Χαίρεται εν Κυρίω.
Καταρχήν να πω ότι όλα αυτά που λέχθηκαν και λέγονται δεν έχουν κάτι που αφορά κάποιον από εμάς, σε προσωπικό επίπεδο. Η διαφορά μας είναι στην σκέψη και στην πίστη μας και όχι στο πρόσωπο του άλλου. Ίσως να έδωσα την εντύπωση στην προηγούμενη ανάρτηση μου και ζητώ συγνώμη αν άφησα να εννοηθεί κάτι τέτοιο.
Η διαφορά μας λοιπόν δεν είναι αν πρέπει να έχουμε αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Σε αυτά συμφωνούμε. Η διαφορά μας είναι στο πως και πότε θα γίνουν πράξη. Δεν αρκεί να συμφωνούμε στην θεωρία, αλλά και στο τι μεσολαβεί μέχρι που να γίνουν πράξη.
Παραδείγματα.
1. Στην δεύτερη ανάρτηση
λέτε το ευαγγελικό χωρίο: "ο θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω
θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ". Ωραία λοιπόν. Όταν πάτε να κάνετε τα λόγια
αυτά πράξη, τότε θα έρθει κάποιος άλλος και θα σας πει. Ε!!! Τι πας να κάνεις; πρέπει πρώτα “να το σκεφτείς ψύχραιμα …
και πολλές φορές με προσευχή και ταπείνωση, χωρίς βιασύνες,ακρότητες,υπερβολές
και συνοπτικές διαδικασίες”. Τα λόγια είναι δικά σου από την πρώτη ανάρτηση.
2. Λέτε στην δεύτερη ανάρτηση “θέλω όμως το καλό όλου του κόσμου και όλων των ανθρώπων”. Αυτό πάλι είναι μόνο λόγια. Όταν πάτε να το κάνετε πράξη, τότε θα έρθει πάλι ο αντίλογος: Αδελφέ ψυχραιμία, σκέψου καλά αυτό που πας να κάνεις. Χρειάζεσαι πρώτα “προσευχή και ταπείνωση, χωρίς βιασύνες,ακρότητες,υπερβολές και συνοπτικές διαδικασίες”. Τα λόγια είναι δικά σου από την πρώτη ανάρτηση.
Έτσι λοιπόν, ενώ συμφωνούμε στις αρετές της ψυχραιμίας, όπως επίσης τη προσευχή και όλα τα παρόμοια που ζητάτε, εντούτοις διαφωνούμε στην περίσταση που τα ζητάτε και στις συνέπειες που θα έχει η καθυστέρηση που θα επέλθει (Γνωρίζω περιπτώσεις, που κάτω από τέτοιες σκέψεις, άφησαν να περάσουν χρόνια). Ωστόσο αυτές οι αρετές, προσευχή, μελέτη του εαυτού κ.ά. δεν είναι περιστασιακές, αλλά είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο πιστός σε παντοτινή βάση. Δεν περιμένουμε να έρθει η ώρα της τιμής, της ομολογίας, της προσκύνησης, της αγάπης για να τα παρουσιάσουμε ή να τα θυμηθούμε. Διότι όταν γίνεται έτσι, τότε αυτά καθ εαυτά, η προσευχή, η μελέτη και η ενδελεχής σκέψη, γίνονται όργανα για ατέλειωτες καθυστερήσεις, αναβολές που έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα την αποφυγή οποιασδήποτε απόφασης.
Ετοιμάζουμε λοιπόν για μήνες και χρόνια την απάντηση μας και την δίνουμε άμεσα. Η ομολογία, η αγαθοεργία, η τιμή θα μας ζητηθεί σε ανύποπτη ώρα. Την ώρα που ζητείται η ομολογία ή η τιμή στον Θεό, δεν λέμε “περίμενε κάποιες μέρες ή μήνες και μετά από προσευχή θα σου απαντήσω”. Δεν λέμε στάσου λίγες εβδομάδες και μήνες για να ρωτήσω, να διαβάσω, να σκεφτώ, να προσευχηθώ. Αν γίνει έτσι, τότε ενώ εμείς θα είμαστε στο περίμενε, τα γεγονότα θα παρέρχονται.
