Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του, λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του, τηρεί την εντολή της αγάπης.
Η εντολή της ορθόδοξης Εκκλησίας για την τήρηση των οριοθετημένων ημερών της νηστείας μπορεί όποτε θέλουμε να «υποσκελίζεται» από τον κανόνα της φιλοξενίας; Τι μας εμποδίζει να τηρούμε και τους δύο κανόνες, δηλαδή, την νηστεία (με αλάδωτες νηστίσιμες τροφές) και την φιλοξενία ταυτόχρονα των αδελφών μας; Το θέλημα του Θεού δεν είναι πάνω από το δικό μου θέλημα και το θέλημα των αδερφών μας όταν δεν συμβαδίζουν με την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας; ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ 4:15 «ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ». Εκτός αν νηστεία θεωρείται από τους μοναχούς, λόγω της ιδιαίτερης ασκητικής ζωής τους έξω από τον κόσμο, η αποχή από κάθε τροφή, ακόμη και από το νερό, που μειώνουν την ποσότητα που πίνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη αν είναι λαθεμένη η σκέψη μου (δεν βάζω το ονοματεπώνυμό μου για να μην φαίνεται ότι επώνυμα «αμφισβητώ» τους ορθόδοξους γέροντές μας) γιατί δεν είμαι ο «αλάθητος» αντίχριστος αιρετικός Πάπας της Ρώμης όπως δεν είναι και αλάθητοι θαρρώ οι σεβαστοί γέροντές μας που με οσιακό βίο και καλή προαίρεση προσπαθούν να πράττουν το Άγιο Θέλημα του Θεού για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους.