Σέ θέματα πίστης πρέπει νά εἴμαστε ἀνυποχώρητοι --- Δαπέργολας Νεκτάριος Δρ. Ιστορίας

Καί ἐπειδή ζοῦμε σέ κατεξοχήν μέρες σύγχυσης καί ἀντινόησης, μέρες πού ὀ κάθε πλανεμένος ρασοφόρος ἀπαιτεῖ ἀπό τούς πιστούς τυφλή ὑπακοή στήν κάθε φρικώδη κακοδοξία πού ἐξέρχεται ἀπό τά χείλη του ἥ πού ἀποτυπώνεται στους τραγικούς φετφάδες τῆς λεγόμενης ΔΙΣ, μέ τό ἀνεκδιήγητο «ἐπιχείρημα» ὅτι «αὐτά λέει ἡ Ἐκκλησία», ἄς δοῦμε τί γράφει ἐνδεικτικά (δύο μόνο σημεῖα, γιά τήν ἀκρίβεια, μεταξύ ἀρκετῶν ἀκόμη) ἕνας κορυφαῖος ἐκκλησιαστικός μας Πατέρας, τοῦ ὁποίου τη μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα: ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Τονίζει λοιπόν ξεκάθαρα ὁ Ἅγιος τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη πρός πνευματικήν μας ὠφέλεια νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τούς πλανεμένους κληρικούς, τῶν ὁποίων τό φρόνημα ἀποστρεφόμαστε («ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν»: Patrologia Graeca 26, 1188ΒC).

Η ΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, ομ. Καθηγ. Παν. Αθηνών

«῾Η ἐκκλησιαστικὴ ῾Ιστορία θὰ συντηρεῖ» τὸ γεγονὸς «τῆς δειλίας καὶ ἀφωνίας τῶν ἡγετῶν τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους ἔναντι ὅσον συνέβησαν στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο κατὰ τὴν εἰσβολὴ τῆς παπικῆς αἱρέσεως», «καὶ θὰ τὸ διακηρύττει ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ συγκλονιστικώτερα γεγονότα τοῦ πνευματικοῦ βίου τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Θὰ τὸ κρίνει ἴσως σημαντικώτερο τῆς ἐμπλοκῆς τοῦ Πατριαρχείου στὴν παπικὴ αἵρεση!»

Τοῦ κ. ᾿Ιωάννου Κορναράκη,

῾Ομοτίμου Καθηγητοῦ

τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν

Ο ΠΑΠΑΣ Βενέδικτος ΙΣΤʹ δὲν ἐκπόρθησε μόνον τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ καὶ τὸ ῞Αγιον ῎Ορος, στὸ πρόσωπο τῆς πνευματικῆς του ἡγεσίας! «Μ᾿ ἕνα σμπάρο, δύο τρυγόνια», λέει ὁ λαός! Τὸ Βατικανὸ συνήθως εὐστοχεῖ στὶς ἐπιδιώξεις του καὶ στοὺς σκοπούς του! Μερικὲς φορές, μάλιστα, κτυπᾶ μὲ... ἐξοστρακισμό. Στὸ Φανάρι, βέβαια, ἐστόχευσε καὶ τὸ πάτησε πανηγυρικῶς. Καὶ ἔσβησε τὸ κάλλος τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοῦ οἰκοδεσπότου του! ᾿Αλλά, τὸ σκότος τοῦ Φαναρίου, ὡς μαύρη νεφέλη, ἐκάλυψε καὶ τὴν πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους: τοὺς εἴκοσι ἡγουμένους τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν του! ῾Η τελευταία ᾿Ανακοίνωση (17/30.12.2006) τῆς ἡγεσίας αὐτῆς, ἡ ὁποία ἔδωσε τὸ στίγμα τῆς στάσεώς της ἀπέναντι στὸ τραγικὸ αἱρετικὸ ὀλίσθημα τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, δείχνει δειλία καὶ σύγχυση καί... σκότος! Τὸ τελευταῖο ἐπικριτικὸ στὴν ἐν λόγῳ ἡγουμενικὴ ᾿Ανακοίνωση κείμενο ὀλιγαρίθμων μοναχῶν ἁγιορειτῶν (᾿Ανοικτὴ ᾿Επιστολὴ Βʹ, «᾿Ο.Τ.», ἀριθ. 1682/23.3.2007), ἀποτελεῖ κρυστάλλινο καθρέπτη, χαρισματικῆς διαύγειας, ποὺ ξεχωρίζει τὰ πράγματα καὶ ἀποκαλύπτει τὴν σύγχυση καὶ τὸ σκότος τῆς λογικῆς τῆς δειλίας, ἐφ᾿ ὅσον οἱ εἴκοσι [ὀρθ. δέκα ἐννέα] ἡγούμενοι «ἐκεῖ ἐδειλίασαν φόβω, οὗ οὐκ ἦν φόβος» (Ψαλμ. ιγʹ 5). Μπροστὰ στὸ ἔγκλημα τῆς αἱρέσεως τῆς πατριαρχικῆς στάσεως, τοὺς ἐκυρίευσε ὁ παράλογος φόβος τῆς ὁμολογίας: τῆς μαρτυρίας τῆς ἁγιορείτικης παρουσίας! Πάντως, μόλις τὸ Φανάρι τῆς ᾿Ορθοδοξίας... ἐσκοτείνιασε ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ ἐπέλαση τοῦ παπισμοῦ, ἀνέτειλε ἡ ἔμφοβη κρίση τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους!

