Το Διάγγελμα - ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΓΟΧ 1935

-ΣΧΟΛΙΑ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ-

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εισαγωγικά

Το διάγγελμα τούτο, με το οποίο αποκήρυξαν την ημερολογιακή μεταρρύθμιση και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος , απαγγέλθηκε προς τον Ελληνικό λαό υπό του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά την πανηγυρική θεία λειτουργία την Κυριακή 13 Μαϊου 1935, στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Κολωνό, ενώπιον πολυπληθούς εκκλησιάσματος ,παρουσία και των Μητροπολιτών Δημητριάδος Γερμανού και Ζακύνθου Χρυσοστόμου.

Στην συνέχεια έστειλαν στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος κείμενο στο οποίο εξηγούν αναλυτικά τους λόγους της διακοπής της Εκκλησιαστικής κοινωνίας.(ΟΜΟΛΟΓΙΑ 1935).

Το κείμενο της Εγκυκλίου

Προς τον ευσεβή Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν Η Πιστις των Πατέρων ημών εις δοκιμασίαν. Οι ενεδρεύοντες έξωθεν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών προμαχώνων εχθροί, πολλοί και πολυμήχανοι. Οι επιβουλευόμενοι τον πολύτιμον θησαυρόν της Εθνικής και θρησκευτικής ημών ιδεολογίας, και εποφθαλμιώντες τον τιμαλφή μαργαρίτην της Ορθοδοξίας, πάσαν μετέρχονται δολιότητα και μηχανήν, όπως εκπορθήσωσι τα ακαθαίρετα προπύργια της Εθνικής Εκκλησιαστικής ημών δόξης και ευκλείας. Υλισταί, Κομμουνισταί, Χιλιασταί, Θεοσοφισταί, Μασσώνοι και ποικιλώνυμοι άλλοι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί, υπονομεύουσι τα ακαθαίρετα και αρραγή πυργώματα της Εθνικής και Εκκλησιαστικής ημών υποστάσεως και ακαταλύτου δυνάμεως. Οι θρασείς ούτοι και πολυμήχανοι εχθροί, κατώρθωσαν, χάριν εις την ανοχήν του Κράτους και την αδράνειαν της Εκκλησίας να εισχωρήσουν εις όλας τας τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας. Προσπαθούσι δε οι λυμεώνες ούτοι της Εθνικής και Εκκλησιαστικής ημών ιδεολογίας, υπό το πρόσχημα της προόδου και της ατομικής ελευθερίας, να διαφθείρωσι την Εθνικήν και Εκκλησιαστικήν συνείδησιν της Ελληνικής κοινωνίας. Εφ ώ και κρούομεν τον κώδωνα του κινδύνου. Έλληνες Ορθόδοξοι πολίται, αγρυπνείτε, και φρυκτωρείτε επί των αδαμαντίνων επάλξεων του Εθνους και της Εκκλησίας, ίνα μη συλήσωσιν οι δολιόφρονες και πολύτροποι εχθροί τον τιμαλφή θησαυρόν της προγονικής ημών και ενδόξου κληρονομίας. Μη οκνήτε, μηδ' αποκάμητε φρουρούντες και φυλάσσοντες φυλακάς προς υπεράσπισιν της κινδυνευούσης Ορθοδόξου Πίστεως, και των πανταχόθεν υπονομευομένων Εθνικών παραδόσεων. Οι εχθροί πολλοί και πολυμήχανοι. Τα της Εκκλησίας θέσμια αφρούρητα, αι Εκκλησιαστικαί επάλξεις ανυπεράσπιστοι, αι Εθνικαί παραδόσεις εις περιφρόνησιν, τα Εθνικά ιδεώδη, υπό δίωξιν. Εξ αντιθέτου τα ψυχοφθόρα διδάγματα των Υλιστών, και τα ανατρεπτικά δόγματα των Κομμουνιστών, μεθοδικά και επίμονα. Οι δηλητηριώδεις και δραστικοί πλόκαμοι των διαφόρων αντεθνικών και αντιθρησκευτικών προπαγανδών, διεισδύουσι μέχρι της καρδίας του Εθνους και της Εκκλησίας. Αι δηλητηριώδεις και βρωμεραί αναθυμιάσεις της απιστίας, της υλοφροσύνης και της εκλελυμένης ηδυπαθείας, πληρούσι μέχρις ασφυξίας την ατμοσφαίραν της Ελλάδος. Δυστυχώς η προβαλλομένη αντίστασις χλιαρά, η άμυνα υπέρ των Εκκλησιαστικών θεσμίων και Εθνικών παραδόσεων άτονος και άψυχος, η αντίδρασις κατά των νοσογόνων μικροβίων, των διαβιβρωσκόντων τον Εθνικόν και Εκκλησιαστικόν ημών οργανισμόν, ανίσχυρος και ανωφελής. Τούτου ένεκα, οι προμαχώνες της Εθνικής ημών ιδεολογίας και τα προπύργια της Ορθοδοξίας, ήρχισαν το εν μετά το άλλον να υποχωρούν, και να πίπτουν εις την χειμαρρώδη και ακάθεκτον ορμήν των πολεμίων. Οι ταχθέντες ηγέται και φρουροί δια την άμυναν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων, λιποψυχούν και δεν έχουν το θάρρος και την τόλμην κατά μέτωπον να αντισταθούν. Η αντίστασις και η άμυνα, δεν δύναται να επιτύχη άνευ εθνικού παλμού και πίστεως εις τα ιδανικά της πατρίδος και της θρησκείας. Απαιτείται το Εθνικόν και θρησκευτικόν εκείνο ζώπυρον, όπερ, είχον και οι Πατέρες ημών οίτινες εδόξασαν Εθνος και Εκκλησίαν. Δεον να έχωσιν οι ηγέται του Εθνους και της Εκκλησίας, το Ελληνικόν δαιμόνιον και τον θρησκευτικόν εκείνον παλμόν, δι ών εμεγαλούργησεν η Ορθόδοξος Ελληνική φυλή, αναγεννηθείσα εις την κολυμβήθραν του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ναι, χρειάζεται πίστις εις τούς αγώνας, χρειάζεται ηθικόν σθένος, απαιτείται ψυχικόν θάρρος• η σιδηρά θέλησις, η ευψυχία, και η ακράδαντος ελπίς, είναι απαραίτητα δια την επιτυχίαν του αγώνος. Ταύτα πάντα είναι προσόντα, άτινα δημιουργεί η πίστις εις τα ιδανικά της Πατρίδος και της Θρησκείας. Αλλ οἱ ταχθέντες φρουροί επί των Εκκλησιαστικών επάλξεων ελλείψει ισχυράς πίστεως και σθένους ηθικού, ου μόνον δεν προβάλλουσι την απαιτουμένην αντίστασιν κατά των πολεμίων, ου μόνον δεν εγείρουσι νέα προχώματα δυνάμενα να αντιστούν εις την σύγχρονον πολεμικήν, αλλά και ελαφρά όλως τη συνειδήσει, κρημνίζουν όσα παλαίμαχοι αγωνισταί ήγειραν δια των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων. Απόδειξις η εσχάτως καθαιρεθείσα ακρόπολις του  Π α τ ρ ο π α ρ α δ ό τ ου                      η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, όπερ, ως εις ακατάλυτος φραγμός, εχώριζεν αισθητώς τους Ορθοδόξους από τους αιρετικούς και κακοδόξους. Τον αμυντικόν τούτον προμαχώνα, πολλάκις επεχείρησαν να καταρρίψουν οι πολυμήχανοι της Ορθοδοξίας εχθροί, αλλά προς κέντρα ελάκτισαν. Διότι αντιμετώπιζον πάντοτε τούς Αρχοντας και Ταγούς της Εκκλησίας, φρυκτωρούντας ανυστάκτως επί των αδαμαντίνων επάλξεων της Ορθοδοξίας. Όντως οι θεηγόροι Πατέρες της Εκκλησίας δεν ηγνόουν και ούτοι την θεωρίαν καθ ήν το Γρηγοριανόν ημερολόγιον εθεωρείτο δήθεν τελειότερον χρονικώς του Ιουλιανοῦ. Ουχ ήττον όμως υ π ε ρ η σ π ι ζ ο ν τ ο     Π α τ ρ ο π α ρ α δ ο τ ο ν•  διότι εσέβοντο την παράδοσιν των 7 Οικουμενικών Συνόδων, και την αιωνόβιον πράξιν της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Καθ όσον το Ιουλιανόν ημερολόγιον, συνδεθέν υπό των Θεοφόρων Πατέρων της Αης Οικουμενικής Συνόδου μετά του Πασχαλίου Κανόνος, του Ορθοδόξου εορτολογίου και του Κυριακοδρομίου απετέλεσε την συνισταμένην της Θείας λατρείας και ένα ενωτικόν κρίκον της καθόλου Ορθοδοξίας, καθώς και ένα ακαθαίρετον Ορθόδοξον προμαχώνα κατά της αιρέσεως και της κακοδοξίας. Και όμως τούτο το ακαθίρετον προπύργιον, κατεκρήμνισαν αμαχητί , όχι οι προαιώνιοι της Ορθοδοξίας εχθροί, αλλ' οι ταχθέντες προς περιφρούρησιν τούτου Εκκλησιαστικοί άρχοντες και Ταγοί. Τούτου ένεκα, οι διοικούντες νυν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες τον Ορθόδοξον Ελληνικόν  λαόν εις δύο αντιθέτους ημερολογιακάς μερίδας, ού μόνον, ηθέτησαν την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καθιερωθείσα υπό των 7 Οικουμενικών Συνόδων και κυρωθείσαν υπό της αιωνοβίου πράξεως της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά έθιξαν και το Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Διο και οι διοικούντες νυν την Ελληνικήν Εκκλησίαν δια της μονομερούς και αντικανονικής και αψυχολογήτου εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου, απέσχισαν εαυτού ς του καθόλου κορμού  της Ορθοδοξίας, και εκήρυξαν εαυτούς κατουσίαν Σχισματικούς απέναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των ισταμένων επί του εδαφους των 7 Οικουμενικών Συνόδων και των Ορθοδόξων θεσμών και παραδόσεων και επί των Εκκλησιών Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, του Αγίου Ορους, του Θεοβαδίστου Ορους Σινά κλπ. Οτι δε το πράγμα ούτως έχει, τούτο επιβεβαιοί και η εξ αρίστων Νομομαθών και Θεολόγων Καθηγητών του Εθνικού Πανεπιστημίου διορισθείσα προς μελέτην του ημερολογιακού ζητήματος Επιτροπή, ης Μελος ετύγχανε και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ως Καθηγητής τότε της Εκκλησιαστικῆς Ιστορίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίων. Ιδού τι εγνωμοδότησε περί του νέου