ΚΥΡΙΑΚΗ Α’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἑορτάζουμε σήμερα, δίνει δύναμη γιά τήν σταυροαναστάσιμη πορεία, πού θά  γιορτάσουμε, δηλαδή σέ σαράντα ἡμέρες μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση. Ἀκριβῶς ὅπως ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος προηγήθηκε τῆς Σταυρώσεως σαράντα ἡμέρες πρίν τό Πάθος, γιά νά ἀντέξουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί νά μήν ἀποκάμουν, ἔτσι καί σήμερα γιορτάζουμε τήν Ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τήν νίκη ἐπί τοῦ Σατανᾶ.

Συνεπῶς, ἐκεῖνος πού δέν ἐπαναφέρει, μ’ αὐτόν τόν τρόπο πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διδάσκει μέσα του,  τήν εὐσχημοσύνη τῆς παλαιᾶς ἐκείνης εὐγένειας καί δέν ἀποκαθιστᾶ, διαρκῶς πάνω του τά χαρακτηριστικά τῆς εἰκόνας τοῦ Θεανθρώπου· βυθίζεται στό σκοτάδι γιατί ὁ Θεός εἶναι τό Φῶς.

Ὀφείλουμε, σεβαστή γερόντισσα, νά ἐνδυθοῦμε τήν ἀφθαρσία μέ τίς ἐντολές, μέ πίστη στήν θείαν Ἐνανθρώπισιν, στήν θείαν οἰκονομίαν. Πράγματι αὐτή εἶναι ἡ φύσις τῆς τιμῆς τῆς ἁγίας εἰκόνας, δηλαδή ἡ μίμησις τοῦ Πρωτοτύπου μέ τό ὁποῖο ὀνομάζεται. Κάποιοι, τελείως ἀνόητα, ὑποστηρίζουν ὅτι προσκυνῶντας τίς ἅγιες εἰκόνες γινόμαστε εἰδωλολάτρες. Προτείνουν μάλιστα τόν προφήτη Μωϋσῆ. Ὅτι δέ ἀληθινά ἔτσι ἔμαθε ὁ Μωϋσῆς ἀπό τόν Θεό καί δίδαξε τόν τότε λαό, εἶναι σέ ὅλους φανερό. Ἐν τούτοις ὁ ἴδιος πάλι ὁ Μωϋσῆς τότε· δέν ἄφησε κανένα σχεδόν ὁμοίωμα πού δέν κατασκεύασε· τό ἐσωτερικό τοῦ καταπετάσματος τό κατασκεύασε σέ ὁμοίωμα καί τύπο τῶν ἐπουρανίων· (βλέπε τά Χερουβίμ) τό δέ ἐξωτερικό τοῦ ναοῦ τό κατασκεύασε σέ τύπο τῶν ἐπιγείων.

Ἄν λοιπόν ρωτοῦσε κάποιος τόν Μωϋσῆ, θά ἔλεγε ὁπωσδήποτε ἐκεῖνος· ὅτι ἀπογορεύτηκαν οἱ εἰκόνες καί τά ὁμοιώματα, γιά νά μή τά λατρεύει κανείς ὡς Θεούς. Συνεπῶς τό νά ὁδηγεῖται ὁ πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός ἔχοντας πρότυπα, τά εἰκονιζόμενα ἅγια πρόσωπα, πρός τόν Θεόν, τιμῶντας τό Πρωτότυπον, ὄχι βέβαια λατρεύοντας αὐτό, εἶναι καλό καί ἅγιον. Ἐπαινοῦσαν καί οἱ Ἕλληνες εἰδωλολάτρες τά κτίσματα, ἀλλά ἀνόητα τά λάτρευαν ὡς Θεούς. Ἀντίθετα, οἱ ὀρθόδοξοι ἔχουμε μάρτυρα τήν Π.Διαθήκη, ὅπου παντοῦ διδάσκεται ἡ θεία Ἐνανθρώπιση·[1]ἀπ’ ὅλους τούς προφῆτες καί Πατριάρχες.

Ὅσοι δέν δέχονται τόν Χριστόν «…ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι· καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ ἀντιχρίστου...»[2]. Ἀναγνωρίζοντας καί ἐμεῖς αἰσθητό καί περιγραπτό αὐτό τό ἀπό ἐμᾶς πρόσλημμά του καί φύραμα, εἰκονίζουμε καί προσκυνοῦμε τό Θεανδρικό πρόσωπό Του, καί εὐσεβῶς τιμοῦμε καί Αὐτήν πού Τόν γέννησε παρθενικῶς καί ἐκείνους πού Τόν εὐαρέστησαν τελείως· δηλαδή τούς Ἁγίους· τούς φίλους Του.

Ἐπίσης τιμοῦμε καί προσκυνοῦμε τά σύμβολα τῶν Ἁγίων Παθῶν καί μάλιστα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡς θεῖα τρόπαια κατά τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ τοῦ Σατανᾶ. Ἐξ’ ἄλλου, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι δέν θεοποιοῦμε τίς εἰκόνες τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί τῶν Ἀγίων, ἀλλά δι’ αὐτῶν προσκυνοῦμεν Ἐκεῖνον πού προηγουμένως ἔπλασε ἐμᾶς, σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα Του, τήν ὁποίαν εὐδόκησεν νά προσλάβει, κατά τήν ἄρρητη φιλανθρωπία καί κατά τήν ὁποία ἔγινε περιγραπτός. Σαφῶς καί ὄχι μόνο τήν θεία εἰκόνα, ἀλλά καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τόν τύπον, τό πρόσωπο τῆς Δεσποίνης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ὅλων τῶν φίλων τοῦ Χριστοῦ· ὡς σημεῖο καί τρόπαιο Χριστοῦ, ἐναντίον τοῦ διαβόλου.

Ἀσπάζονται οἱ φίλοι ὁ ἕνας τον ἄλλον, ἀλλά δέν θεοποιοῦνται μέ αὐτό. Προφανῶς αδελφοί, αὐτοί πού βλασφημοῦν ἐναντίον τῶν Ἁγίων, αὐτοκαταστρέφονται. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, στούς τελευταίους αἰῶνες πῆρε σάρκα ἀπό παρθενική κοιλία, φάνηκε ἐπάνω στή γῆ καί συναναστράφηκε μέ τούς ἀνθρώπους γιά τήν σωτηρία πάντων ἡμῶν· πέθανε καί ἀναστήθηκε, ἀνέβηκε στους οὐρανούς μαζί μέ το σῶμα καί κάθισε ὑψηλά στά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης.[3]Ἀληθῶς θά ἔλθει πάλι μέ δόξα πολλή δορυφορούμενος ἀπό Ἀγγέλους καί Ἀρχαγγέλους, νά κρίνει ζῶντας και νεκρούς[4]. Αὐτοῦ λοιπόν, πού ἐνανθρώπισε γιά χάρη μας, νά ἁγιογραφοῦμε τήν ἄχραντον Εἰκόνα Του ἀπό ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη, μεταφέροντας δι’ αὐτῆς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν πρός τό προσκυνητό ἐκεῖνο σῶμα τοῦ Σωτῆρος, πού κάθεται στά δεξιά τοῦ Πατρός στόν οὐρανό· εἶναι ἀρετή.

«Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα»[5]. Ὁ ἄνθρωπος διά τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν, βρίσκεται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ. Ἐπαναφέρει μ’ αὐτόν τον τρόπο μέσα του, τό καθ’ ὁμοίωσιν, τήν εὐσχημοσύνη, τήν εὐγένεια, το πρωτόκτιστον κάλλος καί ἀποκαθιστᾶ διαρκῶς πάνω του τά χαρακτηριστικά τῆς εἰκόνος τοῦ Θεανθρώπου.

Μέ καρδιές συντετριμμένες, μέ ἄκρα ταπείνωση, μέ ψυχές φωτισμένες ἀπό τήν γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀναφωνοῦμε ἀδελφοί μου. «Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον».  

Σ’ Ἐσένα τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, ἀνήκει ἡ Δόξα, τό Κράτος καί ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Βαρ. 3,38)

[2](Ἰωάν.4,3)

[3](Ἑβρ. 1, 3)

[4](Β’ Τιμ. 4, 1)

[5](Β’ Κορινθ.5,17)