Ο φλογερός αγωνιστής της Ορθοδόξου πίστεως Κοσμάς Φλαμιάτος το 1840 εξαπέλυσε δριμύτατον «κατηγορώ» εναντίον του αντιχρίστου Μασωνο-Οικουμενισμού

Εις τον λόγον του αυτόν ο Φλαμιάτος εκεραυνοβολούσε το Μασωνο-Οικουμενιστικόν τέρας ως εξής :

«Τα πρώτα μέτρα των εχθρών της πίστεως απ΄ αρχής εστάθησαν να έμβωσιν εις αυτά τα άγια των αγίων, εις αυτό το θυσιαστήριον, να λάβωσι, δηλαδή, λαθραίως και αναισθήτως το πηδάλιον, και την διεύθυνσιν της καθ΄ ημάς Εκκλησίας, φρικωδέστατον και ανέκδοτον μέχρι τούδε φαινόμενον, εις όλα τα χρονικά της Ορθοδοξίας, και ως εκ τούτου να εξαλείψωσι κατά μικρόν και ανεπαισθήτως όλην την ορθόδοξον Ιεραρχίαν, όλον το Ιερατικόν και μοναδικόν τάγμα, να μορφώσωσι κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης όλην την ελληνικήν και σλαβικήν και λοιπήν απανταχού ορθόδοξον νεολαίαν, και κατά το πνεύμα αυτής της πλάνης, να μορφώσωσι νέον ψευδώνυμον κλήρον, να διαλύσωσι κάθε δεσμόν αγάπης και αρμονίας εις όλους τους Ορθοδόξους, να ανατρέψωσι κάθε τάξιν είτε εκκλησιαστικής, είτε πολιτικής, είτε ηθικής και συγγενικής πειθαρχίας, να ανοίξωσιν όλον τον χείμαρον της διαφθοράς, όλον το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας υπό το πρόσχημα της Ελευθερίας· όλα τα εμφύλια και οικιακά σχίσματα…».

----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἄκρως προφητικόν καί ἐπίκαιρον κείμενον, ὡς νά ἐγράφη πρό ὀλίγου!

Μνήμη της οπτασίας Κοσμά μοναχού, φοβεράς και ωφελίμου

Το δέκατο τρίτο χρόνο της βασιλείας του Ρωμανού ( 920-944μ.Χ.), ζούσε στη Βασιλεύουσα (Κων/πολη) κάποιος άνδρας, που υπηρετούσε σαν ένας από τους πιο έμπιστους φύλακες του βασιλικού κοιτώνα του Αλεξάνδρου, προκατόχου του Ρωμανού στο θρόνο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος προτίμησε τη μοναχική ζωή. Έγινε μοναχός με τ' όνομα Κοσμάς, και αργότερα ηγούμενος του μοναστηριού που βρίσκεται κοντά στο Σάγαρη ποταμό. Κάποτε όμως τον χτύπησε μια πολύ βαριά αρρώστια, που τον ταλαιπωρούσε για πολύ καιρό. Συμπλήρωνε ήδη πέντε μήνες σ' αυτή τη φοβερή δοκιμασία, όταν μια μέρα, γύρω στην τρίτη ώρα, συνήλθε λίγο, ανασηκώθηκε μαλακά πάνω στο μικρό του κρεβάτι και ανακάθησε, στηριζόμενος από το ένα μέρος κι από το άλλο στους αδελφούς που τον διακονούσαν. 

-----------------------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Φοβερά καί ψυχωφελής διήγησις!