Αυτά δηλαδή είναι όσα συναντάμε και τα βλέπουμε να συμβαίνουν στην πλειοψηφία της ιεραρχίας. Τα πάντα που αφορούν την ορθόδοξη ομολογία καθυστερούν, πάντα θέλουν χρόνο, προσευχή και μελέτη. Τέτοιες αποφάσεις, θα … και θα δοθούν στο απώτερο μέλλον. Δεν είναι λίγα όσα περάσαμε την τελευταία δεκαετία, ωστόσο ποιες είναι οι αποφάσεις τους;;; Αν και όταν δοθήκαν αποφάσεις, τότε αυτές δόθηκαν αργά και καθυστερημένα... Μάλιστα αυτό που λένε για να καθησυχάσουν τους πιστούς είναι: μην ανησυχείς διότι όταν έρθει η ώρα, τότε θα γίνω θηρίο αντίστασης!!! Πάντα έρχονται νέες προκλήσεις, έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό και πάντα χρειάζεται χρόνος για μελέτη, περίσκεψη για την απάντηση. Τελικά περνάνε τα χρόνια, μαζεύονται στοίβες χαρτιά και σκέψεις με σχέδια και πιθανές ενστάσεις και μελλοντικούς αγώνες, ωστόσο τίποτα και ποτέ δεν ωρίμασε έγκαιρα. Για το μόνο που δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς είναι για το ότι τηρούν το παράγγελμα “ψυχραιμία”.
Αυτή λοιπόν είναι μια πραγματικότητα, κατ εμένα, και την ονόμασα αγαπολογία. Αγαπολογία είναι η αρετή της αγάπης, της ομολογίας, της τιμής … που λαμβάνεται στα λόγια, με πλήθος υποσχέσεις για την πρακτική εφαρμογή της στο μέλλον. Ωστόσο κυριαρχεί η απραξία και η αναβολή. Στο όνομα της ομολογίας ή της αγάπης, γίνονται πύρινοι λόγοι, για αγώνες και μαρτύρια, μόνο που οι αγώνες είναι πάντα στο μέλλον και όχι στο τώρα. Έτσι η συνείδηση παραμένει ήσυχη και καθησυχασμένη, για το ότι οι φύλακες είναι στις επάλξεις. Επικρατεί μια εικονική πραγματικότητα, με νοητικούς αγώνες, χωρίς ποτέ να αναλαμβάνει κάποιος να σηκώσει τον σταυρό του.
Συμπέρασμα. Η ετοιμασία του πιστού γίνεται σε όλη του την ζωή, όλος ο αγώνας είναι για την ώρα που θα του ζητηθεί η τιμή, η προσκύνηση, η αγάπη, η ομολογία. Η ομολογία δεν είναι περιστασιακή κατάσταση, αλλά πνευματική. Ωστόσο όταν έρθει αυτή η στιγμή, ο πιστός δεν λέει περίμενε, με ψυχραιμία θα γίνουν όλα, αφήνοντας να περνούν οι μήνες, περιμένοντας να φανούν τα “σημάδια” από την απάντηση που θα στείλει ο Θεός.
Αντίθετα ο Κύριος περιμένει από εμάς το πρώτο έμπρακτο βήμα, όχι θεωρία και λόγια, και μετά από αυτό θα μας ενισχύσει. Δεν λέει πουθενά η αγία Γραφή, πριν την ομολογία ετοιμασθείτε με ψυχραιμία και με προσευχή και αφού αφήσετε να περάσει ο καιρός, τότε μιλήστε. Αντίθετα λέει να είστε έτοιμοι στην πνευματική σας ζωή πάντα και παντού, να έχετε και να λάμπετε το φως, δηλαδή να έχετε και να ομολογείτε την Αλήθεια, και τα υπόλοιπα θα σας δοθούν:
ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε. (Ματθ. 10,19).
Καλό καλοκαίρι.
Dim Athan <aiakeidis@yahoo.gr>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου