Του Ασλανίδη Σταύρου

Λόγος “διά” του Χριστού και “προς” τον Χριστό. Ο Χριστός είναι Μεσίτης και Πλήρης Θεός.

(Από συνέχεια).

Αναφέρθηκε σε προηγούμενη ανάρτηση ότι στη Βάπτιση Του, ο Χριστός φανέρωσε την Τριαδικότητα του. Φανέρωσε το Ένα Αληθινό Πρόσωπο Του που έχει δύο Φύσεις. Φανέρωσε ταυτόχρονα τον Υιό αοράτως και την ανθρώπινη μορφή Του. Επιπλέον φανέρωσε και τα τρία Πρόσωπα του Θεού, ως Ομοούσιος και Αδιαίρετος Θεός. Φανερώνει τον Πατέρα ως η Υποστατική εικόνα Του και το Άγιο Πνεύμα ως προβολέας Του. Φανερώνει όλη την αγία Τριάδα, ως η μόνη Οδός και ο μόνος Μεσίτης προς Αυτήν. Στη Βάπτιση Του, ο επιφανής Χριστός, φανέρωσε κάθε Μία μορφή Του και Όλες μαζί ως Μονάδα.

 

Δια αυτού φανερώνεται η Τριάδα και Αυτός είναι ο Ένας Ομοούσιος Θεός και ο Όλος Θεός. Στη Βάπτιση του Κυρίου, δεν εμφανίστηκαν τρία χωρισμένα Πρόσωπα του Θεού με αποστολή να παρουσιάσουν όλα μαζί, ότι ο Χριστός είναι το γνήσιο παιδί του Πατρός. Κάτι τέτοιο είναι κοσμικό κατασκεύασμα. Στον Θεό υπάρχει η Τέλεια Μονάδα και αυτή δεν συμπληρώνεται από κάτι άλλο, ή δεν παρακάθεται δεύτερο πρόσωπο μαζί Της, ή δεν αφήνει κάτι έξω από Αυτήν, για να έρθει στη συνέχεια μια εξωτερική μαρτυρία. Αυτός που είναι ο Ων και το Α και το Ω, δεν έχει ανάγκη από εξωτερικές αποδείξεις, ούτε ζητιανεύει μαρτυρίες από άλλους. Έτσι λοιπόν, κάθε εξωτερική ατομική συμβολή, ή θέση ή βούληση προς το Τέλειο Πρόσωπο του Θεού, είναι κτιστή πράξη, είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα και συνδέεται με την παντελή μετάλλαξη της θεολογίας σε λογική σκέψη και αποτελεί αντικείμενο της θύραθεν γνώσης. Βέβαια, σε αντίθεση με αυτά, ερμηνεύει την Βάπτιση του Κυρίου η Πίστη των Ορθοδόξων. Στη συνέχεια θα επαναλάβω με μεγαλύτερη ανάλυση κάποια πράγματα για τον Σταυρό και την Βάπτιση του Κυρίου.

 

Όπως λέμε ότι η Θεϊκή Φύση του Χριστού δεν θανατώθηκε με την Σταύρωση Του, έτσι λέμε ότι και η Θεότητα Του δεν βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη. Όσο αφορά την δεύτερη περίπτωση, ούτε ο Ιωάννης θα μπορούσε να απλώσει χέρι πάνω της, ούτε ο Ιορδάνης Την χωρούσε, ούτε ο “τύπος” της Βάπτισης είχε δυνάμεις να συμπεριλάβει στο έργο του, την Βάπτιση της Θεότητας. Ο Ιωάννης λοιπόν δεν Βάπτισε την Θεότητα του Χριστού, αν και ποτέ δεν χωρίστηκαν οι δύο φύσεις του Χριστού. Στη πρώτη, στη δεύτερη και σε όλες τις περιπτώσεις, είναι αυτονόητη η Απάθεια, το Αναλλοίωτο, το Απρόσιτο της Θεότητας του Χριστού και ταυτόχρονα ο Χριστός Πάντα είχε Αδιαίρετα και τις δύο φύσεις Του.

