• Ποιο είναι το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού στην Ελλαδική Εκκλησία;

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

 

Οι εν Χριστώ αδελφοί που ακολουθούν το πάτριο εορτολόγιο πιστεύουν ότι το πρώτο επίσημο Οικουμενιστικό βήμα στην Ελλαδική Εκκλησία είναι η αλλαγή του ημερολογίου το 1924.Ερευνώντας ιστορικά το θέμα διαπιστώνουμε ότι ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Και αυτό επειδή πριν το 1924 υπήρχαν επίσημες οικουμενιστικές πρακτικές που αποσιωπούνται εντέχνως από πολλούς.

Το πρώτο βήμα πρέπει να αναζητηθεί πρωτίστως στο ελληνικό Αυτοκέφαλο του 1833 και στις πατριαρχικές εγκυκλίους του 1902, 1904, αλλά και σ’ αυτό το κείμενο κυρίως του 1920 με την πρωτόγνωρη για την Ορθοδοξία αναγνώριση της θεωρίας των κλάδων και των αιρέσεων ως «Εκκλησίες» και την εισαγωγή του όρου «διευρημένη Εκκλησία».

Για τις πατριαρχικές εγκυκλίους έχουν γραφτεί πάρα πολλά κείμενα και αναλύσεις. Εδώ θα τονίσω μόνο το σχετικό με το θέμα συμπέρασμα του π. Πέτρου Χιρς (ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Ορόσημα στη προ του 1920 πορεία του, εδώ https://www.impantokratoros.gr/1FD9FFD7.el.aspx):

«Η εγκύκλιος του 1920 χαιρετίστηκε ως ένα προφητικό και ρηξικέλευθο γεγονός, το οποίο όχι μόνο εισήγαγε τους Ορθοδόξους στην Οικουμενική Κίνηση, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για αυτήν την ίδια την Κίνηση... Μάλιστα η εγκύκλιος ήταν κάτι περισσότερο από αναχώρηση: αποτελούσε μια “σημαντική αλλαγή φρονήματος”. Με την εγκύκλιο το Πατριαρχείο δεν άλλαξε απλώς την στάση του έναντι των ετεροδόξων ομολογιών, αλλά άλλαξε και την αντίληψή του για την ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία».

Η διαπίστωση αυτή δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι πριν το 1924 είχαν συμβεί ρηξικέλευθες εξελίξεις, οι οποίες κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν ως το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού και μάλιστα σε εποχή που δεν υπήρχε διόρθωση η αλλαγή ημερολογίου.

Το επιχείρημα,πολλών αλλά και των Γ.Ο.Χ, ότι αυτές οι αλλαγές δεν ήταν γνωστές, δεν μπορεί να σταθεί, διότι, όπως πάλι παραθέτει ο π. Πέτρος:

«Πράγματι ήδη από το 1920, από την πρώτη κιόλας συγκέντρωση στην οποία συμμετείχαν ορθόδοξοι εκπρόσωποι, εκείνοι ήταν οι πρώτοι που πρότειναν την συνεργασία για την ιεραποστολή. Εκ μέρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο καθηγητής Αμίλκας Αλιβιζάτος από την Αθήνα παρουσίασε ένα πρόγραμμα για την δημιουργία μιας Ομοσπονδίας Εκκλησιών».

Άρα ήταν γνωστό τουλάχιστον στην Ελλάδα σε πολλούς εκκλησιαστικούς ταγούς και θεολόγους.

Η Εκκλησία μετατρέπεται . το 1833, με την επισημοποίηση της «Διακηρύξεως» από τον Όθωνα, σε εθνικό και δημόσιο θεσμό και υποτάσσεται σε κοσμικά κέντρα εξουσίας, στην προκειμένη περίπτωση στο από τους μη ορθόδοξους Βαυαρούς διοικούμενο Βασίλειο της Ελλάδος. Κεφαλή της Ι. Συνόδου θεωρείται πιά ένας αιρετικός, ο Παπικός Όθωνας(!!!), τον οποίο πρέπει να μνημονεύουν οι Ιερείς. Ανάλογα διορίζεται πενταμελής Ιερά Σύνοδο με επιρροή και επίδραση των λαικών κατά τα προτεσταντικά πρότυπα.

Η Εκκλησία αποσχίστηκε από το Πατριαρχείο, στο οποίο ανήκε από τον 8ο αιώνα, μιάς και οι λάτρεις της Αρχαίας Ελλάδας δεν ήθελαν καμία σχέση με την Κων/πολη και το «Βυζάντιο». Τότε διέκοψαν οι άλλες Εκκλησίες (σσ. εν αντιθέση με την στάση τους στο μετέπειτα ημερολογιακό ζήτημα) κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με την Ελλάδα. Ένα στην πραγματικότητα σχίσμα δημιουργήθηκε, αν και το Πατριαρχείο τότε από αγάπη ποτέ δεν το κατονόμασε έτσι, που διήρκησε δύο δεκαετίες και γιατρεύτηκε μόλις το 1850 με τον γνωστό «Τόμο» μέσω της αγάπης και οικονομίας του Πατριαρχείου και των άλλων Εκκλησιών.