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΜΑΡΚΟΥ Επισκόπου Εφέσου του Ευγενικού, του της Ορθοδοξίας μονομάχου και υπερμάχου και φύλακος.

Μάρκος ο Ευγενικός, ο πανάριστος και κατ’ αλήθειαν μέγας Διδάσκαλος της Ανατολικής Αγίας Εκκλησίας, γέννημα μεν και θρέμμα ετύγχανε της βασιλίδος των πόλεων, δηλαδή της όντως λαμπράς και μεγάλης Κωνσταντινουπόλεως, γεννηθείς κατά το έτος 1392. Γονείς δε κατά σάρκα είχε, κατά μεν τον βίον περιφανείς και λαμπρούς, ώστε και Ευγενικοί να αποκαλούνται, κατά δε την πίστιν ευσεβεστάτους και ορθοδοξοτάτους. Και ο μεν πατήρ αυτού ωνομάζετο Γεώργιος, Διάκονος ων και Σακελλίων της μεγάλης Εκκλησίας, η δε μήτηρ Μαρία, έχοντες την κατοικίαν των εις τον Γαλατάν. Το βαπτιστικόν του Αγίου όνομα ήτο Μανουήλ. Είχε δε και αδελφόν ονόματι Ιωάννην. Καίτοι δε τότε η αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια και τα πράγματα αυτής ευρίσκοντο εις εσχάτην καχεξίαν και ο φοβερός κίνδυνος της καταστροφής επεκρέματο της κεφαλής των, αμφότεροι οι παίδες έλαβον μεγίστην παιδείαν εκπαιδευθέντες εις άπασαν την έσω και έξω σοφίαν, διότι ήκμαζον τότε άνδρες επί σοφία και συνέσει διακρινόμενοι και τοιούτοι ήσαν Μανουήλ ο Χρυσολωράς, Γεννάδιος ο Σχολάριος, Γεώργιος ο Γεμιστός, Ιωσήφ ο Βρυέννιος, Θεόδωρος ο Γαζής, Ιωάννης ο Αργυρόπουλος και πλείστοι άλλοι.

Ο Έβρος χάνεται, σε λίγο θα είμαστε μειονότητα

 «Τα έργα στο Φυλάκιο συνεχίζονται κανονικά, οι εργασίες έχουν φτάσει στο 40%, και αν τοποθετηθεί ο φράχτης τότε θα είναι αργά. Δεν σέβονται ούτε τη φωνή του κόσμου, ούτε τα ασφαλιστικά μέτρα» είπε μιλώντας στον Focus FM ο πρόεδρος του Φυλακίου Έβρου Χρήστος Τυρμπάκης.

«Ο Έβρος χάνεται, σε λίγο θα είμαστε μειονότητα»

Ακούστε εδώ:

"O.T."

ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: Χριστός γεννᾶται..., Μεγάλυνον ψυχή μου..., Μυστήριον ξένον...

 

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών και συνωνύμων ΜΑΚΑΡΙΩΝ, του τε αναχωρητού και Αιγυπτίου και του πολιτικού Αλεξανδρέως.