 

Στην ερώτηση το πως έγινε να βαπτιστεί ο έχων Αδιαίρετες τις δύο φύσεις Του Χριστός, και ταυτόχρονα πως η Θεϊκή Φύση Του έμεινε Αμέτοχη, η απάντηση είναι ότι αυτό είναι το μυστήριο της συγκαταβάσεως του Χριστού και σε αυτό δεν χωράει έρευνα. Εντούτοις πιστεύουμε και ομολογούμε ότι στον σταυρικό θάνατο και στον “τύπο” της Σταυρο-Αναστάσεως Του (στη Βάπτιση Του), ο Χριστός είχε Αδιάκοπα και Αδιαίρετα τις δύο φύσεις Του και ταυτόχρονα η Θεότητα έμεινε αμέτοχη από οτιδήποτε υλικό. Στη περιφρόνηση αυτού του Δόγματος και στην άγνοια αυτού του Μυστήριου, οφείλονται πολλές στρεβλώσεις και παρερμηνείες των Γραφών.

 

Θεολογικά βέβαια, αυτό που λέμε φανερώθηκε η Θεϊκή Φύση του Χριστού, εννοούμε ότι φάνηκε η ύπαρξη της, όχι η Ουσία Της. Δηλαδή, αν Εξαιρέσουμε την Ενέργεια Του Θεού (μόνο Αυτή μπορεί και μάλιστα με ειδικό τρόπο, να γίνει Μεθεκτή), και τον Χριστό, δεν φάνηκε κάτι άλλο από τον Πατέρα, από τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ποτέ δεν έγινε μετοχή προς την ουσία της Θεϊκής υπόστασης και αυτό συνεπάγεται και την αδυναμία μετοχής της Ομοούσιας Ουσίας. Η Ουσία είναι κοινή και στις Τρις Υποστάσεις και ονομάζεται Θεός. Συνήθως η Ενέργεια του Θεού ονομάζεται Θεότητα. Η Ουσία των Υποστάσεων παραμένει Αμέτοχη, Απερίγραπτη και Απρόσιτη. Η Ενέργεια των Υποστάσεων είναι ως προς την Πηγή Της Μία και Άρρητη. Μόνο οι “καθαροί” την μετέχουν μερικός.

 

Το απολυτίκιο της εορτής της Βάπτισης του Χριστού, δίνει με σαφήνεια την ερμηνεία των ορθοδόξων. Με δύο Προτάσεις αναφέρεται στον Θεό του ουρανού και στον Θεό που φανερώθηκε στη γη. Αναφέρεται στην Τριαδικότητα Του και στην Αδιαίρετη φανέρωση Του. Στην φανέρωση της προσκύνησης του Τριαδικού Θεού και στην επιφάνεια του Χριστού. Αναφέρεται στα τρία χωριστά Πρόσωπα Του και στον Ένα και Μοναδικό Μεσίτη τους στην γη. Ο Χριστός είναι ο Τέλειος και μοναδικός Μεσίτης και Αυτός είναι ο μόνος και Πλήρης Θεός.

 

Η πρώτη ενότητα του απολυτίκιου αναφέρεται στον άνω Απρόσιτο και Απερίγραπτο Θεό, και αυτό περιγράφεται στην πρώτη πρόταση του:

 

«Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα· καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές».

 

Η δεύτερη ενότητα του απολυτίκιου, αναφέρεται στον κάτω Θεό, Αυτόν που ήρθε κοντά μας και αυτό περιγράφεται στην δεύτερη πρόταση του:

 

«Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα σοι».

 

Το απολυτίκιο της Βαπτίσεως του Κυρίου αναφέρεται ξεκάθαρα στη Φανέρωση: της προσκύνησης της Αγίας Τριάδας και στην επιφάνεια του Χριστού. Αυτά είναι ξεκάθαρα και κανείς δεν μπορεί να προσθέσει την φανέρωση και άλλων Προσώπων. Όσο αφορά την "περιστερά" και την "φωνή", αυτά βρίσκονται στην πρώτη πρόταση του απολυτίκιου και επεξηγούν την Προσκύνηση (=Ενέργεια) του Τριαδικού Θεού. Τονίζεται για ακόμη μία φορά ότι η Ενέργεια του Θεού είναι ΜΙΑ. Η ΜΙΑ Ενέργεια λοιπόν έδειξε (δεν φανέρωσε κάτι σε σχέση με την μορφή τους) την ύπαρξη του Πατέρα και του Αγίου Πνεύματος. Αυτό έγινε με την "υψηλή" Εμπειρία στους άξιους. Φάνηκε η Ενέργεια και επειδή δεν υπάρχει Ενέργεια ανυπόστατη , η Ενέργεια πιστοποιεί την ύπαρξη του Αδιαίρετου Θεού. Αυτά πάλι δεν είναι αισθητά, είναι Άρρητα, για αυτό μας τα διδάξαν με σύμβολα.

 

Επειδή όμως, ο Χριστός δεν είναι μόνο με Θεϊκή Φύση, αλλά είναι Ένα Πρόσωπο με δύο Αδιαίρετες Φύσεις, ομολογούμε ότι όπως ο Χριστός στη προαναφερόμενη περίπτωση πήγε στον Άδη έτσι και στην Βάπτιση Του, μπήκε στα νερά του Ιορδάνη. Ήταν μαζί με την Θεϊκή Φύση και ταυτόχρονα αυτή ήταν Απρόσιτη. Ο Χριστός πάλι, στη πρώτη περίπτωση Αναστήθηκε και στη δεύτερη ο Χριστός Επιφάνηκε. Σε κάθε περίπτωση, με νόημα λέμε ότι δια του Χριστού συναντάμε τον Χριστό. Αυτό μας λέει και η ευχή.

 

«Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Ἀλληλούϊα.».

 

Σχεδόν πάντα λέμε η μία Φύση του Χριστού είναι η Θεϊκή, η Ουσία του Θεού. Μόνο όταν μας ενδιαφέρει η αιτία σχέσης με τον Πατέρα πλησιάζουμε με σεβασμό το ενδοτριαδικό Υποστατικό Του Ιδίωμα και λέμε ότι είναι ο Υιός κατά τον Πατέρα και ο Λόγος κατά την σχέση Του με το Άγιο Πνεύμα.

 

Αυτός είναι το μυστήριο της Συγκαταβάσεως, είναι ο Θεός που έχει δώσει Όλη την εξουσία στον Χριστό. Δια Αυτού και προς Αυτόν μπορούμε και συναντάμε τον Απρόσιτο, τον Πλήρη Θεό. Στα δύο γεγονότα που προαναφέρθηκαν, στην Ανάσταση και στη Βάπτιση, φανερώθηκε το μείζον της Θεότητας Του, έναντι της ανθρώπινης φύσεως. Όχι σαν δυάδα ανταγωνιστική ή διαιρεμένη, αλλά ως ο Τέλειος Χριστός που Ανέστησε και αντίστοιχα βάπτισε εν Πνεύματι τον Τέλειο Χριστό. Λέμε ότι η Θεότητα Του, η οποία δεν πέθανε, Αυτή Ανέστησε την ανθρώπινη φύση Του. Λέμε ότι η Θεότητα Του, η οποία δεν βαπτίσθηκε, Αυτή μαρτυρήθηκε από το άνοιγμα του ουρανού. Εντούτοις στην Ανάσταση, στη Βάπτιση και Παντού, ποτέ δεν χωρίστηκε ο Χριστός στα δύο. Όπως η Θεϊκή Φύση Του Ανέστησε τον Χριστό, έτσι Αυτή πάλι, άνοιξε και τον ουρανό στη Βάπτιση. Η Θεϊκή του Φύση πραγματοποίησε όλα τα υπέρ την φύση Θαύματα και την Ανάσταση των νεκρών στον κόσμο και στον Άδη.

 

Αυτός είναι ο Χριστός ως Τέλειος Θεός, όλος εν τοις άνω και Αυτός είναι ο Χριστός ως Τέλειος άνθρωπος, ο οποίος καθόλου δεν έφυγε από δίπλα μας.

 

«ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ. ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε .ἐξουσίαι· τὰ πάντα  δ ι ’  αὐτοῦ καὶ  ε ἰ ς  αὐτὸν ἔκτισται» (Κολ. 1 16).

 

Τα άγια Θεοφάνια ενώνεται ο Ουρανός και η γη. Αγιάζονται όλα τα ύδατα και θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος. Στο μυστήριο της βάπτισης εικονίζεται ο “τύπος” του θανάτου με την βύθιση όλου του ανθρώπου στο νερό. Ανοίγουν οι πόρτες στον Βαπτιζόμενο πιστό, και εισέρχεται στην Εκκλησία. Είναι καθαρός από αμαρτίες και αυτό σημαίνει ότι συναντάει το Πλήρη Θεότητας Χριστό. Ο Ιωάννης βάπτιζε για την μετάνοια. Ο Χριστός Βαπτίσθηκε εν Πνεύματι Αγίω. Η Εκκλησία με τα μυστήρια Της, επαναλαμβάνει το βάπτισμα του Χριστού. Δίνει άφεση αμαρτιών, ανοίγει τον ουρανό, ενώνει τον βαπτιζόμενο με την Θεότητα.

 

Όταν πάλι αμαυρώνεται αυτή η ένωση με τον ουρανό, τότε για την αποκατάσταση, έχουμε όπλο τον Σταυρό. Ο δρόμος της μετάνοιας μπορεί να επαναφέρει την προτέρα πνευματική κατάσταση της βάπτισης. Μέσα από τον Χριστό, την Βάπτιση και το Πάθος με την Ανάσταση Του, Πάντα από το έργο του Κυρίου και δια Αυτού, έχουμε ως Δωρεά τα ουράνια αγαθά. Τα ουράνια Αγαθά είναι Αυτός ο Κύριος και ο Πλήρης Θεός. Αυτά τα εμφύσησε στους Αποστόλους και αυτοί έδωσαν την εξουσία στους διαδόχους τους. Όλα αυτά, εν συντομία τα λέμε ότι “κατεβαίνει το Πνεύμα το Άγιο”. Αυτή η φράση δεν μπορεί να αναφέρεται στην Υπόσταση του τρίτου προσώπου του Θεού, αφού Αυτό ως Πανταχού Παρόν δεν κατεβαίνει και ως Αόρατο και Απρόσιτο δεν έχει σύμβολα.

 

Αυτά συμβαίνουν και στη ζωή της Εκκλησίας. Στην βάπτιση του ο πιστός τοποθετείται εξ αρχής στην καθαρότητα. Στη συνέχεια, αν υπάρξει πτώση στην αμαρτία, έχουμε την δυνατότητα με τον σταυρό να ανοίξει και πάλι ο ουρανός και να γευθεί ο πιστός και πάλι την ίδια Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο σταυρός είναι και στις δύο περιπτώσεις το σημείο της Εκκλησίας.

 

Αντίθετα τα άλλα “σημεία” που θέλουν και λένε οι εθνικοί, οι Ισραηλίτες και οι εκκοσμικευμένοι χριστιανοί, είναι εκ του πονηρού. Όλοι λένε: εδώ είναι ο θεός, κάποια πρόσωπα τον είδαν, και με κάποιους τρόπους προσκυνείται. Επιπλέον, πλην τους Ιουδαίους, οι άλλοι λένε ότι βλέπουν και περιγράφουν πολλά πρόσωπα του Θεού. Ο ένας θεός κάθεται, ο άλλος βρίσκεται σε άλλο σημείο, ο τρίτος θεός στέκεται κάπου υψηλότερα. Ο χρόνος, ο τόπος , η διάρκεια, ο τρόπος, το σύμβολο παρουσιάζονται ως χαρακτηριστικά κάποιου ατόμου, δηλαδή ως πρωτοφανή υποστατικά ιδιώματα. Εκτός αυτού, βλέπουν κάποια σύμβολα ως σημεία εκ του ουρανού, … Όλα αυτά τα “σημεία” είναι εκ του πονηρού.

 

Τέτοια σημεία που δόθηκαν από τον ουρανό, είναι οι δαιμονικοί πειρασμοί, οι οποίοι προσπάθησαν να εκπηράσουν τον Χριστό. Ο Δαίμονας τα είχε χαμένα και έκανε την τελευταία δυνατή και απέλπιδα κίνηση του, παρουσιάζοντας στον Χριστό, κάποια σημεία από τον ουρανό. Προσπάθησε ο μισόκαλος δαίμονας, με σημεία από τον ουρανό, να δελεάσει Αυτόν που δημιούργησε και έχει τον ουρανό και τη γη στο χέρι Του. Στην διάρκεια των αιώνων ο μισόκαλος επανέλαβε την εμφάνιση παρόμοιων σημείων πολλές φορές σε ανθρώπους, που είχαν φτάσει σε υψηλά επίπεδα άσκησης. Μάλιστα κάποιες φορές, οι δαίμονες πέτυχαν τον σκοπό τους. Αυτό το εξ ουρανού σημείο, που δίνεται μέσα από τις αισθήσεις, είναι δαιμονικό και δίνεται ξανά και ξανά η ψευδαίσθηση του σημείου από τον ουρανό.

