Ψάρι, τρώμε μόνο μία φορά

Θα φάμε του Ευαγγελισμού 25η  Μαρτίου, όχι τών Βαϊων ( όχι και τις δύο φορές )

Σχετικά σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

" Όθεν νεώτερον χέρι είναι εκείνο όπου έγραψεν είς τά τυπωμένα Τυπικά καί είς τα Τριώδια να καταλύομεν οψάριον καί είς την εορτήν τών Βαϊων ( δηλ. δύο φορές μέσα στήν Μεγάλη Σαρακοστή ). Διά τούτο άς ακολουθώμεν είς τούς τύπους τών Αγίων, καί ουχί είς τα νεωτερίσματα τών αιρετικών, στήν κοιλία μας χαριζόμενοι .

( "Ιερόν Πηδάλιον" σ.92 )


Ερμηνεία εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον της Κυριακής των Βαΐων.

Του Ιερού Νικηφόρου του Θεοτόκη.                                                         

(Ιωάν. ιβ: 1 -18).                                                            

Λαμπρά και ένδοξος η σήμερον εορταζομένη πανήγυρις της εις την Ιερουσαλήμ εισόδου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εις ταύτην την θεοδόξαστον είσοδον δεν βλέπεις έργα τέχνης, ουδέ ετοιμασίας κατά προσταγήν, ουδέ προσκυνήματα φόβου τέκνα, ουδέ τα άλλα, όσα εποίουν οι παλαιοί των Ρωμαίων αρχιστράτηγοι, όταν, νικηταί επιστρέφοντες, θριαμβευτικώς εισήρχοντο εις την βασιλίδα των πόλεων αυτών· αλλά βλέπεις απλότητα φυσικήν, τιμάς αυτοπροαιρέτους, ευλάβειαν, ψυχής καρποφορίαν, προφητειών Θεού εκπλήρωσιν. Ο Ιησούς, καθήμενος επί πώλου όνου, ίνα πληρώση την περί αυτού μυστηριώδη προφητείαν, έρχεται εις τα Ιεροσόλυμα· το δε πλήθος του λαού και των κατοικούντων εις την Ιερουσαλήμ και των ελθόντων τότε εκεί δια την εορτήν του Πάσχα, ακούσαντες ότι ο Ιησούς έρχεται, λαβόντες ευθύς εις τας χείρας αυτών τα βαΐα των φοινίκων, τρέχοντες εξήλθον εις απάντησιν Αυτού βοώντες μεγαλοφώνως· «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωάν. ιβ: 13).

Τη αυτή ημέρα Κυριακή των Βαΐων την λαμπράν και ένδοξον πανήγυριν της εις Ιερουσαλήμ εισόδου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν.

Κατά την παρούσαν Κυριακήν της αγίας Τεσσαρακοστής την περιφανή και υπέρλαμπρον εορτήν των Βαΐων πανηγυρίζομεν δια την ακόλουθον αιτίαν. Μετά την εκ των νεκρών ανάστασιν του θείου Λαζάρου, βλέποντες πολλοί το παράδοξον θαύμα, επίστευον εις τον Χριστόν. Δια την αιτίαν ταύτην, φθόνω κινούμενοι οι Ιουδαίοι απεφάσισαν εν τη Συναγωγή αυτών να φονεύσουν όχι μόνον τον Χριστόν, αλλά και τον Λάζαρον. Τούτου ένεκεν ανεχώρησεν εκείθεν ο Ιησούς, διδούς τόπον εις την κακίαν αυτών. Έπειτα, καθώς λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (ιβ: 1 – 18), προ έξ ημερών του Πάσχα ήλθεν εις την Βηθανίαν, όπου ήτο ο αποθανών Λάζαρος, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΚΑΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κορίνθου του εν τη νήσω Χίω ασκήσαντος και εν αυτή οσίως εν έτει αωε΄ (1805) τελευτήσαντος και προς Κύριον μεταστάντος.

Μακάριος ο εν Αγίοις Αγιώτατος Πατήρ ημών, ο της Κορίνθου Αρχιεπίσκοπος και της νήσου Χίου το καύχημα, το της αρετής ακροθίνιον, ο εν τοις εσχάτοις καιροίς διαλάμψας, εορτάζεται σήμερον, Οσιώτατοι Πατέρες και αδελφοί ευλαβέστατοι, του οποίου τον Βίον συνέγραψεν ο ρητορικώτατος κάλαμος του πνευματικού αυτού τέκνου και μεγάλου διδασκάλου Αθανασίου του Παρίου, διο εντείνατε την προσοχήν σας, ίνα ακούσητε Βίον γλυκύτατον νέου μεγάλου Αγίου από τοιούτον μέγαν διδάσκαλον γεγραμμένον και μεγάλως θέλετε πνευματικώς ευφρανθή. Eπαινετή βέβαια και λίαν θαυμαστή εστάθη πάντοτε και πανταχού, ως θεός και θεοποιός η ευλογημένη αρετή. Ποίος δεν γνωρίζει τούτο; Και ποίος δεν το ομολογεί; Είναι τούτο γεγονός αναμφισβήτητον. Αλλά, παρακαλώ, ας μη φανή παράδοξον εις κανένα αυτό, το οποίον έρχομαι να είπω.

Πώς έγινε η αλλαγή του ημερολογίου

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

.

Την 11ην Σεπτεμβρίου 1922, μετά την κατάρρευσιν του Μικρασιατικού μετώπου, εγένετο «επανάστασις» εις τον Στρατόν υπό των Συνταγματαρχών Γονατά – Πλαστήρα – Γαρδίκα – Κοιμήση – Παγκάλου και άλλων.

Εγκώμιον εις τον ευσεβή και σοφόν Ελεάζαρον

Καθώς ο ευσεβής λογισμός υπήρξεν εξαίρετος κυβερνήτης του πατρός ημών Ελεαζάρου κατευθύνων το πλοίον της ευσεβείας μέσα στο πέλαγος των παθών, αυτός δεχόμενος τας απειλάς του τυράννου και καταταλαιπωρούμενος από τον κατακλυσμόν των βασανιστηρίων, κατ' ουδένα τρόπον μετέτρεψε το πηδάλιον της ευσεβείας, έως ότου έφθασεν στον λιμένα της αθανάτου νίκης.

Ποτέ δεν έδειξε τόσην αντοχήν μία πόλις, όταν επολιορκείτο με πολυποικίλους πολιορκητικάς μηχανάς, όσην έδειξεν ο αγιώτατος Ελεάζαρος. Και μολονότι η ιερά ψυχή του κατεκαίετο από τας κακοποιήσεις και τας στρεβλώσεις, ενίκησεν εν τούτοις τους πολιορκητάς του χάρις στον υπέρμαχον της ευσεβείας λογισμόν. Αφού εξέτεινε γύρω από τον εαυτόν του τον νουν, ωσάν απόκρημνον και απόρθητον ακρόπολιν, συνέτριψε τας λυσσαλέας εφόδους των παθών.

Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου δέν ἔγινε γιά λόγους ἀστρονομικούς, ἀλλ' ἔγινε γιά τήν «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», διό καί ἀποκτᾶ δογματικόν χαρακτῆρα --- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ὁ νοῦς πολλῶν εἶναι τόσον ἐσκοτισμένος, ὥστε τούς λέμε 1+1 = 2, ἀλλ' ἐκεῖνοι ἐπιμένουν ὅτι 1+1 = 3! Διά 1000ήν φοράν, λοιπόν, ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου δέν ἔγινε γιά λόγους ἀστρονομικούς (ὥστε εἶναι θρησκευτικοί ἀπατεῶνες ὅσοι τό συνδέουν παραπλανητικῶς μέ τήν τήν τήρησιν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας, τό παραλληλίζουν μέ τόν 4ον ὅρον ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα κ.λπ.), ἀλλ' ἔγινε γιά τήν «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», διό καί ἀποκτᾶ δογματικόν χαρακτῆρα, ἐνῷ ἀφ' ἑαυτοῦ δέν εἶναι. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν τρεῖς (3) ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων (1583, 1587, 1593), οἱ ὁποῖες ἀναθεματίζουν τό «Λατινικόν Καλεντάριον» καί ἀπαγορεύουν τήν εἰσαγωγήν του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Παρά ταῦτα, οἱ Μασσῶνοι τό εἰσήγαγον τό 1924, διά νά δημιουργήσουν σχίσμα, ν' ἀποδυναμώσουν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά τήν ὑποτάξουν εἰς τόν «πάπαν», καθότι ὑπάρχουν πολλά ἱστορικά ντοκουμέντα πού ἐδημοσιεύθησαν πρίν ἀπό τό 1924, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Βασιλικοῦ Διατάγματος τῆς 25-1-1923 (Ἀρ. Φύλλου 24, Τεῦχος Α, παράγραφος 8), καί πού προβλέπουν τήν δημιουργίαν σχίσματος εἰς τήν περίπτωσιν υἱοθετήσεως τοῦ νέου ἡμερολογίου ἀπό μίαν τοπικήν Ἐκκλησίαν, χωρίς Πανορθόδοξον Συμφωνίαν. σκόπιμος, λοιπόν, δημιουργία σχίσματος, πού προσβάλλει τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ δεύτερον λόγον διά τόν ὁποῖον τό ἡμερολογιακόν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συνεπῶς ἔχει ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ χαρακτῆρα. Οἱ διάφοροι «Νικόλαοι», «Πέτροι», «Ἄνακτες», Κοκκόρηδες, Χριστόδουλοι, Γιαννακουλόπουλοι, Ἀεράκηδες, Τρικαμηνᾶδες κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι ἀερολογοῦν ἐπί τοῦ σοβαρωτάτου αὐτοῦ ζητήματος, ὁμιλοῦντες γιά ἰσημερίες κ.λπ., ἤτοι «ἀφήνοντας τά μῆλα καί πιάνοντας τά φῦλλα», προκειμένουν νά προκαλέσουν σύγχυσιν, εἶναι μεγάλοι αἱρετικοί καί σχισματικοί.