«ΦΩΤΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΨΕΙ»

Ἡ ἐφημερὶς «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς», γράφει τὰ ἑξῆς: «Φωτιὰ θὰ πέσει νὰ μᾶς κάψει, χριστιανοί! Δὲν φτάνει ποὺ οἱ Γερμανοὶ Λουθηρανοὶ ἔβγαλαν γυναίκα ἀρχιεπίσκοπο, χωρισμένη καὶ μητέρα 4 παιδιῶν. Ὕστερα ἀπὸ λίγο οἱ Σουηδοὶ τοὺς ξεπέρασαν, ἐκλέγοντας ἐπίσκοπο Στοκχόλμης μιὰ δεδηλωμένη λεσβία, ποὺ συζεῖ μὲ ἄλλη γυναίκα (ἐπίσης παστόρισσα) κι ἔχουν υἱοθετήσει ἕνα ἀγοράκι! Ἡ… μακαριοτάτη δὲν κρύβει τὴν πολιτική της προτίμηση ὑπὲρ τῶν Σοσιαλδημοκρατικῶν!». Τὸ ὡς ἄνω δημοσίευμα ἀφιεροῦται εἰς τοὺς ἀνὰ τὰ Πατριαρχεῖα Μιτροφοροῦνας ἢ μή, ἐνθέρμους ἐραστὰς τῶν οἰκουμενιστικῶν διαλόγων καὶ «συναδέλφων» τῆς ὡς ἄνω κυρίας, μὲ τὴν ἐπὶ ταῖς ἑορταῖς εὐχήν μου, ὅπως «ἡσύχιον καὶ ἀκίνδυνον βίον διάγωσι», τόσον ἐν τῇ «φιλτάτῃ των Πατρίδι» τῇ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ εὑρισκομένῃ, ὅσον καὶ κατὰ τὰς ἐπισκέψεις των εἰς τὴν φιλτάτην ἡμῶν Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, συνεπικουρούμενοι καὶ ἀπὸ τὰς εὐχάς, βεβαίως, βεβαίως τῆς «Σεβασμιωτάτης Ἐπισκόπου Στοκχόλμης» κ. Εὔας Μπροῦνε καὶ πασῶν τῶν ἐν Στοκχόλμῃ «εὐλαβεστάτων» λεσβιῶν, ΑΜΗΝ. Τὴν εὐχήν τους νἄχουμε. Ἀνδροπρεπῶς ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν Σας.

Γιάννης Παλαμήδης,

Θεολόγος, ἐν Ἀθήναις

Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η αποσύνδεση της χριστιανικής ζωής από την Εκκλησία, που σημειώθηκε κατά τους νεώτερους χρόνους, παραμόρφωσε τον Χριστιανισμό και ευνόησε την εκκοσμίκευση. Κι επειδή η εκκοσμίκευση καθιερώθηκε και εμπεδόθηκε πρώτα στην Δύση, για να διαδοθεί ως εισαγόμενη και στην Ανατολή, η υπεροχή των δυτικών στην κατάσταση αυτή ήταν ευνόητη. Γι αὐτό οι εκκοσμικευόμενες κοινωνίες της Ανατολής είναι φυσικό να μειονεκτούν απέναντι στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες της Δύσεως και να χρειάζονται να τις ακολουθούν διαρκώς ως ουραγοί κατευθυνόμενοι σε αδιέξοδο. Περιφρονήσαμε τις αυθεντικές μας ρίζες, απαρνηθήκαμε τον πνευματικό μας πλούτο, λησμονήσαμε τον υπερβατικό προσανατολισμό μας και θελήσαμε να εκσυγχρονιστούμε περπατώντας ξιπόλητοι στα αγκάθια της εκκοσμικεύσεως.

Τό πρωτότυπο γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας τοῦ 1965 ἀναφέρει ὅτι:

Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ´ καί ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας αἴρουν τήν «ἀκοινωνησία» μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Συγκεκριμένα ἡ σωστή μετάφραση τῆς παραγράφου 4, ἐδάφιο β´, τῆς συμφωνίας λέγει τά ἑξῆς: «ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τάς ἀποφάσεις ἀκοινωνησίας (=lessentences d’ excommunication), ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ αὐτάς τῇ λήθῃ»! Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπισημαίνει ὅτι «οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας, πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλλει τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων», ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι, τοὐλάχιστον γιά τό Φανάρι, (ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς), ὅπως καί γιά τό Βατικανό, «ἀκοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δέν ὑφίσταται καί ἡ ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἤδη ἔγινε.

-----------------------

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Αν και δεν είμαι ειδικός ιστορικός από όσα έχω διαβάσει επί του θέματος η Κοινωνία μεταξυ Κωνσταντινούπολις και Ρώμης σταμάτησε το 1014 όταν η Ρώμη αποδέχθηκε επίσημα την προσθήκη του φιλιόκβε στο σύμβολο της Πίστεως. Το 1054 έγινε το Σχίσμα οριστικό μετά τα αμοιβαία Αναθέματα που εξεδόθησαν με Συνοδικές πράξεις εκατέρωθεν. Η αρση των Αναθεμάτων τυπικά ισοδυναμεί με αρση του Σχίσματος μεταξύ Ρώμης και Φαναρίου, αλλά κατά επίσημο τουλάχιστον τρόπο δεν εχει τολμηθεί κοινό ποτήριο σε συλλειτουργο μεταξύ κληρικών των δύο πλευρών που συνιστά Εκκλησιαστικά την έννοια της πλήρους Εκκλησιαστικής Κοινωνίας.

------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@19 Αυγούστου 2022 - 2:52 μ.μ.: «κατά επίσημο τουλάχιστον τρόπο δεν εχει τολμηθεί κοινό ποτήριο».

Στό ἐξωτερικό ὑπάρχει (βλ. π.χ. Ραβέννα, 2007). Στήν Ἑλλάδα, ἀπ' ὅ,τι διάβασα πρό ἐτῶν στόν «Ὀρθόδοξον Τύπον», στήν Σῦρον τά γυμνασιόπαιδα τῆς «Ὀρθοδόξου» καί τῆς παπικῆς κοινότητος «ἐκκλησιάζονται» καί κοινωνοῦν ἐναλλάξ σέ Ὀρθόδοξον καί σέ παπικόν ναόν. Ναί, δέν ἔχει φθάσει ἀκόμη τό κοινόν ποτήριον καί στό τελευταῖον χωριό τῆς Ἑλλάδος, γιά νά «ξεσηκωθῇ» ὁ «μητροπολίτης Πειραιῶς» (ἐδῶ γελᾶμε πικρά), ἀλλά δέν μπορεῖς νά πῇς καί ὅτι δέν τό ἐτόλμησαν ἀκόμη.

-----------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 19 Αυγούστου 2022 - 9:44 μ.μ.

Ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τό Πηδάλιον (βλ. ὑποσημειώσεις τῆς σελ. 35), οἱ ἔννοιες τοῦ ἀφορισμοῦ καί τοῦ ἀναθέματος εἶναι σήμερα ταυτόσημες. Τό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας εἶναι μικρότερον ἐπιτίμιον. Ἀκοινωνησία ἤ «μικρός ἀφορισμός» μπορεῖ νά ἐπιβληθῇ σέ κάποιον πού ἔπεσε σ' ἕν ἐκκλησιαστικόν παράπτωμα, ἀλλά χωρίς νά τόν θέτῃ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀφορισμός ἤ ἀνάθεμα εἶναι μεγαλύτερον ἐπιτίμιον, διότι θέτει τόν ἄνθρωπον ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τόν παραδίδει εἰς τόν Διάβολον, ἐννοεῖται δέ ὅτι ἀπαγορεύεται πᾶσα κοινωνία τῶν πιστῶν μαζί του. Δηλαδή, τό ἀνάθεμα συνεπάγεται καί ἀκοινωνησίαν, ἐνῷ τό ἀντίστροφον δέν ἰσχύει. Μέ βάσιν τούς ὁρισμούς πού χρησιμοποιοῦμε σήμερα, ἡ φράσις σου «Αφορισμός σημαίνει αποτείχιση,δηλαδή διακοπή κοινωνίας» δέν εἶναι σωστή, διότι ὁ ἀφορισμός (καί πάλιν, μέ τήν ἔννοιαν πού χρησιμοποιεἶται αὐτός ὁ ὅρος σήμερα) εἶναι ἐπιτίμιον, ἐνῷ οἱ λέξεις «ἀποτείχισις» καί «διακοπή κοινωνίας» ὑπονοοῦν ἑκουσίαν διακοπήν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, π.χ. διά λόγους πἰστεως.

«Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί ἴδε»