 

Ωστόσο υπάρχει αδιάψευστη διαφορά μεταξύ της Αλήθειας και της πλάνης. Το δαιμονικό σημείο δίνεται μέσα από αισθητά και κτιστά σύμβολα. Μπορεί και ο δαίμονας να δώσει αισθητό φως, σχήματα περιστεράς, ελαφρύς αέρας, νεφέλη και άλλα. Εντούτοις η κατά Θεό μετοχή της Θεότητας είναι Άρρητη. Δεν την βλέπουν με τα σαρκικά μάτια, δεν την ακούν με τα σαρκικά αυτιά, δεν την γεύονται με τα σωματικά όργανα της γεύσης.

 

Έτσι λοιπόν όσοι εικονίζουν αισθητές περιστερές και οτιδήποτε άλλο αισθητό, ως σύμβολο των ατομικών προσώπων του Θεού, αυτοί μοιάζουν με τους ιουδαίους στην έρημο που έκαναν ομοιώμα των ειδώλων, με την μορφή του βοδιού. Ο Θεός δεν μπορεί να έχει άλλη μορφή πλην του Χριστού και με το φως της Μεταμόρφωσης;, ή την περιστερά ή τον Παλιό των Ημερών, ή τις Πύρινες Γλώσσες...

 

Μιλάμε για την Άρρητη όραση, ακοή, γεύση για να δηλωθεί η σίγουρη και πραγματική ύπαρξη τους. Εντούτοις πέρα από την λεκτική αναγνώριση τους, το τι πραγματικά σημαίνει, είναι Άρρητο και όχι αισθητό. Μόνο οι έμπειροι άγιοι το βίωσαν και έτσι το γνωρίζουν εμπειρικά, για αυτό και δεν μπορεί να τους μπερδεύει ο Δαίμονας.

 

ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰμὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. (Ματθ. 12,39).

 

Αντίθετα με αυτές τις φλυαρίες, ο μόνος Αληθινός Θεός ήρθε στη γη. Ήρθε ο Χριστός που είναι Ένα Πρόσωπο με δύο φύσεις, της Θεϊκής και της ανθρώπινης φύσεως. Με μια ασύγχυτη ένωση, ο Απρόσιτος Θεός είναι μαζί με την ανθρώπινη σάρκα. Ήρθε ο Χριστός και Αυτός έφερε το Άρρητο. Αυτό το Άρρητο είναι το μελλοντικό και εις τους αιώνες αγαθό των άξιων του Θεού. Αλλά μόνο στην Εκκλησία δίνεται το Άρρητο και αυτό είναι η Σωτηρία. Αυτή είναι η κατάσταση της Θέωσης, η κατά Χάρη όραση του Θεού. Αυτή η πορεία, έτσι ή αλλιώς, γίνεται με τον Σταυρό. Θύρα, Οδός, Μεσίτης και Ακρόπολη των πιστών είναι ο Χριστός. Στον Χριστό είναι η Αρχή και το τέλος. “Από” αυτόν “δια” Αυτού και “προς” Αυτόν γνωρίζουμε τον Τριαδικό Θεό, Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Συναντάμε τον Χριστό και γνωρίζουμε την ύπαρξη των Τριών χωριστών και Ασύγχυτων Προσώπων, που είναι Ομοούσια και Αδιαίρετα.

 

Αλλά οι ασεβείς δεν σταματούν σε αυτά που έφερε ο Χριστός. Θέλουν εκ πλαγίως κι άλλα σε ποσότητα και ποικιλία. Τάχα εκ του ουρανού φάνηκε ο Θεός, εκ του ουρανού μαρτυρήθηκε η Θεότητα του Χρίστου, εκ του ουρανού μάθαμε να προσκυνούμε τριτοπρόσωπο Θεό, εκ του Ουρανού μας δόθηκε η Θεολογία, εκ του ουρανού …. Τάχα παρουσιάστηκε ο Πατέρας, παρουσιάστηκε ο Υιός παρουσιάστηκε το Άγιο Πνεύμα. Εμφανίστηκε ο Χριστός με το ανθρώπινο σώμα, ο πατέρας με το σύμβολο του ανθρώπου και το άγιο Πνεύμα με το σύμβολο της περιστεράς. Άλλοτε είδαμε το σύμβολο άλλοτε την μορφή του, άλλοτε την φωνή του. Τελικά ο τριτοπρόσωπος Θεός τους κομματιάζεται ακόμα περισσότερο και παρουσιάζεται πολυ-πολυθεΐα. Ο δικός τους ουρανός χαμηλώνει τόσο πολύ που γίνεται ένα και στο ίδιο επίπεδο με την γη. Ο θεός τους έχει εκκοσμικευθεί.

 

Εμείς όμως, όπως προαναφερθήκαμε, λέμε ότι σημείο εκ του ουρανού δεν υπήρξε άλλο παρά του Ιωνά του Προφήτη (η σταυρική πορεία) και δεν παρουσιάστηκε με “άρτους” και “θεάματα”. Επιπλέον τονίζεται ότι ο Χριστός είναι Αυτός που ανεβαίνει και ο Χριστός είναι Αυτός που κατεβαίνει από τον ουρανό. Στον άξιο πιστό που λαμβάνει τον Χριστό, η καθαρότητα του σημαίνει το άνοιγμα του ουρανού. Ανοίγουν τα πνευματικά του μάτια και αυτός ανεβαίνει στον ουρανό. Ο Απόστολος Παύλος πήγε μέχρι τρίτου ουρανού, κατά την πρόνοια του Χριστού.

 

Όποιος πιστός ανέβει στον ουρανό, αυτός βλέπει μερικός τα Άρρητα, κατά την Πρόνοια του Θεού και πάντα δια του Χριστού. Όλα γίνονται κατά το παράδειγμα της ύψωσης του χάλκινου φιδιού στην έρημο. Όταν το αντικρίζουν με πίστη οι ευλαβείς, βαδίζουν τον δρόμο προς τον σταυρό για χάρη εκείνου που σταυρώθηκε για εμάς, και ανεβαίνουν στο όρος των αρετών. Αυτοί θα δουν Μεταμορφωμένο τον Χριστό , την Μία και Μόνη Θεοφάνια.

 

εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε; καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ.καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. (Ιω. 3,12-15).

 

Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαίωσε, ότι εκείνος που πιστεύει σε Αυτόν, έχει την αιώνια Ζωή. Αυτός είναι ο Άρτος, το “ύδωρ το ζων”, Αυτός δίνει την αιώνια Ζωή. Αυτός έχω κατεβεί λοιπόν από τον ουρανό. Αυτός θα δώσει τη σάρκα του και το αίμα Του, ως θυσία για την σωτηρία του κόσμου”.

 

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον. ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. οἱ πατέρες ὑμῶν ἔφαγον τὸ μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ἀπέθανον· οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἵνα τις ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καὶ μὴ ἀποθάνῃ. ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. (Ιω. 6,47-51).

 

Η άφεση των Αμαρτιών, είναι αυτή η Προσκύνηση του Θεού, είναι το γκρέμισμα του τείχους που μας χωρίζει από τον Θεό. Με την άφεση των αμαρτιών του βαπτίσματος, ανοίγουν οι ουρανοί. Ο Χριστός παρέδωσε στην Εκκλησία αυτό το βάπτισμα, εν πνεύματι Αγίω. Ο ιερεύς χρίει το λάδι στον βαπτιζόμενο και ομολογεί ότι αυτό γίνεται εις άφεση αμαρτιών. Η αμαρτία δεν έχει οντότητα αλλά είναι αυτή που στέκεται ανάμεσα μας με τον Θεό, είναι αυτή που εμποδίζει να προσεγγίσουμε την Αγάπη του Θεού. 

 

Σῶσαι βουλόμενος, τὸν πλανηθέντα ἄνθρωπον, οὐκ ἀπηξίωσας δούλου μορφὴν ἐνδύσασθαι· ἔπρεπε γὰρ σοὶ τῷ Δεσπότῃ, καὶ Θεῷ, ἀναδέξασθαι τὰ ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν· σὺ γὰρ βαπτισθεὶς σαρκὶ Λυτρωτά, τῆς ἀφέσεως ἠξίωσας ἡμᾶς, διὸ βοῶμέν σοι· Εὐεργέτα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι. (Εσπερινός, στ΄ Ιανουαρίου).

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μονογενὴς Υἱός, ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ Πατρός, … ὁ τῶν ἁπάντων Βασιλεύς, ἔτι καὶ δουλικῇ χειρὶ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βαπτισθῆναι κατεδέξω, ἵνα τὴν τῶν ὑδάτων φύσιν ἁγιάσας ὁ ἀναμάρτητος, ὀδοποιήσῃς ἡμῖν τὴν δι᾽ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀναγέννησιν, καὶ πρὸς τὴν πρώτην ἡμᾶς ἀποκαταστήσῃς ἐλευθερίαν. (Εσπερινός, στ΄ Ιανουαρίου. Μυστική ευχή του ιερέως).

 

Στη Βάπτιση, όχι μόνο άνοιξαν οι ουρανοί και ήρθε η εν άγιο πνεύμα άφεση των αμαρτιών, αλλά αυτό σημαίνει και ότι όσοι δεν δέχτηκαν αυτό το μυστήριο, οι εκτός της Εκκλησίας άνθρωποι, δεν τους άνοιξαν οι ουρανοί. Για αυτούς δεν υπάρχει Δρόμος, δεν είναι ανοικτή η Θύρα, δεν Μεσιτεύει κανείς προς τον Θεό. Το Βάπτισμα εν Πνεύμα άγιο, είναι της Ενέργειας του Θεού και έχει μία Πηγή τον Αδιαίρετο Τριαδικό Θεό. Ταυτόχρονα έχει πολλές μορφές σε σχέση με την παιδαγωγικό έργο Της στον κόσμο και συνήθως αλλάζει η συμβολική περιγραφή του, σε κάθε περίπτωση. Δεν υπάρχει άλλος εναλλακτικός δρόμος, το οποίο μπορούν οι Ιουδαίοι, οι Αγαρινοί, οι μονοφυσίτες, οι Λατίνοι, οι πατριαρχικοί, μέσα από την προσκύνηση στο αποκαλούμενο από αυτούς Πρόσωπο του πατέρα, να συναντηθούν για την σωτηρία τους. Το Πνεύμα της Βάπτισης και του εμφυσήματος του Χριστού προς τους αποστόλους, είναι Δωρεά της Εκκλησίας και την Κυριότητα Της, την έχει η Κεφαλής Της, ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

 

Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων βοᾷ λέγουσα· Δεῦτε λάβετε πάντες, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, Πνεῦμα φόβου Θεοῦ, τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ. (εσπερινός στ΄ Ιανουαρίου. Ἰδιόμελα Ἦχος πλ. Δ΄. Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων).

 

Καὶ ἦν ἰδεῖν εὐθέως θεωρίαν φρικώδη. Ἔψαυε μὲν τῆς τοῦ δεσπότου κεφαλῆς Ἰωάννης σὺν τρόμῳ. Ἄνωθεν τῶν οὐρανῶν ἀνοιχθέντων κατεσκόπουν τὸ γινόμενον ἄγγελοι, Πνεύματος δὲ χάρις ἐν εἴδει περιστερᾶς τὴν τοῦ δεσπότου κεφαλὴν προσφοιτῶσα τὴν Ἰωάννου δεξιὰν παρωθεῖτο. Ιω. Χρυσοστόμου, Oratio de epiphania. Εἰς τὰ θεοφάνια

 

Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν εἴδει περιστερᾶς, τοῖς ὕδασιν ἐπεφοίτησε. (Ευχή στον εσπερινό της Στ΄ Ιανουαρίου. Ποίημα Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων).

 

 

 

Πρώτα ο Θεός θα ακολουθήσει συνέχεια.