Ο χρυσοχόος

Κάποτε οι μοναχοί ανέθεσαν σε ένα Xιώτη χρυσοχόο να επενδύσει με χρυσό ένα μέρος της ιερής εικόνας (της Παναγίας της Νιαμονίτισσας ) , για να την προφυλάξουν από τη φθορά. Ο εκκλησιάρχης την τοποθέτησε στον κυρίως ναό , και ο τεχνίτης άρχισε την εργασία του με ευλάβεια. 

Ξαφνικά ακούει μια γλυκειά φωνή να του λέει ψιθυριστά: 
- Ελαφρά χτύπα, ελαφρά. Να ʼ χης την ευχή μου, γιατί η εικόνα είναι παλαιά! 
Σηκώνει τα μάτια ο χρυσοχόος και βλέπει μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με ολόχρυση φορεσιά. Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει ποια ήταν , γιατί μπήκε αμέσως στο ιερό βήμα από τη νότια πύλη. Τρέχει να την προφθάσει, αλλά Εκείνη είχε εξαφανιστεί. Μπαίνει στο ιερό , και τότε αναγνωρίζει στη μορφή της πλατυτέρας τη γυναίκα, που πριν λίγο του είχε φανερωθεί.

Του Αγίου Ἐφραὶμ του Σύρου:

«Ἡ καμήλα γονατίζει τὸ βράδυ γιὰ νὰ τὴν ξεφορτώσουν. Καὶ ξαναγονατίζει πάλι τὸ πρωΐ γιὰ νὰ δεχθῆ πάλι τὸ φορτίο στὴν πλάτη της. Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νὰ γονατίζουμε πρωΐ καὶ βράδυ σὲ προσευχὴ μπροστὰ στὸν Θεό. Πότε γιὰ νὰ ξαλαφρώσουμε ἀπὸ τὸ φορτίον μας τῶν ἀναγκῶν, τῶν πόνων καὶ τῶν θλίψεων καὶ πότε γιὰ νὰ πάρουμε δυνάμεις γιὰ τὸ νέο φορτίο, ποὺ μᾶς περιμένει».

Τί κρίμα, τί εἰρωνεία, τί θεομπαιξία!

Ἀπὸ τὴ μία ἀλλάζουν τὸ ἡμερολόγιο γιὰ νὰ τὸ διορθώσουν, ὅπως ὑπέγραψαν τότε τὸ 1924, ἀπὸ τὴν ἄλλη χάριν οἰκονομίας ἔχουν σήμερα Ναοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο καὶ μνημονεύουν τὸ νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο. Τότε γιὰ ποιὸ λόγο ἔγινε ἡ ἀλλαγὴ καὶ διχάσθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας; Καὶ μάλιστα, οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἀρχιεπίσκοποι ἔδιναν τότε ἐντολὲς στὰ ὄργανα τῆς τάξεως μὲ τὴ συναίνεση τῶν ἑκάστοτε ὑπουργῶν, γιὰ νὰ διώκουν ὅλους ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Ἄλλους τοὺς φυλάκιζαν, κληρικοὺς μὲ κανονικὴ χειροτονία τοὺς ἀποσχημάτιζαν, τὰ γραφεῖα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν εἶχαν γίνει τὰ κουρεῖα τῶν παλαιοημερολογιτῶν Ἱερέων. Ἐπισκόπους σὲ προκεχωρημένη ἡλικία τοὺς ἐξόριζαν, ὅπως τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη. Φτάνοντας στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ σκοτώσουν νεαρὴ μητέρα δύο παιδιῶν, μόλις 27 ἐτῶν, στὴ Μάνδρα Ἀττικῆς, τὴν Αἰκατερίνη Ρούτη. Ὅσοι δούλευαν στὸ δημόσιο, ἀπολύονταν, ἂν ἀκολουθοῦσαν τὸ παλαιό· ὅσοι πήγαιναν στὸ σχολεῖο ἢ σὲ ἀκαδημίες, ἀποβάλλονταν, ἐὰν δὲν γύριζαν μὲ τὸ νέο. Γκρέμισαν μὲ μπουλντόζες ἐκκλησίες. Διέλυσαν μὲ ἀντλίες τῆς πυροσβεστικῆς τοὺς πιστοὺς ποὺ βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὴ Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παναγίας.

Oι βρυκόλακες του Μεταξάκη, που επιζητούν να επιτύχουν τον όλεθρον της Ορθοδοξίας.

…. Η Εκκλησία δεν είναι αστρονομικόν Ινστιτούτον, αλλά Παλλάδιον Χάριτος· δεν πρέπει όμως ο κλήρος και ο λαός της Ορθοδοξίας να λησμονήση, ότι ουδεμία υποχώρησις επιτρέπεται εν τω εορτασμώ του Πάσχα, ουδεμία εν παντί απόκλισις προς την αιρετικήν Δύσιν. Θα αγαπώμεν πάντας, αλλ’ υπέρ πάντας την Ορθοδοξίαν εν τη αγία πληρότητι αυτής, εν η εκλήθημεν και δι’ ης σωζόμεθα. Ελπίζομεν δε και απαιτούμεν, απηχούντες το Ορθόδοξον αίσθημα του λαού μας, ότι θα ευρεθώσι πολλοί Αρχιερείς της Ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας, να αποδιώξουν με την αγιαστικήν δύναμιν της Ορθοδοξίας και την επαγρύπνησίν των τα πνεύματα της καταστροφής, τους βρυκόλακες του Μεταξάκη, που επιζητούν να επιτύχουν τον όλεθρον της Ορθοδοξίας.

Πηγή: https://dionysiosmpatistatos.blogspot.com/

Προφητική φωνή του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. (Αφιερωμένη σε όσους συγχέουν την Εκκλησία με την Ιεραρχία)

Ούτε εκ του υπουργείου ούτε εκ της Συνόδου αναμένομεν γενναίον τι  δια την Εκκλησίαν. Η τελευταία μάλιστα απεδείχθη ανίκανος όλως, αφ΄ ης ημέρας ιδρύθη εν Ελλάδι, να διαπράξη αγαθόν τι υπέρ της Εκκλησίας. Τουναντίον μάλιστα και έβλαψε ταύτην καιρίως παραγνωρίσασα όλως τον αληθή αυτής προορισμόν και θεωρήσασα εαυτήν μέχρι τούδε απλούν εργαστήριον δεσποτάδων και  παπάδων, ους στρατολογούσα συνήθως εκ της κοινωνικής υποστάθμης, άνευ ελέγχου παιδείας και ηθικής, εξαποστέλλει αυτούς ουχί ως ποιμένας, αλλ΄ ως λύκους βαρείς, μη φειδομένους του ποιμνίου του Κυρίου. Παρά τοιούτου σωματείου επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ότι ουδέν απολύτως αγαθόν  έχομεν να προσδοκώμεν. Πάσας τας ελπίδας ημών αναθέτομεν εις την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν εκείνων, οίτινες ακμαίον έτι διασώζοντες αυτοί το θρησκευτικόν αίσθημα και κηδόμενοι της τιμής και αξιοπρεπείας της Εκκλησίας και της  θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως του Έθνους ημών θέλουσι και δύνανται να συντελέσωσιν εις ανύψωσιν του εκκλησιαστικού γοήτρου και εις αναρρίπισιν του θρησκευτικού παρ΄ ημίν αισθήματος.

ΕΦΗΜΕΡΙΣ  7-4-1888.