σέ ποία ἀξιοθρήνητη καί ἐλεεινή κατάσταση ἔχει φθάσει ἡ πρωτόθρονη ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά καί γενικότερα. Διά τάς ἁμαρτίας μας καί διά τήν ἀμέλειά μας παρεχώρησες νά ἐπικρατήσει καί νά κυριαρχήσει ἡ φοβερή αὐτή παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔτσι ὥστε νά εἴμαστε ἀναπολόγητοι ἐνώπιόν Σου. Κλῆρος καί λαός ἐγκαταλείψαμε τήν ὁδόν τῶν ἁγίων Πατέρων μας καί «ἐπορεύθημεν ἐν τοῖς θελήμασιν τῶν καρδιῶν ἡμῶν». Ἔπαυσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας νά ἀποτελοῦν γιά μᾶς παραδείγματα καί πρότυπα πρός μίμηση στούς μέχρι θανάτου ἀγῶνες των γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως. Πατοῦμε ἀνερυθριάστως ἐπάνω στά αἵματα τῶν Ἁγίων καί Ἡρώων τῆς Ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι ὑπέρ Αὐτῆς, διά πυρός καί σιδήρου καί ὕδατος ἐτελειώθησαν. «Ἀλλ᾽ ἱκετεύομε τήν Σήν ἀνείκαστον ἀγαθότητα. Φεῖσαι ἡμῶν, Κύριε, κατά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους Σου καί σῶσον ἡμᾶς» ἀπό τήν φοβερή αὐτή λύμη τῆς παναιρέσεως του Οικουμενισμού, καί ἀνάδειξε στούς ἐσχάτους αὐτούς χρόνους τῆς γενικῆς ἀποστασίας, στούς ὁποίους ζοῦμε, ἁγίους καί ἀξίους ἱεράρχες, ἀληθινούς μιμητές τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Απορρίπτουμε την αίρεση του Οικουμενισμού υπό όλες τις μορφές του :

α'. την παρουσία των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», 

β' την αίρεση, κατά την οποία η Ορθοδοξία αποτελεί μόνο ένα μέρος της Εκκλησίας, 

γ΄ την αίρεση, κατά την οποία όλες οι χριστιανικές ομολογίες είναι κλάδοι της Μίας Εκκλησίας, 

δ', την αίρεση, κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μία Εκκλησία μεταξύ πολλών άλλων «οικογενειών Εκκλησιών», οι οποίες αποτελούν μαζί την Μία Εκκλησία, 

ε΄ την αίρεση, κατά την οποία η ενότης της Εκκλησίας έχει απολεσθεί. Η Εκκλησία, σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, είναι Μία και Μοναδική, επειδή η Κεφαλή της είναι Μία, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η ενότης της Εκκλησίας εκφράζεται δια της ενότητος της πίστεως, της λατρείας και της διοικήσεως και δια της υπακοής των πιστών στην ιεραρχία της, εφ’ όσον η ιεραρχία διατηρεί την ενότητα της πίστεως. 

στ', την αίρεση, κατά την οποία η Εκκλησία είναι «διηρημένη σε χριστιανικές ομολογίες», και ότι τώρα εμείς, ως δήθεν «νέοι πατέρες», θα πρέπει να «επανεύρουμε την ενότητά της» διά του «δογματικού μινιμαλισμού», με το να αποδεχτούμε δηλ. ως βάση της ενώσεως των ορθοδόξων με τις αιρέσεις μία μινιμαλιστική πίστη, δηλ. μόνο την πίστη στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό ως Σεσαρκωμένο Θεό και Σωτήρα, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα δόγματα της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης της μυστηριακής ιερωσύνης, των ιερών εικόνων, της ακτίστου Χάριτος, της τιμητικής προσκυνήσεως των Αγίων κλπ. 

ζ'. την αίρεση, κατά την οποία υπάρχει μία «αόρατη ενότητα» της Εκκλησίας, μέσω της κοινής πίστεως στην Αγία Τριάδα και στον Ιησού Χριστό, ως Κύριο και Σωτήρα, και ότι αυτήν (την «αόρατη ενότητα») θα ακολουθήσει μία «ορατή ενότητα», η οποία θα εκπληρωθεί διά της ενώσεως των «ομολογιών» (ενότης εν τη ποικιλία των δογμάτων και παραδόσεων). 

η', την αίρεση, κατά την οποία αρκεί να πιστεύει κανείς στην Αγία Τριάδα και στον Κύριο Ιησού, ως Θεό και Σωτήρα, για να ανήκει στην Εκκλησία. Δηλ. η Εκκλησία θεωρείται ως σύναξη όλων των χριστιανικών «ομολογιών».

Μακρυγιάννης:

Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα: "Δέν βλέπετε ποῦ θέλουν νά κάνουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν ἔχομεν….

----------------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἀντιθέτως, οἱ σημερινοί «ἡγέται» τῆς «Ἑλλάδος», πολιτικοί καί θρησκευτικοί, προσκυνοῦν τόν Διάβολον καί κάμνουν πᾶν ὅ,τι δύνανται ν' ἀντικαταστήσουν τόν Ἑλληνικόν πληθυσμόν μέ ἰσλαμικόν τοιοῦτον ἀπό τό Πακιστάν, τό Μπαγκλαντές κ.λπ., καθώς καί νά «ἐκπουστεύσουν» καί «ἐκπουτανεύσουν» τούς ἐναπομείναντας Ἕλληνας, ὅσους γλυτώσουν ἀπό τίς χατζάρες τῶν ἰσλαμιστῶν. Καί ἐμεῖς σήμερα δώστου καί ψηφίζουμε τά κόμματα τῶν δαιμόνων καί νά δεχώμεθα ὡς «ἐπισκόπους» σατανιστάς ρασοφόρους!