Ο Ν. Ντραμουντιανός
διηγείται μια θαυμαστή εμπειρία του από τον πόλεμο του ʽ 40:
« Ο λόχος μας πήρε διαταγή
να καταλάβει ένα προχωρημένο ύψωμα για προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμπούρι μέσα στα
βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα
δύο μερόνυχτα κι έφτασε σε πολλά μέρη τα δύο μέτρα. Αποκλειστήκαμε από την
επιμελητεία. Καθένας είχε τροφές στο σακίδιό του για μία ημέρα. Από την πείνα
και το κρύο δεν λάβαμε πρόνοια « δια την αύριον » και τις καταβροχθίσαμε.
Από κει και πέρα άρχισε το
μαρτύριο. Τη δίψα μας τη σβήναμε με το χιόνι, αλλά η πείνα μας θέριζε. Περάσαμε
έτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε. Το ηθικό μας το διατηρούσαμε ακμαίο, αλλά
η φύση έχει και τα όριά της. Μερικοί υπέκυψαν. Το ίδιο τέλος περιμέναμε όλοι
«υπέρ πίστεως και πατρίδος ».
Τότε μία έμπνευση του
λοχαγού μας έκανε το θαύμα! Έβγαλε από τον κόρφο του μία χάρτινη εικόνα της
Παναγίας, την έστησε στο ψήλωμα και μας κάλεσε γύρω του:
- Παλληκάρια μου! Είπε.
Στην κρίσιμη αυτή περίσταση ένα θαύμα μόνο μπορεί να μας σώσει. Γονατίστε,
παρακαλέστε την Παναγία, τη μητέρα του Θεανθρώπου, να μας βοηθήσει!
Πέσαμε στα γόνατα, υψώσαμε
τα χέρια, παρακαλέσαμε θερμά. Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε κι ακούσαμε κουδούνια.
Παραξενευτήκαμε και πιάσαμε τα όπλα. Πήραμε θέση «επί σκοπόν».
Δεν πέρασε ένα λεπτό και
βλέπουμε ένα πελώριο μουλάρι να πλησιάζει κατάφορτο. Ανασκιρτήσαμε! Ζώο χωρίς
οδηγό να περνά το βουνό, με ένα μέτρο χιόνι- το λιγώτερο- ήταν εντελώς αφύσικο.
Καταλάβαμε : Το οδηγούσε η Κυρία Θεοτόκος. Την ευχαριστήσαμε όλοι μαζί
ψάλλοντας σιγανά, μα ολόκαρδα, το «Τη υπερμάχω» και άλλους ύμνους Tης. Το ζώο είχε
πάνω του μια ολόκληρη επιμελητεία από τρόφιμα: κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες,
κονιάκ και άλλα.
Πολλές κι απίστευτες
κακουχίες πέρασα στον πόλεμο. Αλλά αυτή μου έμεινε αξέχαστη, γιατί δεν είχε
διέξοδο. Την έδωσε όμως η Παναγία».