Τω περιποθήτω τέκνω Νικολάω,
Επειδή έκπαλαι μεγάλας φροντίδας κατέβαλες, ίνα σώσης τον εαυτόν σου, ως και μεγίστην μέριμναν δια την κατά Θεόν ζωήν, συζητών δε με ημάς διηγείσο δια ποίων κόπων, θερμών αγώνων και αυστηρού τρόπου ζωής προσεπάθεις να πλησιάσης προς τον Κύριον, εφαρμόζων εις τους αγώνας σου εγκράτειαν και πάσαν κακοπάθειαν, εντατικήν αγρυπνίαν και σύντονον προσευχήν· εξιστόρεις δε οποίοι πόλεμοι και εξάψεις σαρκικών παθών αναταράσσουν την ανθρωπίνην φύσιν και κατά της ψυχής εξεγείρονται υποκινούμενα υπό του νόμου της αμαρτίας του αντιστρατευομένου τον νόμον του νοός ημών (βλ. Ρωμ. ζ: 23), συνεκινείσο δε και ωδύρεσο, διότι περισσότερον παρηνωχλείσο από τον πόλεμον της οργής και των σαρκικών ελαττωμάτων και επεζήτεις να ακούσης λόγον συμβουλευτικόν και δια τίνος τρόπου θα ηδύνασο να καταστής ανώτερος των ολεθρίων τούτων κακών, δια τούτο και κατ’ εκείνον τον καιρόν, όσον ήτο δυνατόν, προσωπικώς σε συνεβουλεύσαμεν, παραδώσαντες εις σε ως υποθήκην ψυχωφελείς σκέψεις και γνώμας υποδείξαντες και δια ποίων ασκητικών αγώνων μετά συνέσεως και πεφωτισμένης γνώσεως της λογικής, κατά το Ευαγγέλιον πολιτευομένη η ψυχή, υποβοηθουμένη και υπό της Χάριτος της Πίστεως, δύναται να υπερασπίση εαυτήν κατά των εκ της κακίας αναφυομένων κακών, ιδιαιτέρως δε των κακιών, τας οποίας προανεφέραμεν.