Δεν περιγράφεται με τρία πρόσωπα ο Θεός. Του Ασλανίδη Σταύρου.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις αναφερθήκαμε στην ονομασία “Πατέρας”. Με αυτή την ονομασία συχνά η Γραφή αναφέρετε στον Τριαδικό Θεό του ουρανού. Με Αυτό το όνομα αποδίδεται ο Πλήρης Θεός, ο Θεός του ουρανού. Αυτό είναι το όνομα Του και συχνότερα χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτό το όνομα το ακούσαμε από τον Χριστό και σε Αυτό το όνομα αναφέρεται και συνομιλεί στη Καινή Διαθήκη. Ωστόσο στα λόγια της Καινής Διαθήκης, συχνά συναντάμε Αυτόν τον ίδιο, τον “Λόγο” και τον “Υιό του Θεού”, ως Θεό και Αυτό έχει όλη την Θεότητα Του. Επιπλέον, σε άλλες αναφορές που είναι σχετικές με την Πεντηκοστή, σε διηγήσεις μετά από Αυτήν, στις επιστολές του αποστόλου Παύλου και αλλού, ο Αδιαίρετος Τριαδικός Θεός αναφέρεται συχνότερα με το όνομα του Αγίου Πνεύματος.

Έτσι λοιπόν, ο Τριαδικός Θεός στη Θεολογία δεν είναι απλά μια Τριάδα Υποστάσεων που ως αριθμημένες μονάδες υπάρχουν σε μία ουσία. Σε τέτοια είδη, που έχουν ατομικές και αριθμημένες υποστάσεις κάνει λόγο ο Αριστοτέλης. Αντίθετα στη Θεολογία, το ένα Πρόσωπο από την Τριάδα του Θεού, ποτέ δεν απομονώνεται από τα άλλα, παρά μόνο στην περίπτωση που επισέρχεται η αναφορά στο Υποστατικό τους Ιδίωμα. Μόνο τότε και μόνο λεκτικά, και μόνο κατά το ιδίωμα τους, διακρίνονται τα Πρόσωπα. Μόνο τότε χωρίζεται εντελώς με το όνομα Του, το ένα Πρόσωπο από τα άλλα δύο, σχηματίζοντας έτσι την Τριάδα.

Είναι γεγονός ότι εκλείπουν από τα λόγια της Αγίας γραφής, η ονομασία της Αγίας Τριάδας, η παράθεση και των Τριών ονομάτων δηλαδή του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, η αναφορά στο Ομοούσιο τους κ.ά. Η Αγία Γραφή ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρεται σε αυτά τα ονόματα συγκεντρωμένα, αν και είναι η κεντρική της έννοια. Αντίθετα με αυτήν την απουσία, Όλη η Ομοούσια Τριάδα αναφέρεται στην Αγία Γραφή με ένα από τα ονόματα των Προσώπων Της. Αναφέρεται άλλοτε με την επίκληση του Πατέρα, άλλοτε του Υιού, και άλλοτε του Αγίου Πνεύματος. Μάλιστα αυτό διαδοχικά αλλάζει , ακριβώς για να φανεί το Ομοούσια και Ομότιμο του καθενός Τους. Αυτή είναι μια πρακτική την οποία εφαρμόζει η Αγία Γραφή και δεν θέλει πολύ κόπο για να το διαπιστώσει κάποιος που την διαβάζει. Ο άγιος Ιω. Δαμασκηνός παραθέτει τα  λόγια του Μεγάλου Βασιλείου που λένε για το θέμα αυτό:

 

Ὅτι οὔτε ὀπτασία οὔτε χρησµῳδία κεχωρισµένως πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος. Ἡσαΐας ὁ προφήτης: »Εἶδον«, ἔφη, »κύριον σαβαὼθ καθήµενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου... (Ησ. 6, 1s).

Ὅσον μὲν οὖν κατὰ ταύτην τὴν θέσιν καὶ τὴν ἀκολουθίαν τοῦ προφητικοῦ γράμματος ὁ ἐπὶ πάντων ἐστὶν πατὴρ (σ.δ. Εδώ, ο Θεός του ουρανού, μνημονεύεται λεκτικά με το όνομα του Πατέρα), ὁ ὀφθεὶς καὶ χρησµοδοτήσας τῷ προφήτη.

Ὁ μέντοι τῆς βροντῆς (Μκ 3, 17) υἱὸς ἐξαίσια φθεγξάµενος καὶ βροντῆς εἰρηκώς φοβερώτερα, οὗ ἴδιον οὐχὶ τὸ »οὐκ ἦν« ἀλλὰ τὸ »ἦν ὁ λόγος« (Ιω. 1, 1), τὸν υἱὸν ἔφη τὸν ὀφθέντα καὶ χρησµοδοτήσαντα τῷ προφήτῃ. Λέγει γὰρ ἐν τῷ ἰδίῳ συγγράµµατι·» Διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύναντο οἱ Ἰουδαῖοι πιστεύειν εἰς τὸν Ἰησοῦν, διότι εἶπεν Ἡσαΐας περὶ αὐτῶν· Τετύφλωνται αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ πεπώρωται ἡ καρδία, ὅπως μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ συνῶσι τῇ καρδίᾳ καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσωμαι αὐτούς. (Ησ. 6, 9s). Ταῦτα εἶπεν Ἡσαΐας, ὅτε εἶδε τὴν δόξαν αὐτοῦ«. (Ιω. 12, 39-41).

Ὁ δὲ Παῦλος τοῦ πνεύματος ἀπεφήνατο τὴν ὀπτασίαν καὶ τὴν χρησµῳδίαν εἶναι λέγων· »Καλῶς ἔφη τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον διὰ τοῦ προφήτου Ἡσαΐου πρὸς τοὺς πατέρας ὑμῶν· Ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου.« (Πρξ. 28, 25-27).