Αυτό το αντικανονικό και αντιεκκλησιαστικό σχίσμα, το οποίο, το τονίζω έλαβε μέρος επί Ιουλιανού ημερολογίου, ανεξαρτήτως αν μετά αναγνωρίσθηκε ως κανονικό, ήταν η απαρχή της απαξίωσης των μοναστηριών, της καρδιάς της Ορθοδοξίας, στην Ελλάδα και της απαξίωσης της εκκλησιαστικής παράδοσης μέσω δυτικόφερτων ιδεοληψιών και αιρετικών δογμάτων. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο υποβαθμίστηκε σταδιακά, έχασε την ενότητά του με σημαντικά μέρη του ποιμνίου του και υποτάχθηκε στην εύνοια των ισχυρών και των αιρέσεων, με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα.

Για επαναφορά όμως στην κατάσταση (δηλ. στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου) προ εκείνης της εποχής που καταλύθηκαν σχεδόν τα πάντα και που η Εκκλησία είχε ως επίσημο αρχηγό έναν μη ορθόδοξο, έναν αιρετικό βασιλιά, τον Όθωνα, δεν ακούσαμε ποτέ να απαιτείται, από τότε μέχρι σήμερα, από κανέναν (ούτε από το Άγιον Όρος, ούτε από την υπόλοιπη επικράτεια, ούτε από τους «παραδοσιακούς» ερευνητές ρασοφόρους, ούτε από τους Γ.Ο.Χ.). Και ας μην χρησιμοποιήσουμε το επιχείρημα, ότι τώρα το Πατριαρχείο είναι οικουμενιστικό, διότι πριν 120 χρόνια δεν ήταν. Κι όλα αυτά παρόλο που η αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδος έγινε αντικανονικά, με αιρετικά κίνητρα και διέσπασε την ενότητα της Ορθοδοξίας και την συνέχεια της Παράδοσης.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να ανακαλύψουμε ένα πρώτο βήμα, τότε η ίδρυση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος διεκδικεί σοβαρές πιθανότητες να αναγνωρισθεί ως τέτοιο. Και θα μπορούσε να συνεισφέρει σε μία πραγματική ενότητα, αφού αυτή έλαβε μέρος σε εποχή επικρατήσεως του Ιουλιανού, που σημαίνει, όπως και τόσα άλλα παραδείγματα, ότι το ημερολόγιο δεν σώζει, ούτε προφυλάσσει από λάθη και αντικανονικές πρακτικές και ως εκ τούτου δεν αποτελεί αιτία διχόνοιας.

ΑΛΛΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ 1924

Άλλες Τέτοιες οικουμενιστικές πρακτικές είναι οι εξής.

1.       ΤΟ ΚΟΛΛΥΒΑΔΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν έφθασε στο σημερινό οικουμενισμό ξαφνικά. Το πρώτο ρήγμα ήταν μια «μικρή» υποχώρηση στους πλούσιους και δυνατούς της Πόλης, που είχαν την απαίτηση να γίνονται τα μνημόσυνα των νεκρών ημέρα Κυριακή, για να τα παρακολουθεί πολύς κόσμος. Έτσι, όταν άρχισε στο Άγιον Όρος η περί μνημοσύνων έρις, το Πατριαρχείο ήταν ήδη εκτεθειμένο από τη δική του παρανομία. Γι’ αυτό πήρε στην αρχή αμφίρροπη στάση: «Οι μεν γαρ εν Σάββασι τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καλώς ποιούσιν, οι δε δ’ αν εν Κυριακή ουκ υποκείνται κρίματι..» Αλλά και προσπάθησε να δικαιολογήσει την παράβαση της εκκλησιαστικής παραδόσεως με την συνήθεια που επικράτησε: «.. όπερ και είθισται εν τοις κατά πόλεις εκκλησίαις εν Κυριακή δηλαδή τελείν τα μνημόσυνα διά τας εν ταύταις συναθροίσεις των Χριστιανών…» (Πρώτη επιστολή του Πατριαρχείου προς τους Αγιορείτες, Ιούλιος 1772). Συνέπεια της στάσεως αυτής, που αποφεύγει να υπερασπιστεί την αλήθεια είναι να ζητήσει το Πατριαρχείο από τους Αγιορείτες τον επόμενο χρόνο να εφαρμόσουν στο επίμαχο θέμα συγκρητισμό: «Νουθετούμεν άπαντας τους περί τοιούτων διαφερομένους, όπως από του νυν και εις το εξής να παύσωσι από τοιαύτας ταραχώδεις και ακαίρους διενέξεις, τας μηδόλως αυτάς ανηκούσας, και ούτε και οι εν Σαββάτω τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων, να μέμφωνται τους εν Κυριακή ταύτα τελείν εθέλοντας, ούτε εκείνοι ανθιστάμενοι προς αυτούς, δηλαδή τους καλώς τελούντας εν Σαββάτω τα μνημόσυνα, να τους ονομάζουν αιρετικούς και καινοτόμους, ή άλλα τοιαύτα δύσφημα ονόματα να επιφέρωσι κατ’ αυτών αδίκως, και να ταράττωσι και την των λοιπών μοναχών ησυχίαν, αλλά να ειρηνεύσωσι και να συγκοινωνώσι και να συναναστρέφονται εν αγάπη και ομονοία…» (Δεύτερη επιστολή του Πατριαρχείου από 10 Ιουνίου 1773). Δηλαδή: «ειρήνη» και «αγάπη» και εκκλησιαστική κοινωνία σε βάρος της αλήθειας, η πεμπτουσία του Οικουμενισμού

