Ὁ Ὑψηλός Θεός ἐφάνη ἐπί τῆς γῆς, ταπεινός ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκῦσαι πρός τό Ὕψος, τούς ἐξουθενημένους, ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία, ἀνθρώπους. Ἔρχεται λοιπόν σήμερα εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας, στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ, νά συναντήσει καί νά σώσει τό ἀπολωλός. Ἐκεῖ στό φρέαρ, συναντᾶ τήν Ἁγίαν Φωτεινήν, ἡ ὁποῖα οὖσα καλοπροαίρετος ψυχή, ζητάει ἀπό τόν Ἰησοῦν, τό ζῶν ὕδωρ· δηλαδή νά μάθει ἀκριβῶς γιά τήν ἀληθινήν λατρείαν καί προσκύνησιν τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Τι είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά: όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων. Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2, 9). Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).