Ὁ προφήτης τοῦ πατρὸς εἰσηγεῖται τὸ πρόσωπον τοῦ παρὰ Ἰουδαίοις πεπιστευµένου, ὁ εὐαγγελιστὴς τοῦ υἱοῦ, ὁ Παῦλος τοῦ πνεύματος, ἕνα κύριον σαβαὼθ τὸν ὀφθέντα κοινῶς ὀνομάζοντες, Διῄρηται αὐτοῖς ὁ περὶ τῆς ὑποστάσεως λόγος ἁδιαιρέτου µένοντος ἐν αὐτοῖς τοῦ περὶ ἑνὸς θεοῦ φρονήµατος.

Διήρηται γὰρ ἁδιαιρέτως ὁ περὶ τῆς ὑποστάσεως τρόπος καὶ λόγος. Διὸ »ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος« τριαδικῶς διὰ τὸ τρισσὸν τῶν ὑποστάσεων, »κύριος« δὲ ἅπαξ διὰ τὸ μοναδικὸν τῆς θεότητος.

Ιω. Δαμασκηνού, έκδ. Kotter, τομ iv, σελ. 325.

 

Έτσι η Θεολογία λαμβάνει το νόημα της μέσα από τα ονόματα του Πατέρα ή του Υιού ή του Αγίου Πνεύματος, χωρίς όμως αυτό να δίνει κάποια δικαιολογία για τη διαίρεση των Προσώπων του Θεού και την αποδοχή της επικατάρατης τριθεΐας. Η Τριθεΐα εκδηλώνεται όταν δοξάζεται, τιμάται και Προσκυνούνται χωριστά ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.

Μάλιστα και ο υψιπέτης αετός της Θεολογίας, όταν χρειάστηκε να μιλήσει για το Απερίγραπτο του Θεού, απόδωσε το Απερίγραπτο του Θεού στη Μονάδα Του. Αναφέρθηκε άλλοτε στο όνομα “Θεός” και άλλοτε στο όνομα “Πατέρας”, αλλά απέδωσε πάντα το Απερίγραπτο στη Μονάδα Του. Αυτή είναι η Θεολογία της Εκκλησίας, έτσι μας δόθηκε και όλοι οφείλουμε να την σεβαστούμε.

 

«Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε» Ιωάννης 1:18

«Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται» Α΄ Ιωάννου 4:12

«καὶ ὁ πέμψας με πατήρ, αὐτὸς μεμαρτύρηκε περὶ ἐμοῦ. οὔτε φωνὴν αὐτοῦ ἀκηκόατε πώποτε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε» Ιωάννης 5:37

«οὐχ ὅτι τὸν πατέρα τις ἑώρακεν, εἰ μὴ ὁ ὢν παρὰ τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἑώρακε τὸν πατέρα». (Ιω. 6,46).

 

Μόνο κατά τον Αριστοτέλη μπορεί να διακρίνονται ανεξαιρέτως όλες οι υποστάσεις. Οι μαθητές του διακρίνουν μέσα στο χρόνο, τοπικά ή τροπικά τον Πατέρα από τον Υιό και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το Άγιο Πνεύμα. Εντούτοις, έτσι κατακρημνίζεται το ορθόδοξο Δόγμα για τα Πρόσωπα του Θεού ή αντίθετα αυτές οι αναφορές προδίδουν ότι τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται και τιμάνε είναι κτίσματα. Έτσι μόνο, μπορούν και τοποθετούνται τα δήθεν πρόσωπα του θεού, στον χρόνο, στον χώρο, το ένα δίπλα, ή μπροστά, ή πίσω, ή πάνω από το άλλο. Αντίθετα στην ορθοδοξία έχουμε την πίστη στη Τριαδική Μονάδα, ο Θεός προσκυνείται Αχρόνος και έξω από κάθε τόπο και αυτό γίνεται μέσα από ένα μηχανισμό Μεσιτείας. Αυτή η Μεσιτεία δεν αφέθηκε σε άψυχες καρικατούρες, αλλοίμονο!!! Ούτε την έχει ο πάπας!!! Η Μεσιτεία ήρθε ενυπόστατη στο σώμα που ενώθηκε ο ίδιος ο Θεός. Με την Μεσιτεία του Χριστού, Προσκυνείται Όλος ο Θεός και με το καθένα όνομα του Προσώπου Του, αναφέρεται στη Πληρότητα του Θεού:

 

·                αν αναφερθούμε στον Πατέρα, τότε έχουμε το παν και δεν προχωράμε σε Προσέγγιση ή Προσκύνηση άλλου προσώπου.

·                αν αναφερθούμε στον Υιό, τότε έχουμε το παν και δεν προχωράμε σε Προσέγγιση ή Προσκύνηση άλλου προσώπου.

·                αν αναφερθούμε στο Άγιο Πνεύμα, τότε έχουμε το παν και δεν προχωράμε σε Προσέγγιση ή Προσκύνηση άλλου προσώπου.

·                αν αναφερθούμε στον Πατέρα στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, στην Τριάδα ως Τριαδική Μονάδα, τότε έχουμε το παν και δεν προχωράμε σε Προσέγγιση ή Προσκύνηση  διαχωρισμένων Προσώπων.