2.       Το έτος 1875, ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Πατρών, συνιερούργησε με τον  εκεί Αγγλικανό κληρικό στο Μυστήριον του Βαπτίσματος!  

3.        Το  1878  ενθρονίσθηκε  ο  πρώτος  Μασώνος  Οικουμενικός  Πατριάρχης  Ιωακείμ Γʹ ο οποίος πατριάρχευε επί δύο περιόδους (1878‐1884 και 1901‐ 1912).  Ο  Μασώνος  Πατριάρχης  Ιωακείμ  Γʹ  χειροτόνησε  σε  επίσκοπο  τον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο  Καβουρίδη το 1909, και ο Χρυσόστομος  Καβουρίδης χειροτόνησε τον Επίσκοπο  Βρεσθένης Ματθαίο το 1935.  Ο  Μασώνος  Πατριάρχης  Ιωακείμ  Γʹ  επίσης  τέλεσε   το  Μυστήριον  του  Αγίου  Μύρου  το  1912.  Τούτον  το  Άγιο Μύρο  χρησιμοποιούσε  η  Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. από το 1924 μέχρι το 1958!   

4.       Το  έτος  1879  η  Ιερά  Σύνοδος  του  Πατριαρχείου  Κωνσταντινουπόλεως  αποφάσισε ότι σε μεγάλη ανάγκη επιτρέπεται η Μυστηριακή επικοινωνία  με  τους  Αρμενίους.  Δηλαδή  η  τέλεση   από  Ορθόδοξο  Ιερέα  στους  Αρμενίους των Μυστηρίων Βαπτίσματος, Γάμου και Θείας Ευχαριστίας!  

5.        Το έτος 1895 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος Ζʹ εξέφρασε ευχές γιά  ένα κοινό  ημερολόγιο  όλων των Χριστιανικών χωρών!

6.       αι     Το έτος 1920 ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Φιλάρετος, ευρισκόμενος στο  Λονδίνο, σαν  αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο συνέδριο  του  Λάμπεθ,  συμμετείχε  σε  ακολουθία  που  τελέσθηκε  σε  Αγγλικανικό  ναό!  

7.        Το έτος 1920, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δαμιανός (ο οποίος έβγαζε και  το Άγιον Φως), παρέστη σε λειτουργία που τελέστηκε στον Αγγλικανικό  ναό  της  Ιερουσαλήμ  και  ανέγνωσε  το  Ευαγγέλιο  στα  Ελληνικά,  φορώντας άπασαν την Αρχιερατική  του Στολή!   

8.       Το  έτος  1921,  ο  Αρχιεπίσκοπος  Καντερβουρίας,  μετείχε  στην  κηδεία  του  εκεί  (στο  Λονδίνο)  αποθανόντος  Μητροπολίτου  Προύσσης  Δωροθέου,  διαβάζοντας μάλιστα και το Ευαγγέλιο!  

9.        Το  έτος  1922,  ο  Αρχιεπίσκοπος  Θυατείρων  Γερμανός,  αντιπρόσωπος  του  Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Λονδίνο, παρέστη φορώντας μανδύα και  ποιμαντική  ράβδο,  σε  Εσπερινό  που  τελέστηκε  στο  αββαείο  του  Γουεστμίνστερ!   

10.   Το  1923,  το  Οικουμενικό  Πατριαρχείο  αναγνώρισε  τα  Μυστήρια  της  «Ζώσης Εκκλησίας» που αποσχίσθηκε από την Εκκλησία της Ρωσίας!  

11.    Το έτος 1923, το Οικουμενικό  Πατριαρχείο  ανεγνώρισε τα «Μυστήρια»  των Αγγλικανών ως έγκυρα!  

12.    Το έτος 1923, το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων αναγνώρισε τα «Μυστήρια»  των Αγγλικανών ως έγκυρα! 

 

•  

---

• Dim Athan <aiakeidis@yahoo.gr>

Προς:costasilver@gmail.com

Τετ 17 Μαΐ στις 7:18 μ.μ.

 

Να συμπληρωθεί ΕΡΕΥΝΑ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Στις Τετάρτη 17 Μαΐου 2023 στις 07:17:11 μ.μ. EEST, ο χρήστης Dim Athan <aiakeidis@yahoo.gr> έγραψε: