Το προπατορικό αμάρτημα και η γνώση του Θεού.

Του Ασλανίδη Σταύρου.

 

Πίστη και γνώση είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Πίστη υπάρχει εκεί που απουσιάζει η γνώση. Η γνώση πάλι δεν αφήνει περιθώριο ύπαρξης στην πίστη. Γνωρίσαμε τον Χριστό και πιστεύουμε ότι είναι Θεός και ο Υιός του Θεού.

 

Το γεγονός που συγκλόνισε την ανθρωπότητα και παρέσυρε όλη την κτίση είναι η απόπειρα των πρωτοπλάστων να γνωρίσουν πρόωρα το καλό και το κακό, παρά την εντολή να μην δοκιμάσουν από αυτόν τον καρπό. Αυτό σημαίνει ότι δοκίμασαν από μόνοι τους αυτή την γνώση και άφησαν την κατά Θεόν ζωή και διδασκαλία. Υπερήφανα, μετά από δική τους βούληση, θέλησαν να έχουν δική τους γνώμη για το καλό και το κακό. Αυτή η ατομική ενέργεια, παρά την εντολή για κάθε ατομική γνώση, μη θέλοντας να εμπιστευθούν, να ρωτήσουν και να ζητήσουν την γνώση του καλού και του κακού, μοναδικά από τον Χριστό, ήταν τόσο τρομερή, που επέφερε άμεσα την πτώση τους.

 

Ωστόσο αυτό που συγκλόνισε την ιστορία του κόσμου φαντάζει ένα μικρό γεγονός μπροστά στη τρομερή και ασύγκριτα μεγαλύτερη πρόκληση του Θεού που επιχειρείται σήμερα. Πλέον δεν γίνεται απλά λόγος για την ατομική γνώση του καλού και του κακού (χωρίς να ζητηθεί από τον Χριστό), αλλά προκλητικά κομπάζεται η απόκτηση της γνώσης του Θεού!!! Αλλοίμονο!!! Αυτό είναι η κορυφή της Ασέβειας. Αμφισβητείται πλέον προκλητικά το Απρόσιτο του Θεού και ότι δεν γνωρίζουμε με κανένα άλλο τρόπο τον Θεό πλην του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αμφισβητείται ότι η μοναδική γνώση που έχουμε περί Θεού είναι ο Χριστός, το έργο Του και η διδασκαλία Του. Δεν γίνεται αποδεκτό ότι πέραν από τον Χριστό, καμία άλλη εμπειρική γνώση του Θεού δεν υπάρχει.

 

Αλλά ας δούμε καλύτερα πως γίνεται η πρόκληση αυτή. Αναφέρουνε ότι ο Θεός και τα πρόσωπα του τα γνωρίσαμε συμβολικά. Άρα λέγοντας αυτά τα λόγια, μιλάνε για κάποιο θεμελιακό στάδιο γνώσης του Θεού, που μπορεί να μην είναι η επιστημονική γνώση ή η αισθητή γνώση, αλλά είναι σαφώς κάποια γνώση του “θεού” τους. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η συμβολική μορφή είναι ένα αρχικό στάδιο γνώσης. Άρα όσοι λένε ότι οι προφήτες είδαν συμβολικά τον Θεό, λένε ότι σε κάποιο βαθμό, γνώρισαν τον Θεό. Αυτό είναι τόλμημα πρωτάκουστο και τόσο υβριστικό που ισοδύναμη βλασφημία μάλλον δεν έχει ακουστεί ποτέ. Η πρώτη πρόκληση από τον Αδάμ, μπροστά σε αυτό το τόλμημα φαντάζει τη σταγόνα μπροστά στη θάλασσα.

 

Συμπερασματικά λοιπόν οποιαδήποτε φανέρωση του Θεού ειπωθεί σημαίνει γνώση Του. Οποιαδήποτε συμβολική παρουσία του θεού σημαίνει γνώση Του. Οποιαδήποτε παράσταση Του σε εικόνα σημαίνει την γνώση Του. Οποιαδήποτε προσκύνηση Του προϋποθέτει την γνώση Του. Οποιαδήποτε διάκριση του Θεού σε τριάδα σημαίνει την γνώση της διαφορετικότητας του καθενός Προσώπου, δηλώνεται ποιος είναι ποιος.

 

Αν υπάρξει έστω και μία απόπειρα από αυτά, τότε ξεπερνάτε απείρως η προπατορική αμαρτία. Προκαλείται με την μέγιστη υπερηφάνεια ο Θεός. Γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Αυτός ο “θεός” προσεγγίζεται και περιεργάζεται ως ένα κοινό θέαμα. Ο “θεός” των ανθρώπων, εξισώνεται με τα κτίσματα. Ο άνθρωπος αποκτά την εξουσία να τον χρησιμοποιεί και να τον ζωγραφίζει όπου και όταν Θέλει. Γίνεται εμπόρευμα που πουλιέται. Γίνεται κτήμα που κληρονομείται…

 

Σε μια τέτοια περίπτωση ως “νέος θεός” παρουσιάζεται και είναι αυτός που έχει την εξουσία να κάνει τον άλλο ότι θέλει. Ωστόσο, αν είμαστε δίκαιοι θα δούμε ότι αυτός που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων είναι σίγουρα ο άνθρωπος που κατέχει την εικόνα… Ο άνθρωπος όταν θέλει τον επικαλείται και ζητάει από τον “θεό” του ότι Θέλει. Αυτός μπορεί να είναι αμαρτωλός ή ακόμα και άθεος. Σε αυτή την παράλογη υπόθεση, κανείς δεν αποκλείει κανένα. Όλοι οι ετερόδοξοι σε μια αγαπητική σχέση μπορούν να προσεγγίζουν αυτόν τον κοινό “θεό”, που σίγουρα δεν είναι ο Θεός των Ορθοδόξων Χριστιανών.

 

Αντίθετα οι ορθόδοξοι πλησιάζουν με μετάνοια και σταυρικά τον Χριστό. Μέσα από τα μυστήρια Του, που τα άφησε στην Εκκλησία. Έτσι πλησιάζουν τον μόνο Αληθινό Θεό. Μέσα από τις Διαθήκες Του, δόθηκε στους γνήσιους μαθητές Του η δυνατότητα να αναφέρονται στην Τριαδικότητα Του. Εντούτοις, δεν ομολογούν τριάδα σε σύγχυση, αλλά Τρις χωριστές και Ασύγχυτες Υποστάσεις.