"Εν τη ερυθρά..."

 Ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ, τῆς ἀπειρογάμου νύμφης εἰκὼν διεγράφη ποτέ. Ἐκεῖ Μωϋσῆς διαιρέτης τοῦ ὕδατος, ἐνθάδε Γαβριὴλ ὑπηρέτης τοῦ θαύματος. Τότε τὸν βυθόν ἐπέζευσεν ἀβρόχως Ἰσραήλ, νῦν δὲ τὸν Χριστὸν ἐγέννησεν ἀσπόρως ἡ Παρθένος. Ἡ θάλασσα, μετὰ τὴν πάροδον τοῦ Ἰσραήλ, ἔμεινεν ἄβατος, ἡ ἄμεμπτος, μετὰ τήν κύησιν τοῦ Ἐμμανουήλ, ἔμεινεν ἄφθορος, ὁ ὤν, καὶ προών, καὶ φανεὶς ὡς ἄνθρωπος Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑΣ -- ΑΡ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ

Δια του διωγμού των πιστών Ορθοδόξων Μοναxών της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους Άθω, παραβαίνονται οι θείοι νόμοι περί της σωτηρίου Αποτειχίσεως. Τι είναι η Αποτείχισις; Αποτείχισις είναι ο κανονικός και νόμιμος «χωρισμός» εκ της αιρέσεως και του αμετανοήτου αιρετικού. Και τούτο, υπέρ της θείας Ορθοδοξίας και της εν Xριστώ σωτηρίας, κατά την τακτικήν σωτηρίου πολέμου των τετειχισμένων (τειχισμένων) πόλεων. Δηλαδή, ότε το παλαιόν εχθροί επέδραμον, οι κάτοικοι κατέφευγον εις την πόλιν καί απετειχίζοντο, ήτοι εxωρίζoνro εξ αυτών διά των τειχών. Και ούτως επολέμουν αμυντικώς και επιθετικώς μέχρι της νίκης. Τoιουτοτρόπως και όταν αίρεσις πολεμή την όρθόδοξον Xριστιανικήν πίστιν, οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοi, καταφεύγομεν εις τα πνευματικά «τείχη» της Έκκλησίας, δηλαδή εις τους ανά τους αιώνας Αγίους Πατέρας και Διδασκάλους. Και βάσει της διδασκαλίας των, αγωνιζόμεθα «τον καλόν αγώνα της πίστεως» κατά της αιρέσεως και των αιρετικών, και υπέρ της θείας Ορθοδοξίας, μέχρι της νίκης. Δηλαδή, μέχρι του αναθέματος, που σημαίνει «χωρισμόν από του Θεού» και της «Εκκλησίας», το οποίον κάμνει ο αιρετικός με την αίρεσίν του, το ομολογούσιν οι Ορθόδοξοι και το επικυρώνουσιν και αποφασίζουσιν ως εκκλησιαστικήν ποινήν Ορθόδοξοι Σύνοδοι μέχρι και του τελεσιδίκου αναθέματος. Ούτως ηγωνίσθησαν εν Χριστώ και ενίκησαν οι προ ημών, και εγένοντο και αυταί αι Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, και διασώζεται μέχρι σήμερον επί γης η σωτήριος θεία Ορθοδοξία.

A CONFESSION OF FAITH Against Ecumenism -- From a Convention of Orthodox Clergymen and Monks Greece, April 2009

Those of us who by the Grace of God have been raised with the dogmas of piety and who follow in everything the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, believe that:

The sole path to salvation of mankind[1] is the faith in the Holy Trinity, the work and the teaching of our Lord Jesus Christ, and their continuance within His Body, the Holy Church. Christ is the only true Light;[2] there are no other lights to illuminate us, nor any other names that can save us: "Neither is there salvation in any other: for there is none other name under heaven given among men, whereby we must be saved."[3] All other beliefs, all religions that ignore and do not confess Christ "having come in the flesh,"[4] are human creations and works of the evil one,[5] which do not lead to the true knowledge of God and rebirth through divine Baptism, but instead, mislead men and lead them to perdition. As Christians who believe in the Holy Trinity, we do not have the same God as any of the religions, nor with the so-called monotheistic religions, Judaism and Mohammedanism, which do not believe in the Holy Trinity.

Βαλεντίνος και η Εκκλησία

Η εν Χριστώ αποκάλυψις υπήρξε πλήρης δια το έργον, που εγένετο, δηλαδή τον αγιασμόν των ανθρώπων και την είσοδον αυτών εις την Βασιλείαν του Θεού. Το Ευαγγέλιον, ως ονομάζεται άλλως αύτη, δεν έχει ανάγκην από συμπληρώσεις κατά την εφαρμογήν του εις την ζωήν των ανθρώπων, διότι ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού εφανέρωσε το θέλημα Αυτού. Επομένως, η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι πλήρης και τα θέματά Της ιεραρχημένα, όπως υπενθυμίζει και η Αποστολική προτροπή «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω». Η αγάπη προς τους άλλους ανθρώπους διδάσκεται σαφώς. Η δε αγάπη των συζύγων ή των υποψηφίων συζύγων , δεν ημπορεί να είναι διαφορετική από το θέλημα του Θεού.

" Άξιον εστίν..."

Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν «Της τιμιωτέρας των Χερουβίμ…», και πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει, ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν Tου, την δόξαν της Μητρός Aυτού. «Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». «Ελπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, γράφει ο Eπίσκοπος Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ, εγώ είμαι σεσωσμένος. Κυρία Θεοτόκε Μαρία, όποιος εις Σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή».

Τη ΙΔ΄ (14η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ του εν τω όρει.

Αυξέντιος ο Όσιος Πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού του κατά τα έτη υη΄ - υν΄ (408 – 450) βασιλεύσαντος, καταγόμενος μεν εκ της Ανατολής, Σχολάριος δε ων το αξίωμα. Γενόμενος Μοναχός, ανέβη εις το όρος, όπερ κείται αντικρύ της Οξείας, μικράς νήσου πλησίον της Χάλκης και των άλλων νήσων, αι οποίαι κείνται παρά την Κωνσταντινούπολιν. Ήτο δε ο Όσιος ούτος εις την άσκησιν καρτερικώτατος και εις την πίστιν ορθοδοξότατος, διότι την μεν κακοδοξίαν του Νεστορίου και του Ευτυχούς σφοδρώς ήλεγξεν, απεδέχθη δε την εν Χαλκηδόνι Αγίαν και Οικουμενικήν τετάρτην Σύνοδον. Ο αοίδιμος ούτος ηξιώθη παρά Θεού και της των θαυμάτων ενεργείας και Χάριτος, ήτο δε κατά την θεωρίαν του προσώπου κατηγλαϊσμένος και υπό της φύσεως και υπό της Χάριτος· όθεν, δι’ όλα αυτά τα προτερήματά του, ήτο σεβαστός και παρ’ αυτών των βασιλέων και ηξιούτο πολλής τιμής.

Luc Montagnier: Δεν είναι εμβόλια, είναι δηλητήρια!

 

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ. ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ --- π. Γεώργιος Αγγελακάκης

Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα:

«Θαυμάζω αδέρφια μου, θαυμάζω, ανάμεσα στα άλλα

πόσο εύκολη έκανε τη σωτηρία μας ο Θεός.

Ίσως μερικοί να νομίζουν ότι είναι αγρυπνίες, προσευχές, άσκηση,

αυτά που κάνουν οι ερημίτες και οι μοναχοί επί τω πλείστω

Και όμως, όταν θυμηθείς αυτό που λέει ο Κύριος :

Εάν συγχωρείτε, θα σας συγχωρήσω

εάν ελεείτε, θα σας ελεήσω

εάν αφήνετε τα παραπτώματα, τις αδικίες,

τις πίκρες, που σας προσφέρουν οι άνθρωποι,

κι Εγώ θα σας χαρίσω το μεγάλο το δάνειο.

Θυμάστε την περίπτωση (παραβολή) με τα μύρια τάλαντα

που χρωστούσε ένας στον Ουράνιο πατέρ, στον Βασιλιά 

και σ αυτόν κάποιος χρωστούσε κάτι δηνάρια, εκατό δραχμές δηλαδή,

αυτός εκατομμύρια όμως χρωστούσε

Του τα χάρισε (ο Θεός), 

και ο αγνώμων αντί να χαρίσει κι αυτός ενός αδερφού, που του χρωστούσε 100 δηνάρια, 

τον έπιασε και τον έπνιγε στο δρόμο.

Με όποιο μέτρο μετράτε, έτσι θα σας μετρήσω

Εάν συγχωρείς τους ανθρώπους, τους δίνεις άφεση των αμαρτιών, δεν έχεις να φοβηθείς

Αν δεν κρίνεις, δεν θα σε κρίνω

Και με όποιο μέτρο μετράς, με το ίδιο θα σε μετρήσω.

Πως θα περιμένεις εσύ έλεος από το Θεό, 

εάν δεν συγχωρείς και τα τραβάς και τα παίρνεις μέχρι στον τάφο, αιώνια.»

π. Γεώργιος Αγγελακάκης

https://patergeorgiosaggelakakis.blogspot.com/

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

«Την πάνσεπτον εγκράτειαν εναρξώμεθα φαιδρώς, ακτίνας απολάμποντες των αγίων εντολών, Χριστού του Θεού ημών· αγάπης την λαμπρότητα, προσευχής την αστραπήν, αγνείας καθαρότητα, ανδρείας την ισχύν· όπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν εις την αγίαν Ανάστασιν…» Εκκλ. Υμνογραφία.

Με πόσην νοσταλγίαν και χαράν ο πνευματικός άνθρωπος περιμένει την αγίαν περίοδον της Μεγ. Τεσσαρακοστής! Γνωρίζει ότι όλος ο κύκλος των ημερών αυτών ανταποκρίνεται περισσότερον προς τας ανάγκας της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως. Όλαι, βεβαίως, αι ημέραι του έτους είναι άγιαι και εκάστη εξ αυτών θα μας φέρη κάποιο μήνυμα, ενός, δύο ή περισσοτέρων αγίων, που εορτάζουν την γενέθλιον ημέραν της τελειώσεώς των, είτε μαρτυρικώς, είτε «εν ειρήνη». Επίσης άλλαι ημέραι αναφέρονται εις τον εορτασμόν γεγονότων, σχετιζομένων με την επί γης παρουσίαν του Κυρίου και το απολυτρωτικόν του έργον. Όλα εις την Εκκλησίαν είναι με μεγάλην και θείαν σοφίαν ρυθμισμένα υπό των αγίων Πατέρων, ώστε να υπάρχη συγκερασμένον δι΄ όλου του εορταστικού κύκλου το κατά Θεόν πένθος με την πνευματικήν χαράν. Θα έλεγε κανείς, ότι ο χριστιανός έχει πάντοτε εορτήν εις την καρδίαν του, ότι ο χριστιανισμός, επαγγελλόμενος την αιωνίαν εν φωτί αποκατάστασιν του ανθρώπου, δημιουργεί εις την Εκκλησίαν εορταστικήν ατμόσφαιραν. Ένα μόνον είναι κακόν, το οποίον λυπεί την Εκκλησίαν και την κάμνει να πενθή και να σκυθρωπάζη. Η αμαρτία, αι αμαρτίαι των τέκνων της.

Reading from the Synaxarion:

Sunday of the Publican and Pharisee: Triodion Begins Today

The Pharisees were an ancient and outstanding sect among the Jews known for their diligent observance of the outward matters of the Law. Although, according to the word of our Lord, they "did all their works to be seen of men" (Matt. 23:5), and were hypocrites (ibid. 23: 13, 14, 15, etc.), because of the apparent holiness of their lives they were thought by all to be righteous, and separate from others, which is what the name Pharisee means. On the other hand, Publicans, collectors of the royal taxes, committed many injustices and extortions for filthy lucre's sake, and all held them to be sinners and unjust. It was therefore according to common opinion that the Lord Jesus in His parable signified a virtuous person by a Pharisee, and a sinner by a Publican, to teach His disciples the harm of pride and the profit of humble-mindedness.