 

Θέλει προσοχή σε ένα λεπτό σημείο της Θεολογίας. Αυτό είναι λογικά μη κατανοητό, και διαχρονικά αμφισβητείται, επειδή έρχεται σε αντίθεση με την φιλοσοφία του Αριστοτέλη. Πιστεύουμε στο Αδιαίρετο του Θεού και ταυτόχρονα γίνεται η διάκριση των Προσώπων. Εντούτοις η διάκριση έχει την δική της αυτοτέλεια, δεν καταργεί το Αδιαίρετο Τους, ούτε πάλι συγχέονται αυτά τα δύο. Η Διάκριση τους, πραγματοποιείται “στοχευμένα” και μόνο για την μνημόνευση των Υποστατικών Ιδιωμάτων. Αυτή η διάκριση των Προσώπων, δηλαδή η χωριστή μνημόνευση Τους, γίνεται μόνο λεκτικά και μόνο κατά το Υποστατικό τους Ιδίωμα. Όταν ο πιστός θέλει ειδικά να ομολογήσει τα Υποστατικά Ιδιώματα του Θεού, να αναφερθεί στη Θεολογία τους και στην ύπαρξη των Προσώπων του Θεού, τότε και ΜΟΝΟ τότε, μιλάει χωριστά για τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Εντούτοις, μέχρι εδώ αναφερθήκαμε σε δύο περιπτώσεις, της Αδιαίρετης Τριάδας και των Διακριτών Προσώπων Του. Αναφερθήκαμε στη βιωματική προσέγγιση του Θεού και στη λεκτική αναφορά της Τριάδας Του. Στο Αδιαίρετο των Προσώπων και στη διαίρεση τους. Θέλει όμως προσοχή ότι και τα δύο δεν λαμβάνονται, ούτε ποτέ έγιναν εμπειρικά καταληπτά. Μέχρι εδώ, όσα αναφέρθηκαν, τα ξέρουμε επειδή μας τα αποκάλυψε ο Κύριος. Επιπλέον και πέραν αυτών, πάλι με την Δωρεά του Κυρίου, ξεκινάει κάποια μορφή Εμπειρίας. Αυτό που μπορεί να βιωθεί από τον Θεό, είναι μία μοναδική Εμπειρία. Αυτή είναι μια βιωματική Εμπειρία, πάνω και χωριστά από τις αισθήσεις και αναφέρεται στην Ενέργεια Του. Όταν ο Θεός προσεγγισθεί για την λατρεία, … την τιμή, την δοξολογία, την προσευχή, την ικεσία, την όραση, την κοινωνία, την προσκύνηση και όλα τα παρόμοια, τότε αυτή η αναφορά αναζητάει τον Θεό και την Θεότητα των τριών Προσώπων και αυτά όλα είναι κοινά μεταξύ τους και αναφέρονται στη Μόνη Μεθεκτή Μονάδα του Θεού, την Ενέργεια Του. Η Ενέργεια Του είναι Μία, αναφέρεται στο “Είναι” του Θεού, δηλαδή στην “Ουσία” Του και άρα στη Μονάδα Του. Η Μέθεξη Αυτή είναι Άρρητη και δηλώνει την Ύπαρξη και την Παρουσία του Θεού, αφού δεν υπάρχει ενέργεια ανυπόστατη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη Μέθεξη, έχουμε ΠΑΝΤΑ το Ομότιμο, το Ομόδοξο, την Μία Προσκύνηση … κ.ά.

 

 

Στη συνέχεια θα γίνει μία συνοπτική παρακαταθήκη, για να φανούν και διαφορετικά όλα αυτά. Θα γίνει μια ακόμα προσπάθεια, για να φανεί αυτή την φορά σε προσωπικό επίπεδο, το πως ακούγονται όσα η Εκκλησία μας διδάσκει. Έτσι ίσως θα φανεί καλύτερα το γιατί η παρουσίαση ενός τριτοπρόσωπου θεού, είναι πράξη που τον διαστρέφει και ματαιώνει το έργο της Θείας Οικονομίας του Χριστού.

 

Άραγε ποιον Θεό αναζητάς χριστιανέ; Μήπως θέλεις να προσευχηθείς, να Δοξολογήσεις, να Προσκυνήσεις την Θεότητα;

 

Τότε έχεις Αδιαίρετη Θεότητα για να το κάνεις. Αυτή είναι ικανή και με Πληρότητα και για αυτό αρκέσου στον Χριστό που είναι Πλήρης Θεός και στη Μονάδα Της.

 

Αλλά μήπως δεν σου φτάνουν αυτά και θέλεις ακόμα να αναφερθείς και να Δοξάζεις την Τριάδα; Τότε έχεις μπροστά σου όχι την Θεότητα διαιρεμένη στα Τρία (άπαγε της βλασφημίας), αλλά τα Τρία υποστατικά τους Ιδιώματα. Τότε με σεβασμό πίστευσε και σε όσα επιπλέον μας Δίδαξε ο Κύριος. Δηλαδή στην ύπαρξη και Παρουσία των Τριών Ομότιμων Προσώπων και το Δόγμα Τους, αλλά μην ζητήσεις την ατομική διάκριση τους ή άλλη Εμπειρική χωριστή σχέση μαζί Τους.

 

Αλλά μήπως ούτε αυτά σε φτάνουν και θέλεις οπωσδήποτε κάποια ανώτερη εμπειρία; Τότε μάθε ότι το ανώτερο όλων που μπορείς να δεις είναι οι Πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής. Η Πραγματική Δόξα είναι να βρεθείς στην κατάσταση της Θέωσης. Αυτό βέβαια δεν θα το λάβεις όντας απροετοίμαστος, αλλά αφού πρώτα καθαριστείς από τις αμαρτίες... Για Αυτήν την καινή τράπεζα ήρθε στον κόσμο ο Κύριος. Αυτή είναι η Μία Αδιαίρετη και Άκτιστη Ενέργεια του Θεού. Σε Αυτήν παραπέμπει και ο Μακαρισμός: «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». (Ματθ. 5,8). Σε Αυτή την Τράπεζα συμμετέχουν όχι μόνο με την “γεύση”, αλλά και με την “όραση”. Ωστόσο ο Θησαυρός που είναι σε Αυτήν, δεν λαμβάνεται ούτε από το στόμα ούτε με σαρκικούς οφθαλμούς, αλλά με την “καρδιά”. Μακάριοι όσοι το επιτύχουν.