Η Μικτή Μονή του Έσσεξ Αγγλίας. Toυ Αγίου Νικοδήμου :

Ότι ο Αρχιερεύς και πάντες οι ασκούντες παρθενίαν, πρέπει να φεύγωσι τας συνομιλίας των γυναικών. Δια τούτο πρόσεχε. Ναι, παρακαλώ θερμώς, πρόσεχε, φίλτατε και φυλάττου καλώς από του να εντρυφώσιν οι οφθαλμοί σου, δια της περιέργου θεωρίας των ωραίων προσώπων· μήποτε νικήση σε κάλλους επιθυμία· πληροφορήθητι τοίνυν, ότι εις κίνδυνον μέγαν ευρίσκεσαι, και μάλιστα εάν είσαι νέος ή Αρχιερεύς ή όλως του ιερού κλήρου· και δεν είναι τρόπος να μη απαντήσης τοιαύτα πρόσωπα, τα οποία ρίπτουσιν εις την καρδίαν, και μακρόθεν θεωρούμενα, τα βέλη της ηδονής. Αλλ΄ ει δυνατόν εστι, μηδέποτε θελήσης τοις τοιούτοις προσώποις να απαντήσης και εις λόγους όλως να έλθης και συνομιλίας, καν και η συνομιλία είναι περί εξομολογήσεως, ως και τούτο οι θείοι Πατέρες διαγορεύουσιν. Ενθυμούμαι γαρ, ότι η αγία και οικουμενική εβδόμη σύνοδος, λέγει εις τον δέκατον όγδοον κανόνα, ότι, όταν Αρχιερεύς ευρεθή έξω εις προάστειον τι, ευρίσκονται δε εκεί και γυναίκες, ας αναχωρώσιν εκείναι εκείθεν ανυπερθέτως έως ου ευρίσκεται παρών ο Αρχιερεύς. «Εί τις δούλην, ή ελευθέραν εν τω επισκοπείω κτώμενος φωραθείη, ή εν μοναστηρίω, προς εγχείρησιν διακονίας τινός, επιτιμάσθω· επιμένων δε καθαιρείσθω. Ει δέ και τύχοι εν προαστείοις γυναίκας είναι, και θελήσει ο επίσκοπος ή ο ηγούμενος πορείαν εν τοις εκείσαι ποιήσασθαι, παρόντος επισκόπου ή ηγουμένου, μηδόλως εγχείρησιν διακονίας ποιείσθω κατ΄ εκείνον τον καιρόν γυνή· αλλ΄ ιδιαζέτω εν ετέρω τόπω, έως αν την αναχώρησιν ποιήσηται ο επίσκοπος, δια το ανεπίληπτον». (Ο.Τ. 1342).

Τη Ε΄ (5η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΥΣΙΓΝΙΟΥ.

Ευσίγνιος ο Άγιος Μάρτυς, εκ της Αντιοχείας καταγόμενος, ήτο στρατιώτης επί της βασιλείας Κώνσταντος του Χλωρού, του πατρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τδ΄ (304). Έγινε δε εκατόν δέκα ετών και έφθασεν έως εις τους χρόνους Ιουλιανού του παραβάτου, ήτοι εν έτει τξα΄ (361) μετρών εξήκοντα, ετών στρατιωτικόν βίον. Ούτος λοιπόν παρασταθείς εις τον Ιουλιανόν, ήλεγξεν αυτόν διότι παρέβη την πάτριον ευσέβειαν και πίστιν του Χριστού, και διότι την τιμήν και δόξαν, την οποίαν έπρεπε να αποδώση εις τον Θεόν, την απέδωκεν εις τα είδωλα, υπενθυμίσας εις αυτόν και την αρετήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ως και ότι δια θείας οπτασίας και αποκαλύψεως μετεστράφη εκείνος εις την πίστιν του Χριστού. Ταύτα λέγων ο Άγιος, εις μεν τους άλλους εφάνη συνετός και φρόνιμος και έμπειρος ωραίων ιστορικών γεγονότων, δια την μακροβιότητα και πολυζωϊαν του, ο δε Ιουλιανός, χλευάσας αυτόν, προσέταξε και τον απεκεφάλισαν και ούτως έλαβεν ο μακάριος παρά Κυρίου τον στέφανον της αθλήσεως.