Μακάριοι οι Όσιοι Πατέρες ημών, σύγχρονοι όντες, ήσαν ο μεν εις από την Θηβαϊδα της Αιγύπτου, εξ ου και Αιγύπτιος επονομάζεται, ο δε έτερος από την Αλεξάνδρειαν, εξ ου και Αλεξανδρεύς αποκαλείται. Ο δε Αιγύπτιος λέγεται και Μέγας, καθό πρώτος και μεγαλύτερος κατά την ηλικίαν. Ο μεν λοιπόν Αιγύπτιος Μακάριος εγεννήθη περί το έτος τα΄ (301), επειδή δε ηγάπησε την αρετήν εκ νεαράς ηλικίας, εφάνη άμεμπτος και ακατηγόρητος εις όλην του την ζωήν. Ότε δε ήτο ετών είκοσιν ή κατ’ άλλους τριάκοντα ανεχώρησεν από τον κόσμον. Τόσην δε υπομονήν έδειξεν εις τους κόπους της ασκήσεως ο αοίδιμος, ώστε εις ολίγους χρόνους ηξιώθη να λάβη το χάρισμα της διακρίσεως και την κατά των δαιμόνων εξουσίαν και δύναμιν, να προλέγη τα μέλλοντα και να ποιή θαύματα· νέος έτι ων, εκαλείτο παιδαριογέρων· ήτο δε μαθητής, ως λέγουσι τινές, Αντωνίου του Μεγάλου.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.

Ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μία «Ὁμιλία» του, γιὰ τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:

«Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς, χάριν τοῦ ὁποίου κάνουμε τὰ πάντα, καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον σπεύδουμε, εἶναι ἡ πανευτυχὴς ζωὴ στὸν μέλλοντα αἰῶνα. Αὐτὴ δὲ ἡ μέλλουσα ζωὴ εἶναι πλήρης καὶ τέλεια, γιατὶ ὁ Βασιλιᾶς, ποὺ θὰ κυβερνᾶ θὰ εἶναι ὁ Θεός. Τίποτε καλύτερον γιὰ λογικὰ ὄντα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπινοήση καὶ νὰ βρῆ κανείς».

Ἀπό τόν «συνωστισμό» στήν «ἀναχώρηση» Ἡ Τραγωδία τῆς Σμύρνης δέν ἔχει τέλος!

 Σκέψεις καί συμπεράσματα ἀπό τήν ἐκπομπή «Καταστροφές καί Θρίαμβοι» τοῦ Στ. Καλύβα

ΤΟ 1922 εἶναι ἕνας ἀριθμός πού ἔχει ἕνα μοναδικό εἰδικό βάρος στή συνείδηση τοῦ κάθε Ἕλληνα πολίτη. Ἀντιπροσωπεύει τό ἔτος τῆς Μικρασιατικῆς Τραγωδίας. Ἔχει δέ τό ξεχωριστά θλιβερό προνόμιο νά δημιουργεῖ εἰκόνες καί νά ἐγείρει μνῆμες δίχως νά χρειάζεται νά εἰπωθεῖ οὔτε μία λέξη.

Φέτος συμπληρώνεται ἕνας αἰώνας ἀπό τήν τραγική ἐκείνη χρονιά πού τό ὄνειρο τῆς Μεγάλης Ἰδέας μετατράπηκε σέ ἐφιάλτη.

Δυστυχῶς τό χρονικό διάστημα εἶναι ἐξαιρετικά σύντομο γιά νά ἐπουλωθοῦν οἱ πληγές.

«Εὐτυχῶς», γιά κάποιους, τό χρονικό διάστημα εἶναι ἐξαιρετικά σύντομο γιά νά δοθεῖ χῶρος γιά παραποίηση τῆς ἀλήθειας.

Ἕνας στούς τρεῖς σημερινούς 70άρηδες, ἡ γενιά δηλαδή πού γεννήθηκε στά τέλη τοῦ 1940 καί στίς ἀρχές τοῦ 1950, μεγάλωσε μέ παπποῦδες καί γιαγιάδες πρόσφυγες, ζωντανά λείψανα τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ πού κουβαλοῦσαν σέ κάθε τους βλέμμα, σέ κάθε τους τραγούδι, σέ κάθε τους γλωσσικό ἰδίωμα, τόν καημό καί τόν ἀνείπωτο πόνο τοῦ ξερριζωμοῦ.

Ἔχουν περάσει περισσότερα ἀπό 10 χρόνια ἀπό τό πόνημα τῆς κυρίας Ρεπούση πού δίδασκε στούς μαθητές τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ, μέ τήν ἔγκριση φυσικά τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅτι στά τέλη Αὐγούστου τοῦ 1922 παρατηρήθηκε «συνωστισμός» στήν προκυμαία τῆς Σμύρνης. Τό ντοκιμαντέρ «Καταστροφές καί Θρίαμβοι» τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Στάθη Καλύβα γιά τήν τηλεόραση τοῦ «Σκάι» ἦρθε λοιπόν νά «συμπληρώσει» αὐτή τήν τοποθέτηση ἐνημερώνοντάς μας ὅτι ὁ Μικρασιατικός Ἑλληνισμός «ἀναχώρησε» τότε ἀπό τίς πατρογονικές του ἑστίες καί ὅτι ἡ πυρπόληση τῆς ἱστορικῆς ἑλληνικῆς πόλης καί ἡ σφαγή τῆς Σμύρνης ἦταν… ἀνθρωπιστική κρίση!!

Ο Διωγμός των Ελλήνων από την Ελλάδα --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η βαθμιαία παρακμιακή αποσύνθεση εις την οποία έχει περιέλθει η παγκόσμια κοινότητα, εξ αφορμής της πανδημίας, δημιουργεί εύλογα ερωτήματα ότι πέραν από την δημόσια υγεία, κάτι αδιόρατο, υποκρύπτεται από την υφιστάμενη αυτή κατάσταση, διότι ήδη συμπληρώνουμε περίπου δυόμιση χρόνια και ήδη παγκοσμίως πόσο μάλλον εν τη πατρίδι μας, την Ελλάδα εντοπίζονται σωρεία αντιφάσεων.

Είναι πρόδηλο, ότι το πολιτικό προσωπικό, συνιστά έναν εσμό πολιτικών έμμισθων φερεφώνων, τα οποία έχουν επιλεγεί, με συγκεκριμένα κριτήρια, ελλείψεως ήθους, ηθικής, τυφλής υποταγής, με κοινό θεό, την μη εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και την άνευ αντιλογίας πρόθυμη υποταγή εις τις έξωθεν εντολές των υπερ-εθνικών διευθυντηρίων αντί τριάκοντα αργυρίων.

Ευχάριστα νέα!

 

Του εν Αγίοις πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Μεγάλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας ο κατά πλάτος Βίος.

Πολλοί άνθρωποι όταν ίδουν τινά, ότι έχει βίον και πλούτον πολύν, επαινούν και μακαρίζουν αυτόν και λέγουν, ότι είναι ευτυχέστερος πάντων των ανθρώπων. Εγώ δε ουχί επαινετόν ονομάζω εκείνον τον άνθρωπον, ουδέ θαυμάζω τον πλούτον τον οποίον έχει τον πολύν, αλλά μάλιστα ως δυστυχή και ταλαίπωρον νομίζω αυτόν, όταν δεν έχη και καμμίαν από τας γενικωτάτας και καθολικάς αρετάς, τουτέστι Σωφροσύνην ή Ανδρείαν ή Δικαιοσύνην ή Φρόνησιν. Διότι, εάν έχη τις πλούτον πολύν, έπειτα είναι όλως διόλου δεδομένος εις τα πάθη και σκορπίζει τον πλούτον εκείνον εις ατόπους επιθυμίας, εις γυναίκας πόρνας, εις νέους ασελγείς και εις άλλας ορέξεις ψυχοβλαβείς, πως να επαινέση τις ως φρόνιμον τον τοιούτον άνθρωπον και να μη τον νομίση αθλιώτατον πάντων των ανθρώπων;

Reading from the Synaxarion:

Athanasios and Cyril, Patriarchs of Alexandria

In the half-century after the First Ecumenical Council held in Nicea in 325, if there was one man whom the Arians feared and hated more intensely than any other, as being able to lay bare the whole error of their teaching, and to marshal, even from exile or hiding, the beleaguered forces of the Orthodox, it was Saint Athanasios the Great. This blazing lamp of Orthodoxy, which imperial power and heretics' plots could not quench when he shone upon the lampstand, nor find when he was hid by the people and monks of Egypt, was born in Alexandria about the year 296. He received an excellent training in Greek letters and especially in the sacred Scriptures, of which he shows an exceptional knowledge in his writings.