Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες! «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3). Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.
Με εκτίμηση Δημήτρης Κάτσουρας
Προς άρχοντες και αρχομένους, τους Βουλευτές, τις Βουλεύτριες και τους σκεπτομένους συμπολίτες μας της Κορινθίας και ανά την Χώρα μας
Αυτή την τελευταία ώρα και αφού έχουν γραφεί πολλά και διάφορα γύρω από το εν λόγω ζήτημα σημειώνουμε και κάποιες τελευταίες σκέψεις πριν κλείσει, με την υπερ-ψήφιση, ως φαίνεται, του περιβόητου νομοσχεδίου, η πρώτη φάση της ενασχόλησης της Ελληνικής κοινωνίας με αυτό.
Το ζήτημα είναι πολυδιάστατο και έχει πολλές προεκτάσεις και άλλες τόσες προσεγγίσεις, όπως κοινωνικές, πολιτικές, νομικές, ηθικές, θεολογικές, πολιτισμικές και άλλες. Προφανώς, η εσπευσμένη και χωρίς ουσιαστική, κυρίως κοινωνική και επιστημονική, συζήτηση επ΄ αυτού προώθησή του, κάθε άλλο παρά σοβαρή και υπεύθυνη αντιμετώπισή του δηλώνει.