 

 

Υπάρχουν πολλές αιρέσεις και πλάνες που θέλουν την περιγραφή του Θεού, την Αριστοτελική αριθμοποίηση* των Προσώπων Του και την ταυτοποίηση των Προσώπων του Θεού με τα ονόματα Του.

 

Σύμφωνα με το ορθόδοξο φρόνημα, τα ονόματα “Πατέρας” ή Υιός” ή “Άγιο Πνεύμα” έχουν ή δεν έχουν υποστατικό χαρακτήρα ή αναφέρονται στο κάθε Πρόσωπο του Θεού, ανάλογα με την θεολογία που έχουν τα συμφραζόμενα του κειμένου και όχι ανάλογα με την λέξη, ή το όνομα του Προσώπου του Θεού που Χρησιμοποιείται. Για την ερμηνεία τους, πρέπει να ξέρουμε τι επιδιώκεται από το κείμενο, το Πως και το Γιατί λέγεται το όνομα του Θεού, και το πλαίσιο στο οποίο παρουσιάζεται. Η Εκκλησία πρώτα βιώνει και στη συνέχεια μέσα από την Εμπειρία ερμηνεύει τα όσα λένε οι Γραφές. Σε αυτό κρατάει διαφορετική στάση ο σχολαστικισμός.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν αυτό που αναφέρεται είναι το Πρόσωπο ή η Πληρότητα της Αγίας Τριάδας. Εντούτοις, μπορούμε να πούμε ότι σε γενικές αναφορές των ονομάτων του Πατρός ή του Υιού ή του Αγίου Πνεύματος, συναντάμε την Πληρότητα του Θεού. Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και με αναφορά στο Υποστατικό Ιδίωμα του Προσώπου, η έννοια του μεταβάλλεται και αναφέρεται λεκτικά στην Υπόσταση.

Για να κατανοήσουμε αυτήν την Θεολογία και να εμβαθύνουμε στην ερμηνεία των Προσώπων στα οποία αναφέρονται τα κείμενα, θα Πρέπει να εκδιώξουμε τον Αριστοτέλη από μέσα μας και βάζοντας στην άκρη τους υλικούς νόμους και την λογική, να δούμε αυτά τα δύο ταυτόχρονα. Όταν αναφερόμαστε στον Παλαιό των Ημερών, στον Πατέρα, στον Γιαχβέ, στον Σαβαώθ … τότε Αυτός μπορεί και είναι Ταυτόχρονα:

 

·                η Υπόσταση του Πατέρα αν έχει το δικό Του Υποστατικό ιδίωμα.

·                η Υπόσταση του Υιού αν έχει το Υποστατικό Του ιδίωμα

·                η Υπόσταση του Αγίου Πνεύματος αν έχει το Υποστατικό Του ιδίωμα

·                ο Τριαδικός Θεός αν δεν έχει ή δεν αναφέρεται σε κάποιο από τα Υποστατικά Του Ιδιώματα.

 

Ωστόσο υπάρχουν αντίχριστες και ανορθόδοξες ομάδες που πρεσβεύουν και κηρύσσουν ακριβώς τα αντίθετα. Μιλάνε και χρησιμοποιούν προσχήματα, για να παρουσιάσουν αριθμημένα* πρόσωπα και αναφέρονται σε Μείζων ή Κυρίαρχο Πρόσωπο του Θεού.

 

*Η Αριθμοποίηση των Προσώπων του Θεού, σημαίνει δύο σημαντικές καταστάσεις.

 

Α. Οι αριθμοί μπορούν να χωρίζονται σε τρία διακριτά πρόσωπα ή να ομογενοποιούνται στη Μονάδα, κατά δύο μεγάλες και ακραίες διαχρονικές αιρέσεις:

1. λαμβάνονται με διαίρεση: Εδώ έχουμε την Τριθεΐα, ένα-δύο-Τρία,
2. λαμβάνονται με ταύτιση: Εδώ έχουμε τον Σαβέλλιο ή τους Μοναρχιανιστές, ένα=ένα=ένα).

 

Αντίθετα με αυτές τις φλυαρίες, η ορθοδοξία έχει μοναδικά δικό της το Δόγμα της Τριαδικής Μονάδας. Η Μονάδα οδηγεί στη Τριάδα και η Τριάδα στη Μονάδα. (Τρία ⇒ Ένα, Ένα ⇒ Τρία, όχι όμως Τρία = Ένα, ούτε Ένα = Τρία). Τα κείμενα της Αγίας Γραφής αναφέρονται σε μία αναρίθμητη Δυάδα. Στον Άσαρκο Θεό, δηλαδή στον Ομοούσιο Θεό του ουρανού για τον οποίο μας παραδόθηκε και πιστεύουμε στην Τριάδα Του και στον ίδιο Θεό που Σαρκώθηκε. Αυτός είναι ο Χριστός τον ζήσαμε και τον δεχόμαστε μέσα μας με τα Μυστήρια. Στο Πρόσωπο Του είναι ο Απρόσιτος Θεός και ο Σαρκωμένος Κύριος που ήρθε και έζησε μαζί μας. Αυτός λοιπόν ο Θεός παρουσιάζεται λεκτικά διπλός. Αυτή την Δυάδα την συναντάμε στον Χριστό, Αυτός μόνο είναι η Δυάδα του Θεού και καμία άλλη Δυάδα του θεού εκτός του Χριστού, ποτέ και κανείς δεν γνώρισε.

 

Β. Συχνά παρουσιάστηκαν και επιπλέον θρησκευτικές ομάδες, που όχι μόνο διαίρεσαν Αριστοτελικός τα πρόσωπα, αλλά τολμούν και συγκρίνουν τα Πρόσωπα του Θεού μεταξύ τους!!! Έτσι αναγνώρισαν σε ένα από τα Πρόσωπα του Θεού, όπως στον Πατέρα (οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναφέρονται στον Γιαχβέ) ή άλλοι στον Λόγο ή ακόμα στον Χριστό, τον Κυρίαρχο Θεό και πιο σπάνια (το συναντάμε σε κάποιους προτεστάντες) ξεχώρισαν το Άγιο Πνεύμα ως το Πρόσωπο που έχει αναλάβει την πρωτοβουλία του Θεού. Τονίζουμε για μια ακόμα φορά ότι η μόνη διαφορά που ξέρουμε οι ορθόδοξοι ανάμεσα στα Πρόσωπα Του, είναι το Υποστατικό Ιδίωμα. Μάλιστα το ξέρουμε λεκτικά και μόνο την ύπαρξη του και πέραν αυτού δεν γνωρίζουμε την σημασία του. Δεν υπάρχει άλλη διαφορά στα Πρόσωπα του Θεού, απεναντίας Αυτά πιστεύονται και είναι Ομοούσια. Πέραν αυτού, η μόνη που Ενεργεί είναι Μία και Αυτή είναι φυσικά η Ενέργεια του Τριαδικού Θεού.

 

Στη συνέχεια θα αναφερόμαστε και στην ύπαρξη κάποιων άλλων θρησκευτικών ομάδων, πέραν από αυτούς που περιγράφουν σε τρία πρόσωπα τον Θεό, για να φανούν οι ομοιότητες που παρουσιάζουν μεταξύ τους. Αν ανατρέξει κάποιος σε sites και σε βιβλία, με αντιρρητικούς λόγους εναντίων τέτοιων θρησκευτικών ομάδων, από ορθόδοξη πλευρά, θα δει ότι η ορθόδοξη Θεολογία στηρίζεται στο ότι τα ονόματα του Θεού είναι Χριστολογικά ή Τριαδολογικά. Έτσι όλα αυτά που γράφηκαν σε προηγούμενες αναρτήσεις, για τα ονόματα του Θεού, δεν είναι πρωτότυπες σκέψεις και δεν ακούγονται πρώτη φορά, ούτε αναφέρονται μόνο σε αυτούς που περιγράφουν σε εικόνες, με τριτοπρόσωπο σχήμα, τον Θεό. Αντίθετα χρησιμοποιήθηκε η ίδια “Θεολογία” κατά καιρούς και προς όλους εκείνους που διαστρεβλώνουν την Τριαδική Μονάδα.

 

Οι ορθόδοξοι πιστεύουμε μια ξεκάθαρη και κρυστάλλινη Αλήθεια. Κανένα από τα Πρόσωπα του Θεού που λέγονται με τα ονόματα: “Πατέρας”, “Γιαχβέ” “Παλαιός των Ημερών”, “Σαβαώθ” … δεν ξεχωρίζει και δεν έχει τίποτα - εντελώς τίποτα - επιπλέον από τα άλλα Πρόσωπα του Θεού. Δεν μπορεί να γίνει κάποια σύγκριση μεταξύ τους, ούτε διάκριση τους για οτιδήποτε άλλο πλην του Υποστατικού Ιδιώματος Τους.

Κάποιοι λοιπόν, αντίθετα με αυτό, πιστεύουν σε ένα και Κυρίαρχο Πρόσωπο του Θεού που παρουσιάζεται είτε με το όνομα Πατέρας ή με το όνομα Γιαχβέ ή με το όνομα Σαβαώθ κ.ά. Για κάποιους λοιπόν ο Μείζον και ο Κυρίαρχος Θεός, έχει τον Υιό Του που ήρθε στη γη, αλλά σύμφωνα με αυτά που λένε, τα δύο πρόσωπα δεν λαμβάνονται Ομοούσια, Ομόδοξα και Ομότιμα. Με απλά λόγια ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα, αλλά ο μείζον και Κυρίαρχος ανάμεσα τους, είναι και παραμένει ο πατέρας του. Παρόμοια το Άγιο Πνεύμα για κάποιους, δεν είναι Ομοούσιος Θεός μια και στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα του αναφέρεται σπάνια και κεκαλυμμένα.

Είναι λοιπόν πολλοί είναι εκείνοι  που διαβάζουν Αριστοτελικός τα ονόματα του Θεού από τις Γραφές και έχουν καταπληκτικές ομοιότητες με τους σημερινούς Τριθεΐτες που εικονίζουν τον Θεό τους με τριτοπρόσωπη μορφή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δέχονται τις αναφορές που γίνονται στο όνομα του Θεού Πατέρα (οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχονται ως επικρατέστερο το όνομα του Γιαχβέ), ως όνομα που χαρακτηρίζει το ατομικό Πρόσωπο Του. Πιστεύουν δηλαδή, ότι Αυτός που αναφέρεται ως πατέρας ή Γιαχβέ ή Σαβαώθ …., είναι ο ένας, ο μείζον Θεός. Αυτή λοιπόν είναι η κοινή τους βάση έστω και αν μετά διαφοροποιούνται οι θέσεις τους. Ενδεικτικά, αν θέλει να δει ο αναγνώστης πως αντιμετωπίζονται αντιρρητικά και με ορθόδοξο τρόπο οι θεωρίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τότε ας διαβάσει το βιβλίο τού Ν. Σωτηρόπουλου, "Ο Ιησούς Γιαχβέ".

 

Οι ορθόδοξοι έχουμε ένα διττό Θεό. Αυτός είναι ένας Θεός που έχει δύο ερμηνείες και δύο προσεγγίσεις. Αυτός που είναι στον ουρανό, πιστεύουμε στην ύπαρξη του και στην τριαδική του μονάδα. Αυτός δεν σχίζεται στα τρία και δεν συμπυκνώνεται σε Μονάδα. Επιπλέον αυτός ο ίδιος Θεός προσεγγίζεται αισθητά και Αυτός ήρθε στη γη και έζησε μαζί μας. Ο Θεός του ουρανού είναι η μία ερμηνεία που είναι υψηλή, πάνω από τις αισθήσεις και προσεγγίζεται με την πίστη και η άλλη είναι ο αισθητός Θεός, Αυτός που ενώθηκε και πήρε σάρκα και αυτόν που λαμβάνουμε μέσα από τα μυστήρια της εκκλησίας. Αυτές οι δύο ερμηνείες είναι και χρησιμοποιούν στους λόγους του οι πατέρες και σύγχρονοι θεολόγοι.

Για παράδειγμα, η απάντηση που έχει δοθεί για τον Παλαιό των Ημερών σε όσους τον εξατομικεύουν στο Πρόσωπο του Πατέρα και τον εικονίζουν ως Πατέρα, είναι ότι το όραμα του Δανιήλ είναι Χριστοκεντρικό και ταυτόχρονα ο Παλαιός των Ημερών αναφέρεται στον Τριαδικό Θεό του ουρανού. Ο Χριστός πάλι είναι Πλήρης Θεός και ενώ σαρκώθηκε ο Λόγος είναι όλος ο Θεός του ουρανού μέσα Του. Η απάντηση αυτή παρουσιάζεται και στην υμνωδία της εκκλησίας. Παρόμοια είναι και η απάντηση που δόθηκε από τους ορθόδοξους προς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πάλι αναφέρεται ότι ο Γιαχβέ αισθητά είναι ο Χριστός και ταυτόχρονα αναφέρεται προς τον Απρόσιτο Τριαδικό Θεό. … Επίσης, αυτά δεν διαφέρουν από την απάντηση που δόθηκε προς εκείνους που λένε ότι στη φιλοξενία του Αβραάμ ο Πατέρας ως ο μείζον Θεός, μιλούσε και συζητούσε με τον πατριάρχη. Μάλιστα, με την ερμηνεία τους αυτή, εκτός την εξατομίκευση των προσώπων παραδέχονται ότι τα άλλα δύο Πρόσωπα του Θεού, παραστέκονταν δίπλα τους Βουβά!!! Η ορθόδοξη απάντηση πάλι είναι ότι παρουσιάστηκε ο Χριστός με την αισθητή ερμηνεία και ο Τριαδικός Θεός με την υψηλότερη ερμηνεία. Αντίστοιχα δεν διαφέρουν μαζί τους και όσοι λένε ότι στη Βάπτιση και στη Μεταμόρφωση του Κυρίου, μίλησε από τον ουρανό ο Πατέρας ως μείζον Θεός. Αυτό είναι αντιευαγγελικό αφού για την παρερμηνεία αυτή μας λέει με αυστηρό ύφος ο αετός της Θεολογίας: «καὶ ὁ πέμψας με πατήρ, αὐτὸς μεμαρτύρηκε περὶ ἐμοῦ. οὔτε φωνὴν αὐτοῦ ἀκηκόατε πώποτε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε» (Ιωάννης 5:37). Πατέρας δεν ήταν το Πρόσωπο, αλλά η Μία Θεότητας της Αγίας Τριάδας. Αυτή η Θεότητα, κατοίκησε όλη στον Χριστό. Πάλι λοιπόν έχουμε Δύο ή Μία ερμηνεία.

 

Όσοι δεν πιστεύουν στην Πληρότητα του Χριστού ως Θεού, δεν μπορούν να καταλάβουν ποιος πραγματικά είναι ο μείζον και ποιος ο ακολουθούμενος και ερχόμενος Θεός. Ο Θεός ποτέ δεν έδωσε δεν ρώτησε, δεν αναγνώρισε κάτι σε άλλον Θεό, δηλαδή δεν ζήτησε και δεν έδωσε κάτι η μία Υπόσταση στην άλλη. Όλα τα είχαν κοινά και ταυτόχρονα Όλες οι Υποστάσεις. Πάλι, Ποτέ δεν δίνει κάτι το ένα Πρόσωπο ή ο Πατέρας μόνος, ως ατομική Υπόσταση, στον Χριστό και ερήμην των δύο άλλων Προσώπων. Έτσι το μόνο που δεχόμαστε είναι ότι Αυτός που έλαβε είναι ο Χριστός και ο Μόνος που έδωσε είναι ο Τριαδικός Θεός. Με απλά λόγια δεν πήρε ο Θεός κάτι από την ανθρωπότητα ενώ η ανθρωπότητα πήρε τα πάντα από τον Θεό. Όλα λοιπόν τα έδωσε ο Τριαδικός Θεός ή ο Θεός του ουρανού. Αυτός στην Αγία Γραφή, άλλοτε λέγεται Πατέρας άλλοτε Γιαχβέ και άλλοτε Σαβαώθ, και Αυτός που τα έφερε κοντά μας και τα φανέρωσε είναι ο ερχόμενος στον κόσμο Χριστός. Σύμφωνα με την περιγραφή των ευαγγελιστών, την Αδιαίρετη Θεότητα Του την αποκαλεί Πατέρα ο Χριστός. Ο Θεός του ουρανού με όλη την Θεότητα Του είναι ο Πατέρας του Κυρίου και άρα από αυτόν λάμβανε δύναμη, και ζητούσε την συμφωνία του για να κάνει το Θέλημα Του.

 

Όλα αυτά δεν είναι θεωρίες αλλά μας τα διδάσκουν η Αγία Γραφή και οι πατέρες μας. Όλα αυτά μπορούν και επιβεβαιώνονται από τα κείμενα:

 

«ὅτι καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με … οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἔστι γεγραμμένον ἐν τοῖς προφήταις· καὶ ἔσονται πάντες διδακτοὶ Θεοῦ. πᾶς ὁ ἀκούων παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ μαθὼν ἔρχεται πρός με·». (Ιω. 6,34-50).

 

«τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα». (Ιω. 14, 10-11)            

 

«καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ». (Ιω. 3, 13).

 

«Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς˙ ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου˙ ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου˙ γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς˙ τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον˙ καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν˙ καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ». (Μτ. 6, 9-13).

 

«Ὅ ἧν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς· καὶ ἡ ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν· ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καὶ ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾿ ἡμῶν· καὶ ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡμετέρα μετὰ τοῦ πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». (Α΄ Ιω. 1,1).

 

«καὶ ἐμαρτύρησεν Ἰωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ᾿ αὐτόν». (Ιω. 1,32).

 

«καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτόν·» (Μαρκ. 1,10).

 

«καὶ βαπτισθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα». (Ματθ. 3,16-17).

 

«Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ βαπτισθῆναι ἅπαντα τὸν λαὸν καὶ Ἰησοῦ βαπτισθέντος καὶ προσευχομένου ἀνεῳχθῆναι τὸν οὐρανὸν καὶ καταβῆναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σωματικῷ εἴδει ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι λέγουσαν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα». (Λουκ. 3,21-22).

 

«Καὶ ἦν ἰδεῖν εὐθέως θεωρίαν φρικώδη. Ἔψαυε μὲν τῆς τοῦ δεσπότου κεφαλῆς Ἰωάννης σὺν τρόμῳ. Ἄνωθεν τῶν οὐρανῶν ἀνοιχθέντων κατεσκόπουν τὸ γινόμενον ἄγγελοι, Πνεύματος δὲ χάρις ἐν εἴδει περιστερᾶς τὴν τοῦ δεσπότου κεφαλὴν προσφοιτῶσα τὴν Ἰωάννου δεξιὰν παρωθεῖτο». (Ιω. Χρυσοστόμου, λόγος εἰς τὰ θεοφάνια).

 

«καὶ ὁ πέμψας με πατήρ, αὐτὸς μεμαρτύρηκε περὶ ἐμοῦ. οὔτε φωνὴν αὐτοῦ ἀκηκόατε πώποτε οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε» Ιωάννης 5:37

 

«ἵνα πάντες τιμῶσι τὸν υἱόν, καθὼς τιμῶσι τὸν πατέρα. ὁ μὴ τιμῶν τὸν υἱὸν οὐ τιμᾷ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν». (Ιω. 5,23).

 

«Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·...» (15^ος οίκος των Χαιρετισμών).

 

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γὰρ ὤν, ἐσαρκώθη ἑκών· καὶ γέγονεν ὁ Ὤν, ὃ οὐκ ἦν δι᾿ ἡμᾶς· καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι». (Καθίσμα, όρθρος των χριστουγέννων).

 

«Ἀλλὰ τί εἴπω, ἢ τί λαλήσω; Ἐκπλήττει γὰρ µε τὸ θαῦµα. Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡµερῶν παιδίον γέγονεν, ὁ ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρµένου καθήµενος ἐν φάτνῃ τίθεται...» (Ἰωαν. Χρυσόστοµος, Λόγος εἰς τὸ γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος, PG.56,389).

 

«Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡµερῶν παιδίον γέγονεν» (Μ.Ἀθανάσιος, Εἰς τὴν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, 1 ΒΕΠ 36,225.20).

 

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν». (Ιω. 1,1-3).

 

«ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον· ... ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται». (Δαν. 7,9-14).

«Ὁ Παλαιὸς ἡµερῶν (σ.δ. ο Θεός του ουρανού) ἐπὶ τὴν σὴν γαστέρα κατῆλθε Πάναγνε...». (Θεοτοκίον ε΄ ὠδῆς, 23 Φεβρουαρίου).

 

«Νηπιάζει δι΄ ἐµέ, ὁ Παλαιὸς τῶν ἡµερῶν (σ.δ. ο Θεός του ουρανού)· καθαρσίων κοινωνεῖ, ὁ καθαρώτατος Θεός (σ.δ. ο Θεός του ουρανού)...» (Κάθισµα Ὄρθρου Ὑπαπαντῆς, 2 Φεβρ.).

 

«Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡµερῶν (σ.δ. ο Θεός του ουρανού), ὁ καὶ τὸν νόµον πάλαι ἐν Σινᾷ δοὺς τῷ Μωσεῖ, σήµερον βρέφος ὁρᾶται· καὶ κατὰ νόµον, ὡς νόµου ποιητής, τὸν νόµον ἐκπληρῶν, ναῷ προσάγεται» (Στιχηρὸν Ἰδιόµελον Λιτῆς Ὑπαπαντῆς).

 

«Ὁ Παλαιὸς ἡµερῶν (σ.δ. ο Θεός του ουρανού), ὡς ἐπὶ πόκον ὑετὸς Πάναγνε, ἐπὶ τὴν σὴν γαστέρα κατῆλθε τὴν ἡγιασµένην, καὶ νέος ἐφάνη Ἀδὰµ ὁ φιλάνθρωπος» (Θεοτοκίον ε΄ ὠδῆς, Ἀκολουθία ἁγ. Πολυκάρπου Σµύρνης, 23 Φεβρ.).

 

«Νέον βρέφον ἡµῖν, τὸν Παλαιὸν ἡµερῶν (σ.δ. ο Θεός του ουρανού), ἁγνὴ Παρθένε ἀπεκύησας, παλαιωθεῖσαν τὴν φύσιν ἀνακαινίσαντα, ἀνθρώπων Πανάµωµε, τῷ Θείῳ πάθει αὐτοῦ» (Παρακλητική, Θεοτοκίον α΄ ὠδῆς, πλ. α΄, Παρασκ. Πρωΐ).