ημερολογίου η Επιτροπή αύτη: "Απασαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, αν και αυτοκέφαλοι εις την εσωτερικήν διοίκησιν αυτών, ουχ ήττον επειδή εισίν ηνωμέναι προς αλλήλας δια των Δογμάτων και των Συνοδικών όρων και κανόνων, δεν δύναται μία επί μέρους Ορθόδοξος Εκκλησία να χωρισθή, και να αποδεχθή νέον Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον, χωρίς να λογισθή Σχισματική απέναντι των άλλων". Όθεν, αφού ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δια της ιδίας αυτού υπογραφής, κηρύττει εαυτόν Σχισματικόν, τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων, ίνα αποδείξωμεν, ότι ούτος και οι ομόφρονες αυτώ Αρχιερεῖς, κατέστησαν Σχισματικοί, ως διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες την Εκκλησιαστικήν και Εθνικήν ψυχήν του Ορθοδόξου Ελληνικοῦ Λαού; Αυτός ο ίδιος Μακαριώτατος, σχολιάζων εις μίαν πραγματείαν του περί του ημερολογίου, μίαν σχετικήν επιστολήν του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου του Β', λέγει τα εξής: Η επιστολή αύτη του Πατριάρχου, χαρακτηρίζει ως άριστα την θέσιν, ην ευθύς κατέλαβεν η Ορθοδοξος Εκκλησία, απέναντι της Γρηγοριανής τροποποιήσεως του ημερολογίου, ήτις θεωρείται υπ' Αυτής ως μία των πολλών καινοτομιών της πρεσβυτέρας Ρώμης, παγκόσμιον σκάνδαλον και αυθαίρετος καταπάτησις των Συνοδικών Κανόνων και Θεσμών. Εκτός των Κανονικών τούτων παραβάσεων, υπάρχουν και σπουδαίοι ηθικοί λόγοι, την πηγήν έχοντες εις αυτήν την Αρχιεπισκοπήν, οι επιβάλλοντες την εκκαθάρισιν του Κλήρου παντός βαθμού, δια την ανύψωσιν των λειτουργών της Εκκλησίας, και την αναστήλωσιν του γοήτρου της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας. Κατόπιν τούτων, επαφιεμεν εις τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν να κρίνη κατά πόσον ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, διαφωνών προς εαυτόν, και καταπατών τούς Ορθοδόξους θεσμούς και ιερούς Κανόνας, δύναται να η Πρόεδρος της Ορθοδόξου Ελληνικῆς Εκκλησίας, ης το κυριώτερον γνώρισμα και η ενδοξοτέρα αποστολή τυγχάνει η περιφρούρησις της Ορθοδόξου Χριστιανικής και Εθνικής Ιδεολογίας. Ημείς ανέκαθεν διεφωνήσαμεν προς την ημερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν, αλλά συνεμορφώθημεν προς την γνώμη της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας κατ' Εκκλησιαστικήν οικονομίαν• το μεν ίνα αποφύγωμεν το Εκκλησιαστικόν Σχίσμα, το δε, διότι είχομεν την ελπίδα, ότι η Ιεραρχία προς πρόληψιν της διαιρέσεως του ποιμνίου της, θα έσπευδε να επανέλθη εις την Ορθόδοξον ημερολογιακήν τροχιάν. Αλλ' επειδή το Σχίσμα εδημιουργήθη και άνευ ημών εις τούς κόλπους της Εκκλησίας υπό των Χριστιανών, διαιρεθέντων εξ αιτίας του νέου ημερολογίου, η δε Ιεραρχία μετά πάροδον δωδεκαετίας όλης, ου μόνον δεν ηυδόκησε χάριν της ενώσεως του ποιμνίου της και της ειρηνεύσεως της Εκκλησίας, να επαναφέρη το Ορθόδοξον ημερολόγιον αλλά και κατεδίωξε τούς Παλαιοημερολογίτας. Δια τούτο προήχθημεν καθ υπαγόρευσιν της συνειδήσεως ημών, να δηλώσωμεν εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον, ότι κόπτομεν πάσαν επικοινωνίαν μετ Αυτού, ως Σχισματικού κατά την ιδίαν ομολογίαν αυτού ποιούμεθα δε θερμήν έκκλησιν προς την μερίδα του Ελληνικού λαού του αποδεχθέντος το νέον ημερολόγιον επί καλή τη πίστει, ότι τούτο δεν προσκρούει προς την Ορθοδοξίαν, ως επιπολαίως διεκήρυξεν ο καινοτόμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, όπως αποκηρύξωσι και ούτοι το Γρηγοριανόν ημερολόγιον, ως αντορθόδοξον, και διασαλπίσωμεν εις τον Σχισματικόν Αρχιεπίσκοπον τα ρήματα του σοφού Βρυένιου: "Ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά Σε Πατροπαράδοτον σέβας, ουκ αφιστάμεθά Σου Μήτερ Ευσέβεια, εν Σοι εγεννήθημεν, εν Σοι ζώμεν, και εν Σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε καλέση καιρός, και μυριάκις υπέρ Σου τεθνηξόμεθα".   Ο Δημητριάδος Γερμανός  Ο Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος  Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος

 

 

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ-ΣΧΟΛΙΑ

1.Οι υπογράφοντες την εγκύκλιο Αρχιερείς είχαν υπογράψει την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του 1924 και ήταν μέλη της Συνόδου της Ελλάδικής Εκκλησίας από το 1924-1935 (συνολικά 11 χρόνια).Γράφουν χαρακτηριστικά: «Ημείς ανέκαθεν διεφωνήσαμεν προς την ημερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν, αλλά συνεμορφώθημεν προς την γνώμη της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας κατ' Εκκλησιαστικήν οικονομίαν• το μεν ίνα αποφύγωμεν το Εκκλησιαστικόν Σχίσμα, το δε, διότι είχομεν την ελπίδα, ότι η Ιεραρχία προς πρόληψιν της διαιρέσεως του ποιμνίου της, θα έσπευδε να επανέλθη εις την Ορθόδοξον ημερολογιακήν τροχιάν».

Δηλαδή ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑΝ  ΑΛΛΑ ΚΑΤ΄ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΥΠΈΓΡΑΨΑΝ και μετά 11 χρόνια αναιρούν τα όσα υπέγραψαν. Εν τω μεταξύ σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία ένας από τους Μητροπολίτες αυτούς ΄ήταν σφοδρός διώκτης όσων κληρικών ή λαϊκών διαφωνούσαν με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση!!!!!!!!όμως εδώ τα αποσιωπούν γράφοντας: «Αλλ' επειδή το Σχίσμα εδημιουργήθη και άνευ ημών εις τούς κόλπους της Εκκλησίας υπό των Χριστιανών, διαιρεθέντων εξ αιτίας του νέου ημερολογίου, η δε Ιεραρχία μετά πάροδον δωδεκαετίας όλης, ου μόνον δεν ηυδόκησε χάριν της ενώσεως του ποιμνίου της και της ειρηνεύσεως της Εκκλησίας, να επαναφέρη το Ορθόδοξον ημερολόγιον αλλά και κατεδίωξε τούς Παλαιοημερολογίτας»

2.Μεγάλο  μέρος της Εγκυκλίου ασχολείται μόνο με το ημερολόγιο, το οποίο θεωρεί θεματοφύλακα της Ορθοδόξου πίστεως, «ακρόπολιν» και  αμυντικό προμαχώνα των εθνικών ελληνοχριστιανικών παραδόσεων.

3.Η ημερολογιακή μεταρρύθμιση συμπεριλαμβάνονταν μέσα στις Οικουμενιστικές εγκυκλίους  1902 και 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στην παραπάνω εγκύκλιο όμως δεν γίνεται καμία αναφορά στις αιρετικές αυτές εγκυκλίους (που ως μέλη της Συνόδου γνώριζαν),ούτε στις αιρετικές απόψεις που εξέφραζαν.

4.Επίσης υπάρχουν λάθη και εσφαλμένες απόψεις. Συγκεκριμένα:

-Ταυτίζουν οι Αρχιερείς  το νέο -διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο (νέο)  με το Παπικό Γρηγοριανό. Τα γραφόμενα περί του Πατριάρχη Ιερεμίου δεν αφορούν το νέο ημερολόγιο αλλά το Γρηγοριανό.

-Σημειώνουν ότι  η ημερολογιακή μεταρρύθμιση διέσπασε  την ενότητα της Εκκλησίας.

-Διακηρύσσουν οτι το ημερολογιο ήταν θεματοφύλακας της πίστεως.(εχώριζεν αισθητώς τους Ορθοδόξους από τους αιρετικούς και κακοδόξους) και ήταν «ενωτικός κρίκος της καθόλου Ορθοδοξίας, καθώς και ένας ακαθαίρετος Ορθόδοξος προμαχώνας κατά της αιρέσεως και της κακοδοξίας».

-Υποστηρίζουν ότι « Ιουλιανόν ημερολόγιον, συνδεθέν υπό των Θεοφόρων Πατέρων της Αης Οικουμενικής Συνόδου μετά του Πασχαλίου Κανόνος, του Ορθοδόξου εορτολογίου και του Κυριακοδρομίου απετέλεσε την συνισταμένην της Θείας λατρείας και ένα ενωτικόν κρίκον της καθόλου Ορθοδοξίας, καθώς και ένα ακαθαίρετον Ορθόδοξον προμαχώνα κατά της αιρέσεως και της κακοδοξίας».

-Χαρακτήρισαν την Ελλαδική Ιεραρχία  Σχισματική, λόγω της ημερολογιακής μεταρρύθμισης .Θεωρούν επίσης ότι το σχίσμα προκλήθηκε αποκλειστικά από την Ελλαδική Ιεραρχία.

--Διακόπτουν την εκκλησιαστική κοινωνία με την Ελλαδική Εκκλησία λόγω του ημερολογίου.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Έχουμε αποδείξει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις για τις διαφορές Γρηγοριανού και νέου διορθωμένου ημερολογίου και δεν θα επανέλθω. Ούτε θα ξαναποδείξουμε ότι το Ιουλιανό ΔΕΝ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ ΩΣ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ και ως ΠΑΤΡΙΟ. Οι απόψεις του γράφοντος υπάρχουν σε άλλα δημοσιευμένα άρθρα.

Τα σημεία εκείνα που θα διαπραγματευτούμε  είναι τα εξής:

1.                  Η  ημερολογιακή μεταρρύθμιση διέσπασε  την ενότητα της Ορθόδοξης  Εκκλησίας και έθιξε  το Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας;

2.                  Απεκήρυξαν οι τρεις Αρχιερείς  την Ελλαδικη Εκκλησία ως Σχισματική;;;;

3.                  Είναι το ημερολόγιο θεματοφύλακας της πίστεως;

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.      Η  ημερολογιακή μεταρρύθμιση διέσπασε  την ενότητα της Ορθόδοξης  Εκκλησίας και έθιξε  το Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ (αποσπασμα) «…οι διοικούντες νυν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες τον Ορθόδοξον Ελληνικόν  λαόν εις δύο αντιθέτους ημερολογιακάς μερίδας, ού μόνον, ηθέτησαν την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καθιερωθείσα υπό των 7 Οικουμενικών Συνόδων και κυρωθείσαν υπό της αιωνοβίου πράξεως της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά έθιξαν και το Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Διο και οι διοικούντες νυν την Ελληνικήν Εκκλησίαν δια της μονομερούς και αντικανονικής και αψυχολογήτου εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου, απέσχισαν εαυτού ς του καθόλου κορμού  της Ορθοδοξίας, και εκήρυξαν εαυτούς κατουσίαν Σχισματικούς απέναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των ισταμένων επί του εδαφους των 7 Οικουμενικών Συνόδων και των Ορθοδόξων θεσμών και παραδόσεων και επί των Εκκλησιών Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, του Αγίου Ορους, του Θεοβαδίστου Ορους Σινά κλπ.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

Η ενότητα της Εκκλησίας διασφαλίζεται από την Χάρη του Θεού διά των θεουμένων αγίων με συγκεκριμένες πράξεις. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Σε ένα χωρίο γράφεται:

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταίς προσευχαίς. Εγένετο δε πάση ψυχή φόβος, πολλά τε τέρατα και σημεία διά των αποστόλων εγίνετο. πάντες δε οι πιστεύοντες ήσαν επί τό αυτό και είχον άπαντα κοινά» (Πρ. β΄, 42-44).

Στο χωρίο αυτό, που παρουσιάζει την ζωή της Εκκλησίας μετά την Πεντηκοστή, φαίνεται ότι τα στοιχεία της ενότητας των Χριστιανών ήταν η διδαχή των Αποστόλων, η κοινωνία μεταξύ τους, η κλάση του άρτου-θεία Ευχαριστία και οι προσευχές. Δεν ήταν μόνον η θεία Ευχαριστία το κέντρο της ενότητας, όπως ισχυρίζονται μερικοί στις ημέρες μας, αλλά και η διδαχή των Αποστόλων, η κοινωνία μεταξύ τους και οι προσευχές. Συγχρόνως, οι πρώτοι Χριστιανοί έβλεπαν «πολλά τε τέρατα και σημεία» που γίνονταν από τους Αποστόλους, και οι πιστεύοντες ζούσαν μαζί σε έναν τόπο και είχαν τα πάντα κοινά.

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου γράφει:

«Η ενότητα, λοιπόν, της Εκκλησίας δεν είναι απλώς εξωτερική, αλλά εσωτερική-χαρισματική. Αυτό καταγράφηκε έντονα στις ευχές της θείας Ευχαριστίας, των Μυστηρίων και των ιερών ακολουθιών. Είναι το lex credendi (κανόνας πίστεως), που στηρίζεται στην Αποκάλυψη του Θεού στους Αγίους, και το lex orandi (κανόνας προσευχής), που εκφράζεται στην προσευχή της Εκκλησίας. Αποκάλυψη και προσευχή, πίστη και μυστήρια, σφυρηλατούν την ενότητα των μελών της Εκκλησίας. Η διχοτόμηση μεταξύ  του lex credendi και  του lex orandi διασπά και την ίδια την ενότητα των μελών της Εκκλησίας.

Επίσης, η ενότητα των Χριστιανών συγκροτείται με τον συνδυασμό μεταξύ theologia gloriae (θεολογία της δόξης) και theologia crucis (θεολογία του σταυρού). Η θεολογία της δόξης είναι εμπειρία του Θεού, και η θεολογία του σταυρού δείχνει και τις προϋποθέσεις για την ανάβαση στην Πεντηκοστή, αλλά και την διαφύλαξη αυτής της εμπειρίας. Όταν κανείς θέλει να μετέχει του μυστηρίου της δόξης του Θεού, χωρίς το μυστήριο του σταυρού, δεν έχει αληθινή ορθόδοξη ζωή και επιφέρει την διάσπαση της ενότητος. Βίωση των Μυστηρίων, χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις, δηλαδή χωρίς την βίωση του σταυρού, ως καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως, είναι διάσπαση της ενότητος των Χριστιανών.

Από αυτήν την διάσπαση μεταξύ του lex credendi και του lex orandi και μεταξύ της theologia gloriae και της theologia crucis δημιουργούνται οι αιρέσεις και τα σχίσματα που διασπούν την ενότητα των Χριστιανών και όχι της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και δεν διασπάται ποτέ, αλλά οι αιρετικοί απομακρύνονται από αυτήν.»

