Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Το πρώτο σχίσμα που στην κυριολεξία συντάραξε τις τάξεις των Γ.Ο.Χ. και απέβη καθοριστικό για το μέλλον της ιστορικής τους πορείας είναι το ματθαιικό. Κατά την περίοδο 1924-1935 ποιμαίνονταν μόνο από ιερείς, καθώς κανείς αρχιερεύς δεν είχε συμφωνήσει με την απόσχισή τους από την Εκκλησία. Το 1935 τρεις μητροπολίτες  της Ελλαδικής Εκκλησίας, οι Δημητριάδος Γερμανός, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και Ζακύνθου Χρυσόστομος αποκήρυξαν την εκκλησιαστική τους αρχή και ανέλαβαν την ηγεσία του παλαιοημερολογιτικού λαού. Οι τρεις μητροπολίτες  προέβησαν αμέσως σε χειροτονίες τεσσάρων νέων αρχιερέων, οι δύο όμως από τους οποίους -μαζί με τον Ζακύνθου Χρυσόστομο- έκαναν πολύ σύντομα αίτησι επιστροφής στους κόλπους της Εκκλησίας.

Την παλαιοημερολογιτική ηγεσία αποτελούσαν λοιπόν κατά τα έτη 1935-1937 εκτός από τους Γερμανό και Χρυσόστομο οι Κυκλάδων Γερμανός και Βρεσθένης Ματθαίος.

Δύο έτη μετά την χειροτονία τους (1937) οι επίσκοποι Κυκλάδων και Βρεσθένης αποκήρυξαν με την σειρά τους τους επισκόπους που τους χειροτόνησαν με το εξής αιτιολογικό: Όταν οι επίσκοποι Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης ανέλαβαν την ηγεσία των Γ.Ο.Χ., διεκήρυξαν προς τον πιστό λαό, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος λόγω της αλλαγής του ημερολογίου κατέστη άμεσα σχισματική, οι δε «σχισματικοί λειτουργοί» της έχασαν την «χάριν του Παναγίου Πνεύματος».

Δυστυχώς οι επίσκοποι Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης προοδευτικά αθέτησαν την ανωτέρω ομολογία τους και «ήρχισαν να αποδέχωνται πάντα τα μυστήρια, τα τελούμενα υπό των ν/των κακοδόξων ως έγκυρα και μετέχοντα της θείας χάριτος». Είναι χαρακτηριστικοί οι όροι, που οι επίσκοποι Κυκλάδων και Βρεσθένης έθεταν προς επανένωση με τους Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης κατά το έτος 1942.

Οι τελευταίοι όφειλαν να ομολογήσουν:

«1) Ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δια της παραδοχής του Παπικού Εορτολογίου κατέστη Σχισματική.

2) τα Μυστήριά της είναι άκυρα.

3) το μύρο  της δεν έχει την αγιαστική  χάρη   και

4) τα παιδιά  των κακοδόξων ερχόμενα εις την Ορθόδοξη  Εκκλησία  πρέπει να αναμυρώνωνται».

 

Οι χειροτονίες των Φλωρινιακών Γ.Ο.Χ.

Το μεγάλο κενό που άφησε ο θάνατος του Χρυσοστόμου (1955) στην ηγεσία των Γ.Ο.Χ. έσπευσαν να καλύψουν άμεσα οι κληρικοί της παρατάξεώς του. Οι Φλωρινιακοί έως το 1960 διοικούντο και πάλι από επιτροπή ιερέων.

Έπειτα από επίμονες προσπάθειες οι Γ.Ο.Χ. απέκτησαν το 1960 τον πρώτο τους επίσκοπο. Ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παπάς χειροτονήθηκε στην Αμερική ως επίσκοπος Ταλαντίου από τους επισκόπους Σικάγου Σεραφείμ και Ντητρόιτ Θεόφιλο, οι οποίοι ανήκαν στην λεγομένη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς(ΡΟΕΔ).

1. Η χειροτονία πραγματοποιήθηκε παρά την ρητή απαγόρευση της Ρωσικής Συνόδου.

2. Στην χειροτονία συμμετείχαν μόνο δύο επίσκοποι.

3. Η χειροτονία τελέστηκε  υπερορίως με την πρόφαση, ότι όλοι οι νεοημερολογίτες  επίσκοποι της Ελλάδος ήταν σχισματικοί και στερημένοι της θείας Χάριτος.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς:

α΄. Είχε επί δεκαετίες διακόψει κάθε σχέση με το πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο κατηγορούσε για σύμπραξη με τους Κομμουνιστές. Παρά ταύτα είχε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με όλες τις Εκκλησίες που ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο  και με όλες τις Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνηση και ιδίως με τους Αθηναγόρα Κωνσταντινουπόλεως και Ιάκωβο Αμερικής , τους οποίους οι Γ.Ο.Χ. θεωρούν αιρεσιάρχες.

β΄. Είχε ενορίες και με το ιουλιανό και με το νέο ημερολόγιο.

γ΄. Δεν ήταν άμοιρη συμπροσευχών με αιρετικούς. Αναφέρουμε ενδεικτικά την παρουσία (1951) Αγγλικανού αρχιερέως με πλήρη αρχιερατική στολή στο ιερό Βήμα κατά την χειροτονία του επισκόπου Βιταλίου. Επίσης την συμμετοχή του επισκόπου Φιλαρέτου σε λιτανεία μαζί με παπικό επίσκοπο και την τέλεση παρακλήσεως σε παπικό ναό (δεκαετία του 1960). Οι Ρώσοι έστειλαν επίσης κατόπιν παπικών προσκλήσεων τρεις παρατηρητάς στην μεγάλη παπική Σύνοδο του Βατικανού.

δ. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Σεραφείμ ο «Θεόφιλος ακολουθούσε  το νέον ημερολόγιο... Ο εν Detroit Καθεδρικός ναός (στον οποίο έγινε η χειροτονία), λειτουργεί με το νέο  ημερολόγιο .

Βάσει των ανωτέρω στοιχείων οι Γ.Ο.Χ. καλούνται να απαντήσουν στο εξής ερώτημα.

 Η χειροτονία του Ακακίου από ένα νεοημερολογίτη επίσκοπο και από ένα παλαιοημερολογίτη, ο οποίος όμως κοινωνούσε πλήρως με τους Νεοημερολογίτας, δεν πρέπει να θεωρηθεί άκυρη, καθώς κατά την εποχή εκείνη (1960) οι Γ.Ο.Χ. και ιδίως ο Ακάκιος διεκήρυτταν, ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών στερούνται της θείας Χάριτος;

Θα πρέπει άλλωστε να σημειωθεί, ότι ο Ακάκιος ήταν ένας από τους πλέον φανατικούς υποστηρικτές των ματθαιικών κακοδοξιών. Ο Ακάκιος υποστήριζε πάντοτε, ότι οι νεοημερολογίτες  επίσκοποι είναι σχισματικοί, ότι τα Μυστήριά τους είναι άμοιρα της θείας Χάριτος και ότι οι Νεοημερολογίται που προσχωρούν στους Γ.Ο.Χ. πρέπει οπωσδήποτε να αναμυρώνωνται, τακτική άλλωστε που ο ίδιος διαρκώς εφήρμοζε.

Ο Ακάκιος επίσης έως το 1945 αποκαλούσε τον υποστηρικτή των αντιθέτων, εκκλησιολογικών φρονημάτων πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο «ανισόρροπον, φρενοβλαβή, παλίμβουλον, ακατάρτιστον και αμαθέστατον θεολογικώς και εκκλησιαστικώς, πεπλανημένον, κακόδοξον, ψευδοδιδάσκαλον, ψευδαπόστολον, ψευδεπίσκοπον, ανατροπέα των εκκλησιαστικών παραδόσεων»!

Το 1962 ο Ακάκιος χειροτόνησε νέους επισκόπους με την σύμπραξη  του επισκόπου της Ρωσικής Διασποράς Λεοντίου Χιλής, ο οποίος ενήργησε και πάλι κρυφά από την προϊσταμένη του αρχή. Το κύρος των χειροτονιών του 1960 και 1962 αναγνώρισε η Σύνοδος των Ρώσων  της Διασποράς μόλις το 1969, η οποία δήλωσε ταυτόχρονα στον τότε αρχιεπίσκοπο των Γ.Ο.Χ. Αυξέντιο, ότι «θεωρεί την υμετέραν Ιεραρχίαν, ως αδελφούς εν Χριστώ, οι οποίοι θα είναι εν πλήρει επικοινωνία μεθ' ημών».

Οι Γ.Ο.Χ. δέχθηκαν με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση την ανωτέρω αναγνώριση  από τους Ρώσους, οι οποίοι μετά το 1965 διέκοπταν προοδευτικά την εκκλησιαστική κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνηση. Φυσικά οι Ρώσοι κατά το 1969 δεν είχαν διακόψει την κοινωνία με όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, όπως π.χ. με την Εκκλησία της Σερβίας, με την οποία μάλιστα δεν διέκοψε ποτέ την εκκλησιαστική κοινωνία. Το γεγονός αυτό απεδείκνυε, ότι αν όχι άμεσα τουλάχιστον έμμεσα τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Γ.Ο.Χ. κοινωνούσαν και με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και ιδίως με τις Εκκλησίες του νέου ημερολογίου.

Αυτό βέβαια δεν απασχολούσε τους Γ.Ο.Χ., οι οποίοι ήδη από το 1960 είχαν αποδείξει ότι είναι τελείως ανειλικρινείς και ασυνεπείς προς την εκκλησιολογία τους, και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πάση θυσία συντήρηση  του αντικανονικού σχίσματός τους. Η ανειλικρίνειά τους αυτή γινόταν περισσότερο εμφανής, όταν σε κάθε ευκαιρία διεκήρυτταν επίσημα το φρόνημά τους περί απουσίας θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών ( Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων) -με τους οποίους φυσικά έμμεσα ή άμεσα κοινωνούσαν- αδιαφορώντας για την τελείως αντίθετη άποψη των Ρώσων(.Ιωάσαφ Ανάγνου, Βίγλα Ορθοδοξίας, σελ. 27)

(Απόσπασμα από σχετική εργασία μας για το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ)