεγαλόδωρα, το κατά φύση Απρόσιτο της οράσεως. Δεν αναφερόμαστε σε μια σωματική όραση αλλά για μια άγνωστη, άρρητη και ανερμήνευτη κοινωνία και επαφή. Μια άγνωστη γεύση του Απρόσιτου Θεού. Κατοίκησε μέσα της κατά φύση ο άρρητος ο Θεός. Είναι Θεοτόκος. Αυτή είναι μια άλλη Πεντηκοστή, ειδική και μοναδική στο πρόσωπο της, αυτής η αρχή δόθηκε τον Ευαγγελισμό. Το Πνεύμα το Άγιο ήρθε μέσα της μυστικά, πήγε στο σώμα Της αρρήτως διότι είχε το ίδιο το αίμα του Χριστού. Η Παναγία και Θεοτόκος, έδωσε την ανθρώπινη ζωή και έλαβε την αιώνια Ζωή την κοινωνία ή την όραση του Θεού.

 

Ἰακὼβ ἐρωτηθεὶς πρός τινος σχολαστικοῦ, ἴσως που κατὰ δοκιµασίαν καὶ πεῖραν διὰ τὴν ἐνοῦσαν αὐτῷ ἰδιωτείαν καὶ ἀμαθίαν, πότερον ἡ τοῦ Πνεύματος δωρεὰ ἡ εἰς ἡμᾶς ἄνωθεν καταβαίνουσα, εἴτε οὐσιωδῶς ἐπί<δί>δοται εἴτε καὶ µή. οὑτωσὶ ἀπεχρίνατο· “μὴ τοίνυν µηδέποτε νοήσῃς, ἀγαπητέ, δυνατὸν εἶναι φύσιν ἀνθρώπου οὐσιωδῶς τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ὑποδέξασθαι· ἀλλὰ µόνον βεβαίως νόει καὶ πίστευε προδήλως συνορῶν τὴν ἀλήθειαν, εἰς µόνην αὐτὴν τὴν πανυπέραγνον ἁγίαν Παρθένον καὶ θεοτόκον, ὡς ἐπηυδόκησεν ὁ εἷς τῆς Τριάδος οὐσιωδῶς τῇ προσλήψει τοῦ ἡμετέρου φυράματος διὰ τὴν κοινην τοῦ ἀνθρωπείου γένους παντὸς σωτηρίαν καὶ εἰς τὸ πρῶτον κάλλος ἀνάπλασιν”. (κώδ. Μόσχας. Βίος καὶ πολιτεία τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου συγγραφεῖσα παρὰ τοῦ ἁγιωτάτου ἀρχιεπισχόπου Κωνσταντινουπόλεως Καλλίστου. Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, συγγρ. Αγγελική Δελικάρη, σελ.334.).

 

Μέγα το μυστήριο και ακατανόητο. Αυτό είναι το ευαγγέλιο και αυτό δεν σταμάτησε να είναι και το έργο των μαθητών του Χριστού. Η παραγγελία που τους δόθηκε είναι:

 

<τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη> «καὶ εἶπεν αὐτοῖς. πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μαρκ. 16,15).

 

 

Το Πρόσωπο που φανερώθηκε στις Προφητείες ήταν ο Χριστός

 

 

Μετά την πτώση του πρωτοπλάστου, υπήρξε το χάος, η κατάρα και ο θάνατος. Αυτή η κατάρα άλλαξε με θείο σχέδιο. Αλλά, δεν ήρθε ξαφνικά στη γη ο Χριστός ούτε μετά από διαφορετικά ή παράλληλες εμφανίσεις και γεγονότα. Όλα τα θεϊκά ήταν ήταν στραμμένα σε Αυτόν. Από τον Αβραάμ ακόμα, Αυτός σιγά σιγά έρχονταν, με την παρουσία Του, με το έργο Του και τις διδασκαλίες Του, έδινε την πληροφόρηση για τη σωτηρία του κόσμου από τον Τριαδικό Θεό. Ωστόσο εμείς οι χριστιανοί λέμε με βεβαιότητα ότι το αποκορύφωμα της Θεοφάνειας έρχεται τα χρόνια της χάριτος και των Δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Η Θεοφάνεια ήρθε με πληρότητα στα χρόνια του Χριστού, στη Μεταμόρφωση και μετέπειτα στην Πεντηκοστή, με την ίδρυση της εκκλησίας. Κάνουν λάθος κάποιοι που λένε ότι η αποκαλυπτικότερη των Θεοφανειών είναι αυτή της φιλοξενίας του Αβραάμ!!! Δεν ήρθε εκτός Χριστού καμία Θεοφάνεια. Αλλά και αν ακόμα η Θεοφάνεια δεν ήταν Μία αλλά πολλές, και μία εξ αυτών πραγματοποιήθηκε στον Αβραάμ, πως μπορεί να ήταν τελειότερη εκείνη, που έγινε μερικές χιλιετίες πριν την έλευση του Χριστού; πως μπορεί να υπάρχει άλλη θεοφάνεια από την Μεταμόρφωση Του Κυρίου;