Ο καθηγητής Ανδρ.Θεοδώρου γράφει: «Τα ουσιώδη στοιχεία τα απεργαζόμενα την Εκκλησία σαν ένα σώμα συνεκτικό και συμπαγές είναι τρία: η ενότητα στην πίστη, στη λατρεία και στη διοίκηση.

α. Η ενότητα στην πίστη, η οποία αποτελεί το σύνδεσμο τον συνάπτοντα τους πιστούς μεταξύ τους και με τον Κύριο, επικεντρώνεται στην ομολογία της ίδιας δογματικής διδασκαλίας, και στο οποίο τοποθετεί μεγάλο βάρος ο απόστολος Παύλος παραινώντας τους πιστούς να φυλάσσουν την παρακαταθήκη της πίστεως, καταπολεμώντας συγχρόνως τους ψευδοπροφήτες και τους ψευδοδιδασκάλους.

β. Η λατρεία (φυσικά η δογματική), ως δοξολογική ανύμνηση του ονόματος του τριαδικού Θεού, εκφράζουσα ομοίως την πίστη του σώματος του Χριστού και ενιαίως τηρούμενη σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, είναι επίσης αξιόλογο συστατικό στοιχείο της ενότητας της Εκκλησίας. Τα ποικίλλοντα λειτουργικά έθιμα και οι παραδόσεις που παρατηρούνται στη λατρεία των κατά τόπους ορθόδοξων Εκκλησιών, φυσικά δεν καταργούν τη βασική ενότητα λατρείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

γ. Τέλος, η εν τη διοικήσει ενότητα της Εκκλησίας εκφράζεται δια της υποταγής των χριστιανών σε μίαν αρχή και αυθεντία, την ιεραρχία. Την ανάγκη αυτή απαιτεί η παράσταση της Εκκλησίας ως βασιλείας και ενιαίου σώματος και κοινωνίας, η οποία προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κύρος και αυθεντία, όπως άλλωστε αυτό συμβαίνει και σε όλα τα αλλά κοινωνικά σώματα και οργανισμούς του κόσμου τούτου.(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 143- 144)

Και ρωτάμε. Η  όντως αντισυνοδική, αντικανονική και αναμφιβόλως λανθασμένη  ενέργεια της  ημερολογιακής μεταρρύθμισης ποια από τα παραπάνω αλλοίωσε οπότε διερράγη η ενότητα της Εκκλησίας;;;;;;(εννοείται ότι είναι λανθασμένη η άποψη ότι το 1924 εισήχθη το Γρηγοριανό ημερολόγιο).

Ο ισχυρισμός των Αρχιερέων ότι «οι διοικούντες νυν την Ελληνικήν Εκκλησίαν δια της μονομερούς και αντικανονικής και αψυχολογήτου εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου, απέσχισαν εαυτού ς του καθόλου κορμού  της Ορθοδοξίας, και εκήρυξαν εαυτούς κατουσίαν Σχισματικούς απέναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των ισταμένων επί του εδαφους των 7 Οικουμενικών Συνόδων και των Ορθοδόξων θεσμών και παραδόσεων και επί των Εκκλησιών Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, του Αγίου Ορους, του Θεοβαδίστου Ορους Σινά κλπ» είναι ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟΣ όπως αποδεικνύεται με τα παρακάτω γεγονότα.

Το διορθωμένο ( παλαιό ) Ιουλιανό Ημερολόγιο-το νέο δηλαδή Ημερολόγιο-το ακολουθούν σήμερα οι Εκκλησίες Κων/λεως , Αλεξανδρείας , Αντιοχείας,Ρουμανίας , Βουλγαρίας , Κύπρου , Ελλάδος , Αλβανίας , Πολωνίας , Τσεχίας και Σλοβανίας. Δηλαδή , 11 συνολικά Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ενώ το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο το ακολουθούν οι Εκκλησίες Ιεροσολύμων , Ρωσίας , Σερβίας , Γεωργίας και το Άγιον Όρος , παρ' ότι ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο , που ακολουθεί το νέο Ημερολόγιο. Δηλαδή 4 Ορθόδοξες Εκκλησίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι , παρά τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου , που υιοθέτησαν συνοδικά οι παραπάνω Εκκλησίες , δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει διαταραχή στις Κανονικές σχέσεις με τις άλλες Εκκλησίες , που δεν έκαμαν τη διόρθωση και κράτησαν το παλαιό Ημερολόγιο. Δεν διαταράχτηκε η ενότητα των Εκκλησιών. Δεν χωρίστηκαν οι Εκκλησίες. Είναι ενωμένες πνευματικά και μυστηριακά.

Ας λάβουμε υπόψη και τα εξής: Μέχρι τον 7ο αιώνα, μεταξύ της Ανατολικής Εκκλησίας και της Δυτικής (τότε) Ορθόδοξης Εκκλησίας, όχι μόνο δεν υπήρχε πάντα εορτολογική-λειτουργική ενότητα αλλά ούτε και κοινός Πασχάλιος εορτασμός δεν υπήρχε πάντα.

Αυτή η κατάσταση δεν εμπόδιζε τους αγίους Πατέρες αυτών των αιώνων να έχουν πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ τους και, μάλιστα, να συνέρχονται σε Οικουμενικές Συνόδους, συζητώντας άλλα θέματα και ποτέ τα περί «λειτουργικής-εορτολογικής ενότητας»!

