O Άγιος Βλαδίμηρος, ο τσάρος και η Αγία Όλγα, η ισαπόστολος καθώς και ολόκληρος ο λαός που εκχριστανίστηκαν και βαπτίστηκαν μαζί τους στον Δνείπερο ποταμό, στο Κίεβο, το σωτήριο έτος 988, δεν ήσαν τελικά Ρώσοι, αλλά ήσαν Ουκρανοί; Δηλαδή, λανθασμένα κάνουμε λόγο στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία για εκχριστανισμό και βάπτιση των Ρώσων;
Αυτη την απορια έχω κι εγω. Αν δεν ήταν Ρώσοι τότε ήταν Ουκρανοί, όμως τότε Ουκρανία δεν υπήρχε, ποιοί ήταν στο Δνείπερο και βαπτίστηκαν χριστιανοί; Υπάρχει όμως και η ιστορική αναφορά των Ρως η οποία λέγει ότι οι άρχοντες των πρωτο Ρώσων ήταν Σκανδιναβοί, άρα Σουηδοί άρα Γερμανικό φύλο, τότε οι Ρώσοι ή μάλλον οι Σλάβοι που είχαν ως ηγεσία τους Σκανδιναβούς άρχοντες οι οποίοι μετέπειτα μετεξελίχθηκαν σε Τσάρους είναι σχηματισμός σλαβικός με ασιατικές προσμίξεις λόγω της ενδοχώρας προς ανατολή. Οι λεγόμενοι Ουκρανοί είναι πιο καθαρόαιμοι Ρώσοι που δεν αναμίχθηκαν διατηρώντας ομοιογενή τα χαρακτηριστικά των σλάβων. Υποθέσεις άντε βγάλε άκρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Ρωσικό κράτος του Κιέβου (862-1242 μ.Χ.) ήταν μια μεσαιωνική πολιτική ομοσπονδία που εκτεινόταν στη σύγχρονη Λευκορωσία, την Ουκρανία και Ρωσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεθαίνοντας (1054), ο Ιεροσλάβος μοίρασε την επικράτεια στα τρία αφήνοντας από ένα κομμάτι σε κάθε γιο του. Ολόκληρη η Ρωσία έφθασε να είναι τότε μοιρασμένη σε 64 ηγεμονίες, με ισχυρότερη αυτήν του Κιέβου. Οι Βόρειες Σταυροφορίες, ιδιαίτερα του 12ου αιώνα μ.Χ. αφαίρεσαν τα Βαλτικά εδάφη του βασιλείου .Οι πόλεμοι και οι εξεγέρσεις ξανάρχισαν.
Στα 1169, ο Αντρέι Μπογκολγιούβσκι κυρίευσε το Κίεβο, Η πόλη πήρε την κάτω βόλτα. Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, 35 χρόνια αργότερα (1204), έπαψε να έχει οποιαδήποτε σπουδαιότητα καθώς το εμπόριο είχε στραφεί στις μεσογειακές αγορές.
Για τρεις αιώνες, το Κίεβο έπαψε να υπάρχει.
Καλύβες και κρανία συναντούσαν μόνο εκεί οι ταξιδιώτες.
Το ρωσικό κέντρο είχε μετατοπιστεί στην Μόσχα του Βορρά καθώς τον Νότο κατείχαν οι Λιθουανοί αρχικά και το λιθουανοπολωνικό κράτος στη συνέχεια. Στα χρόνια αυτά, ξεπήδησε η αδελφότητα των Κοζάκων που ανέλαβε και την άμυνα εναντίον των Τούρκων και Τατάρων της Κριμαίας. Στα 1654, οι Κοζάκοι ελευθέρωσαν την Ουκρανία που όμως είχε σταδιακά αρχίσει να απορροφιέται από το κράτος της Μόσχας. Προσπάθησαν να ενώσουν την Ουκρανία σε ένα δικό τους κράτος της Μόσχας, σε συμμαχία με τους Σουηδούς του Καρόλου ΙΒ’.
Ο Μέγας Πέτρος τους τσάκισε μετά τη μάχη της Πολτάβας (1709).
Από τα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης, η Ουκρανία δεν ήταν παρά μια από τις επαρχίες της Ρωσίας.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, το εθνικιστικό κίνημα των Ουκρανών ξύπνησε μέσα από την λογοτεχνία πρωτοπόρων πατριωτών συγγραφέων. Ο τσάρος Αλέξανδρος Β’ απαγόρευσε την ουκρανική γλώσσα στην εκπαίδευση, τον τύπο και τα επιστημονικά συγγράμματα (1876). Η απαγόρευση προκάλεσε την ένταση του αγώνα των λογίων.
Ο αγώνας για την γλώσσα πήρε διαστάσεις εθνικοπατριωτικού ξεσηκωμού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, είχε φουντώσει.
Στις εκλογές για την ρωσική Δούμα, το 1905, η Ουκρανία έστειλε 52 εθνικιστές βουλευτές.
Με αίτημα των Ουκρανών του Κιέβου, τον Απρίλιο του 1917 κι ενώ είχε κηρυχτεί στη Ρωσία η δημοκρατία, η ρωσική κυβέρνηση παραχώρησε αυτονομία.