Στη συνέχεια δεν θα αναφερθούμε σε λόγους, σύμφωνα με τους οποίους γίνεται σαφές ότι Αυτός που εμφανίστηκε δεν μπορεί να είναι ο Θεός Πατέρας. Αυτή η χριστοκεντρική αναφορά των προφητών, είναι αντικείμενο άλλης ενότητας. Εδώ θα συνεχίσουμε την αναφορά στο πως αποδεικνύεται αυτό μέσα από τα όσα μας παρέδωσε η εκκλησία, όπως έγινε κατανοητό με το βίωμα και τις εμπειρίες των αξίων και από τα συγγράμματα των πατέρων.

Το Ευαγγέλιο δεν αναφέρει μόνο για τις οράσεις, αλλά και κατονομάζει ποιον είδαν οι Προφήτες. Είναι αυτός για τον οποίο διδάξαν οι Απόστολοι, τον τίμησε η Εκκλησία και τον δογμάτισαν οι Διδάσκαλοι. Τα ΠΑΝΤΑ ήρθαν “από”, έγιναν “δια”, και πάνε “προς” τον Χριστό. Σε Αυτόν το θεό αναφέρεται και ο Ιωάννης την επιστολή του. Οι πρώτες λέξεις με τις οποίες ξεκινάει τον λόγο συνδέουν τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και τον Μεσσία, με τον Χριστό που έζησε δίπλα τους:

 

«Ὅ ἧν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς· καὶ ἡ ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν· ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καὶ ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾿ ἡμῶν· καὶ ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡμετέρα μετὰ τοῦ πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. καὶ ταῦτα γράφομεν ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη. Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία ἣν ἀκηκόαμεν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀναγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία». (Α΄ Ιω. 1,1-5).

 

Όλοι οι πατέρες μας διδάσκουν ότι στα οράματα της παλιάς Διαθήκης φάνηκε ο Χριστός. ... · Αυτόν γνωρίζουμε και Αυτόν κηρύσσομε ως αληθινό Θεό.

 

Αυτή που φέρει τις αντιρρήσεις σε αυτά που προαναφέρθηκαν, είναι η σχολαστική Θεολογία. Αυτή αφού χωρίσει τα Πρόσωπα του Θεού, μιλάει για το Πρόσωπο του Πατέρα και για το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Ξεχωρίζει την τριάδα και παρουσιάζει τριπρόσωπο τον θεό της. Θα συμφωνούσαμε μαζί τους μόνο αν ο λόγος τους αναφερόταν κατά επίνοια στην ύπαρξη τριών χωριστό Προσώπων, εντούτοις σε καμιά περίπτωση δεν δεχόμαστε την ατομική φανέρωση των Προσώπων του Θεού. Η επιπρόσθετη διαστρέβλωση που γίνεται και το ψέμα γέρνει άλλο ψέμα και στον τριπρόσωπο θεό τους προσθέτουν την αναφορά και την φανέρωση τριών συμβόλων, όχι μόνο δεν είναι ερμηνευτική λύση, αλλά εισάγει επιπλέον θεότητες... εισάγει καινούριους θεούς...είναι πολυ-πολυθεΐα. Σημειώνεται ότι κάθε σύμβολο του θεού είναι και ένας νέος θεός. Ενώ το σύμβολο στον άνθρωπο δεν εισάγει νέο άνθρωπο, ωστόσο το σύμβολο στον Θεό διαταράσσει το αμερές και απλό του Θεού και εισάγει υποχρεωτικά νέο Θεό.

Κάθε τριπρόσωπη παράσταση του Θεού είναι της εκκοσμίκευσης της πίστης. Ξεδιάντροπα γίνεται λόγος για μια διακριτή παρουσία τους στον κόσμο (των Προσώπων ή των συμβόλων Τους)!!! Μιλάνε για εμπειρία τριών διακριτών Προσώπων. Αυτό από μόνο του μπορεί να βαστάξει την βλασφημία όλων των αιρέσεων. Αυτό διαστρέφει ολοκληρωτικά την Θεολογία των οραμάτων. Στη περίπτωση που αναφέρεται στα ίδια τα Πρόσωπα του Θεού είναι Τριθεΐα. Επιπλέον όπου γίνεται λόγος για την εμφάνιση επιπλέον ατομικών συμβόλων, ως καρικατούρες του Θεού, ενέχεται μια Πολυπληθής Πολυθεΐα!!!