-------------------------------------------------

2.Απεκήρυξαν την Ελλαδικη Εκκλησία ως Σχισματική;;;;

Στο παραπάνω απόσπασμα της Εγκυκλίου οι τρείς Αρχιερείς αποκήρυξαν ως ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ τον Αρχιεπίσκοπο και την Σύνοδο. Προκύπτει όμως η εύλογη απορία. Η Ελλαδική Εκκλησία που διοικείται από αυτή την Σύνοδο και μνημονεύει τους Αρχιερείς της Συνόδου ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ;

Δεν ισχύει εδώ «ο κοινωνών ακοινωνήτω ακοινώνητος έσται»

---------------------------------------------------------------------------

3.Είναι το ημερολόγιο θεματοφύλακας της πίστεως;

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ «Αλλ οἱ ταχθέντες φρουροί επί των Εκκλησιαστικών επάλξεων ελλείψει ισχυράς πίστεως και σθένους ηθικού, ου μόνον δεν προβάλλουσι την απαιτουμένην αντίστασιν κατά των πολεμίων, ου μόνον δεν εγείρουσι νέα προχώματα δυνάμενα να αντιστούν εις την σύγχρονον πολεμικήν, αλλά και ελαφρά όλως τη συνειδήσει, κρημνίζουν όσα παλαίμαχοι αγωνισταί ήγειραν δια των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων. Απόδειξις η εσχάτως καθαιρεθείσα ακρόπολις του ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ  , όπερ, ως εις ακατάλυτος φραγμός, εχώριζεν αισθητώς τους Ορθοδόξους από τους αιρετικούς και κακοδόξους.

ΣΧΟΛΙΟ.

Απο το 1054 (Μεγάλο Σχίσμα) μέχρι το 1582 (καθιέρωση στην Δύση του Γρηγοριανού ημερολογίου) οι χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσης χρησιμοποιούσαν το ίδιο ημερολόγιο (ΙΟΥΛΙΑΝΟ)  και μάλιστα γιόρταζαν ημερολογιακά μαζί όλες τις μεγάλες εορτές. Αυτό όμως δεν αλλοίωσε ΚΑΜΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΟΓΜΑ. Πως αποδεικνύονται τα παραπάνω γραφόμενα;

Η σύμπτωση των εορτών  μέχρι το 1582 αλλά και ο επιδιωκόμενος συνεορτασμός με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση τι απέδειξε μέχρι σήμερα. Οτι το ημερολόγιο ως μέσο της Οικουμενιστικής κίνησης απέτυχε του σκοπού του επειδή σήμερα  οι οικουμενιστικότερες τοπικές εκκλησίες ακολουθούν το Ιουλιανό ημερολόγιο.

ΑΓΝΩΣΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ

------------------------------------------------------

Μελετώντας τον αντι-οικουμενιστικό αγώνα στην Ελλάδα διαπιστώνουμε ότι το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα το σήκωσε το ακαινοτόμητο ορθόδοξο πλήρωμα από το 1924 μέχρι σήμερα. Βασικός σταθμός του αγώνα ήταν η παρουσία των τριών επισκόπων το 1935,που ηγήθηκαν του αγώνα και έσυραν και αυτοί τον μαρτυρικό Σταυρό της ομολογίας.

Όμως εύλογη φαίνεται η απορία. «Χρειάστηκαν έντεκα χρόνια για να αντιληφθούν αυτοί οι επίσκοποι τον λόγο της ημερολογιακής μεταρρύθμισης;

Ψάχνοντας ιστορικά στοιχεία για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα βρήκαμε άρθρο του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη με τίτλο Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ».

Στο άρθρο αυτό θα σταθούμε σε ο,τι αφορά τον βίο και την πολιτεία του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, λόγω παράθεσης άγνωστων σε πολλούς ιστορικών στοιχείων..

Οποιοσδήποτε έχει ιστορικά στοιχεία που αντικρούουν τα δημοσιευμένα μπορεί να τα δημοσιεύσει για την ενημέρωση όλων μας. Γράφει λοιπόν ο καθηγητής:

«Ας έλθουμε στην προσωπικότητα του πρώτου(ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ) και τι τον οδήγησε στην ανταρσία και στην καθαίρεση το 1935. Τον γνώρισα προσωπικά μαζί με τον συμφοιτητή και φίλο μου Ετεοκλή (Επιφάνιο) Θεοδωρόπουλο, όπως επίσης γνωρίζω πολλά περί αυτού και από τον πατριάρχη Αθηναγόρα καθώς και για τις μυστικές αποστολές της μακαρίτισσας της αδελφής του Πατριάρχη, Αγάθης Αλεξιάδη προς τον Χρυσόστομο, που φθάνουν μέχρι το 1954. Επιφυλάσσομαι όμως αυτά να τα καταγράψω αργότερα. Ο Καβουρίδης, λόγω της πορείας του στα της Εκκλησίας, με απησχόλησε με πολυετή έρευνα. Δεν είμαι ενήμερος αν οι εμφανιζόμενοι σήμερα ως επίδοξοι διάδοχοί του γνωρίζουν τι περί αυτών πέραν των όσων καταγράφηκαν μετά το 1935.