 

«ὁ πατὴρ (σ.δ. ο Θεός του ουρανού) ἀγαπᾷ τὸν υἱὸν καὶ πάντα δέδωκεν ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ». (Ιω. 3,35). 

 

«καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». (Ματθ. 28,18).

 

«ἔλεγον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ὁ πατήρ σου; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε ἐμὲ οἴδατε οὔτε τὸν πατέρα (σ.δ. τον Θεό του ουρανού) μου· εἰ ἐμὲ ᾔδειτε, καὶ τὸν πατέρα (σ.δ. τον Θεό του ουρανού) μου ᾔδειτε ἄν». (Ιω. 8,19).

 

«Εἶπεν οὖν πάλιν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγώ εἰμι ἡ θύρα τῶν προβάτων. πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ, κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί· ἀλλ᾿ οὐκ ἤκουσαν αὐτῶν τὰ πρόβατα. ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει. (Ιω. 10,7-9) ...

ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν, καθὼς γινώσκει με ὁ πατὴρ κἀγὼ γινώσκω τὸν πατέρα, καὶ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων. καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν». (Ιω. 10,14-16)          

 

«εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει. καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου». (Ιω. 1,48-52).

 

«Ὅ ἧν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς· καὶ ἡ ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν· ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καὶ ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾿ ἡμῶν· καὶ ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡμετέρα μετὰ τοῦ πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. καὶ ταῦτα γράφομεν ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη». (Α΄ Ιω. 1,1-4).

 

Τῶν συνιέντων Μωσέως λαλοῦντος· «Προσέχετε ἑαυτοῖς ὅτι τῇ ἡμέρᾳ ᾗ ἐλάλησε Κύριος ὁ θεὸς ἐν Χωρὴβ ἐπὶ τοῦ ὄρους, φωνὴν ῥημάτων ὑμεῖς ἠκούσατε, ὁμοίωμα δὲ οὐκ εἴδετε», καὶ εἰδότων ἀπο­κρι­θῆναι ὀρθῶς· εἰ δὲ εἴδομέν τι, ἀληθῶς δὲ εἴδομεν, ὡς ὁ τῆς βροντῆς υἱὸς ἡμᾶς ἐδίδαξεν· «῝Ο ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν, ὃ ἐθεα­σάμεθα τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς, καὶ ταῦτα μαρτυροῦμεν», καὶ πάλιν ὡς οἱ ἄλλοι τοῦ Λό­γου μαθηταί· «καὶ συνεφά­γομεν αὐτῷ καὶ συνεπίομεν», οὐ πρὸ τοῦ πά­θους μόνον, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸ πάθος καὶ τὴν ἀνάστασιν· τῶν γοῦν δια­στέλ­λειν θεόθεν δυναμωθέντων τὴν ἐν τῷ νόμῳ παραγγελίαν καὶ τὴν ἐν χάριτι διδασκαλίαν, καὶ τὸ ἐν ἐκείνῳ μὲν ἀόρατον, ἐν ταύτῃ δὲ καὶ ὁρατὸν καὶ ψη­λαφητόν, καὶ διὰ τοῦτο τὰ ὁραθέντα τε καὶ ψηλαφηθέντα εἰκονο­γρα­φούν­των καὶ προσκυνούντων, αἰω­νία ἡ μνήμη. (Συνοδικός κανόνας).

 

«λέγων· τί ὑμῖν δοκεῖ περὶ τοῦ Χριστοῦ; τίνος υἱός ἐστι; λέγουσιν αὐτῷ· τοῦ Δαυΐδ. λέγει αὐτοῖς· πῶς οὖν Δαυΐδ ἐν Πνεύματι Κύριον αὐτὸν καλεῖ λέγων, εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; εἰ οὖν Δαυΐδ καλεῖ αὐτὸν Κύριον, πῶς υἱός αὐτοῦ ἐστι; καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο αὐτῷ ἀποκριθῆναι λόγον, οὐδὲ ἐτόλμησέ τις ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἐπερωτῆσαι αὐτὸν οὐκέτι». (Ματθ. 22,42-46).

 

«Εἶπε ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». (Ψαλμὸς 109).

 

«οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ,». (Πραξ. 1,6-7).

 

«τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων μου οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρός μου». (Ματθ. 20,23).

 

«ὅτι ὁ πατήρ μου μείζων μού ἐστι·», (Ιω. 14,28).

 

«Καὶ διὰ τὸν Πατέρα, τουτέστιν διὰ τὸ εἶναι τὸν Πατέρα, ἔστιν ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα. Καὶ διὰ τὸν Πατέρα ἔχει ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα πάντα, ἃ ἔχει, τουτέστι διὰ τὸ τὸν Πατέρα ἔχειν αὐτά, πλὴν τῆς ἀγεννησίας καὶ τῆς γεννήσεως καὶ τῆς ἐκπορεύσεως. Ἐν ταύταις γὰρ μόναις ταῖς ὑποστατικαῖς ἰδιότησι διαφέρουσιν ἀλλήλων αἱ ἅγιαι τρεῖς ὑποστάσεις οὐκ οὐσίᾳ, τῷ δὲ χαρακτηριστικῷ τῆς οἰκείας ὑποστάσεως ἀδιαιρέτως διαιρούμεναι». (Ιω. Δαμασκηνού. Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, κεφάλαιο 8. Περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος).

 

Σε αυτά τα κείμενα δεν έχει κάποιο κυρίαρχο προνόμιο το Πρόσωπο του Πατέρα, ούτε είναι μείζον Το Πρόσωπο Του, σε σχέση με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Άρα με τον όρο Πατέρα, ο Χριστός αποκαλεί την Θεότητα Του, τον Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριαδικό Θεό. Αυτός Πράγματι γνωρίσει τα Πάντα και είναι Μείζον της Ανθρώπινης Φύσης του Χριστού.

 

Σταύρος Ασλανίδης.