Ο Χρυσόστομος Καβουρίδης ήταν αξιόλογο πρόσωπο και ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ τον εξέλεξε μέσα στο κρίσιμο 1908 ως νέο μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου. Το αγωνιστικό και πατριωτικό του φρόνημα δεν αναπαυόταν εκεί και όταν θέλησε να επιστρέψει στην πατρίδα του ο Λήμνιος μητροπολίτης Πελαγωνίας Στέφανος, ο Χρυσόστομος προσφέρθηκε να τον αντικαταστήσει στην τότε ελληνική πόλη του Μοναστηρίου, τα σημερινά Βιτώλια των Σκοπίων. Εκεί, τον υποδέχθηκε ο αρχιδιάκονος Αθηναγόρας Σπύρου (ο κατοπινός Πατριάρχης), που υπηρετούσε με ειδική αποστολή, καταγεγραμμένη στο αρχείο του ΥΠΕΞ! Οι κοινοί αγώνες τους για να περισώσουν τον εκεί ελληνισμό από το απειλητικό σλαβικό στοιχείο τους συνέδεσαν έκτοτε στενά!

Όμως, το 1917 παρασύρθηκε ο Χρυσόστομος στον Εθνικό Διχασμό και χαρακτηρίστηκε από μεν την Εθνική Άμυνα της Θεσσαλονίκης ως «φιλοβασιλικός», από δε τους Γάλλους ως «φιλογερμανός» και διώχθηκε με συνέπεια να περάσει στον Αντιβενιζελικό χώρο. Παρασύρθηκε από την επιστροφή των «βασιλοφρόνων» (1920-1922) και προσχώρησε και στον «Εκκλησιαστικό Διχασμό» και έδρασε δυναμικά κατά της εκλογής του Πατριάρχου Μελετίου. Όταν η μητρόπολη Πελαγονίας παραχωρήθηκε τελικά στους Σέρβους, ο Μελέτιος τον κατέστησε μητροπολίτη Μελενίκου (Σιδηροκάστρου), αλλά δεν απεδέχθη την εκλογή του με αποτέλεσμα να κατασταθεί «ακοινώνητος» και υπόδικος. Για τον λόγο αυτό κατέφυγε στην Αίγυπτο, στον «φιλοβασιλικό» πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο! Ο διάδοχος του Μελετίου, πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄, που ενέκρινε και τη διόρθωση των 13 ημερών στο Ιουλιανό Ημερολόγιο, τον κατέστησε αρχικά μητροπολίτη Νέας Πελαγωνίας ενώ ο διάδοχός του πατριάρχης Βασίλειος, χαρακτηρισμένος ως «νεωτεριστής» από τους τότε Ζηλωτές, τον εξέλεξε αρχικά μητροπολίτη Φιλιατών και Γηρομερίου (1925-1926) και μετά ο ίδιος πάλι τον κατέστησε μητροπολίτη Φλωρίνης (1922-1932). Όλο αυτό το διάστημα ο Χρυσόστομος ως αρχιερεύς του Οικουμενικού Πατριαρχείου δέχθηκε επί 12 χρόνια (1923-1935) το διορθωμένο Νέο Ημερολόγιο! Αποδέχτηκε πλήρως την σχετική Μεταρρύθμιση και λειτουργούσε σύμφωνα με αυτό το Εορτολόγιο της Εκκλησίας! Ας σημειωθεί πως η διόρθωση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με το παπικό Γρηγοριανό Ημερολόγιο, όπως ψευδώς διαδόθηκε για να δικαιολογηθεί η «ζηλωτική ανταρσία» του 1924, όπως έχουμε πρόσφατα αποδείξει σε γραπτά μας!

Ερωτώ λοιπόν τους εγκαλούντας με: Μήπως γνωρίζουν το αίτιο της παραιτήσεως του Χρυσοστόμου από την μητρόπολη Φλωρίνης το 1932 και τα περί της μετά ταύτα σκληρής αντιπαλότητός του με τον συμπατριώτη του, Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο;

Μήπως υποψιάζονται τι στην πραγματικότητα τον πρόσδεσε στο άρμα της μακρότατης κενοδόξου μήνιος (Συνοδικόν τ. Β σελ. 329-330) του Δημητριάδος Γερμανού Μαυρομμάτη, που από το 1923 στράφηκε κατά της εκλογής στην τότε μητρόπολη των Αθηνών του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου;

Η διάσταση τους το 1935 για το «Παλαιοημερογιτικό ζήτημα» ήταν πραγματική ή εκμεταλλεύθηκαν την οργανωμένη σωματειακά πλέον «Ζηλωτική ανταρσία» για να αναγκάσουν σε παραίτηση τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο μετά την αρνητική έκβαση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας της προσφυγής περί την χειροτονία του Βοηθού Επισκόπου του γνωστότατου από τότε Ιακώβου Βαβανάτσου;

Μήπως παραγράφεται το γεγονός ότι ο Γερμανός ως Δημητριάδος ήταν αμείλικτος διώκτης με δίκες κ.τ.λ. των «Αγιορειτών ζηλωτών» που δρούσαν στο Βόλο και ότι ο Γερμανός και ο Χρυσόστομος δέχονταν τη διόρθωση του Ημερολογίου και λειτουργούσαν αμφότεροι σύμφωνα με αυτή από το 1924 μέχρι το 1935;